Ο λόγος αποφοίτησης από τη Janette Marie Avery.

   Όταν ήμουν μικρή, εγώ και η μαμά μου, Katherene Williams, συνηθίζαμε να πηγαίνουμε βόλτα στο λιμάνι της πόλης. Εκεί βλέπαμε το βράδυ να έρχονται και να φεύγουν τα καράβια, να ταξιδεύουν στην άβυσσο που αποκαλούμε θάλασσα, κάποιες φορές να μην επιστέφουν ποτέ. Άνοιγαν τα πανιά τους για νέες εξορμήσεις, νέες περιπέτειες, για μια ζωή γεμάτη εκπλήξεις. 

  Τα τελευταία χρόνια της ζωής μου τα πέρασα με μια ερώτηση στο μυαλό μου. Ποια είμαι; Και δεν εννοώ ποια είμαι, προφανώς είμαι η Jane Avery. Εννοώ ποια πραγματικά είμαι. Άραγε η Janie που έμαθαν όλοι να μισούν ήταν ο πραγματικός μου εαυτός, ή η Jane που έμαθαν όλοι να αγαπούν αποτελεί την ταυτότητά μου; Με τον καιρό κατάλαβα πολλά πράγματα. Και κράτησα μυστικά ακόμη περισσότερα.

   Αυτή η Janie που μάθατε όλοι να αγαπάτε, σύμφωνα με τα λεγόμενα πολλών πολλών είναι η πραγματική μου ταυτότητα. Θα αναρωτιέστε πώς μια κοπέλα με τον τέλειο βαθμό σε όλη την τάξη λέει κάτι τέτοιο. Ναι, η Janie ήταν αυτό που αποκαλούμε όλοι σκύλα, σκρόφα, διάολος μεταμορφωμένος με υπέροχες μπούκλες, αλλά η Janie είναι κάτι παραπάνω. Μέσα σε αυτόν τον κακό εαυτό μου έμαθα να αγαπώ, να νοιάζομαι και να νιώθω πράγματα, ίσως περισσότερα από όσα νιώθω ως Jane. Η Jane είναι το τέλειο άτομο, μα η Janie είναι η τέλεια ατέλεια. Ως Janie έχασα τη ζωή μου, και ως εκείνη έκανα το βήμα μπροστά.

   Το θέμα δεν είναι αυτό όμως. Ναι είμαι θεά, αλλά μου αρέσει να μου δίνουν οι άλλοι κομπλιμέντα, όχι ο ίδιος ο εαυτός μου.

   Τα τελευταία χρόνια της ζωής μας ως έφηβοι καθορίζουν αυτό που θα είμαστε στο μέλλον. Αυτή τη περίοδο χτίζουμε χαρακτήρα, μαθαίνουμε τις αδυναμίες μας και αρχίζουμε να βρίσκουμε τον εαυτό μας. Ναι είμαστε μικροί, ναι έχουμε όλο το μέλλον μπροστά μας, αλλά για να πάμε σε αυτό το μέλλον, πρέπει να καταλάβουμε το παρόν και να ξεχάσουμε το παρελθόν.

   Μέχρι τα δεκαοχτώ μας χρόνια, ο κόσμος μας ζητά να αποφασίσουμε ποιο προσωπείο θα φορέσουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας, όσο μικρή ή μεγάλη είναι. Ποιο άτομο θα είμαστε, τι είδους πολίτες θα γίνουμε. Ποιος όμως μπορεί να το αποφασίσει αυτό; Πώς μπορεί ένας δεκαοχτάχρονος γεμάτος ορμόνες να αποφασίσει τι θα είναι στο μέλλον του, όταν στο τώρα δεν έχει ζήσει τη ζωή του; Είμαστε νέοι, είμαστε παιδιά όσο σκληροί και αν το παίζουμε. Είμαστε ακόμη εκείνα τα παιδιά που έβλεπαν τα πλοία στο λιμάνι να φεύγουν. Σε λίγο θα είμαστε αυτά τα πλοία, θα ανοίξουμε τα δικά μας φτερά για μια ζωή που δεν ξέρουμε τι μας προφυλάσσει.

   Η ομάδα του μπάσκετ φέτος πήρε το δεύτερο κύπελο στους πολιτειακούς αγώνες. Η ομάδα ονομάζεται «Κοράκια», εκείνα τα μαύρα πτηνά που φοβάσαι κάθε φορά όταν τα βλέπεις στα νεκροταφεία. Και όμως αυτά τα μαύρα πτηνά είναι στη ζωή μας καθημερινά. Εγώ, η τάξη μου, και πολλοί άλλοι μεγαλώσαμε με αυτή την ομάδα. Μάθαμε μαζί να περπατάμε από μικρά, μάθαμε μαζί τι θα πει ζωή και άτομο, υποχρεώσεις και δικαιώματα. Ζήσαμε μαζί περιπέτειες και μιλήσαμε μαζί τον εφιάλτη που δεν μας άφηνε να κοιμηθούμε τα βράδια. Τα κοράκια δεν είναι μόνο μια ομάδα που παίζει ένα άθλιο παιχνίδι με τη πορτοκαλί μπάλα. Για τους περισσότερους από εμάς, είναι οικογένεια. Γιατί η οικογένεια δεν είναι τα άτομα με τα οποία μοιράζεσαι τα ίδια γονίδια, το ίδιο DNA, το ίδιο αίμα. Αν ήταν έτσι, τότε συγνώμη για όλους εσάς που εξαιτίας του DNA μου έχετε μυοκαρδίτιδα.

   Όχι. Η οικογένεια είναι τα άτομα τα οποία σε αγαπάνε και τα αγαπάς, σε νοιάζονται και τα νοιάζεσαι. Είναι τα άτομα που μπροστά τους τους βρίζεις, και πίσω από τις πλάτες τους τους επιφημείς. Είναι τα άτομα που μαζί γελάτε, μαζί τα πίνετε, μα πάνω από όλα μαζί ζείτε. Με αυτή την οικογένεια μεγάλωσα και με αυτή την οικογένεια θα συνεχίσω να ζω.

   Στο ερώτημά μου λοιπόν, δεν βρήκα ποτέ την απάντηση παρά τις αντιλήψεις μου. Είμαι ένα παιδί με πολλά κακά και πολλά προβλήματα και ένα μάτσο τρελούς στη ζωή της. Το δράμα είναι το χόμπι μου. Δεν μπορώ να ξέρω ποια είμαι και τι θέλω να γίνω. Δεν έχω ζήσει ακόμα. Δεν είμαι Ζεν και δεν ξέρω τι πάει να πει ελευθερία ή θάνατος, γιατί δεν είμαι αυτό το άτομο. Οπότε όταν η κοινωνία με ρωτάει τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, θα απαντάω πως θέλω να γίνω σαν εκείνα τα πλοία που φεύγουν από το λιμάνι. Θέλω να βγω έξω από τα όριά μου και να βρω να βρω περιπέτειες, να μπλέξω σε καβγάδες, να γελάσω μέχρι να κλάψω.

   Είμαστε σήμερα όλοι εδώ, για να υποδεχτούμε το τέλος της εφηβείας για την τελειόφοιτη τάξη. Στα απολυτήρια γράφει «Απολύεσαι», λες και σε διώχνουν από κάποια δουλειά. Θα το δεις πιθανόν πολλές φορές αυτό, γιατί έτσι είναι η ζωή. Έχει τα καλά και τα άσχημα.

   Είμαστε σήμερα εδώ για να κλείσουμε μια πόρτα τεσσάρων χρόνων και να ανοίξουμε μια άλλη αιώνια. Οι περισσότεροι από εμάς πιθανότατα να είμαστε ακόμη μεθυσμένοι από το χθεσινό πάρτι και να μη ξέρουμε πού μας πάνε τα τέσσερα και περιμένουν οι καθηγητές μας να είμαστε υπεύθυνοι πολίτες τους αύριο. Σας έχω μια εξομολόγηση κυρίες και κύριοι καθηγητές. Αυτό το χαρτί που έχω μπροστά μου, το χαρτί πάνω στο οποίο υποτίθεται είναι γραμμένος ο λόγος που εκφωνώ αυτή τη στιγμή, έχει μουτζούρες από το χθεσινό παιχνίδι πόκερ. Θα δείτε καθαρά ποιος νίκησε και ποιος χρωστάει το σπίτι του.

   Αυτό που θέλω να πω είναι ένα. Κάποια μέρα θα βλέπουμε πίσω σε αυτή την ώρα που εκφωνώ αυτόν τον άθλιο λόγο, και βάζω στοίχημα τα λεφτά που έχασα χθες, πως κανένας δεν θα θυμάται τα μισά πράγματα. Το νόημα όμως θα μείνει. Το μήνυμα, θα μείνει

   Μην προσπαθείς να ψάξεις αυτός που θα είσαι αύριο. Ζεις σε έναν κόσμο που ακόμη και στο επόμενο λεπτό μπορεί η ζωή σου να αλλάξει. Ζήσε το σήμερα, αν όχι το τώρα, και γίνε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Το άτομο που είσαι μέσα σου, η φωνή που σου σπάει τα νεύρα κάθε βράδυ που δεν μπορείς να κοιμηθείς, τα όνειρα και οι εφιάλτες που σε κρατάνε ξύπνιο, αυτά είναι τα πράγματα που θα χρειαστείς για να ζήσεις. Θα σε καθοδηγήσουν στην ταυτότητά σου, στον εαυτό που δεν μπορείς να βρεις. Δεν θα σταματάς να μαθαίνεις από τη στιγμή που θα βγεις από αυτό το κτήριο. Θα συνεχίσεις για το υπόλοιπο της ζωής σου. Μπορεί στη τελική να μη γίνεις αυτός που ήθελαν όλοι, αλλά αυτός που ήθελες εσύ, και να μη σε νοιάζει καθόλου, από τη στιγμή που έγινες αυτός που ήθελε η καρδιά σου. Η οικογένειά σου θα είναι δίπλα σου, κοράκια και μη, και η μεγαλύτερη περιπέτεια που θα ζήσεις θα είναι αυτή.

   Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο δεν είσαι εσύ. Είναι η καρδιά σου. Μάθε να την ακούς. Γίνε το πλοίο που φεύγει από το λιμάνι για να ψάξεις να βρεις αυτόν τον ήχο που θα σε ξυπνήσει και θα σε σώσει από τη τρικυμία.

   Ευχαριστώ.