Μόλις είχαν τελειώσει οι εξετάσεις. Οι περισσότεροι έφηβοι της Αμερικής ήταν έξω, να γιορτάζουν την ελευθερία τους. Όχι άλλο σχολείο, απλά καλοκαίρι.

Όχι όλοι όμως.

Στη μικρή πόλη του Seattle, πολλοί έφηβοι απλά αίρονταν που δεν θα ξαναπατούσαν σε ένα συγκεκριμένο σχολείο. Πολλές αναμνήσεις, άλλες χαρούμενες, άλλες όχι. Πολλά μυστικά, που κανείς, δεν γνώριζε.

Και να τώρα, μέσα στο σκοτάδι, ένας έφηβος. Το δερμάτινο μπουφάν του έκανε μεγάλη αντίθεση σε σχέση με τα ξανθά μαλλιά του. Περπατούσε, όπως κάθε άλλη μέρα για τον προηγούμενο μήνα, μόνος. Να στοχάζεται τη ζωή του και τα προβλήματα που του έκρυβε η μοίρα. Δεν υπήρχε χαμόγελο, παρά μόνο μια σοβαρή έκφραση.

Η πόρτα άνοιξε και δύο φύλακες με αστυνομικές τον άφησαν να μπει. Πλέον είχε μάθει απέξω και ανακατωτά τη διαδρομή. Δεξιά, αριστερά, μετά τη κουζίνα, μέσα στο ασανσέρ, στον πρώτο όροφο. Εκεί βρίσκονταν όλοι όσοι ήθελε να δει.

Περπάτησε μέσα, και ένας αστυνομικός πίσω από το μικρό τραπέζι τον έψαξε για τίποτα ύποπτο. Εκείνος έδωσε τη κάρτα που είχε βγάλει, και ο αστυνομικός τη πέρασε από ένα μηχάνημα.

"Καλησπέρα κύριε Balard." είπε ο αστυνομικός. "Ο κρατούμενος θα είναι εδώ σε λίγα λεπτά."

Ο ξανθός μπελάς μουρμούρισε ένα ευχαριστώ, και ένας άλλος φύλακας τον οδήγησε στο τραπέζι που έπρεπε. Το δωμάτιο επισκέψεων ήταν σχεδόν άδειο. Υπήρχε μόνο μια οικογένεια που επισκεπτόταν έναν κρατούμενο. Ο Jason Balard τον αναγνώρισε ως αυτός που είχε κλέψει από το εστιατόριο κοντά στη γειτονιά του.

Ο Jason έκατσε σε μια από τις καρέκλες του τραπεζιού, και έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα. Περίμενε. Έβγαλε το μπουφάν του, και κοίταξε κάτω στα χέρια του. Ήρθε εδώ για να μάθει, αλλά δεν ήταν σίγουρος αν ήθελε τελικά να μάθει.

Κάποιες φορές, απλά ήθελε να μην ήξερε τίποτα.

Ένας ηλεκτρονικός ήχος ακούστηκε και κάποια πόρτα άνοιξε. Ο Jason δεν σήκωσε το κεφάλι του. Μπορούσε όμως άνετα να καταλάβει ποιος ήταν. Ο κρατούμενος , ντυμένος στα πορτοκαλί, κάθισε απέναντί του. Τα χέρια του ελευθερώθηκαν από τις χειροπέδες, και μπορούσες να δεις την ανακούφιση στο πρόσωπό του.

Τώρα ο Jason σήκωσε όμως το κεφάλι του. Τα μάτια του είδαν τα μαύρα του κρατουμένου και κάτι τσιτώθηκε μέσα του. Όπως πάντα, κανείς δεν μίλησε για λίγο. Μέχρι που κατάλαβαν πως δεν είχαν και όλο το χρόνο του κόσμου.

"Είδες καθόλου την αδελφή μου; Λένε ότι την πήγαν σε ψυχιατρική κλινική." είπε ο κρατούμενος. Φυσικά και θα το ρωτούσε αυτό. Μετά από καιρό κατάλαβε πως η αδελφή του ήταν άξια της μοίρας της.

Εξάλλου, δεν ήταν και ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου.

"Όχι. Και να ήθελα δεν θα πήγαινα. Δεν θα το άντεχα." απάντησε ειλικρινά ο Jason. 

"Θα την είχα σταματήσει ξέρεις. Αν ήξερα τι πραγματικά υπήρχε στο μυαλό της, θα την είχα σταματήσει πριν σκοτώσει τον Adrian." είπε με μίσος ο κρατούμενος. "Αν και του αξιζε του μαλάκα."

"Έτσι ακούω τελευταία." επιτέλους, ο Jason βρήκε την ευκαιρία του. "Ξέρεις πολλά πράγματα Nathan. Πράγματα που κανείς άλλος δεν ξέρει."

"Τα ξέρει η Jane." τον διέκοψε ο κρατούμενος-Nathan.

"Επειδή σε έβαλε να τα μάθεις." τον διόρθωσε ο Jason.

"Της χρωστούσα." ψιθύρισε ο Nathan. "Και τώρα της χρωστάω περισσότερα."

Ο Jason δεν απάντησε σε αυτό. Ήξερε πώς ένιωθε ο Nathan για την Jane Avery. Ένιωθε πράγματα που δεν έπρεπε. Πράγματα που κάποτε ένιωθε και ο Jason για την αδελφή του Nathan. Πράγματα που τώρα έχουν αντικατασταθεί με μίσος.

"Θέλω να μου πεις κάποια πράγματα." είπε ξαφνικά ο Jason. "Σκετικά με τον Adrian."

"Γιατί δεν ρωτάς τους φίλους σου; Ο Alex γνωρίζει πολλά." απάντησε ο Nathan, φανερά ενοχλημένος με τη συζήτηση.

"Εσύ όμως ξέρεις περισσότερα. Ο Alex δεν ξέρει καν πως έρχομαι και σε βλέπω." απάντησε ο Jason.

Ο κρατούμενος χαμογέλασε. "Προφανώς."

"Αφορά την αδελφή μου." μπήκε αμέσως στο ψητό. 

"Τη Mae; Γλυκό κοριτσάκι." σχολίασε ο Nathan.

Ήθελε να τον χτυπήσει. "Η Jane ήρθε να μιλήσουμε, πριν μερικές μέρες. Μου είπε κάποια πράγματα, που δεν ήθελα να πιστέψω."

"Πώς είναι; Ο Jack της φέρεται καλά; Πώς πήγε στις εξετάσεις της;"

Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή, μα ο Jason τις αγνόησε όλες.

Δεν ήρθε εδώ για να μιλήσει για τη κατεστραμμένη κοπέλα.

Ή για τη δολοφόνο πρώην κοπέλα του.

Μάλλον τρελή πλέον πρώην κοπέλα του.

"Ο Adrian... άγγιξε την αδελφή μου;" ρώτησε ευθέως ο Jason.

Ο Nathan δεν απάντησε αμέσως. Φοβόταν να απαντήσει. "Αυτά δεν είναι καταγεγραμμένα στα αρχεία ξέρεις."

"Άσχετο."

"Καθόλου. Για κάποιο λόγο δεν είναι." απάντησε ο Nathan. "Για να μη διαλυθούν άνθρωποι. Άνθρωποι που είναι ήδη διαλυμένοι."

"Άρα την άγγιξε." συμπέρανε ο Jason. "Ο μαλάκας την βίασε."

"Βίασε, έσπασε, διέλυσε, όλα ήταν ένα παιχνίδι γι'αυτόν." συμπλήρωσε ο Nathan. 

Ο Jason δεν ήξερε τι να κάνει. Πώς να αντιδράσει. Η μικρή του αδερφή πονούσε, και ο ίδιος τώρα το έμαθε.

Τουλάχιστον θα μπορεί να σπάσει στο ξύλο τον Max, το αγόρι που παράτησε την αδελφή του για τη κολλητή της.

Καλό παιδάκι για σάκος του μποξ, σκέφτηκε και γέλασε.

"Ξέρω τι σκέφτεσαι." άκουσε τον κρατούμενο, "και το να ξεσπάσεις στον αλητάμπουρα δεν θα σε βοηθήσει ιδιαίτερα."

"Και τι να κάνω;" ρώτησε με μια δόση απελπισίας στη φωνή του. "Θέλω να είμαι δίπλα της, να τη βοηθήσω. Για όνομα του Θεού, είναι αδελφή μου!"

"Τότε γίνε ο αδελφός που δεν ήσουν ποτέ." τον συμβούλεψε ο Nathan. "Η μικρή Mae, είναι σαν τη Janie. Εύθραυστη. Η καρδιά της μικρά κομμάτια γυαλιού. Η Janie ήταν δυνατή και μάζεψε τα κομμάτια της. Η αδελφή σου όμως, χρειάζεται κάποιον άλλον για να τα μαζέψει."

Ο Jason τον κοίταξε μπερδεμένος. Μετά όμως κατάλαβε. "Ο Ed St. Laurens φοβάται να κάνει κίνηση από τότε που ήμασταν στο νηπιαγωγείο. Τι σου λέει ότι θα κάνει κάτι τώρα;"

"Λίγη ώρα μόνη μαζί της θέλει, και τίποτε άλλο. Η Mae θα έρθει στα λογικά της και αν δεν τους βρεις αγκαλιασμένους, τότε τι να πω!"

Ο Jason έκατσε και το σκέφτηκε για λίγο. Ο Nathan, όπως και τις περισσότερες φορές, είχε δίκιο. Ο Ed και η Mae μισούν ο ένας τον άλλον από τότε που ο πρώτος, έσκασε ένα μπαλόνι στα αυτιά της δεύτερης, ως ένδειξη αγάπης. Η τότε τετράχρονη αδελφή του όμως δεν το πήρε έτσι.

"Το εξοχικό των γονιών μου είναι ελεύθερο. Η παραλία θα ήταν ωραία για τους δυο τους." μουρμούρισε στον εαυτό του ο Jason.

Ο Nathan συμφώνησε. "Τελικά το μυαλό σου παίρνει στροφές."

Ο Jason απλά τον κοίταξε, χωρίς να πει κάτι. Την ίδια στιγμή ένα φύλακας ήρθε κοντά τους, και τα δυο αγόρια κατάλαβαν πως ο χρόνος τους έληξε. Ο φύλακας έβαλε τις χειροπέδες στον Nathan και σηκώθηκε. 

"Πες του να μου τη προσέχει." είπε ο Nathan πριν γυρίσει και ο φύλακας να τον πάει πίσω στο κελί του.

Μια απλή φράση, μα το νόημά της το κατάλαβε ο Jason αμέσως. Πες του να μου τη προσέχει. Σαν να λέμε πες στον Jack να μου προσέχει τη Jane.  Ίσως ο Nathan κατάλαβε, πως είχε χάσει στη τελική.

Ο Jason ακολούθησε την ίδια διαδικασία με πριν, και σύντομα είχα βγει από το αστυνομικό τμήμα. Να τώρα πάλι, στο σκοτάδι περπατάει ο ξανθός έφηβος, να περπατάει μόνος, όπως κάθε φορά για τον τελευταίο μήνα. Αυτή τη φορά στο πρόσωπό του υπήρχε ένα αχνό χαμόγελο, το οποίο ήξερε ότι θα έμενα για καιρό εκεί.

Έμαθε ότι ήθελε.

______________________________________________

Α/Ν Καλή Χρονιά σε όλουςςςςς.

Προφανώς αυτό έπρεπε να το ανεβάσω πριν ανεβάσω το 24 hours and 1 second, γιατί προφανώς λέει τι θα γίνει στο βιβλίο. Προφανώς δεν το έκανα.

Ένα από τα τελευταία Bonus κεφάλαια.

Εμ...αυτά;

DL