9. Λουλούδια στα νεύρα της.

Jane's POV

Δεν έπρεπε να μάθει! Η όλη υπόθεση ξανάνοιξε χωρίς να το ξέρουν πολλοί. Ο Jack ήταν ένας άγνωστος, ο οποίος ήταν και άσχετος με όλο αυτό.

Πώς θα ξεφύγω ;

"Και γιατί να σου πω; Δεν είναι ότι θα βοηθήσεις." είπα τελικά.

"Δεν το ξέρεις αυτό." είπε και φάνηκε να σκέφτεται. "Ο Alfredson είναι εκείνος ο ντετέκτιβ στην αστυνομία, σωστά;"

Αυτή η μέρα δεν μπορεί να πάει χειρότερα.

"Πρέπει να διαβάσουμε Jack." είπα σιγανά.

Πήρε το βιβλίο μου από μπροστά μου και έκατσε δίπλα μου. "Θέλω να μάθω."

"Δεν θέλω να σου πω." παραπονέθηκα.

Πήρα πίσω το βιβλίο μου και εκείνος το άρπαξε ξανά. "Δεν θα παίξουμε την κολοκυθιά λουλουδένια. Θα μου πεις τι έγινε."

"Jack..."

"Αφορά τον κολλητό μου Jane. Εάν είναι σε κίνδυνο τότε θέλω να βοηθήσω." είπε πιο ήρεμα.

Με κοίταξε στα μάτια. Αυτό το βλέμμα ήταν αξέχαστο. Τα πράσινα μάτια κοιτούσαν απευθείας τα μελί δικά μου, πράγμα που μου έφερε μια ωραία ανατριχίλα στο σώμα μου. Τότε, σαν να έπαθα κάτι, το μυαλό μου πρόβαλε το ίδιο βλέμμα, σε ένα άλλο πρόσωπο.

Ω Adrian, δεν πρόκειται να με αφήσεις ήσυχη ποτέ.

Ένα αχνό χαμόγελο άρχισε να δημιουργείται στο πρόσωπό μου, στην ανάμνηση της στιγμής. Ο Jack ταιριάζει σε πολλούς τομείς με τον Adrian, που αν και είναι κάπως τρομακτικό, για κάποιο λόγο είναι ειρωνικό. Ο Adrian ήταν καλός και ευγενικός με όλους.

Αυτός είναι ένα βλακώδες ζώον με βλάβη στον εγκέφαλο.

Ο Jack είχε δίκιο. Ο Alex ήταν σαν οικογένεια για εκείνον και δεν είναι δίκαιο να τον κρατάω στην απ'έξω. Αλλά εάν του τι τρέχει, το πιο πιθανό είναι να μπει στον ίδιο κίνδυνο με εμάς, και μετά ποιος μας πιάνει.

Παρ'όλα αυτά, θα μπορούσε να βοηθήσει. Ο μπαμπάς του είναι στην αστυνομία, εξού και η γνώση του περί του ντετέκτιβ Alfredson. Όμως φοβάμαι, πως όσο περισσότερο εμπλέκονται και άλλα άτομα, τόσο πιο γρήγορα θα μάθει ο μπαμπάς πως ασχολούμαι με την υπόθεση και πάλι.

Και αν το μάθει ο μπαμπάς, τότε θα το μάθουν υπερβολικά πολύ.

Κοίταξα για άλλη μια φορά τον Jack. Εκείνος με κοιτούσε χωρίς να μιλάει.

"Πριν σου πω οτιδήποτε," είπα, "θέλω να μου υποσχεθείς πως δεν πρόκειται να το πεις σε κανέναν. Ειδικά στον πατέρα σου."

"Εάν έχει ανάμειξη η αστυνομία, τότε σίγουρα θα το μάθει. Ξέρεις, δουλεύει εκεί." είπε με μια δόση ειρωνείας.

"Υποσχέσου το, ή σκάσε." είπα με έντονο τόνο.

"Καλά καλά μην αρπάζεσαι." είπε και σήκωσε τα χέρια ψηλά ως ένδειξη παράδοσης. "Αλλά θα μου πεις τα πάντα."

"Ναι. Αρκεί να είσαι πρόθυμος να βοηθήσεις." απάντησα.

Φάνηκε να το σκέφτεται για λίγο. "Δεν ήμουν εδώ κατά τη διάρκεια των γεγονότων Jane. Δεν ξέρω αν θα είμαι αρκετά χρήσιμος."

"Θα είσαι. Ξέρεις πολλούς. Μπορείς να βοηθήσεις." επέμεινα.

Εγώ δεν ήμουν αυτή που δεν ήθελε να εμπλακεί; Τώρα γιατί επιμένω;

"Βασικά, με ξέρουν πολλοί. Εγώ-" του έριξα ένα περίεργο βλέμμα αγανάκτησης. "Εντάξει. Θα κάνω ότι μπορώ."

"Ωραία. Ευχαριστώ." είπα με ένα μικρό χαμόγελο.

Χαμογέλασε και εκείνος. Πρέπει να το κάνει περισσότερο. Φωτίζει ευχάριστα το πρόσωπό του.

Τι μαλακίες λέω Θεέ μου;

"Λοιπόν;" είπε.

Πήρα μια βαθιά ανάσα. Εάν επρόκειτο να του τα πω όλα, θα ξεκινήσω από την πολλή αρχή.

"Όλα ξεκίνησαν πριν δύο χρόνια, περίπου." ξεκίνησα. "Το Σάββατο, 8 Απριλίου."

"Σαν σε λίγες μέρες δηλαδή." με διέκοψε.

Τον κοίταξα και κατάλαβα πως είχε δίκιο. "Ναι. Σαν πριν δύο χρόνια."

________________________________________

Στο αστυνομικό τμήμα γινόταν χαμός. Εδώ και εκεί έτρεχαν αστυνομικοί, ντετέκτιβ, ερευνητές. Υποθέτω ήταν μεγάλη μέρα σήμερα. Ο Alex και ο Jack είχαν πάρει άδεια από τον προπονητή για να μην πάνε σήμερα στη προπόνηση. Η δικαιολογία;

"Ε κύριε, πρέπει να διαβάσω. Έχω μείνει πολύ πίσω."

Αυτό είπε ο Jack, και λόγω της συμφωνίας που είχε γίνει μεταξύ τους, ο προπονητής τον άφησε να φύγει. Έχει και τα καλά του τελικά αυτή η συμφωνία.

Αυτή τη στιγμή κατευθυνόμασταν μέσα στο χάος. Ο Jack κοιτούσε γύρω του κάθε τρεις και λίγο, σε περίπτωση που δει τον μπαμπά του, για να κρυφτούμε. Εντόπισα τον Alfredson να μας κάνει νόημα κοντά στο ασανσέρ και κατευθυνθήκαμε αμέσως εκεί.

Ο Jack ακολουθούσε εμένα και μόλις φτάσαμε στον Alfredson τον κοίταξε περίεργα. Ίσως μετά από όλα όσα του είπα, πίστευε πως οι πάντες είναι οι κακοί. Και με το δίκιο του. Οι πάντες μπορεί να είναι ο δολοφόνος.

Καλά, και ο Alfredson το ίδιο βλέμμα είχε.

Οι πόρτες του ασανσέρ έκλεισαν και σύντομα ο Alfredson άνοιξε το στόμα του. "Ποιος είναι αυτός;"

Πριν προλάβω να μιλήσω ο Jack συστήθηκε από μόνος του. "Jack Oliver Owens. Κύριος όχι-και-τόσο-σπαστικός για εσένα."

Γέλασα, μα ο Alfredson όχι. Πήρε το χέρι του και αφού το κούνησαν, μίλησε. "Robert Alfredson. Κύριος μπορώ-να-σε-βάλω-φυλακή-έτσι-για-τη-πλάκα για εσένα."

"Κοίτα κύριος ολόκληρο-κατεβατό, ο μπαμπάς μου-" ξεκίνησε ο Jack.

Αλλά οι πόρτες του ασανσέρ τους διέκοψαν. Οι πόρτες άνοιξαν και χωρίς να τους υπολογίσω, βγήκα. Ακούστηκαν βήματα από πίσω μου, οπότε υποθέτω πως με ακολούθησαν. Σε αυτόν τον όροφο, επικρατούσε λιγότερος χαμούλης απ'ότι κάτω. Ο Alex έτρωγε πατατάκια σε μια γωνία, ενώ η Sarah διάβαζε ένα βιβλίο λίγο πιο πέρα.

"Σταμάτα να τρως όλο!" άκουσα τον Jack να λέει στον Alex.

Ο Alex, τρομαγμένος από την φωνή παραλίγο να πνιγεί. Κοίταξε τον Jack μπερδεμένος.Άνοιξε το στόμα του, μα μια αηδία με πατατάκια εμφανίστηκε στο οπτικό μου πεδίο, και γύρισα αμέσως από την άλλη.

"Κατάπιε πρώτα βλήμα." του είπε ο Jack.

Μετά από λίγα δεύτερο, ο Alfredson πήρε τον λόγο. "Πάμε στην αίθουσα συνεδριάσεων."

Οι τέσσερίς μας, με οδηγό τον Alfredson, ξεκινήσαμε για την αίθουσα συνεδριάσεων. Όσο περνούσαμε από διάφορα γραφεία η Sarah με τον Alex με τράβηξαν λίγο πιο πίσω. Παιδιά, έχω και αισθήματα.

"Τι κάνει ο Jack εδώ Jane;" ήταν η ερώτηση που βγήκε από το στόμα της Sarah.

Πλέον, ο Jack μας πήρε χαμπάρι και ήρθε λίγο πιο πίσω μαζί μας. "Ήρθα γιατί ο κολλητός μου μπλέκει σε ένα θρίλερ κακής ποιότητας."

Η Sarah έμεινε με ανοιχτό το στόμα και ο Alex μίλησε. "Jack δεν ξέρεις που μπλέκεις. Ούτε εμείς δεν ξέρουμε."

"Η Jane μου είπε όσα χρειαζόταν να μάθω. Μου είναι αρκετό." είπε εκείνος.

Η Sarah γύρισε προς το μέρος μου. "Ζήτησες τη βοήθειά του;"

"Α τώρα μπορώ να μιλήσω κιόλας;" ρώτησα ειρωνικά. "Δεν του ζήτησα ακριβώς τη βοήθειά του. Είδε το μήνυμα που έστειλε ο Alfredson και προσφέρθηκε. Προσπάθησα να αρνηθώ."

"Jane, δεν μπορούμε να βάλουμε και άλλους ανθρώπους σε κίνδυνο. Ποιος ξέρει τι ψυχοπαθής μπορεί να είναι αυτός ο σαχλαμπούχλας που μας θέλει στο The Walking Dead. Κυρίως το Dead." είπε ο Alex.

"Η Jane πραγματικά δεν ήθελε να εμπλακώ. Αλλά το ήθελα εγώ." είπε ο Jack και κοίταξε εμένα. "Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να την ευχαριστήσω που μου δημιουργεί ένα μέλλον."

Οι υπόλοιποι μείναμε για λίγο άφωνοι. Τα λόγια του Jack με επηρέασαν κάπως, μου άρεσαν πολύ. Ίσως επειδή έλεγαν για κάτι καλό που κάνω, ίσως πάλι επειδή είχε δίκιο.

"Τι λέει, εκεί θα την βγάλετε;" φώναξε ο Alfredson.

Σαν να συνήλθαμε από κάποια νάρκωση, και οι τέσσερις προχωρήσαμε προς τα εκεί. Μπήκαμε μέσα σε ένα σχετικά μεγάλο δωμάτιο. Στο δωμάτιο υπήρχε μόνο ένα μεγάλο τραπέζι συνεδριάσεων, που έπιανε σχεδόν όλο τον χώρο, μερικές καρέκλες γραφείου, και μία μεγάλη οθόνη σε έναν από τους τοίχους. Τα φώτα δεν ήταν ανοιχτά, μιας και το φυσικό φως έμπαινε από τα πολλά παράθυρα.

Εκτός από εμάς, υπήρχαν άλλα δύο άτομα, που τα αναγνώρισα ως τους ειδικούς στη τεχνολογία από χθες. Ο ένας μας χαμογέλασε, σαν γλυκό λουκουμάκι ήταν, ενώ η άλλη ένευσε στον ντετέκτιβ. Χαμογέλασα ευγενικά στον κύριο και καθίσαμε στις καρέκλες.

"Οι τελευταίες εικοσιτέσσερις ώρες, ήταν κάπως χάλια για εμάς. Μας ήρθαν στοιχεία. Που σημαίνει πως έπρεπε να δουλέψουμε." είπε η κοπέλα σαρκαστικά.

Με ένα κουμπί από το χειριστήριο του κυρίου "Γλυκός λουκουμάς" η οθόνη άναψε και μια λευκή εικόνα, με στοιχεία, ονόματα, ημερομηνίες και μια φωτογραφία του Adrian εμφανίστηκαν. Έσκυψα απαλά το κεφάλι. Η εικόνα ήταν από την αναφορά αυτοψίας του. Το σώμα του Adrian καλυμμένο με ένα σεντόνι, να φαίνεται μόνο το πρόσωπό του, και η μία ουλή που είχε δημιουργηθεί μεταθανάτια.

"Αν και τα ξαναείπαμε χθες, πιστεύω πως πρέπει να τα πούμε και σήμερα." είπε ο Γλυκός λουκουμάς. "Αυτός είναι ο Adrian Reynolds. Γεννημένος και αναθρεμμένος εδώ στο Seattle, από τον πατέρα του Chase Reynolds και τη μητέρα του Margaret Reynolds. Πέθανε το Σάββατο 14 Απριλίου 2014, και ο ιατροδικαστής έθεσε την ώρα θανάτου μεταξύ μία προ μεσημβρίας και δύο, την ώρα που βρέθηκε από την Jane Avery. Το αίτιο του θανάτου ήταν πυροβολισμός εξ επαφής με σιγαστήρα και υπήρξαν κάποιες μεταθάνατες πληγές."

Σήκωσα το βλέμμα μου. Ο Jack άκουγε τον κύριο με προσήλωση και από την έκφραση του προσώπου του, μπορώ να πω πως είχε μείνει σε κατάσταση σοκ. Οι υπόλοιποι, δηλαδή η Sarah και ο Alex, έβλεπαν οπουδήποτε εκτός από την οθόνη. Μάλλον κανείς δεν ήθελε να τα ακούσει αυτά τώρα.

"Αυτός λοιπόν είναι ο Adrian Reynolds από τις 14 Απριλίου 2014, μέχρι χθες, 9 Απριλίου 2016." η κοπέλα πάτησε άλλο ένα κουμπί, και η ίδια λευκή σελίδα με τίποτα πάνω της από χθες, εμφανίστηκε. "Αυτός είναι ο Adrian Reynolds από χθες το πρωί στις έντεκα και είκοσι τρία προ μεσημβρίας."

"Μα δεν υπάρχει τίποτα." είπε ο Jack.

"Ακριβώς." είπε ο Alfredson. "Και για αυτό τον λόγο χθες στάλθηκαν δύο αστυνομικοί να ψάξουν στον τάφο του Reynolds."

"Είναι έξι μέτρα κάτω από το χώμα." είπε ο Alex.

"Όχι πλέον. Οι αστυνομικοί το μόνο που δε βρήκαν ήταν το πτώμα του Adrian Reynolds."

Ας με τσιμπήσει κάποιος.

"Δεν είναι εκεί;" ρώτησα εξαγριωμένη.

"Όχι. Αν και κανονικά χρειαζόμασταν στην έγκριση του πατέρα του Adrian Reynolds, δεν μπορούσαμε να τον βρούμε και έπρεπε η υπόθεση να λυθεί άμεσα. Οπότε πήραμε δικαστική έγκριση." είπε ο Alfredson.

"Μπορούσατε να περιμένατε." μουρμούρισε η Sarah.

Παιδιά ξυπνήστε! Ο Adrian λείπει!

"Θα μπορούσαμε, αλλά εάν περιμέναμε δεν θα βρίσκαμε αυτό." ο Γλυκός λουκουμάς πάτησε άλλο ένα κουμπί. "Βρέθηκε μέσα στο φέρετρο."

Το βλέμμα μου έπεσε στην οθόνη. Ένιωθα σαν να πνίγομαι.

"You said you reap just what you sow. So tell me, where does your garden grow? You said in time the pain would pass. Looks like the end is here at last." τα γράμματα ήταν ολόιδια με εκείνα από το χαρτάκι που είχε βρεθεί στο πτώμα πριν δύο χρόνια.

Είχα τόσο δίκιο. Ο δολοφόνος επέστρεψε.

"Jane είσαι καλά;" ψιθύρισε ο Jack.

Γύρισα το κεφάλι μου προς εκείνον. "Ε...όχι και τόσο."

"Jane, αυτό δεν είναι το χαρτί που είχε βρεθεί στο χέρι του Adrian;" με ρώτησε ο Alfredson.

"Ναι." απάντησα θετικά. "Αλλά αποκλείεται να είναι το ίδιο. Χθες το κρατούσα εκείνο."

"Οι ειδικοί στα χημικά εργαστήρια είπαν πως από το μελάνι, τα λόγια αυτά είχαν γραφτεί περίπου πριν έναν μήνα." είπε η κοπέλα.

Μία άβολη σιγή έπεσε στο δωμάτιο. Το πτώμα του Adrian λείπει, ένα χαρτάκι παρόμοιο με αυτό που έχω εγώ βρέθηκε στο φέρετρό του. Μετά ποιος άλλος ξέρει τι μπορεί να συμβεί;

Κατάπια κάπως άτσαλα και κοίταξα πάλι την εικόνα. Οι φακοί των αστυνομικών έριχναν φως μέσα στο φέρετρο. Μπορούσα να δω την αράχνη που βρισκόταν κοντά στο τελείωμα. Το χαρτί βρισκόταν στον πάτο. Τα γράμματα ήταν μαύρα, όπως και στο χαρτί που έχω εγώ. Λίγο πιο πέρα υπήρχαν χώματα και κάποιες σκούρες κουκίδες. Μάλλον θα ήταν από την υγρασία στο φέρετρο.

"Πριν ένα μήνα ο δήμος δεν έκανε κάποιες εργασίες στο νεκροταφείο;" ακούστηκε η φωνή του Jack μέσα στις σκέψεις μου.

"Ε;" είπα εγώ.

"Ναι!" σχεδόν αναφώνησε. "Περνάω από εκεί για το σχολείο κάθε μέρα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά κάτι φορτηγά και μπουλντόζες εκεί πέρα. Άνοιγαν τους πολύ παλιούς τάφους, για να μεταφερθούν αλλού και να γίνει χώρος για νέους."

"Εσύ που τα ξέρεις όλα αυτά;" τον ρώτησε ο Alfredson.

"Ο μπαμπάς μου το είπε." είπε σιγανά ο Jack.

Η Sarah σήκωσε το χέρι της. Ο Alfredson της ένευσε. "Μπορώ να πω μια γελοία θεωρία;"

"Ναι." απάντησε εκείνος.

"Νομίζω πως οι εργασίες του δήμου με την έλλειψη πτώματος -σόρρυ κιόλας-, συνδέονται." είπε σιγανά. "Εάν γίνονταν όντως εργασίες και άνοιγαν τάφους, ο δολοφόνος θα μπορούσε να ανοίξει τον τάφο του Adrian, να πάρει το πτώμα -σόρρυ πάλι Jane- και να φύγει χωρίς να τον καταλάβουν."

Κοιτούσα την Sarah με ανοιχτό το στόμα. Οι πολλές σειρές και όλα αυτά τα βιβλία που διαβάζει επηρεάζουν το γλυκό μυαλό της.

Παρ'όλα αυτά, όσο παρατραβηγμένο και να φαίνεται, βγάζει λογική. Ο δολοφόνος θα μπορούσε κάλλιστα να πάρει το σώμα του Adrian χωρίς να το καταλάβει κανείς.

Όπως είπε και ο Jack προηγουμένως, έχουμε μπλέξει με ένα θρίλερ κακής ποιότητας.

"Δηλαδή πιστεύεις πως ο δήμος μπλέκεται σε αυτό;" την ρώτησε ο Alex.

Η Sarah τον κοίταξε. "Αν όχι ο δήμος, κάποιος που έχει τα μέσα."

"Ξέρετε τι σημαίνει αυτό παιδιά;" ρώτησε ο Alfredson.

Όταν κανείς δεν απάντησε, η κοπελιά μίλησε. "Τη βάψαμε."

"Γιατί;" ρώτησε ο Jack.

"Γιατί αν τρέξει αυτό παραέξω, και με το παραέξω εννοώ, έξω από αυτό το δωμάτιο, τότε θα το μάθει ο αρχηγός. Και αν το μάθει ο αρχηγός θα το μάθει ο δήμος." είπε ο Γλυκός Λουκουμάς.

"Και αν το μάθει ο δήμος, ο δολοφόνος μπορεί να γλιτώσει." συμπλήρωσα εγώ.

_____________________________

Α/Ν 2012 λέξεις. Ούτε οι Μάγια δεν το προέβλεψαν αυτό.

Έχει ζέστη και τα δάχτυλά μου στη κυριολεξία γλιστράνε πάνω στο πληκτρολόγιο.

Ένα μεγάλο κεφάλαιο για εσάς!

Λοιπόν, πώς σας φάνηκε;

Ποιο πιστεύετε πως είναι το «κρυφό» στοιχείο; Θα ήθελα να δω τις απαντήσεις σας.

Το τραγούδι πάνω δεν ξέρω σε τι γλώσσα είναι, τι λέει κ.λ.π. αλλά ξέρω ότι μ'άρεσε πολύ, και ας είναι εντελώς παντελώς άσχετο με το κεφάλαιο.

Λοιπόν...what's up?

Α, θα ήθελα επίσης να μου πείτε τις δικές σας θεωρίες σχετικά με όσα ειπώθηκαν στο κεφάλαιο. Συμφωνείτε με τη Sarah, ή έχετε κάτι άλλο στο μυαλό σας;

Funny fact : πάτησα πριν λίγο δύο φορές το βελάκι για πίσω, με πήγε στην αρχική σελίδα του wattpad και όταν επέστρεψα εδώ, το κεφάλαιο δεν είχε διαγραφεί.

Αυτά.

DL