38. Λουλούδια στο τέλος.

Jane's POV

Οι δύο επόμενες μέρες ήταν βασανιστήριο. Επικρατούσε παντού πανικός. Στα κανάλια, έπαιζε ένα και μόνο ρεπορτάζ. "18χρονη μαθήτρια πίσω από τον θάνατο τόσων ατόμων.". Ο Jack μου εξήγησε στο νοσοκομείο τα πάντα. Ο Nathan ομολόγησε, όλα αυτά που έκανε, και όλα αυτά που έκανε η Stephanie. Η ίδια ξύπνησε χθες από το χειρουργείο και από τότε η αστυνομία ασχολείται μαζί της, χωρίς να δίνεται κάτι στον τύπο.

Οι γονείς μου, πήραν εμένα και τον αδερφό μου στη Washighton, και αυτό επειδή στο Seattle επικρατούσε χαμός. Ο Jack ήρθε μαζί μας, όπως και ο Alex και η Sarah, Μιας και επισήμως τα σχολεία τελείωσαν, και ας ήταν μόνο οι ανοιξιάτικες διακοπές και μετά οι εξετάσεις, θα ήταν ωραίο να απομονωθούμε λίγο όλοι.

Μόνο που αυτό, ήταν κάπως δύσκολο.

Για άλλη μια φορά, στη τηλεόραση είχε ειδήσεις, και το ρεπορτάζ με τη Stephanie έπαιζε. Η ξανθιά ρεπόρτερ ήταν έτοιμη να μιλήσει από το αστυνομικό τμήμα του Seattle. Ο κεντρικός παρουσιαστής των ειδήσεων της έδωσα το σήμα, και εκείνη ξεκίνησε.

"Βρισκόμαστε έξω από το αστυνομικό τμήμα του Seattle. Ακόμη καμία δήλωση από την αστυνομία, ή τον πατέρα του ζωντανού και κυρίου θύματος, ο βοηθός του γενικού Εισαγγελέα, Marc Avery. Έχουν ήδη γίνει οι συλλήψεις των Stephanie και Nathan Eddison, με τη πρώτη να είναι και ο εγκέφαλος, θα έλεγε κανείς, του σχεδίου. Όπως ξέρουμε ήδη απ'όσα έχουμε ακούσει, η Stephanie σε μια προσπάθειά της να βάλει ένα τέλος στη ζωή της, τελικά βρέθηκε ελαφρά τραυματισμένη τη Παρασκευή 14 του μηνός. Βγήκε από το χειρουργείο την ίδια μέρα, και την επόμενη, αφού ο αδερφός της Nathan ομολόγησε τα εγκλήματα, συνελήφθη. Η ίδια..."

Ο Jack εμφανίστηκε δίπλα μου και έκλεισε αμέσως τη τηλεόραση. Έκατσε δίπλα μου και με κοίταξε και καλά αγανακτησμένα. "Όσο και να βλέπεις αυτά τα ρεπορτάζ, δεν θα αλλάξει τίποτα. Το ξέρεις αυτό έτσι;"

"Ναι." απάντησα αμέσως. Τον κοίταξα και γύρισα προς το μέρος του. "Ήταν φίλη μου Jack. Την έβλεπα κάθε μέρα, την εμπιστευόμουν. Και αυτή είχε διοργανώσει ολόκληρο σχέδιο για να σκοτώσει τους πάντες. Και χρησιμοποίησε τον Nathan γι'αυτό!"

"Jane, δεν μπορούσες να το προβλέψεις." απάντησε.

"Ναι μα...θα μπορούσαμε να το είχαμε σταματήσει νωρίτερα." προσπάθησα να πω. "Αυτά που μου είπε τη Παρασκευή, αν τα άκουγες, θα νόμιζες πως ήταν τρελή."

"Πες μου μωρό μου. Μη το κρατάς μέσα σου." με πήρε αγκαλιά και ξαπλώσαμε μαζί στον καναπέ.

"Ήταν σαν ταινία."

Flashback

Παρασκευή 14 Απριλίου.

"Ήρθα να πούμε μερικές αλήθειες." απάντησε.

Κοιτούσα με φόβο και άγχος τη Stephanie. Δεν μπορεί να είναι αυτή. Κάτι άλλο συμβαίνει.

"Άσε κάτω το όπλο Stephanie." τη παρακάλεσα.

"Δεν θα κάνω κακό σε εσένα Jane." απάντησε και με κοίταξε στο πλάι. "Ήλπιζα να το είχες καταλάβει έως τώρα."

"Δεν καταλαβαίνω τίποτα." είπα σιγανά.

Εκείνη απλά χαμογέλασε. "Πήρα όλο τον πόνο από πάνω σου. Πήρα τον Adrian, ο οποίος όχι μόνο προκαλούσε πόνο σε σένα, αλλά και σε άλλες κοπέλες, πήρα τη Katherene, η οποία σου έκρυψε ότι ήσουν υιοθετημένη."

Δεν μπορούσα να τη κοιτάξω στα μάτια πλέον. Πήρε όλα όσα αγαπούσα. Ήταν τόσο...τρελό.

"Γιατί να κάνεις κάτι τέτοιο; Σκότωσες τόσα αθώα άτομα!" μου ξέφυγε ο τόνος της φωνής.

"Δεν ήταν αθώα Jane. Σε πλήγωσαν! Ήθελα το καλό σου, όπως και ο Nathan." ήταν η δικαιολογία της.

Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μάτια μου, μα δεν έκανα τον κόπο να τα σκουπίσω. "Δεν άξιζαν τον θάνατο. Ήταν τόσο νέοι. Τους αγαπούσα. Ακόμη τους αγαπώ."

Εκείνη με κοίταξε σαστισμένη και χωρίς να σκέφτεται απάντησε. "Ήθελα να ήσουν ευτυχισμένη."

"Αυτός δεν είναι λόγος να πηγαίνεις και να σκοτώνεις ανθρώπους." της είπα ψυχρά. "Και φαντάζομαι πως έβαλες τον Nathan να τους σκοτώσει, σωστά;"

"Ο Nathan δεν ήθελε τίποτα από όλα αυτά. Ούτε η Chloe. Απλά...." κόμπιασε λίγο. "Τους έπεισα να σε προστατέψουν από τον πόνο."

"Δημιουργώντας μου περισσότερο πόνο;"

"Δεν...δεν φταίω εγώ! Δεν καταλαβαίνεις τίποτα!" φώναξε δυνατά.

"Βοήθα με τότε να καταλάβω." της απάντησα στον ίδιο τόνο.

Η Stephanie δεν απάντησε. Δεν ήξερε τι να απαντήσει. Το μόνο που έκανε είναι μουρμουρίζει δέκα φορές ότι δεν το ήθελε. Έκανε κύκλους γύρω από τον εαυτό της. Το όπλο ήταν ακόμη στο χέρι της. Μισόκλαιγε και προσπαθούσε να απολογηθεί. Το όπλο έκανε βόλτες μαζί της.

Πήγα να το πάρω από τα χέρια της, μα με πρόλαβε. Σε μια γρήγορη κίνηση, με σημάδεψε με αυτό. Τότε ήταν που δεν ακουγόταν τίποτα. Τίποτα απολύτως.

Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά από την αδρεναλίνη. Θα με σκοτώσει, ήταν η μόνη σκέψη που κυρίευε το μυαλό μου. Θα με σκοτώσει και δεν θα το καταλάβει καν. Έτρεμα από τον φόβο. Δεν φοβόμουν τον θάνατο, αν μη τι άλλο, κάποιες φορές τον περίμενα. Φοβόμουν το πώς θα αντιδράσουν οι υπόλοιποι στον θάνατο. Εγώ τον ένιωσα, μα δεν ήταν κάτι ευχάριστο. Δεν άξιζε σε κανέναν να το νιώσει αυτό.

"Συγνώμη." μουρμούρησε η Stephanie μέσα στις σκέψεις μου. "Συγνώμη για όλα."

Με μια κίνησε κατέβασε το όπλο από μπροστά μου, μετακινώντας το πάνω στη καρδιά της. Όχι, δεν θα το κάνει. Αμέσως έτρεξα κοντά της και προσπάθησα να το απομακρύνω. Όμως ο οξύς ήχος ακούστηκε και κατάλαβα πως κάπου πυροβολήθηκε.

Το σώμα της Stephanie έπεσε αμέσως κάτω. Τρομαγμένη έπεσα πάνω της. Άρχισα να ψάχνω τη πληγή της. Ευτυχώς τη χτύπησε στο χέρι. Η ίδια απλά λιποθύμησε. Σηκώθηκα από πάνω της και άρχισα στη κουζίνα να ψάχνω το μικρό φαρμακευτικό κουτί. Μόλις το βρήκα, αμέσως έτρεξα στο αναίσθητο σώμα της Stephanie.

Το αίμα έτρεχε και δεν ήξερα τι να κάνω. Προσπάθησα με μια πετσέτα και λίγο αλκοόλ να καθαρίσω τη πληγή, ενώ και εγώ η ίδια είχα γεμίσει τα χέρια μου με αίμα. Δεν έκανα κάποια προσπάθεια για να βγάλω τη σφαίρα, απλώς ήθελα να προσπαθήσω να προστατέψω τη πληγή από μόλυνση.

Κατά τη διάρκεια, σκούπιζα τα μάτια μου που είχαν γεμίσει δάκρυα, ενώ το μυαλό μου δεν είχε προλάβει να καταλάβει τι έγινε μόλις τώρα. Φροντίζω τον άνθρωπο που μου πήρε τα πάντα. Ή δεν μου πήρε. Δεν ξέρω! Θεέ μου δώσε μου δύναμη!

Απ'έξω ακούγονταν φωνές. Αναγνώρισα τη μια. Ήταν του Jack. Μάλλον ο Θεός μου έδωσε δύναμη. Χωρίς να περιμένω άλλο, έτρεξα αμέσως έξω. Πήγαινε να χτυπήσει τον Nathan ο οποίος ήταν ξαπλωμένος κάτω.

"Σταμάτα Jack!" φώναξα για να του τραβήξω τη προσοχή. "Κάλεσε την αστυνομία και ένα ασθενοφόρο."

End of Flashback

____________________________________________

Α/Ν Γιας. Αυτό ήταν το τελευταίο κεφάλαιο. Ναι, ούτε εμένα μου άρεσε ιδιαίτερα.

ΑΛΛΑ

ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ

ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ.

Προφανώς όμως, αν με ξέρετε καλά, δεν θα έχει μέσα Jack και Jane.

Αντίθετα, θα είναι κάπως...αλλιώς...

Θα είναι στα ρομαντικά....ναι βρίστε με ελεύθερα. Αντέχω.

Μέσα από αυτό (και τα επόμενα μάλλον βιβλία) θα έχει κάποια news για τις ζωές των μωρών μας. Οπότε worry, don't worry.

Η επόμενη ιστορία θα είναι για την Mae Ballard, την αδερφή του Jason, και ενός συμπαίκτη του Jack, Ed St. Laurens, του οποίο το όνομα μας προκάλεσε όλες ένα ύφος "Whattttt?"

Ακολουθεί ο πρόλογος του βιβλίου.

"Θα περάσουμε καλά."
"Θα είναι σαν εκδρομή."
"Μόνο για εικοσιτέσσερις ώρες."
"Θα πάρουμε και από έναν φίλο μαζί."

Η ένωση αυτών των τέσσερων προτάσεων, δημιουργούν μια αξιοθαύμαστα μαγική παράγραφο. Περιγράφουν έναν μικρό χρονικά παράδεισο, τον οποίο κανείς δεν τολμά να καταστρέψει.

Βέβαια,μόλις πραγματοποιηθούν αυτές οι προτάσεις, μόλις τεθεί σε πράξη αυτή η παράγραφος, τότε καταλαβαίνεις πως ο μικρός χρονικά παράδεισος, είναι κάτι παραπάνω από αιώνια κόλαση.

"Καλά θα περάσουμε." είπε.
"Μόνο για 24 ώρες." είπε.

Κρίμα που υπάρχει και το ένα δευτερόλεπτο.

Η ιστορία αυτή βρίσκεται κάτω από τον τίτλο 24 hours and 1 second, και θα ανεβεί...σύντομα.

Ακολουθεί ο επίλογος, σήμερα ή αύριο μαζί με το μήνυμα προς εσάς.

Τα λέμε σύντομα. Να τρώτε.

DL