35. Πιστόλια στα χέρια του.

Jack's POV

Οι δύο αστυνομικοί κρατούσαν τα χέρια μου και με οδηγούσαν κάπου στο αστυνομικό τμήμα. Πολλοί με κοιτούσαν περίεργα και άλλοι απλά δεν κοιτούσαν. Ένιωθα περίεργα που ήμουν εδώ πέρα, δεδομένης της κατάστασης. Υπήρχε αυτό το άγχος, το οποίο κυρίως συνοδευόταν με τις χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό μου, αλλά υπήρχε και αυτό το συναίσθημα, πως όλα πάνε αργά, όπως στις ταινίες.

Το θέμα είναι ότι δεν ήξερα τι είχα κάνει, και φοβόμουν να μάθω.

Προχωρήσαμε περισσότερο μέχρι που φτάσαμε μπροστά σε μια γκρι πόρτα. Είχε πάνω τον αριθμό δύο. Γύρισα το κεφάλι μου και απέναντι υπήρχε μια ίδια με τον αριθμό ένα. Με έβαλαν μέσα. Υπήρχε ένα μεγάλο, μεταλλικό τραπέζι και δύο πλαστικές καρέκλες. Ο τοίχος απέναντί μου καλύπτονταν από έναν μεγάλο καθρέπτη.

Δωμάτιο ανακρίσεων το λέτε αυτό;

Έκατσα στη μία καρέκλα, αυτή που έβλεπε προς τον καθρέπτη. Ο ένας αστυνομικός πήρε τα χέρια μου και αφαίρεσε τις χειροπέδες. Επιτέλους, γιατί όσο πήγαινε, νόμιζα πως θα μου κοβόταν το αίμα.

Η πόρτα ξανάνοιξε και ο Alfredson μπήκε μέσα κρατώντας έναν φάκελο και μια σακούλα στοιχείων. Έκατσε απέναντί μου και οι αστυνομικοί βγήκαν από εδώ μέσα.

Κοίταξα τον Alfredson. Κάτι στη μούρη του μου έλεγε ότι θα μου τις βρέξει.

"Πες μου," ξεκίνησα σιωπηλά, "ο μπαμπάς μου ξέρει ότι είμαι εδώ;"

Εκείνος γύρισε προς τον καθρέπτη. "Χαιρέτα τον."

Τέλεια, θα βλέπει και όλο αυτό το χάος. Νομίζω πως ήδη πιστεύει πως σαν γιος του, τον έχω απογοητεύσει. Πολύ.

"Γιατί είμαι εδώ;" ρώτησα ήρεμα.

"Δεν ξέρω. Εσύ θα μου πεις." απάντησε ρητορικά. Το λαμπάκι πάνω στο μηχάνημα με το μικροφωνάκι στη μέση του τραπεζιού άναψε μόλις πάτησε το κουμπί. "Ονομάζεσαι Jackson Oliver Owens, σωστά;"

Ξεφύσησα αγανακτισμένος. "Ναι."

"Είσαι 18 ετών, σωστά;" συνέχισε.

"Μάλιστα." Απάντησα.

"Γεννημένος στη πολιτεία της Pensylvania, φοιτάς στο λύκειο Rosewood του Seattle, σωστά;" ρώτησε βλέποντας τα χαρτιά του.

"Ναι." είπα ανυπόμονος. "Τώρα πες μου γιατί με πήρατε από τη προπόνησή μου; Πριν κάτι ώρες ήμουν εδώ."

"Ήρεμα μικρέ, δεν θέλω να σημαδεύσω τη ζωή σου." είπε με δραματικό τόνο.

"Απλά μίλα Alfredson." απάντησα αγριεμένα.

"Κάνεις σαν σκυλάκι." μουρμούρησε. Με το χέρι του, έφερε κοντά μου την σακούλα στοιχείων. "Σου φαίνεται γνώριμο;"

Το βλέμμα μου έπεσε εκεί. Ένα ασημί πιστόλι ξεπρόβαλε μέσα του. "Δεν το νομίζω."

"Αλήθεια αγορίνα;" ρώτησε ειρωνικά. "Τότε γιατί έχει τα αποτυπώματά σου πάνω του;"

"Ορίστε;!" φώναξα πριν καλά καλά τα λόγια του μπουν στο κεφάλι μου. "Δεν έχω αγγίξει ποτέ μου πιστόλι!"

Δεν μπορούσα καν να το σκεφτώ. Πετούσα ότι μαλακία μου ερχόταν. Δεν ξέρω αν ήταν η αδρεναλίνη ή ο φόβος, το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν ήθελα να το σκεφτώ.

"Είσαι σίγουρος;" ρώτησε πάλι.

"Πόσες φορές να στο πω Χριστιανέ μου; Δεν, ξέρω, τίπο-"

Τα λόγια μου κόπηκαν σχεδόν αμέσως. Σαν να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, έπεσα πίσω στη καρέκλα μου. Η νύχτα που πέθανε η Kathrene εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου, και σαν καθυστερημένο, κοιτούσα το πιστόλι.

"Να ρωτήσω κάτι;"

"Ρίχ'το." Μου απάντησε.

"Μήπως, λέω εγώ τώρα, κατά τύχη...αυτό το πιστόλι σκότωσε κάποιον;" έκανα όσο πιο σιγανά μπορούσα.

Ο Alfredson ήρθε κοντά μου. "Μπορεί."

Τον πλησίασα και εγώ. "Μήπως αυτός ο κάποιος, αυτός που πέθανε, ήταν η Katherene;"

Για λίγα δεύτερα δεν μίλησε κανείς μας. Ο Alfredson μισο-έκλεισε τα μάτια του κοιτάζοντάς με, μέχρι που στο τέλος, γύρισε προς τον καθρέπτη. Με το χέρι του, έκανε σήμα πως τελειώσαμε. Περίμενε άλλα λίγα δεύτερα, και μετά γύρισε πάλι σε μένα. Πάτησε το κουμπί του μηχανήματος με το μικροφωνάκι, και το κόκκινο λαμπάκι έκλεισε.

"Πες μου όσα ξέρεις." είπε σιγανά. "Και μη παραλείψεις τίποτα."

________________________________

Μετά την ανάκριση, με κράτησαν για λίγο ακόμη στο αστυνομικό τμήμα. Θα επέστρεφα με τον μπαμπά σπίτι, αφού δεν μπορούσα να φύγω μόνος μου. Έξω από το τμήμα υπήρχαν δημοσιογράφοι, έτοιμη να αρπάξουν ότι είδηση προλάβουν.

Εγώ παρέμεινα στο γραφείο του μπαμπά, ενώ ο ίδιος έκανε τα πάντα για να μη μένει μαζί μου πολλή ώρα. Ξάπλωσα στον μικρό καναπέ που είχε και έκλεισα τα μάτια μου καλύπτοντάς τα με το χέρι μου. Ήταν μια κουραστική μέρα και δεν ήθελα άλλες φασαρίες. Μου έφτανε η ανησυχία μου για τη Jane και το παιχνίδι αύριο, δεν ήθελα άλλα μπλεξίματα.

Και όμως είχα.

Η πόρτα του γραφείου του μπαμπά άνοιξε και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, κάποιος με βαρούσε δυνατά. Ήξερα πως ήταν η Jane από τον τρόπο που με φώναζε "μαλάκα".

Προσπάθησα να καθίσω όρθιος και πήρα τα χέρια της στα δικά μου. Τα μαλλιά της φαίνονταν βρεγμένα σε έναν "κότσο". Το πρόσωπό της είχε κοκκινίσει και τα μάτια της δεν κοιτούσαν εμένα.

"Jane, μωρό μου. Σε παρακαλώ άκουσέ με." Τη παρακάλεσα κοιτώντας τη. "Δεν έκανα κάτι."

"Τότε γιατί είσαι εδώ ε; Γιατί σε έφεραν εδώ;!" φώναζε καθώς δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. "Εσύ τη δολοφόνησες; Εσύ την πήρες μακριά μου;"

Προσπάθησα να την ηρεμήσω φέρνοντάς τη κοντά μου. "Όχι μωρό μου. Άλλος το έκανε."

"Μη μου λες ψέμματα γαμώ! Θέλω να μάθω την αλήθεια!" πλέον έκλαιγε και η φωνή της μετά βίας έβγαινε.

Την έβαλα στην αγκαλιά μου, οπού εκεί και ξέσπασε. Το μόνο που ακουγόταν στο δωμάτιο ήταν οι κοφτές αναπνοές της και οι προσπάθειές της να σταματήσει να κλαίει. Άρχισα να της χαϊδεύω τα μαλλιά και να της ψιθυρίζω γλυκόλογα. Φάνηκε να της ηρεμεί, αφού πλέον κρατούσε σφιχτά μόνο τη μπλούζα μου.

"Δεν το αντέχω άλλο Jack. Συμβαίνουν τόσα πολλά." είπε σιγανά χωρίς να σηκώνει όμως το κεφάλι της.

"Σου υπόσχομαι πως όλα θα τελειώσουν πιο γρήγορα απ'όσο νομίζαμε." της απάντησα στο αυτί της.

"Να τις χέσω τις υποσχέσεις σου Jack!" φώναξε και με έσπρωξε μακριά της. "Μου υποσχέθηκες πως θα με κρατούσες ασφαλή, αλλά..."

"Αλλά τι Jane;" ρώτησα φοβισμένος. "Τι έγινε;"

Έβαλε το χέρι της στο μέτωπό της προσπαθώντας να ηρεμήσει. "Είχες δίκιο για τον Nathan...μόνο κακό έφερε."

Θα τον σκοτώσω. Θα τον αποκεφαλίσω και θα τον ταΐσω στα σκυλιά. Θα τον πετάξω στη κόλαση να τον βράσει ο Σατανάς. Θα τον κάνω να πληρώσει. Θα του κόψω το πουλί του και θα του το δώσω σε χοτ ντογκ. Θα-

"Jack με τρομάζεις..." την άκουσα να λέει μέσα στη θολούρα. "Σταμάτα να γρυλίζεις!"

Έκατσα πάλι στον καναπέ. "Συγνώμη μωρό μου. Συγνώμη για όλα."

"Δεν πρόλαβε να κάνει κάτι. Τον χτύπησα και έφυγα τρέχοντας." την άκουσα να λέει. Ήρθε και έκατσε δίπλα μου. "Μην τον σκοτώσεις. Άμα θες βασάνισέ τον, αλλά μη γίνεις δολοφόνος."

"Θα τον ξεσκίσω τον μπάσταρδο, στο ορκίζομαι." είπα απειλητικά. Ύστερα γύρισα προς εκείνη. "Έρχονται δύσκολες ώρες Jane."

"Τι εννοείς;" ρώτησε φοβισμένη.

"Ξέρουμε ποιος το έκανε. Ξέρουμε ποιος είναι ο δολοφόνος." πήγε να αρχίσει να μιλάει, αλλά τη διέκοψα. "Θα σου πω υπό έναν όρο."

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. "Πες μου."

"Δεν θα το πεις πουθενά αλλού. Και θα κάνεις ότι σου πω. Ακόμη και αν δεν σ'αρέσει."

_________________________________

Α/Ν Λίγα κεφάλαια έμειναν μέχρι το τέλος people! Η αλήθεια θα εμφανιστεί στο τέλος και δεν θα το πιστέψετε ποτέ.

Νιώθω λες και είμαι η σκηνοθέτης μιας τηλεοπτικής σειράς και φτάνουμε στο τελευταίο επεισόδιο...

Τέλος πάντων.

Άραγε τι είπε ο Jack στον Alfredson; Και τι θα ζητήσει από τη Jane???

Ουάου έχω υπερένταση! #not

Καλό σαββατοκύριακο μωρά μου. Τα μελέ.

DL