32. Πιστόλια στα μυστικά της.

Jack's POV

Μπορούσα να καταλάβω πως έβλεπε εφιάλτη πριν καν την ακούσω να κλαίει. Έσβησα γρήγορα το τσιγάρο και πήγα κατευθείαν στο κρεβάτι της. Τα χέρια της τραβούσαν τη κουβέρτα που την κάλυπτε, το κεφάλι της γύριζε έντονα δεξιά και αριστερά, ενώ από τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα ανεξέλεγκτα.

"Πονάει!" σχεδόν φώναξε.

Άρχισα να τη ταρακουνάω λέγοντας το όνομά της, σε μια προσπάθεια να τη ξυπνήσω. Από τότε που γυρίσαμε από τους ημιτελικούς πριν λιγες μέρες -στους οποίους μετά από μια παραλίγο ήττα, τελικά προκριθήκαμε στον τελικό-, οι εφιάλτες της Jane έχουν αρχίσει να γίνονται όλο και πιο πολλοί. Σχεδόν κάθε βράδυ μένω ξύπνιος για να είμαι εκεί να τη καθησυχάσω.

"Δεν φταίω εγώ. Συγνώμη Adrian." ψιθύρισε κλαίγοντας.

Τα νύχια της τρύπησαν τα δικά μου δημιουργώντας πληγές. Ενέπνεε με δυσκολία. Είχε κρίση πανικού. Φοβισμένος μη γίνει τίποτα χειρότερο στον ύπνο της, τη χαστούκισα. Εκείνη άνοιξε διάπλατα τα μάτια της και με κοίταξε στο σκοτάδι.

"Έλα εδώ μωρό μου." είπα σιγανά.

Χωρίς να πει τίποτα, μπήκε στην αγκαλιά μου. Ξάπλωσα καλύτερα και σκεπαστήκαμε με τη κουβέρτα. Φίλησα απαλά το κεφάλι της και άρχισα να χαϊδεύω τα μαλλιά της. Την άκουσα που ρουφούσε τη μύτη της,ήταν έτοιμη να κλάψει πάλι. 

"Jane..."

"Γίνεται ασυναίσθητα Jack." είπε κατευθείαν διακόπτοντάς με. "Δεν είναι ότι το θέλω. Απλά...γίνεται."

"Αχ Jane..." ψιθύρισε. "Γιατί γίνεται όλο αυτό;"

Δεν απάντησε. Σκούπισε τη μύτη της με το χέρι της και απλά έκλεισε τα μάτια της. Η συμπεριφορά της τον τελευταίο καιρό με έχει προβληματίσει πολύ. Είναι σαν να την ενοχλεί κάτι και να μην μου το λέει. Σαν να μου κρύβει κάτι και απλά....να φοβάται να ανοιχτεί. Δεν ξέρω τι πραγματικά φταίει γι'αυτό, αλλά οι υποψίες μου, είναι οι ίδιες με αυτές του Alex και της Sarah.

Ο Adrian ακόμη και από τη κόλαση, την ενοχλεί.

Σε δύο μέρες, τη Παρασκευή, την ημέρα του τελικού, είναι η επέτειος δύο χρόνων από τον θάνατο του Adrian. Με τα τελευταία γεγονότα, με τη Katherene νεκρή και την ξαφνική εμφάνιση του Nathan, η ζωή της όλη έχει αλλάξει. Είναι πιο ευαίσθητη, αλλά και πιο οξύθυμη. Ο μπαμπάς της είχε δίκιο. Αλλάζει, και όχι προς το καλό.

Όσον αφορά την υπόθεση, τα πράγματα έχουν αρχίσει να εξελίσσονται πιο γρήγορα, και το όπλο του φόνου της Katherene έχει βρεθεί. Αύριο μετά το σχολείο, ο Alfredson ζήτησε να με δει. Χαίρομαι που επιτέλους θα τελειώσουν όλα αυτά. 

Ίσως με την επέτειο των δύο χρόνων, τελειώσει όλος αυτός ο πόνος.

Ξαφνικά, η Jane σήκωσε το κεφάλι της. Τα μαλλιά της ήταν ανακατεμένα και έπεφταν πάνω στα μάτια της. Φαινόταν κουρασμένη, αλλά όπως πάντα, ήταν όμορφη. 

"Jack." είπε σιγανά. "Θέλω να μιλήσουμε."

Άγχος με διαπέρασε και ένιωσα πως κάτι όντως συμβαίνει. "Σχετικά με τι;"

"Σχετικά με κάτι που έκανα...."

Flashback

Σάββατο 1 Απριλίου 2014

Jane's POV

"Θα κάνεις ότι σου πω Nathan;" τον ρώτησα.

"Όπως πάντα." απάντησε γεμάτος σιγουριά.

Ο ήλιος είχε ήδη δύσει, και ένα σκούρο μπλε πέπλο απλωνόταν πάνω μας. Το σκληρό πρόσωπο του Nathan ήταν το μόνο που έβλεπα. Τα μαύρα μάτια του, όπως κάθε φορά, είχαν καρφωθεί στα δικά μου. 

Είναι ερωτευμένος μαζί μου.

Και θα το εκμεταλλευτώ.

"Ο Adrian είναι εκτός ελέγχου." ξεκίνησα. "Τι ξέρεις για...γι'αυτό που κάνει;"

Ο Nathan πήρε το βλέμμα του από πάνω μου και το σήκωσε στον ουρανό. "Ο ουρανός θα μαυρίσει σε λίγο."

"Πες μου." απαίτησα. "Σε παρακαλώ."

Το βλέμμα του κατέβηκε πάλι στο επίπεδό μου.

"Όλοι λένε πως η καρδιά σου είναι όσο μαύρη, όσο θα'ναι και ο ουρανός σε λίγο. Αλλά ξέρω πως δεν ισχύει." απάντησε αινιγματικά. "Δυστυχώς η καρδιά του Adrian έχει μαυρίσει προ πολλού. Ακόμη απορώ γιατί είσαι μαζί του. Είναι τέρμα μαλάκας."

"Μη τον βρίζεις Nathan. Τον αγαπώ." του είπα και αμέσως θύμωσε.

"Αν αυτό λέγεται αγάπη, βλέπω πόσο αγαπιέστε." μουρμούρησε.

"Απλώς πες μου!" του φώναξα ανεξέλεγκτα.

Οι γωνίες του σκοτείνιασαν. "Μη μου φωνάζεις Janie."

"Μη με καθυστερείς." αντιμίλησα.

Έκλεισε τα μάτια του γιατί ήξερε που θα κατέληγε αυτό, και δεν το ήθελε. 

"Χθες ότι έγινε με τη Sarah δεν ήταν το πρώτο κρούσμα." είπε μετά από λίγο. "Το αρκουδάκι σου αντιθέτως, έχει πολλά να πει για τις εμπειρίες της."

"Η Chloe; Έπιασε την Chloe;!". Ρητορική ερώτηση.

"Την έπιασε, την έβαλε κάτω, και της έδωσε και κατάλαβε." είπε με έναν τόνο φλυαρίας. "Τόσο εύθραυστη σαν πορσελάνη, και όμως την έσπασε πολλές φορές."

Δεν μπορούσα να συνεχίσω να ακούω. Το αρκουδάκι μου, η Chloe....Μπορεί να την πειράζω, να την εξευτελίζω, αλλά ο Nathan είχε δίκιο. Είναι πολύ εύθραυστη για όλο αυτό. 

Θα κρύβει τόση οργή μέσα της.

"Μετά υπάρχει και κάτι λίγο...καλύτερα χειρότερο." είπε ο Nathan.

"Γίνεται κάτι χειρότερο από αυτό;" τον ρώτησα σαρκαστικά.

"Ναι και όχι." απάντησε. "Πέτυχα τη Mae Ballard μετά από μια επίσκεψη του μαλάκα σου."

"Η αδερφή του Jason; Αυτή είναι μικρή!" φώναξα.

"Ένα χρόνο μικρότερή σου είναι. Και ας το παραδεχτούμε, για την ηλικία της, είναι ένα γλυκό και αθώο μωρό. Βόμβα." 

"Θα σε βαρέσω." τον απείλησα. "Μη συνεχίζεις."

"Δεν πρόκειται. Είναι σχετικά μεγάλη λίστα." απάντησε ειρωνικά. "Τι θες να κάνω;"

"Τίποτα πολύ σοβαρό." δημιουργήθηκε ένα στραβό χαμόγελο στο πρόσωπό του. "Να μπορεί να παίξει στον τελικό. Σε παρακαλώ."

"Μην ανησυχείς, δεν θα τον χτυπήσω. Πολύ." προσπάθησε να με διαβεβαιώσει αν και ήξερα πως το κακό θα ήταν μεγάλο. "Εγώ τι θα κερδίσω απ'όλο αυτό;"

Η στιγμή που δεν περίμενα. Φοβάμαι να απαντήσω, αλλά ξέρω πως του το χρωστάω.

"Ότι ήθελες εδώ και καιρό." του απάντησα. Ένα αυτάρεσκο χαμόγελο εμφανίστηκε, μα το το έκοψα αμέσως. "Μετά, από όλο αυτό Nathan."

End of Flashback

Jack's POV

"Και δηλαδή, τι ήθελε τόσο πολύ;" ρώτησα, αν και ήξερα ήδη την απάντηση.

Και η Jane ήξερε ότι ήξερα.

"Jack!" έπεσε κατευθείαν επάνω μου. "Στο ορκίζομαι δεν έγινε τίποτα. Δεν μπορούσα."

"Δηλαδή αν μπορούσες θα το έκανες μαζί του;!" ρώτησα έξαλλος.

"Φυσικά και όχι!" αντιμίλησε. "Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι ο Nathan είναι εδώ τώρα."

Δεν μπορούσα να τη κοιτάξω. Εκμεταλλεύτηκε τον έρωτα του Nathan για να δώσει ένα μάθημα στον Adrian, με αντάλλαγμα μια νύχτα μαζί της. Είναι...φρικιαστικό.

"Ο Nathan επέστρεψε για έναν και μόνο λόγο Jane." είπα σιγανά. "Για να σε πάρει από μένα. Δεν είχε πρόβλημα να δείρει τον Adrian για πάρτη σου. Ποιος ξέρει τι θα κάνει με μένα;"

"Jack αυτό που λες δεν ισχύει. Ο Nathan δεν θα δείρει κανέναν." προσπάθησε να τον υπερασπιστεί. "Ναι είναι λίγο επικίνδυνος...ίσως και τρελός, αλλά σε συμπαθεί. Δεν θα σου κάνει κακό."

Το χέρι της έπιασε το δικό μου. Ένιωθα ένα βάρος μέσα μου, σαν φόβο, αλλά ήξερα πως θα σταματήσει γρήγορα. Η Jane έστρεψε το κεφάλι μου προς το δικό της, χαρίζοντάς μου ένα γλυκό φιλί στα χείλη. Ένωσε τα μέτωπά μας και χάιδεψε τρυφερά το μάγουλό μου.

"Δεν θ'αφήσω κανέναν να σε πάρει από εμένα." είπα αποφασιστικά. "Είσαι δική μου μωρό μου. Μόνο δική μου. Το κατάλαβες;"

"Ήρεμα Jack. Δεν θέλω να μου πάθεις τίποτα." απάντησε η λουλουδένια μέσα από τα γέλια της.

"Είμαι απολύτως σοβαρός μικρή. Δεν θα δώσω ότι είναι δικό μου σε μια...μετριότητα." απάντησα μα η Jane δεν έλεγε να με πάρει στα σοβαρά.

"Jack το κακό αγόρι." γέλασε δυνατά και μετά προσπάθησε να σοβαρευτεί. "Ξέρεις, αυτό το στυλάκι, μου κάνει χάλια το μυαλό."

Δεν απάντησα. Με ένα στραβό χαμόγελο, σηκώθηκε από πάνω μου και άρχισε να βγάζει τη μπλούζα της. Δεν τη σταμάτησα, φυσικά. Όμως ξεροκατάπια μόλις τα χέρια της πήγαν να ξεκουμπώσουν το σουτιέν της.

"Μην ανησυχείς Jack." είπε και το πέταξε κάτω, αποκαλύπτοντας το γυμνό της στήθος. "Είμαι και θα είμαι μόνο δική σου."