30. Λουλούδια στον Nathan και στη πισίνα.

Jane's POV.

"Jack Owens! Αποβάλλεσαι!"

Ο προπονητής Black βρισκόταν ακριβώς από πάνω μας, με μια έκφραση πιο σκληρή από το πάτωμα. Φοβήθηκα αμέσως. Μας κοιτούσε σαν να διαπράξαμε κάποιο έγκλημα, πράγμα που με έκανε να στραβοκαταπιώ. Ο Jack, αφού το κεφάλι του αντιλήφθηκε πλήρως τι σκατά γινόταν, μπήκε από μπροστά μου και με αγκάλιασε, σε μια προσπάθεια να κρύψει το ημίγυμνο κορμί μου. 

Σιωπηλοί όλοι, με τη βοήθεια του Jack, βγήκα από τη πισίνα, με εκείνον από πίσω μου. Με τύλιξε με μια μπλε πετσέτα που βρισκόταν διπλωμένη σε μια ξαπλώστρα και παρέμεινε κοντά μου. Ο προπονητής Black, κοιτούσε κάθε κίνησή μας, σαν να έβλεπε ταινία. Μετά από λίγο, βρήκαμε όλοι τη μιλιά μας.

Δηλαδή, όχι όλοι.

"Είμαι απογοητευμένος και από τους δυο σας!" άρχισε να μας φωνάζει ο καραφλός προπονητής. "Να συνουσιάζεστε ελεύθερα λες και το μέρος σας ανήκει! Με τόσα πρόσωπα του σχολείου -και άλλων σχολείων. Ντροπή σας."

"Κύριε, εμείς-" προσπάθησε να δικαιολογηθεί ο Jack, μα ο προπονητής τον διέκοψε.

"Καλά, από εσένα Owens, το περίμενα. Αλλά όχι και από εσένα Avery! Μια χαρά ήσυχη ήσουν δυο χρόνια τώρα, γιατί έμπλεξες με το μαμμόθρεφτο;"

Στη τελευταία λέξη, τα λαμπάκια μου άναψαν, και ασυνείδητα, πέταξα τα πρώτα λόγια που σκέφτηκα. "Αυτό το μαμμόθρεφτο, δεν φταίει σε τίποτα. Αν είναι να κατηγορήσετε κάποιον, αυτή είμαι εγώ!"

Ο Jack έσφιξε το χέρι του γύρω από το δικό μου, σαν να με αποτρέπει από το να συνεχίσω. Η σεξουαλικές πράξεις, σε χώρους του σχολείου, ή σε χώρους που αφορούν το σχολείο, απαγορεύονται. Είναι άλλος ένας γελοίος κανόνας, όμως κάποιοι τον παίρνουν στα σοβαρά. Επομένως δεν μπορώ να αφήσω τον Jack να αποβληθεί λόγω κάτι τέτοιου. Όλοι ξέρουμε πως με μια ακόμη πράξη θα τον έδιωχναν, αλλά είναι άδικο.

"Θα κατηγορήσω και εσένα Avery. Τιμωρία το Σάββατο από τις εφτά το πρωί μέχρι τις τέσσερις το απόγευμα!" φώναξε ο προπονητής.

Έχω να πάω τιμωρία από τότε που πέθανε ο Adrian, και η αλήθεια είναι πως δεν μου έλειψε ιδιαίτερα. Αντίθετα, δεν χάρηκα καθόλου. Ο Jack άφησε το χέρι μου και στράφηκε καλύτερα προς τον προπονητή. Από το βλέμμα του, ο καθένας α καταλάβαινε πως θα ξεκινούσε καβγά.

"Δεν θα έπρεπε να το κάνετε αυτό κύριε! Δεν φταίει σε τίποτα η Jane." προσπάθησε να με υπερασπιστεί. "Εξάλλου δεν κάναμε και τίποτα."

Η τελευταία πρόταση προστέθηκε με μια πονηράδα στα μάτια του. Κάτι ετοίμαζε, ένα σχέδιο το οποίο ήταν αδύνατο να ξέρει αν θα πετύχει.

"Σας έπιασα με τα ίδια μου τα μάτια να ερωτοτροπείτε! Αυτό είναι πολλά." ο προπονητής Black αποκρίθηκε. 

Ο Jack έκανε τον σοβαρό. "Μα κύριε, αν όντως ερωτοτροπούσαμε όπως λέτε, τότε θα  ήμουν βαθιά μέσα στον κόλπο της Jane."

Ο προπονητής Black και εγώ, σοκαρισμένοι από τα λόγια του Jack, δεν ξέραμε πώς να αντιδράσουμε. Ήθελα να κρυφτώ από τη ντροπή, να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Αλλά κάτι τέτοιοι δεν έγινε ποτέ, και δεν θα γίνει τώρα.

"Γίνεσαι χυδαίος Owens." είπε κοκκινισμένος ο προπονητής.

"Μάλλον το ίδιο θα έλεγε και ο διευθυντής για εσάς και τη κυρία Osborn για τα τετ-α-τετ σας στην αίθουσα μουσικής." αποκρίθηκε ο Jack παίζοντάς το αθώος. "Αλλά μάλλον δεν θα έπρεπε να το μάθει, μιας και δεν επιτρέπονται οι ερωτοτροπίες μεταξύ καθηγητών."

"Με απειλείς;" φώναξε ο προπονητής Black.

Ο Jack θα απαντούσε ειλικρινά με ένα μαγευτικό "Ναι", αλλά μπήκα εγώ στη μέση. Η απάντηση του Jack θα μας έβαζε σε περισσότερους μπελάδες και πιστεύω πως μόνο η Janie θα μπορούσε να σώσει τη κατάσταση.

"Νομίζω πως αυτό που θέλει να πει ο Jack, είναι πως μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον." απομάκρυνα τον Jack από τον προπονητή, και επικεντρώθηκα πάνω στον τελευταίο. "Αν κρατήσετε το μυστικό μας, θα κρατήσουμε το δικά σας."

Μια άβολη σιωπή προς τον προπονητή έπεσε. Ο Jack είχε ένα αυτάρεσκο χαμόγελο, για τη νίκη που δεν πήρε ακόμα, και εγώ απλώς κούνησα απογοητευμένη το κεφάλι μου. Η όλη σκηνή με τρόμαζε όλο και πιο πολύ : με τις ηλιθιότητες που κάναμε, το μέλλον του Jack κρέμεται από μα κλωστή.

Οπότε, ας βοηθήσω λίγο ακόμη τη κατάσταση.

"Ειδικά τώρα, είναι πολύ άδικο να αποβάλετε τον αρχηγό της ομάδας μπάσκετ, λίγο πριν τα μεγάλα παιχνίδια." η φωνή μου φάνηκε σαν να τους ξυπνάει όλους.

Ο προπονητής Black μας κοίταξε για λίγο, κι μετά μίλησε. "Θα το συζητήσουμε άλλη φορά."

_____________________________________________

Ένιωσα τον εαυτό μου να γυρνάει από μόνο του πλευρό. Ήξερα πως ήταν βράδυ, πόσο μάλλον πολύ αργά. Μέσα στον ύπνο μου, άκουγα το ελαφρύ ροχαλητό του Sarah από το διπλανό κρεβάτι και τη κίνηση των ποδιών μου καθώς διπλώνονταν προστατευτικά μπροστά στη κοιλιά μου.

Μετά από αυτό, κενό.

Σαν να μπαίνεις σε μια δύνη, να γυρίζεις γύρω γύρω και όταν ανοίγεις τα μάτια σου, να βρίσκεσαι σε ένα εντελώς άλλο μέρος. Διαφορετικό. Ίσως να μην έχεις πάει ποτέ εκεί. Ίσως πάλι, έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή εκεί.

Τα μάτια μου κοίταξαν ευθεία μπροστά. Έβλεπα μια καστανομάλλα κοπέλα να ακουμπάει με τη πλάτη της στον τοίχο, κάνοντας ένα τσιγάρο. Ήμουν εγώ. 

Το πρώτο πράγμα που κοίταξα, ήταν τα μαύρα δερμάτινα μποτάκια μου. Ήταν ξεθωριασμένα, τα είχα κάνει εγώ έτσι, γιατί ήθελα. Μετά παρατήρησα την ασφαλτο πάνω στην οποία πατούσα. Ήταν ένα ξεθωριασμένο και λερωμένο μπλε, με μερικά κίτρινα σχέδιο εδώ και εκεί. Βρισκόμουν στην πίσω αυλή του σχολείου, κοντά στο γήπεδο.

Ο εαυτός μου έσβησε το τσιγάρο του, πετώντας το στην άσφαλτο και πατώντας το με το πόδι του. Ύστερα, κοίταξα την ώρα. Ήταν -αν όχι βράδυ- αργά το απόγευμα. Πολύ λίγα άτομα θα βρισκόταν εδώ. 

Κάτι μου θυμίζει αυτό.

Η διπλή μεταλλική πόρτα της καφετέριας άνοιξε και έκλεισε αμέσως. Κοιτούσα μόνο τον εαυτό μου. Ακούστηκαν βήματα. Βαριά, που μύριζαν κίνδυνο, αλλά σεβαστά -ως ένα σημείο. Ο εαυτός μου, σήκωσε το βλέμμα του, κοιτάζοντας τον γνωστό άγνωστο που ερχόταν κοντά μας. 

Μια σκιά πέρασε ξυστά από δίπλα μου. Η Janie έφυγε από τον τοίχο μόλις τη πλησίασε αυτός. Εκείνη, έβαλε καθησυχαστικά το χέρι της πάνω στον ώμο του. 

"Είμαι εντάξει." είπε ο εαυτός μου.

Αν και αυτός ήταν με τη πλάτη προς εμένα, μου θύμιζε κάποιον, αλλά δεν ήξερα ποιον.

"Ποιος στο είπε;" τη ρώτησε αυτός με μια δόση ανησυχίας στη φωνή του.

"Κανείς." απάντησε πάλι η Janie. "Το είδα με τα ίδια μου τα μάτια."

"Λυπάμαι πολύ." του ξέφυγε. "Τι θα κάνεις γι'αυτό;"

Μερικά δεύτερα σιωπής πέρασαν, μέχρι που τελικά, ο εαυτός μου απάντησε. "Θα κάνεις ότι σου πω Nathan;"

"Όπως πάντα."

Ήταν Σάββατο, 8 Απριλίου 2014.

_____________________________________________

Α/Ν Μερικά πράγματα που θέλω να επισημάνω :

1) Το δεύτερο μέρος ήταν όνειρο. 2) Στη πραγματική ζωή, είμαστε στις 7 Απριλίου 2016. 3) Τα flashback/όνειρα πάνε στο περίπου μια μέρα μπροστά. 4) Σόρρυ παίδες, αλλά ο Alex δεν είναι ο δολοφόνος.

Τέσπα.

ΑΛΟΧΕΣ ΜΙΣ ΑΜΟΡΕΣ.

ΜΟΥ ΛΕΙΨΑΤΕ.

Ξέρω ότι σας έλειψα...

Αμ...δεν έχω να πω πολλά. Μόνο ότι λογικά θα ανεβάζω σ/κς. 

Είμαι ένα πολυάσχολο άτομο οκ?

ΕΠΙΣΗΣ. Αν ανεβάζετε μέσα στην εβδομάδα, πιθανότατα να τα διαβάσω τα σ/κς οπότε να μου το λέτε γιατί θα το ξεχάσω.

Τέλος, μένει βδομάδα αφήγησης, δηλαδή είμαστε κοντά στο τέλος. Όσον αφορά κάποιο εοόμενο βιβλίο, θα σας το ανακοινώσω όταν τελειώσει το βιβλίο.

Οκ.

Πάω να κοιμηθώ γιατί νιώθω πως έχω να κοιμηθώ από χθες.

Τα λέμε σε ....ν εβδιμάδες.

DL