18. Πιστόλια στην τύχη του.

Jack's POV.

Πρόλαβα να τη πιάσω πριν συγκρουστεί στο πάτωμα. Λίγο ακόμα και η Jane θα είχε ένα χτύπημα στο κεφάλι ίδιο με το δικό μου.

"Πρέπει να τη πάρουμε από εδώ." είπε ο Alex.

"Θα τη πάω σπίτι μου." αποφάσισα.

Η πόρτα της κουζίνας άνοιξε, και ο Jason με τη Sarah και τη Stephanie μπήκαν μέσα. Μόλις είδε η Sarah, τη λιπόθυμη Jane, έτρεξε κοντά της τρομαγμένη.

"Τι έγινε;" ρώτησε με τρεμάμενη φωνή. 

"Λιποθύμησε." ήταν το μόνο που είπα και τη σήκωσα στην αγκαλιά μου.

"Και εσείς οι δύο γιατί είστε σκατά;" ρώτησε ο Jason.

"Δεν είναι ώρα τώρα." πετάχτηκε ο Alex. "Καλύτερα να τη πάμε σπίτι της, θα ξέρουν εκεί τι να κάνουν."

Τον κοίταξα καλύτερα. Μου φαινόταν αδιανόητο να είχε βάλει ο Alex κάποιον να με σπάσει στο ξύλο. Ήταν οικογένεια, αδερφός μου. Ο Alex δεν νομίζω να ευθύνεται τελικά γι'αυτό. Δεν έχει κάποιον λόγο.

Αλλά δεν εξηγείται αλλιώς το μήνυμα!

Προσπαθήσαμε με τα παιδιά να περάσουμε μέσα από τον κόσμο. Η Jane συνερχόταν σιγά σιγά στην αγκαλιά μου, μα δεν έκανε καμιά κίνηση. Βγήκαμε από το σπίτι, και ο Jason με τη Stephanie, έμειναν εκεί.

Ο Alex με βοήθησε να βάλω την Jane στο αμάξι μου. Σε λιγότερο από τέταρτο, ήμασταν έξω από το σπίτι της Jane. Σε όλη τη διαδρομή, μονολογούσε πως ζαλιζόταν. Αχ ψυχή μου, εγώ φταίω για όλα.Τα έκανα όλα σκατά, μέσα σε λίγα δεύτερα.

Η Sarah άνοιξε τη πόρτα με ένα κλειδί που ήταν κρυμμένο κάτω από τη γλάστρα. Τι πρωτότυπο. Το σπίτι ήταν σκοτεινό, υποθέτω πως όλοι είχαν πάει για ύπνο. Με προσοχή, ανεβήκαμε όλοι τις σκάλες, προς το δωμάτιο της Jane. Όλοι εκτός από την Sarah, που εκείνη πήγε στη κουζίνα.

Έβαλα τη Jane να ξαπλώσει στο κρεβάτι της, μα προσπάθησε να σηκωθεί. "Μια χαρά είμαι Jack."

"Όχι θα ξαπλώσεις." σηκώθηκα από το κρεβάτι της. "Ερχόμαστε σε λίγο."

Βγήκα από το δωμάτιο της Jane, και ο Alex ακολούθησε, χαμηλώνοντας πίσω του τη πόρτα. Τον κοίταξα για λίγο και προσπάθησα να μιλήσω ήρεμα.

"Τώρα πες μου. Δεν ήσουν εσύ αυτός που έβαλε τον άλλον να με χτυπήσει;" ρώτησα σιγανά.

"Όχι Jack. Είσαι αδερφός μου, ποτέ δεν θα στο έκανα αυτό." είπε χαμηλόφωνα. "Πες μου τι έγινε. Έχω μπερδευτεί πολύ."

Έβγαλα το κινητό από τη τσέπη μου και του έδειξα τα μηνύματα. "Προήλθαν από εσένα Alex."

"Αποκλείεται! Όλη την ώρα εγώ..." είπε και άρχισε να ψάχνεται. "Δεν βρίσκω το κινητό μου."

"Μπορεί να το ξέχασες στο σπίτι του Jason." είπα ενώ μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου.

"Όχι αποκλείεται. Θυμάμαι πως το είχα στον σάκο μου." είπε και άρχισε να ψάχνεται πάλι. "Είχα ανεβεί στο δωμάτιο του Jason, και τον άφησα στο δωμάτιό του, όσο εγώ ήμουν στο μπάνιο."

"Είσαι σίγουρος γι'αυτό;" τον ρώτησα.

"Ναι." είπε με απόλυτη σιγουριά.

Η Sarah εμφανίστηκε στον διάδρομο, κρατώντας μια πετσέτα στο ένα χέρι και ένα κίτρινο μικρό μπουκαλάκι, με χάπια μέσα.

"Τι έγινε;" ρώτησε μόλις μας είδε.

"Είδες το κινητό μου;" τη ρώτησε ο Alex.

Εκείνη έκατσε να σκεφτεί λίγο. "Δεν νομίζω, γιατί;"

Ξεφύσησα αναστατωμένος. "Ή στο κλέψανε, ή...."

Ο Alex μπήκε στο νόημα. "Ή το έχει ο Jason. Ήταν μαζί μου όταν πήγα στο δωμάτιό του."

"Γαμώτο." ψέλλισα.

Η Sarah δεν ήξερε τι να πει. Την κοίταξα, και μετά κοίταξα τα χέρια της. "Τι είναι αυτά;"

"Ε;" ρώτησε. "Α ναι, ορίστε."

Είπε και μου έδωσε τη πετσέτα. Σύντομα κατάλαβα πως ήταν πάγος τυλιγμένος με τη πετσέτα. Τον έβαλα πάνω στο μάτι μου. Ήθελα να πω πόσο πολύ έτσουζε αλλά συγκρατήθηκα. "Και τα χάπια;"

"Α, είναι της Jane." είπε με ένα θλιμμένο βλέμμα. "Ο γιατρός της είπε να μη τα σταματήσει, αλλά να τα ελαττώσει. Υποθέτω πως δεν τον άκουσε. Ξεροκέφαλη."

"Για την καρδιά της;" ρώτησα.

Εκείνη κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. "Αντικαταθλιπτικά."

Αντικαταθλιπτικά; Γιατί; 

Δεν ρώτησα. Απλά ένευσα θετικά το κεφάλι μου. Αν ήθελε να μου πει η Jane θα μου έλεγε.

Άνοιξα την πόρτα και μπήκαμε πάλι μέσα. Η Jane ξάπλωνε και είχε το χέρι της πάνω από τα μάτια της. Είχε βγάλει τα παπούτσια και τα κούναγε στον  ρυθμό κάποιου τραγουδιού που της είχε έρθει στο μυαλό. Μόλις αντιλήφθηκε τη παρουσία μας, μας κοίταξε και χαμογέλασε αχνά.

Η Sarah τη πλησίασε με θυμωμένο ύφος. "Πάρε τα χάπια σου. Παραλίγο να μας μείνεις στον τόπο!"

Η Jane την κοίταξε δήθεν ανήξερη. "Τα πήρα πριν πάμε στο ματς."

"Γι'αυτό είναι ακόμα σφραγισμένο το μπουκαλάκι;" ρώτησε ειρωνικά η Sarah.

Η Jane παραδόθηκε. "Νόμιζα πως θα ήμουν εντάξει."

"Προφανώς δεν ήσουν." της είπα εγώ και θύμωσα μαζί της. "Δεν θέλω να ξανακάνεις κάτι τέτοιο Jane."

Η λουλουδένια κατάπιε ένα χάπι που της έδωσε η Jane. "Είμαι καλά, εντάξει;"

"Jane, απλά πρόσεχε." είπε ο Alex. "Ακολούθα τις οδηγίες του γιατρού σου, δεν έχεις να χάσεις κάτι."

Η Jane δεν μίλησε, μόνο κατέβασε το κεφάλι της. Εγώ άλλαξα θέση τον πάγο και τον έβαλα κάτω από το σαγόνι μου. Η Sarah σηκώθηκε από εκεί που καθόταν δίπλα στην Jane και κοίταξε τον Alex.

"Πάμε να φύγουμε; Είναι αργά." του είπε.

Ο Alex συμφώνησε με ένα κούνημα του κεφαλιού του. "Καληνύχτα παιδιά."

Η Jane και εγώ μουρμουρίσαμε τις καληνύχτες μας και ο Alex πέρασε το χέρι μέσα από τις Sarah και βγήκαν από το δωμάτιο.

Όπα τι;

Ο Alex...με τη Sarah....μαζί;

"Σοκαρίστηκες ε;" ρώτησε η Jane από πίσω μου με ένα μικρό χαμόγελο.

"Το ήξερες;" τη ρώτησα και ξάπλωσα δίπλα της βάζοντας τον πάγο πάνω στα μούτρα μου.

"Το ανακάλυψα σήμερα. Μου ήρθε λίγο ξαφνικό." είπε απαλά, και χώθηκε στην αγκαλιά μου. "Εσύ είσαι καλά;"

Πονάει το κεφάλι μου, τρέχει αίμα το σώμα μου από πολλές κατευθύνσεις, κουνιέμαι με κάποια δυσκολία και τα χέρια μου έχουν μουδιάσει λίγο.

"Ναι μια χαρά, δεν πονάω καθόλου." ψέμματα και άλλα ψέμματα.

"Θες να μου πεις τι έγινε; Ανησύχησα πολύ όταν σε είδα έτσι." είπε και άγγιξε απαλά το πρόσωπό μου, με προσοχή.

Έβγαλα τον πάγο από τα μούτρα μου και τον άφησα πάνω στο κομοδίνο της. Έπειτα, γύρισα προς εκείνη και έσφιξα το χέρι της πάνω μου. "Υποθέτω ανησυχήσαμε ο ένας για τον άλλον πολύ σήμερα."

"Σοβαρά μιλάω Jack." είπε αυστηρά. "Ο Alex δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Τον αδίκησες."

"Ναι το ξέρω πλέον τώρα." είπα λυπημένα.

"Μπόρεσες τουλάχιστον να δεις αυτόν που σου χάλασε το όμορφο προσωπάκι σου;" ρώτησε σιγανά.

"Όχι." απάντησα. "Ήταν δυνατός ο άτιμος."

Η Jane δεν μίλησε για λίγο. Όταν άνοιξε το στόμα της είπε. "Θα μείνεις εδώ το βράδυ; Θέλω αύριο να γνωρίσεις κάποιον."

Χάιδεψα απαλά τα μαλλιά της. "Να μείνω. Αλλά ποιον θα γνωρίσω;"

Εκείνη σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε ένοχα. "Το αγόρι του Lucas. Τον λένε Ryan McKevin. Κάναμε πολλή παρέα παλιά. Μετά έφυγε για σπουδές. Ήταν λίγο αφού πέθανε ο Adrian."

Έχει αγόρι ο Lucas και μου τη πέφτει; Όχι πως θύμωσα ή κάτι τέτοιο, αλλά νιώθω προσβεβλημένος.

"Καλά." ήταν το μόνο που απάντησα.

"Βέβαια δεν θέλω να γνωρίσεις μόνο αυτόν." είπε σιγανά και ανέβηκε πάνω μου.

"Έχεις και άλλον αδερφό;" ρώτησα σαρκαστικά.

"Όχι, αλλά θα ήθελα έναν μικρότερο, αλλά η Katherene ούτε που το σκέφτεται." είπε και ύστερα με φίλησε απαλά στα χείλη. "Σε παρακαλώ συγχώρεσέ με."

"Γιατί Jane;" ρώτησα ανήσυχος,

"Γιατί οι γονείς μου θέλουν να σε γνωρίσουν." είπε γρήγορα. "Πρώτο πράγμα αύριο το πρωί."

____________________________________________

Α/Ν Ουυυυυυ, δύσκολα τα πράγματα για σένα Jack. Meet the parents.

Γκεια σας.

Τι κάνετε;

Καλά να είστε.

Εγώ μια φορά, παραλιγο να σκοτώσω κάτι μωρά. Βλέπετε είχα τη φαεινή ιδέα να πάω σε βαφτίσια. 

Τέσπα.

Μπορείτε να μπείτε στο βιβλίο Wattpad Interviwes, το οποίο πιστεύω έχετε δει όλες, και εκεί θα βρείτε μια συνέντευξή μου *ντροπαλό χαμόγελο*.

Επίσης, τα πέντε κεφάλαια που σας είχα δώσει προθεσμία για να βρείτε τον δολοφόνο τελείωσαν. Το όνομά του αναφέρθηκε. Ποιος νομίζετε ότι είναι;

Τη Τρίτη φεύγω (ελπίζω χωρίς κανένα επισόδιο) για διακοπές. Δεν θα ανεβάσω καθόλου, δεν θα σχολιάσω πουθενά, ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΩ ΙΝΤΕΡΝΕΤ! Αλλά αν μου έρθει έμπνευση να ανεβάσω κανένα κεφάλαιο αύριο.

Αν...

Που δεν...

Τέλος, όλες λέτε να σταματήσω να τρώω. Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά ανεβάζω συνήθως μεσημέρι ή βράδυ οπότε είναι λογικό μετά να πάω να φάω.

Οπότε, πάω να φάω.

DL

Υ.Γ. Αυτό το κεφάλαιο δεν έχει τραγούδι γιατί όταν το έγραφα, το μόνο που άκουγα ήταν μωρά, και ψαλμωδίες (το έγραφα μέσα στην εκκλησία σσσςς).