16. Πιστόλια στις μπουνιές του.

Jack's POV

Απομόνωσε τον ήχο. Μόνο έτσι θα κερδίσεις.

Μία τρίπλα, μια στροφή, ένα καλάθι και το παιχνίδι είναι δικό σου.

Έχεις δέκα πέντε δεύτερα.

Καν'το Jack!

Η μπάλα ήταν στα χέρια μου. Επικεντρώθηκα σε αυτή. Ο κόσμος εξαφανίστηκε. Το μόνο που ακουγόταν ήταν η ανάσα μου. Σήκωσα το βλέμμα μου. Ο χρόνος περνούσε αργά. Λίγο έμεινε Jack.

Άφησα τη μπάλα να πέσει μια φορά, κάνοντας τον πρώτο θόρυβο. Έκανα ένα βήμα στα δεξιά. Ο αντίπαλός μου το ακολούθησε. Ήταν πιο ψηλός από μένα. Θα μπορούσε άνετα να πάρει τη μπάλα.

Έπιασα τη μπάλα. Την άφησα για δεύτερη φορά. Πήγα στα αριστερά. Ο αντίπαλός μου πάλι ακολούθησε το βήμα μου. Δέκα δεύτερα.

Μία τελευταία φορά άφησα τη μπάλα. Τη πέρασα κάτω από το ανοιχτό χέρι του αντιπάλου, και σύντομα πέρασα και εγώ. Μου είπαν πως ήταν καλός παίχτης. Μάλλον ηλίθιος ήταν.

Ο Jason ήταν απέναντί μου.  Οχτώ δεύτερα. Του τη πάσαρα. Βρήκα την ευκαιρία να ξεφύγω από τον ηλίθιο αντίπαλό μου. Ο Jason μου ξανά έδωσε τη μπάλα. Έκανα μια τρίπλα. Τέσσερα δεύτερα. Έβαλα δύναμη και πήδηξα. Η μπάλα πέρασε μέσα από την ασημένια στεφάνη. Οι κόκκινοι αριθμοί κάτω από το όνομά μας, πάνω στο μεγάλο ταμπλό, έδειχναν 87-86.

Το παιχνίδι ήταν δικό μου.

Ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται φωνές. Γέλια, χαρές, το όνομα της ομάδας μου, χειροκροτήματα. Ένιωσα κάποια σώματα να πέφτουν πάνω μου και να με αγκαλιάζουν φωνάζοντας "Μπράβο" και "Συγχαρητήρια φίλε.".

Τότε γελώντας και εγώ ο ίδιος με τη νίκη μας, γύρισα το κεφάλι μου γύρω μου. Έπιασα τα μελί μάτια της να χαμογελούν όπως λένε και στο Next Top Model που βλέπει η  Lexi. Τα μάτια της άρχισαν να έρχονται όλο και πιο κοντά μου.Τα χείλη της είχαν σχηματίσει ένα από τα λαμπερότερα χαμόγελά της. 

Η Jane πήδηξε κατά πάνω μου και την έπιασα πάνω μου. Άκουσα το γέλιο της. Ήταν το μόνο που άκουγα μέσα σε όλο τον θόρυβο. Έτσι όπως τη κρατούσα, χαμήλωσε το κεφάλι της στο αυτί μου. "Είμαι τόσο περήφανη Jack."

"Σ'ευχαριστώ μικρή μου." της απάντησα.

Μου φίλησε απαλά το μάγουλο και την άφησα κάτω. Σύντομα ήρθε και ο Alex με τη Sarah και μας έκαναν μια "ομαδική" αγκαλιά. Σαν κονσέρβες μας έκαναν. Όταν επιτέλους έφυγαν από πάνω μας, κοίταξα τον Alex ψυχρά. Μου έκλεισε τσαχπίνικα το μάτι. Τον βάρεσα.

Ένα δεκάλεπτο, πολλά συγχαρητήρια, χαρές, αγκαλιές και φιλιά, ήμουν έτοιμος να φύγω. Η Jane με περίμενε έξω από τα αποδυτήρια. Μόλις βγήκα, χαμογέλασε γλυκά. Αυτή την εβδομάδα, που ήμασταν μαζί, ήταν ίσως από τις καλύτερες εβδομάδες της ζωής μου. Ίσως γιατί πολύ απλά, η Jane είναι από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί.

Προχθές πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα. Δεν μπορούσαν να βρουν από πού ήρθε η κλήση στο κινητό της Jane. Αυτό με εξόργισε κάπως. Δεν υπάρχουν νέα στοιχεία, και με το ζόρι προχωράει η υπόθεση. 

"Τι σκέφτεσαι;" ρώτησε η Jane με ανήσυχο βλέμμα.

"Τίποτα." είπα. "Έλα πάμε."

Πέρασα το χέρι μου πάνω από τους ώμους της και ξεκινήσαμε να περπατάμε προς την έξοδο. "Τη προηγούμενη εβδομάδα υποσχέθηκα στη Sarah να πάω στο σημερινό πάρτι."

"Ο Jason το κάνει πάλι;" ρώτησα κοιτώντας τη.

"Ναι." είπε γελώντας. "Θα έρθεις και εσύ για υποστήριξη;;"

"Θα έρθω σίγουρα." απάντησα.

Βγήκαμε έξω από το κτήριο του σχολείου, και ο Alex με τον Jason, τη Sarah και τη Stephanie μας περίμεναν.  Μόλις ο Jason μας είδε, ήρθε κοντά μας. "Σε δέκα λεπτά να είστε σπίτι μου."

"Αν δεν θέλουμε;" ρώτησα με ένα τόνο ειρωνείας.

"Θα έρθω να σας πάρω εγώ." είπε χαμογελώντας. "Εκτός και αν έχετε να κάνετε κάτι άλλο."

Η Jane κοκκίνισε ολόκληρη. "Θα έρθουμε Jason."

"Ωραία." είπε και επέστρεψε στους άλλους.

"Πρέπει να πάω σπίτι να αλλάξω." είπα στη Jane. "Θες να πας μαζί τους;"

"Εμένα μ'αρέσεις έτσι." είπε χαμηλόφωνα.

"Θα σου αρέσω πιο πολύ όταν αλλάξω." της έκλεισα το μάτι πονηρά.

Εκείνη γέλασε. "Καλά, αφού το λες αυτό."

Τη φίλησα απαλά. Πήγε να μου ξεφύγει, αλλά τη τράβηξα ξανά σε ένα πιο παθιασμένο φιλί.

"Βρείτε ένα δωμάτιο!" φώναξε ο Alex.

"Άσ'τους να χαρούν τον έρωτά τους." τον μάλωσε η Sarah.

Άφησα τη Jane από την αγκαλιά μου και πήγε προς αυτούς. Μπήκαν στο αμάξι του Jason. "Να μου τη προσέχετε, αλλιώς θα σας θάψω στο χώμα."

______________________________________

Μισή ώρα αργότερα, ήμουν έτοιμος να φύγω. Είχα κάνει μπάνιο, άλλαξα, χαιρέτησα τη μαμά και πήρα για καλό και για κακό χρήματα. Έκλεισα τη πόρτα και πήγα προς το αυτοκίνητό μου. Πήγα να βάλω μπρος, αλλά το κινητό μου χτύπησε με ένα νέο μήνυμα.

Από Alex : Τελικά θα γίνει το πάρτι σε ένα μπαράκι. Σου στέλνω διεύθυνση.

Προς Alex : οκ.

Η διεύθυνση ήρθε σύντομα και ξεκίνησα να πηγαίνω προς εκεί. Σύντομα ήρθε ένα νέο μήνυμα που έλεγε να μπω από τη πίσω πόρτα, γιατί μπορεί να έχει κόσμο στη μπροστινή είσοδο. Δεν απάντησα, καθώς οδηγούσα, και απλά συνέχισα. 

Το μπαράκι που μου είπε να πάω, ήταν στην άλλη άκρη της πόλης. Αν και δεν έχω έρθει ποτέ εδώ, ο μπαμπάς μου είχε πει πως είναι ένα από τα "απαγορευμένα". Ένα μπαρ/κλαμπ είναι σύμφωνα με τον μπαμπά και την αστυνομία "απαγορευμένο" όταν διακινούν εκεί ουσίες, γίνονται παράνομα πράγματα, έχει κάποιο άσχημο παρελθόν.

Στα μάτια του Jason θα φαινόταν τέλειο. Οπότε δεν αναρωτιέμαι γιατί κάνει εδώ το πάρτι του.

Πάρκαρα στο πεζοδρόμιο απέναντι από το κτήριο και βγήκα από το αμάξι. Πέρασα με προσοχή τον δρόμο και κατευθύνθηκα προς το πίσω μέρος του κτηρίου. Δεν υπήρχε πολύ φως. Από το λιγοστό που υπήρχε από τις λάμπες του δρόμου και το φεγγάρι, βρήκα τη πόρτα. Προσπάθησα να την ανοίξω αλλά φαίνεται πως ήταν κλειδωμένη.

Πήγα να στείλω μήνυμα στον Alex για το τι γίνεται, αλλά δεν πρόλαβα. Ένα χέρι κύκλωσα τον λαιμό μου και με τράβηξε προς τα πίσω.

Με δύναμη, με πέταξε κάτω στο έδαφος. Τι σκατά γίνεται; Σήκωσα το κεφάλι μου να δω ποιος ήταν, αλλά φορούσε κουκούλα. Πήγε να με κλωτσήσει, αλλά κατάφερα να το αποφύγω και να σηκωθώ. Ήταν λίγο πιο κοντός από εμένα, και φαινόταν γυμνασμένος. 

Του έριξα μια μπουνιά, και παραπάτησε προς τα πίσω. Τον έσπρωξα προς τα πίσω. "Ποιος είσαι;"

Η ερώτηση βγήκε με τεράστιο θυμό. Και δεν δέχτηκε απάντηση. Ο άγνωστος κεφτές, κατάφερε να με βαρέσει στα πλευρά, κάνοντάς με να χάσω το προτέρημα και να τον αφήσω. Ο ίδιος με άρπαξε από τον γιακά μου και με χτύπησε στο τοίχο. Το κεφάλι μου χτύπησε σίγουρα.

Με χτύπησε με το δεξί του χέρι και με μια κλωτσιά, ο πόνος στα πλευρά εμφανίστηκε πάλι. Αυτή τη φορά ήταν πιο οξύς. Έπεσα πάλι κάτω, και μου έριξε μια ακόμη μπουνιά στο μάτι.

Ο πόνος ήταν αφόρητος. Δεν μπορούσα να σηκωθώ. Το λιγοστό φως που ερχόταν από τον δρόμο εξαφανίστηκε και ο άγνωστος κεφτές σταμάτησε να με χτυπάει. Γύρισα το κεφάλι μου και τον έβλεπα να πηγαίνει προς ένα τζιπ που σταμάτησε ακριβώς μπροστά από το στενό. Μπήκε από τη πίσω πόρτα του αυτοκινήτου και εγώ προσπάθησα να σηκωθώ.

Ασχολίαστο.

Με νεύρα που θα μπορούσαν να σκοτώσουν και τον Πρόεδρο, κατάφερα να σηκωθώ. Αλλά δεν τους πρόλαβα. Το μόνο που κατάφερα να δω από τον οδηγό, είναι τη ξανθιά τούφα που πεταγόταν.

Κάτι άρχισε να αναβοσβήνει στην άσφαλτο. Ήταν το κινητό μου που έπεσε κατά τη διάρκεια "του ξύλου". Το όνομα "Λουλουδένια" αναβόσβηνε και το μήνυμά της εμφανίστηκε.

"Πού είσαι; Όλοι σε περιμένουμε στο σπίτι του Jason." έγραφε. 

Μα ο Alex μου είπε να έρθω εδώ.

Ένα νέο μήνυμα εμφανίστηκε. "Jack, ανησυχώ."

Πριν το σκεφτώ, απάντησα. "Μην ανησυχείς μωρό μου. Έρχομαι."

________________________________________________________

Α/Ν *Φοβισμένο βλέμμα* Γεια σας κορίτσια....

Πώς είστε???????????????????????????

Ο Jack έφαγε ξύλο. 

Πάει το όμορφο προσωπάκι του.

Λυπάμαι πολύ.

ΑΣ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ!!

Πείτε θεωρίες, του τι παίζει εδώ.  Πραγματικά θέλω να δω τι σκεφτήκατε.

Και ναι...επειδή σας φοβάμαι λίγο πάω κάτω από το γραφείο να κρυφτώ.

Επίσης, ΦΤΑΣΑΜΕ ΤΑ 5,1K VIEWS!!! ΟΥΑΟΥ! Το ένα καλό μετά το άλλο!! Σας ευχαριστώ πολύυυυυυυυυυυ.

Τέλος, στο κεφάλαιο 10, το χαρτάκι που έδωσε η Jane στον Jack, που λέει "το βρήκα στο ντουλαπάκι μου" εκείνη το έβαλε εκεί, οπότε μη στήνετε συνωμοσίες γύρω από το χαρτάκι που βρήκε στο ντουλαπάκι της. 

THE NEIGHBOURHOOD UP THERE!!

Πάω να φάω. Προφανώς.

ΔΛ

Λάθος.

DL