13. Λουλούδια στο αντίο σου.

Jane's POV

Είχε ζέστη. Ένιωθα τις καυτές αναπνοές κάποιου λίγο πιο πιάνω από τον λαιμό μου. Ένα χέρι ήταν περασμένο στη μέση μου, ενώ το άλλο, κάτω από τον λαιμό μου κρατούσε το δικό μου.

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι να με παίρνει ο ύπνος στην πλάτη του Jack.Και τώρα ξυπνάω στην αγκαλιά του.

Ασυναίσθητα ένα μικρό χαμόγελο δημιουργήθηκε στο πρόσωπό μου. Γύρισα απαλά προς το μέρος του, χωρίς να θέλω να τον ξυπνήσω, και τον αγκάλιασα. Έβαλα το κεφάλι μου κάτω από το δικό του, και ένιωσα το χέρι του να με σφίγγει στην αγκαλιά του περισσότερο.

Ήταν ωραία αίσθηση. Ένιωθα σαν να αγκάλιαζα τον μεγαλόσωμο αρκούδο μου. Μόνο που αυτός ήταν γυμνασμένος, και δεν φορούσε μπλούζα.

Δεν φορούσε μπλούζα.

Αμέσως μια πονηρή σκέψη πέρασε από το μυαλό μου. Μικρή ανώμαλη Jane!

Τότε κατάλαβα πως δεν φορούσα τα ρούχα μου. Αντίθετα, φορούσα μια μπλούζα, που μου καθόταν για φόρεμα, προφανώς του Jack, και τα εσώρουχά μου. Μάλλον πέρασε μια πονηρή σκέψη και από το μυαλό του Jack χθες βράδυ.

Ίσως και δύο. Ίσως και τρεις.

Μια κουβέρτα μας σκέπαζε και τους δύο. Είχε λίγο σκοτάδι στο δωμάτιο, αλλά ήταν μέρα έξω. Θα ήταν μια γλυκιά μέρα.

Σκεπάστηκα καλύτερα και έκλεισα τα μάτια μου μέσα στην αγκαλιά του Jack. Σήμερα είναι η μέρα Jane. 

Ναι το ξέρω.

Είσαι ευτυχισμένη;

Προς το παρόν.

Ζήσε το πριν τα διαλύσεις όλα.

Πήρα μια βαθιά ανάσα. Σφίχτηκα περισσότερο πάνω στον Jack. Δεν ήθελα να το χάσω αυτό. Ότι και να ήταν.

Αναμνήσεις από τις μέρες που ήμουν με τον Adrian έρχονταν στο μυαλό μου. Το πρώτο πράγμα που μου είπε όταν ήταν πέντε χρονών. "Είσαι κοντή.", ευχαριστώ πολύ Adrian. Μετά από λίγο εμφανίστηκε το πρώτο μας φιλί στη πρώτη λυκείου. Στο πρώτο έτος μας της υπόλοιπης τετραετίας.

Άλλες φορές θα έλεγα "Γιατί έφυγε;" ή κάτι τέτοιο, μα τώρα μου έρχεται να πω "Καλά έκανες. Σώθηκες από την καταστροφή."

Βε΄βαια, αυτός είχε φέρει τη καταστροφή.

Όταν πέθανε, δεν ήταν λίγες οι κρίσεις πανικού, ή οι τάσεις αυτοκτονίας. Οι ψυχολόγοι και οι νοσοκόμοι, με έβλεπαν κάθε δέκα λεπτά, έρχονταν στο δωμάτιό μου κάθε τρεις και λίγο, για να ελέγξουν αν κρεμάστηκα ή όχι. 

Σχεδόν αφού ξύπνησα στο νοσοκομείο, έπεσα σε κώμα. Ανακοπή το λένε πλέον. Δεν άντεξε η καρδιά μου σε όλο αυτό. Έπεσα σε κώμα. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι σε αυτό το στάδιο. Οπότε με άφησαν έτσι για μερικές μέρες.

Ώσπου ξύπνησα.

Όχι και με τον καλύτερο τρόπο.

Εσωτερική αιμορραγία, είπαν. Κάποια αρτηρία κοντά στη καρδιά σχίστηκε, με κάποιο μαγικό τρόπο. Τότε όλοι κατάλαβαν ότι ξύπνησα από το κώμα. Μόνο και μόνο για να με πάνε στο χειρουργείο για μεταμόσχευση καρδιάς. 

Ναι, ας πούμε πως τα τέσσερα λεπτά θανάτου δεν ήταν τέλεια.

Μπορεί να έχω καρδιά κάποιου άλλου, αλλά είμαι σίγουρη πως έχω πολλά άτομα εκεί πέρα.

Από εκεί και μετά δεν μιλούσα για τρεις εβδομάδες. Σε κάποια φάση πριν το χειρουργείο είχα αδυναμία στις αναπνοές και οι γιατροί αναγκάστηκαν να μου κάνουν μια μικρή τομή για να μπει αέρας. Κάτι παίχτηκε με τις φωνητικές χορδές, κάτι που δεν κατάλαβα και τόσο, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα εμένα να προσπαθώ να επικοινωνήσω γράφοντας.

Πολύ σπαστικό.

Δεν μπορούσα να καταπιώ. Όταν έπαιρνα, το έπαιρνα με σωληνάκια. 

Κανείς δεν είπε ότι η ζωή είναι τέλεια.

Και κάπως έτσι πέρασα το καλοκαίρι μου. Κλεισμένη για τέσσερις μήνες περίπου, σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, χωρίς να μιλάω για κάποιο διάστημα, σε κώμα ένα άλλο, και στο μπάνιο προσπαθώντας να σκοτωθώ, μόνο και μόνο για να είμαι με τον Adrian.

Και γαμώτο! Ο μπαμπάς έβαλε μπράβους να με προσέχουν. Ολόκληρους πράκτορες. Λες και ήμουν εγκληματίας. Ίσως και να ήμουν, αν σκεφτεί κανείς πως προσπάθησα να δολοφονήσω τον εαυτό μου.

Ή το γεγονός ότι ήμουν ύποπτη για έναν φόνο.

Παρ'όλα αυτά, κάποιος μαλάκας -ο δολοφόνος - κατάφερε να περάσει τους πράκτορες του μπαμπά και να βάζει εκείνο το τραγούδι καθώς κοιμόμουν.  Κάποτε θα έλεγα πως ήταν τέλειο τραγούδι, αλλά πλέον αν το ακούσω θα τρομάξω.

Η Sarah με τον Alex με επισκέπτονταν συχνά. Τον Σεπτέμβρη με βοήθησαν να δώσω τις εξετάσεις που έχασα τον Μάη. Μόλις μπήκα στο σχολείο, για να πάω στο πρώτο μου μάθημα, τα παιδιά, ακόμα και μερικοί καθηγητές, με κοιτούσαν σαν να ήμουν δολοφόνος. Αν λάβει κανείς υπόψη το γεγονός ότι δεν λύθηκε αυτή η υπόθεση ποτέ, ήμουν η μόνη ύποπτη.

Σύντομα, άρχισα να χάνω τον Alex. Άμεσα ξέκοψα μαζί του. Η Sarah ήταν η μόνη φίλη που μου έμεινε,ω για να προσέχει εμένα, τις τάσεις αυτοκτονίας μου, και την κατάθλιψή μου.

Αν και είχα άτομα να με προσέχουν, άτομα να νοιάζονται για μένα, ένιωθα κάτι παραπάνω από μόνη. Κενή ίσως.

Λίγες εβδομάδες μετά την επιστροφή μου, ο Jack Oliver Owens εμφανίστηκε μαζί με την οικογένειά του στην πόλη. Και στο σχολείο μας. Λιγομίλητος, επιθετικός κάποιες φορές, ειρωνικός, σαρκαστικός, αλλά είχε ομορφιά και χαρίσματα. Πριν το καταλάβει κανείς, ο  Jack μπήκε στην ομάδα του μπάσκετ, έγινε δημοφιλής, και επισκέφτηκε το γραφείο του διευθυντή τρεις φορές.

Κάποιοι λένε πως αντικατέστησε τον Adrian, σε σχεδόν όλα τα πεδία. Εξωτερικά, έμοιαζαν αρκετά, ο Jack πήρε τη θέση του Adrian στο μπάσκετ, τη φήμη του. Το μόνο στο οποίο διέφεραν, είναι ότι ο Jack δεν χαρακτηρίζεται αγγελούδι.

Τώρα έχουν περάσει δύο χρόνια. Και σχεδόν μία εβδομάδα από τότε που μπήκε στη ζωή μου και γνώρισα πραγματικά τον Jack. Μπορεί να πέρασε λίγος χρόνος, αλλά γρήγορα, έμαθε πράγματα για εμένα, και εγώ για εκείνον, ήρθαμε κοντά, και όλα αυτά μου προκάλεσαν κάτι.

Ένα κλικ ίσως. Μια έξαψη; Δεν είναι ότι μπορώ να το περιγράψω.

Αλλά μπορώ σίγουρα να πω, πως νιώθω πολλά γι'αυτόν. 

Μπορεί να μοιάζει με τον Adrian και να έχουν πολλά κοινά, αλλά ο Jack είναι διαφορετικός.

Ο Adrian έφυγε, και ο Jack ήρθε στη ζωή μου. Αν το πνεύμα σου ω αγαπητέ Adrian, ακούσει τις σκέψεις μου, τότε έχω να σου πω λίγα πράγματα.

Σ'αγάπησα ναι, αλλά όλα αυτά στο παρελθόν. Έκανα πράγματα που δεν έπρεπε. Ήμουν το κακό κορίτσι για εσένα. Χρησιμοποίησα παρελθοντικό χρόνο, σ'αγαπούσα. Ήρθε η ώρα να προχωρήσω, να ζήσω όσα έχασα τα τελευταία χρόνια της ζωής μου.

Θα βρω ποιος σε πήρε μακριά μας. Και μην ανησυχείς, θα προσέχω. Και ναι θα είμαι ευτυχισμένη.

Σε διαβεβαιώνω πως πλέον δεν νιώθω μόνη.

Γι'αυτό αντίο Adrian.

Μέσα σε όλες αυτές τις σκέψεις μου, ο Jack, άρχισε να κουνιέται. Χασμουρήθηκε και μετά άνοιξε τα μάτια του. Έριξε το βλέμμα του πάνω μου, τη στιγμή που σήκωνα το κεφάλι μου. Χαμογέλασα απαλά και αμέσως ανταπέδωσα.

"Καλημέρα." μουρμούρισε και φίλησε το μέτωπό μου.

"Καλημέρα." είπα ακόμα χαμογελώντας. "Σε ευχαριστώ που με άφησες να κοιμηθώ εδώ το βράδυ. Αλλά πρέπει να σηκωθούμε τώρα."

"Μα γιατί;" ρώτησε κατσουφιάζοντας. "Δεν μπορούμε απλά να μείνουμε όλη μέρα στο κρεβάτι κάνοντας κάτι δημιουργικό;"

"Όπως;" ρώτησα περίεργη.

"Όπως αυτό." είπε και με φίλησε στα χείλη. "Ή αυτό."

Μόλις ξεστόμισε τις τελευταίες λέξεις, με γύρισε και βρισκόμουν από κάτω του. Χαμήλωσε το κεφάλι του και το έβαλε στον λαιμό μου. Άρχισε να φιλάει τις πιπιλιές που μου έκανε χθες το βράδυ, κάνοντάς με να γελάσω.

Το γέλιο μου κόπηκε αμέσως, όταν έχωσε το χέρι του κάτω από την μπλούζα μου. Άρχισε να χαϊδεύει το μπούτι μου και να δαγκώνει πιο κάτω το δέρμα μου. Τα βογκητά άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Το χέρι του Jack μετακινήθηκε πιο πάνω, στο εσώρουχό μου και άρχισε να κάνει κύκλους πάνω στην περιοχή.

Ω θα με πεθάνει.

Ακούγοντας τον εαυτό μου, ο Jack δεν άργησε να βγάλει ο ίδιος κάποιους ήχους ευχαρίστησης. Το στόμα του με φίλησε στο στόμα άγρια, τη στιγμή που το χέρι του πίεσε σκληρά πάνω από το εσώρουχο στη περιοχή μου. Πήγα να φωνάξω αλλά δεν με άφησε. Άρχισε να πηγαίνει σιγά σιγά πάνω κάτω εκεί...κάτω και εγώ τέντωσα τη μέση μου προς αυτόν.

Λίγο πριν επιταχύνει επανήλθα στη πραγματικότητα και τον απομάκρυνα από εμένα. "Θα μας ακούσουν."

"Δεν με νοιάζει. Είμαι ερωτευμένος και θέλω να το ακούσουν." είπε και με φίλησε πάλι.

Ερωτευμένος. Τ'ακούς αυτό Jane; Δεν είσαι η μόνη ηλιθιοερωτοχτυπημένη.

"Jack, το εννοείς;" ρώτησα αγχωμένη για την απάντησή του. "Γιατί είμαι ερωτευμένη και εγώ."

Με κοίταξε για λίγο με ορθάνοιχτα μάτια. Να του το πεις είπαμε, όχι να του προκαλέσεις εγκεφαλικό μαρή.

"Φυσικά και το εννοώ. Απλά..." με φίλησε. "Ω Θεέ μου Jane."

"Τι έγινε;" ρώτησα κοιτώντας τον.

Έκανε σαν τρελός. Με φιλούσε παντού στο πρόσωπο χαμογελώντας. "Χαίρομαι που νιώθεις το ίδιο."

Πάει, τον τρέλανες.

Σκάσε.

Μπαμ.

"Ω Jack." τον φίλησα. "Σήκω. Πάμε."

"Πού;" ρώτησε και τον έσπρωξα από πάνω μου.

"Χθες κέρδισες ένα παιχνίδι." απάντησα. "Σου χρωστάω μια έκπληξη."
________________________________

Α\Ν Αλοχα αλοχα αλοχα!!

Όπως ίσως είδατε στο προφίκ μου, έχω κάποια προβλήματα με το ίντερνετ και αναγκάστηκα να γράψω από την αρχή το μισό κεφάλαιο.

Λοιπόν, αν και δεν ήταν στο πρόγραμμα ακριβώς αυτό το κεφάλαιι, ένιωσα την ανάγκη να το γράψω έτσι. Ίσως κιόλας έπρεπε να το βάλω στο πρόγραμμα από την αρχή γιατί έχει σχέση με την έκπληξη που φυλάει η Jane στον Jack.

Σας άρεσε?

Να πω και κάποια πράγματα. Στα επόμενα κεφάλαια, ακόμα και μέχρι το τέλος,θα υπάρχουν συγκινήσεις, κλάμα,έρωτας, κάποιες ωραίες σκηνές για τις ανώμαλες, αλλά επίσης θα έχει και πολύ δράμα.

Θα κάνω και ένα μικρό σπόιλερ : στα επόμενα πέντε (?) κεφάλαια θα αναφερθεί το όνομα του δολοφόνου, και εσείς δεν θα το πάρετε χαμπάρι.

Σκάω τώρα.

Επίσης μια μικρή ανακοίνωση. Είναι πιθανόν, από 10 Ιουλίου μέχρι και τις 15 Ιουλίου να κάνω κάτι το εξωπραγματικό :να πάω διακοπές. Οπότε δεν θα υπάρχουν κεφάλαια, ενημερώσεις, εγώ στις ειδοποιήσεις σας!

Οπότε μη σας φανεί περίεργο αν δεν σχολιάζω στις ιστορίες μερικών.

Όπως είπα δεν είναι σίγουρο, αλλά αν γίνει θα είναι από τις καλύτερες διακοπές μου. Ίσως βρω ιντερνετ και ανεβάσω τίποτα στο ινστα, φβ και σναπτσατ.

Αυτά.

Για πρώτη φορά δεν θα παω να φπαω.

DL