Pogoda nie należała do przyjemnych, lecz to nie powstrzymywało Olivera od prowadzenia treningów - przeciwnie, robił ich jeszcze więcej, aby wzmocnić wytrzymałość swojej drużyny. Tłumaczył to jednym, prostym zdaniem :

- Nie wiadomo w jakich warunkach będziemy grać!

Tym razem na dworze hulał wiatr, a deszcz padał tak długo, jakby nigdy miał się nie skończyć, dlatego gryfon wracając z treningu wyglądał, jakby wytarzał się w błocie i polał wodą.

Mimo tego był zadowolony. I z siebie, i ze swojej drużyny. Wiedział, że zawsze dawali z siebie wszystko, a ten rok był dla niego wyjątkowy i szczególnie pragnął zwycięstwa.

Dlaczego akurat ten? Z prostego powodu - był to jego ostatni rok nauki w Hogwarcie - ostatnia szansa na zwycięstwo.

Idąc i myśląc o Quidditchu gryfon popełnił duży błąd. Nie patrzył przed siebie, co zawsze źle się kończyło, szczególnie w Hogwarcie, gdzie była tak duża liczba osób.

- Uważaj jak chodzisz, Wood. - usłyszał zaraz po tym, jak po korytarzu rozniósł się huk informujący, że coś, a raczej ktoś upadł na ziemię, poprzednio odbijając się od jego torsu.

- Oh! Omorfia! - zawołał i wyciągnął do niej rękę tak szybko, jak szukający, gdy widział znicza.

Ku jego zaskoczeniu, ale też zadowoleniu złapała jego dłoń i wstała. Dlaczego tak go to ucieszyło?

Dlatego, że ostatnia taka sytuacja skończyła się zwykłym :

- Dam sobie radę. - powiedzianym przez dziewczynę.

- Nic ci nie jest? - zapytał zaniepokojony.

- Nie panikuj, Oliver, nie jestem z porcelany. - przewróciła oczami. -Jak ci poszedł trening? - zapytała, wskazując na jego miotłę.

- Wyjątkowo dobrze. - uśmiechnął się szeroko i oparł o swojego Zmiatacza 7. - A wy teraz nie ćwiczycie?

- Chciałbyś, Woody. - prychnęła. - Po prostu ja jestem dobrym kapitanem i nie męczę ich w taką pogodę.

- To po co ci miotła? - wypalił. Wątpił żeby miała szlaban i szła pozamiatać.

- Idę polatać. Nie mogę zagrać sama ze sobą, a jak już mówiłam - nie chcę męczyć mojej drużyny w taką - przerwała i spojrzała znacząco na okno - pogodę.

I już chciała odchodzić, gdy do głowy Olivera wpadł pewien plan.

- Może zagramy razem? - zapytał i szczerze liczył, że nie usłyszała nadziei w jego głosie.

Krukonka obróciła się w jego stronę i zmrużyła oczy, patrząc na niego podejrzliwie.

- Gdzie jest podstęp?

Gryfon roześmiał się serdecznie.

- A musi jakiś być?

- Znam cię, Wood. Nie wierzę, że tak sobie chcesz ze mną zagrać. - powiedziała nadal bez przekonania.

Oliver żałował, że nie znała prawdy. On nie chciał z nią zagrać. On tego pragnął.

- Daj spokój, Omorfia. Skoro mnie znasz, to wiesz, że kłamię bardzo rzadko.

- Wiesz co, Wood? Nie pochlebiaj sobie - trąciła go w ramię, jednak zaśmiała się - Jednak skoro chcesz, żebym cię pokonała, to proszę bardzo - zagrajmy.

Pomimo tego, że gryfon miał dużą ochotę skakać ze szczęścia, to powiedział tylko :

- Jeszcze się przekonamy kto kogo pokona.

🦁

- Woody - krukonka uśmiechnęła się z satysfakcją.

- Tak? - zapytał Oliver, nie spuszczając z oczu kafla, trzymanego przez dziewczynę.

- Coś mówiłeś przed wyjściem? Czy to przypadkiem nie było "Jeszcze się przekonamy kto kogo pokona"?

- Mówiłem i tego nie odwołuje. - powiedział pewnie.

- Wiesz, że zbytnia pewność siebie jest powodem zguby, Wood?

- Być może, ale nie w tym wypadku.

- No to się przekonasz. - uśmiechnęła się chytrze i odleciała, chcąc wykonać manewr polegający na zygzakowatym lataniu, aby zmylić przeciwnika.

Tym też sposobem zdobyła bramkę, a raczej pętlę kończącą ich mały mecz.

- Użyłaś Woollongong Shimmy! - zawołał podekscytowany Oliver.

- Znasz to zagranie? - zapytała zdziwiona.

- Jasne! Znam dużo więcej - Zwis Leniwca, Zwód Wrońskiego, Transylwankę, Rozgwiazdę. . .

- Użyłeś kiedyś Rozgwiazdy? - zapytała z zainteresowaniem Omorfia, przerywając wypowiedź gryfona.

Rozgwiazda była manewrem używanym przez obrońców. Polegała na zwisaniu z pionowo ułożonej miotły chwytając się jej za nogę i rękę.

- Nawet w tym roku podczas meczu ze ślizgonami!

Zarówno Oliver jak i Omorfia tak bardzo pogrążyli się w rozmowie, że nie zauważyli kiedy na dworze się ściemniło, a w Wielkiej Sali zaczęła się kolacja.

Wracając do zamku nadal wymieniali swoje uwagi na temat Quidditcha.

- Do jutra, Wood. - powiedziała krukonka -Nie zapomnij tej książki. - dodała ze śmiechem.

- Nie śmiałbym. - uśmiechnął się szeroko. Chodziło oczywiście o "Quidditch przez wieki".

Nie wiedział czemu powiedział, że ma tą książkę. Po prostu kiedy Omorfia o niej mówiła z taką radością i iskierkami w oczach, to wypalił, że ją ma i może jej pożyczyć.

Ganiąc się w myślach poszedł do Pokoju Wspólnego. Co miał teraz zrobić? Przecież w bibliotece na pewno nie było ani jednego egzemplarza, gdyż zawsze były wypożyczone.

Sam pamiętał, jak wypożyczył ją w drugiej klasie i nie oddawał cały rok, żeby jak najwięcej się z niej nauczyć.

Przeklinając na swoje zachowanie udał się do łazienki, aby nie wyglądać jak błotna kula.

W międzyczasie do dormitorium wrócił Percy Weasley - zapewne skończył już pilnować Regan Creswell na szlabanie.

Oliver w typowej dla uczniów Gryffindoru piżamie wyszedł z łazienki, susząc ręcznikiem mokre włosy.

- Ty nie na kolacji? - zapytał rudowłosy chłopak, czytający książkę przy słabym blasku świecy.

- Nie miałem ochoty. - powiedział wymijająco Wood - Słuchaj, nie wiesz kto może mieć " Quidditch przez wieki"? Ron albo bliźniacy nie mają? - zapytał, szukając ostatniej deski ratunku w Weasleyach.

- W ciągu drugiego roku przeczytałeś ją chyba tysiąc razy, powinieneś ją znać niemal na pamięć. - Percy uniósł brwi w zaciekawieniu - Po co ci ona?

Oliver westchnął. I tak nie mógłby tego cały czas ukrywać, a Percy był naprawdę dobrym przyjacielem i można było mu zaufać.

Opowiedział mu wszystko, począwszy od tego jak bardzo podobała mu się Omorfia, skończywszy na obietnicy pożyczenia jej książki. Oczywiście pominął niektóre wydarzenia, typu przegranie z nią meczu.

Percy pokręcił głową z miną typowego prefekta (której bardzo lubił używać).

- Nie powinieneś tego robić, ale przynajmniej masz mnie. Akurat mam tą książkę gdzieś w kufrze. - powiedział, a Oliver nie mógł powstrzymać szerokiego uśmiechu. - Robię to tylko dlatego, że się przyjaźnimy. Wiesz dobrze, że nie jestem za kłamstwem. - tym razem Weasley przybrał rolę rodzica, który mówi dziecku, że popełniło błąd.

- Tak, tak, rozumiem. - powiedział Wood, chcąc uniknąć dalszej przemowy rudzielca. - Dziękuję Percy, naprawdę można na ciebie liczyć. - dodał i uśmiechnął się.