- Mama? - Spytałam od progu ciągnąc za sobą Lolę. - Jesteś?

- Daj spokój. Nie ma jej. Może gdzieś poszła? - Powiedziała lola marszcząc brwi.

- Ona zawsze gdzieś idzie. - Prychnęłam. - Dobra, idź już do mojego pokoju. Zaraz tam przyjdę, tylko zrobię herbatę.

- W porządku. - Rzuciła idąc w kierunku mojego pokoju.

Po kilku minutach już włączałam friends pod naciskiem Loli.

- Dawno nie pisaliście. - Stwierdziła.

- Dokładniej wczoraj. - Zaśmiałam się, a Lola spojrzała na mnie wzrokiem "serio?". Nie dając jej odpowiedzi kontynowałam poprzednie zajęcie.

Moonwalker: hejka

Skywalker: hej. Czemu kopiujesz mój nick?

Moonwalker: nie kopiuje. Mam pewne zasady, których się trzymam. W przeciwieństwie do ciebie.

Skywalker: w przeciwieństwie do ciebie nie zmieniam nicku jak rękawiczki :p

Moonwalker: coś jeszcze? Przypominam, że jestem wrażliwym człowiekiem z zasadami.

Skywalker: poprawka, sztywniak* nie człowiek

Moonwalker: mimo to, ten sztywniak ma urok osobisty, bo inaczej byś tu nie była :>

Skywalker: ta jasne, zawsze o tym marzyłam. By siedzieć z jakimś niedorozwiniętkiem na portalu internetowym.

Lola popatrzyła na mnie krzywo, więc chciałam nie wysłać wiadomości. Niestety przez przypadek wcisnęłam enter.

W tym momencie Lola popukała się ręką po twarzy mówiąc:
- Brawo obraziłaś go idiotko! Jak się obrazi to ja ci doradzać już nie będę.

- Fajnie jest się kłócić z koleżanką o jakiegoś typa z internetu. - Powiedziałam z sarkazmem.

- Przepraszam. - Powiedziała po chwili Lola. Spojrzałam na nią zdziwiona, spodziewałam się raczej ataku z jej strony. Nie przeprosin:
- Ostatnio nie radzę sobie z nauką i życiem.

- Co jest? - Spytałam natychmiast zapominając o złości.

- Ojciec chce mnie zostawić. - Powiedziała zakrywając twarz dłońmi. Wiedziałam, że płacze. Lola nigdy nie zakrywała twarzy dłońmi. No i kiedyś mówiła mi, że nie lubi płakać przy ludziach.

- Że, co?! - Moje oczy rozszerzyły się, gdy dotarło do mnie to, co powiedziała.

- On mnie chce zostawić. On mnie chce zos-tawicć. - Zawyła.

- Nie powiem, że wiem co czujesz. Bo ja byłam wtedy dzieckiem. - Powiedziałam głaszcząc Lolę po plecach.

- Ja nie chcę mieszkać na ulicy. Ja się poprawię. Nie będę rozmawiać na lekcjach i olewać nauczycieli. Ja chcę tylko wiedzieć, że jeszcze mam gdzie żyć i dla kogo żyć. Tylko tyle. - Powiedziała opierając głowę na swoich kolanach.

- Będzie dobrze. - Powiedziałam.

- Przestań, brzmisz żałośnie. - Otarła łzy. -  Wiesz, jesteś pierwszą osobą przy której się rozbeczałam.

Spojrzała na mnie lekko się uśmiechając.

- To źle? - Spytałam tym samym doprowadzając przyjaciółkę do śmiechu.

- Znaczy nie przez ciebie beczę. - Uśmiechnęła się lekko, choć oczy nadal były lekko zaszklone.

- Dominic jutro przyjeżdża. - Powiedziałam zapominając o tym, że nie za bardzo się lubią.

- Fajnie. - Powiedziała z uśmiechem Lola. A ja otworzyłam ze zdziwienia usta. - Będę miała na kim się wyżyć. - Dodała.

I znowu wróciła dawna Lola.

***

- Michael? - Uslyszałem głos.

- Tak? - Oderwałem wzrok od dokumentów trasy koncertowej.

- Nie mówiłeś, że piszesz z kimś w internecie. Mamusia nie byłaby zadowolona. - Odparł ze cwaniackim uśmiechem Macaulay.

- Zostaw to ty mały bananie. - Powiedziałem srogim tonem.

- Jasne kartoflu. - Powiedział z uśmiechem. Po czym się zawachał gdy zobaczył, że ruszam w jego kierunku z wyciągniętą ręką. - Ale najpierw mnie złap!

- A niech cie! - Powiedziałem intonując głos jak na koncertach.

- Uważaj, groźby są karalne! Po za tym nie rób tego głosu jakby ci ktoś nadepł! - Zatrzymał się i pokazał mi język po czym pobiegł dalej.

- Na, co niby? - Spytałem kiedy blondyn znalazł się w korytarzu bez wyjścia.

- Na buta. - Powiedział oczym kopnął mnie z całej siły w nogę przez, co wylądowałem na podłodze.

- Ty mały.. Jak ja cię

- Nie musisz mi mówić, że jestem super, sam to wiem. - Powiedział szczerząc się.

- Macaulay. - Powiedziałem.

- Co? - Powiedział zatrzymując się.

- Jajco. - Szybkim ruchem odebrałem mu telefon.

- No ej! - Powiedział. - Nie odbiera się dzieciom zabawek, jełopie.

- Jełopy tak mają. - Powiedziałem i ruszyłem do mojego pokoju/biura zostawiając Macaulay'a w osłupieniu.

Przez następną godzinę nic konkretnego ani ciekawego się nie działo, no po za rozmową z Josephem na temat "stracisz wszystko. To the Jackson i the Jacksons 5 dały ci sławę".

- Znowu gadałeś z tym pomidorem? - Spytał Macaulay, a ja westchnąłem. Szybkim ruchem zabrałem Macaulay'owi telefon sprzed nosa, do którego dyskretnie się dobierał.

- Nu, nu, nu! - Powiedziałem machając palcem.

- Moonwalker? Moonwalk? - Zaczął mnie podpuszczać.

- To było tylko opowiadanie. - Powiedziałem. - Słabe zresztą.
- Sam jesteś słaby, cicho tam siedź i opowiadaj. - Powiedział.

- To był poranek. 089 jak zawsze udał się do pracy. Tylko, że teraz to była sprawa delegacji na ziemie. To wprawiło go w jeszcze lepszy humor. W końcu bardzo chciał tam polecieć. Ale musiał znaleźć kogoś kto, by mógł się zająć chłopcem ktory z nim mieszkał.

- Jeśli ten 069, czy jak mu tam był takim idiotą jak ty to współczuję temu chłopcu.

- Nie przerywaj mi. - Powiedziałem.

- Nie przerywaj mi! - Przedżeźniał mnie.

- Postanowił zwrócić się do Iris (za Włochy nie umiem przypomnieć sobie jej imienia). To była jego najlepsza przyjaciółka, a oprócz tego najlepsza współpracownica..

- Czemu ty wszystkie postacie wzorujesz na osobach, które znasz? - Zaciekawił się Macaulay.

- Niby jak? - Spytałem delikatnie się uśmiechając.

- No "089" to niby ty, ja to ten chłopak, a "Iris" to Elizabeth Taylor. - Powiedział.

- Oh. - Tylko tyle byłem w stanie wydusić.

- Michael? - Szturchnął mnie.

- Tak? - Zwrociłem się do chłopaka.

- Czy w poniedziałek mógłbym przy prowadzić tu Patrica?

- Jasne, o ile...

- To wspaniale! - Ucieszył się nie pozwalając mi tym samym dokończyć. - Polubisz go, jest w porządku. Bo reszta to idioci.

- Słowa. - Zwróciłem mu uwagę na, co chłopak przekręcił oczami:
- No weź! Idiota to nie przekleństwo!

- Co nie znaczy, że musisz mianować każdego przechodnia jakiego spotkasz tym tytułem. - Kolejny raz przekrecił oczami, a ja zacząłem zastanawiać czy kiedyś mu te oczy nie wypadną od tego przekręcania.

- Chciałbyś latać? - Spytał z ni z tego ni z owego.

- Utrzymajmy wersje przyziemną. - Podszedłem do okna.

- Spokojnie. Poprostu się przyznaj, że się boisz. - Twarz chłopaka ozdobił wredny uśmieszek.

- Nie boję się.

- Właśnie, że tak.

- Wcale nie.

- Kłamca.

- O ty pomarańczo jedna.

Naszą sprzeczkę przerwał telefon. Kto dzwonił? Madonna. Nie odebrałem.

Najpierw będą przeprosiny, a potem jak zawsze.

- Kto dzwonił? - Spytał.

- Święty Mikołaj. - Rzuciłem.

- Czemu nie odebrałeś? Pewnie to do mnie było! - Wyszczerzyłem się na te słowa. Cóż, można powiedzieć, że znowu udzielił mi się dobry humor chłopaka.
- Mike.. - Zaczął ostrożnie chłopak.

- Tak? - Odwróciłem się w jego stronę.

- Bo wiesz.. Moi rodzice jadą gdzieś na tydzień i chyba jesteśmy skazani na siebie.. - Powiedział, a ja przymknąłem oczy i wyciągnąłem powietrze.

To będzie długi tydzień.

Jak mnie długo tu z rozdziałem nie było. Ale ten czas pokazał mi jak badziewnie piszę XD