'Waag het niet jij klootzak!' Die dodelijke grijns op zijn gezicht waar je bang van wordt. 'Ik doe wat ik wil, liefje..' Hij loopt weg met een mes in zijn rechterhand. Gevoel van angst, verdriet en wanhoop zorgt er voor dat ik bijna niet meer achter hem aan kan lopen. Ik moet en zal mijn familie redden. Met die instelling gaan mijn benen vooruit. Moeizaam ren ik achter hem aan. 'Hoe durf je?!' Roep ik kwaad als ik zie dat hij mijn moeder meetrekt. 'Moeder!' Mijn stem breekt terwijl ik haar probeer terug te trekken en te redden. Tevergeefs, hij is te sterk. 'Wees voorzichtig Faeleth, mijn mooie, lieve dochter.' Ik zie een traan vallen. 'Ik hou van je..' Piept mijn moeder nog en voor dat ik het weet zit het mes in haar borst. Hij laat mijn moeder vallen en daar ligt ze, onder bloed, ogen opengesperd van angst, met het mes nog in haar borst, dood. Ik begin te schreeuwen, huilen en krijsen. Uit woede begin ik hem te slaan en schoppen. Waarop hij mij een harde duw geeft en ik op de grond val, naast het levenloze lichaam van mijn geliefde moeder. Ik snak naar adem. Mijn zicht wordt beperkt door de vele tranen die vallen. 'Godverdomme!' Schreeuw ik uit. Hij komt lachend naar mij toegelopen. 'Je weet dat je me niet kan tegenhouden..' Hij gaat op zijn hurken zitten, trekt het mes uit de borst van mijn dode moeder en begint er voor mijn ogen mee te spelen. Het bloed druipt op de grond en zit op zijn handen. 'Waarom?' Zeg ik stil. Hij reageert er niet op. 'Wie is de volgende..?' Met dezelfde dodelijke grijns wijst hij met de punt van het mes naar mij. 'Ik denk dat jij dat be-' 'Loop naar hel klootzak!' Ik sta op en ren heel hard weg, zover als ik maar kan. Ver kom ik niet, want voor me staat opeens mijn moeder. Met een grote bloedvlek op haar jurk. Haar ogen open, ze kijken mij aan. 'Dit kan niet!' Ik draai me om en sta dan oog in oog met mijn vader, met tot mijn grote schrik zijn keel doorgesneden. Ook de levenloze ogen van mijn vader staren mij aan. 'NEE!' Ik wil een andere kant op rennen maar mijn arm wordt naar achteren getrokken. Aan zijn bekende ring met zwarte diamant weet ik gelijk van wie deze hand is. 'Ethan! Niet jij ook!' De tranen springen weer in mijn ogen. Mijn dode broer houd me vast en zorgt dat ik niet weg kan. 'Ethan laat me los!' Mijn moeder en vader komen er bij staan. Dan komt hij met het mes nog in zijn hand aanlopen. 'Treurig..' Hij lacht. Ik probeer me uit alle macht nog los te trekken, maar het lukt niet. Hij steekt het mes met een enorme snelheid in mijn borst. Ik schreeuw het uit, terwijl ik er niets van voel. Binnen een paar seconden lig ik op de grond. Ik ben net zoals de rest. Dood.

                                                                      'Aargh!' In paniek word ik wakker van alweer dezelfde nachtmerrie. Ik sta zo snel mogelijk op en ren naar de kamer van mijn ouders, zoals ik bijna elke nacht doe als ik deze nachtmerrie heb gehad. Uit angst dat het werkelijkheid is doe ik zachtjes de deur open. Ik gluur naar binnen en zie mijn vader en moeder rustig slapen. Wachtend op het op en neer gaan van hun borst, is het een grote opluchting als ik het zie gebeuren. Nog een beetje gespannen en angstig loop ik naar beneden. Zoals bijna elke nacht is het vier uur als ik wakker wordt van mijn nachtmerrie en ik vervolgens niet meer kan slapen. Terwijl ik een glas water pak in de keuken vraag ik me weer af wie hij kan zijn. Het enige wat ik zie in mijn droom is zijn lach, zijn ogen kan ik niet zien door zijn grote capuchon en zijn stem kan ik niet plaatsen. Diep verzonken in gedachten ga ik in de huiskamer zitten. De gigantische villa waar ik woon staat afgelegen in een prachtig bos. Mijn ouders zijn erg rijk, wat ik op zich niet vervelend vind, maar de manier waarop is een ander verhaal. Het is niet niks om de dochter te zijn van de leider van de DarkBond. De grootste bende in de wereld.

'Weer een nachtmerrie?' Ik schrik me kapot als ik opeens de stem van mijn broer achter me hoor. 'Mijn god Ethan, ik schrik me dood.' Hij begint te lachen. 'En ja, weer een nachtmerrie. Ik word er gek van.' Ik zie aan zijn gezicht dat hij wilt vragen waar mijn nachtmerries over gaan, maar het feit dat ik daar nooit op wil antwoorden weerhoudt hem ervan. Omdat ik het zo snel mogelijk wil vergeten, wil ik er niet over praten. Ethan knikt daarom alleen maar. 'Waarom ben jij zo vroeg op?' 'Ik hoorde jou door het huis heen rennen..' 'Oh..' Mijn broer is heel lief en begripvol. Ik kan altijd bij hem terecht. 'Sorry.' Zeg ik. 'Ik wilde niemand wakker maken.' 'Nee snap ik.' Hij grinnikt. Hij haalt zijn hand door zijn warrige haar van het slapen. 'Hoe ging het op school gisteren?' Ethan is het er net zoals mijn vader nog steeds niet helemaal mee eens dat ik naar een middelbare school ga. Ik heb mijn ouders over kunnen halen om me naar school te laten gaan. Mijn broer moet mijn vader later opvolgen, dus is nu in de "leer" bij mijn vader. Ik daarin tegen deed niet zoveel thuis. We hebben bediendes, een kok en schoonmaaksters. Ik verveelde me veel en had geen vrienden, omdat we afgelegen wonen en ik nooit buiten het bos mocht komen. Nu zit ik in de derde op het Shayde College, waar ik probeer een zo normaal mogelijke tiener te zijn. Ondanks dat ik nog steeds wel een soort van opval door mijn kleding vind ik het erg fijn. Ik draag namelijk elke dag zwart. Waar op zich helemaal niets mis mee is, maar het valt wel op. Ik vind het zelf heel normaal en mooi, maar dat komt doordat de leiders van de DarkBond gewoon altijd zwart moeten dragen. Van mijzelf heb ik lang zwart haar, en blauwe ogen. Zwart staat mij best wel goed. 'Sorry dat ik het gisteren niet heb gevraagd, maar ik was weer eens druk bij vader.' 'Is niet erg hoor Ethan. En het was wel leuk op school, de meiden houden zondag een feestje..' 'Oh, heb je gevraagd of je erheen mag?' 'Ja natuurlijk, alleen ik had ook niet anders verwacht dan dat ze nee zouden zeggen.' 'Jammer, maar ik ben het wel met ze eens. Je weet hoe gevaarlijk het is Faeleth.' 'Als ze me kennen is het gevaarlijk. Maar niemand heeft ooit de dochter van Davon Bloomwood gezien. Dus ze zullen me niet herkennen van uiterlijk. Plus ik heb een schuilnaam als ik buiten dit bos ben. Niemand zal ooit weten dat Emily Fade eigenlijk Faeleth Bloomwood is.' Geïrriteerd trek ik mijn benen op. 'Fae, je weet dat je niet zo moet doen. Wees blij dat je überhaupt naar school mag.' Zegt Ethan streng. Ergens weet ik dat hij gelijk heeft, maar het is zo stom dat ik niets mag. Ook al is het voor mijn eigen veiligheid. Ik zucht diep. 'Hoe was het gisteren met vader?' Vraag ik maar om van onderwerp te veranderen. 'Zwaar..' Ik grinnik. Mijn vader is van het harde werken. 'Er moest veel geregeld worden. En de voorbereidingen voor zondag natuurlijk.' 'Oh shit, is de bijeenkomst deze zondag al?' Ethan begint te lachen. 'Ja, heb je je speech al voorbereid zusje?' 'Moet ik een speech geven?!' Daar wist ik niets van af. 'Nee, het was maar een grapje stresskip.' Ik sla hem op zijn arm. 'Maar even serieus, de bijeenkomst is wel morgen.' 'Hoe laat?' 'Elf uur. Dus je had sowieso niet naar dat feestje gekund.' 'Wel waar, het feestje was om één uur in de middag.' De bijeenkomsten van de DarkBond zijn altijd in de avond tot heel vroeg in de ochtend. Alle aanhangers, ook wel Goths genoemd, komen naar het bos toe en er wordt dan van alles besproken.

'Heb je vandaag nog bijles?' Ik knik. 'Damien is hier om twee uur, dus ik heb nog genoeg tijd.' Damien Vampor is de beste vriend van mijn broer. Ze zijn allebei zeventien jaar. Twee jaar ouder dan mij. Damien is een Goth, dus een aanhanger van de DarkBond en een van de weinige die als Goth bij ons thuis mag komen. Hij helpt me altijd met mijn huiswerk, omdat hij wel op school heeft gezeten. Ik heb heel wat jaren school gemist dus het is wel doorwerken, maar met de hulp van Damien gaat het prima. Damien is een hele leuke en knappe jongen. Kort zwart haar en hele mooie blauwe ogen. Hij is super aardig, begripvol en lief. We zijn goede vrienden, voor nu al sinds ik hem ken. Ik vind hem wel leuk, maar op wat voor manier weet ik niet. Leuk qua vrienden of Leuk qua liefde, geen idee. 'Mooi. Ik ga weer proberen wat te slapen, oke? Om tien uur moet ik weer met vader mee. Wordt een lange dag.' Ik knik. 'Is goed, slaap lekker nog.' 'Doei zusje.' Zegt hij plagend en loopt dan weer naar boven. Ik kijk op de klok, het is zes uur. Ik loop weer naar mijn kamer toe en spring gauw onder de douche. Dan pak ik mijn zwarte broek met een leuke zwarte top en mijn mooie zwarte schoenen, een soort laarsjes. Na wat make-up opgedaan te hebben, ga ik naar beneden, waar ik snel een broodje eet en dan vervolgens mijn jas aantrek en naar buiten ga. De zon is nog aan het opkomen als ik door het bos heen wandel. Het is al best lekker weer. We hebben een gigantische hoeveelheid grond, dus ik kan drie uur door het bos heen lopen zonder dat ik bij het hek uitkom. Ik zit nu pas anderhalf jaar op school. De tijd daarvoor heb ik thuis doorgebracht. Op gegeven moment word je de villa wel zat, kan ik je vertellen. Toen heb ik een keer in het bos een grote hut gebouwd, waar ik nu nog bijna elke dag kom. Het is fijn om een eigen "geheime" plek te hebben. Het is een best grote hut geworden. Er staan wat stoelen, een tafel, een kleed op de vloer, een boekenkast met wat boeken, een rek met allemaal oude tekeningen, foto's en plaatjes, er staan nog kaarsen voor als het nog donker was in de ochtend en voor de rest hier en daar wat troep. Ik was ooit begonnen met het verven van het hutje, maar door school ben ik daar eigenlijk nooit meer aan toe gekomen. Als ik aangekomen ben bij de hut ga ik gelijk naar binnen. Ik lach in mezelf als ik een tekening zie van mij in een super mooie zwarte baljurk. Tekenen vind ik leuk om te doen en kan ik ook wel aardig. Ik pak een foto van mij en Ethan, toen we nog een stuk jonger waren. Ethan heeft een gekke hoge hoed op en een nep snor op zijn bovenlip geplakt. Ik daarin tegen heb een gouden kroontje op en een zwarte cape om, met daaronder een jurk, die denk ik ooit van mijn moeder is geweest, want hij is veel te groot voor mij.

Na nog wat foto's bekeken te hebben gaat plotseling mijn mobiel af. Ik zie op het scherm dat het mijn moeder is. Nadat ik op opnemen heb gedrukt hoor ik de stem van mijn moeder: 'Ik ben haar nu aan het bellen. Rustig, ze komt echt wel.' Op de achtergrond hoor ik mijn vader 'Waarom is ze toch altijd verdwenen in de ochtend?' zeggen. 'Hallo, met Faeleth.' Zeg ik alsof ik niets gehoord heb. 'Ah, Fae waar ben je?' 'Ik ben in het bos, ik ging een stukje wandelen.' Ik hoor dat mijn moeder haar hand op de telefoon legt en iets tegen mijn vader fluistert, wat ik gewoon nog kan horen. 'Ik zei toch dat ze gewoon een rondje aan het wandelen is.' Ik grinnik. Als ze uit gefluisterd is zegt ze: 'Kom je naar huis? Het ontbijt is bijna klaar.' 'Is goed, ik ben er over een half uur.' 'Oke zie je dan! Doei!' En mijn moeder begint zonder op te hangen met mijn vader te praten. Ik lach en hang dan zelf op. Ik mag wel een beetje doorlopen als ik binnen een half uur thuis wil zijn. Ik begin te rennen, maar over de helft van de afstand hou ik het al niet meer. Vaker hardlopen kan geen kwaad. Na ongeveer een halfuur ben ik thuis. Ik zie dat de bediendes alweer druk in de weer zijn. Mijn mobiel geeft aan dat het iets over negenen is. Als ik mijn jas heb opgehangen en mijn schoenen heb uitgetrokken loop ik naar de eetkamer, waar mijn moeder de krant aan het lezen is en mijn vader aan het bellen met weet ik veel wie.

'Goedemorgen.' Zeg ik terwijl ik een stoel naar achteren schuif en erop ga zitten. Mijn moeder kijkt op van de krant en zegt 'Lekker gewandeld?' Ik knik. Mijn moeder is echt geweldig. Ze is super lief en begripvol, ik denk dat mijn broer het van haar heeft. Ze heeft een best moeilijk leven maar gelukkig maakt ons gezin dat minder moeilijk voor haar. Het is best wel heftig als je geen ouders meer hebt en je enige zusje geen contact meer met je wilt omdat ze jaloers is. Mijn moeder en vader zijn ongeveer een jaar geleden getrouwd, ik vond het geweldig om zo'n mooie bruiloft mee te maken. Maar mijn tante, Emelia, is niet op de bruiloft gekomen. 'Vanita pak eens een pen voor me.' Zegt mijn vader tegen mijn moeder. Ze staat op en pakt ergens een pen vandaan. 'Hier lieverd.' Mijn vader knikt en schrijft met de telefoon nog aan zijn oor wat informatie op. Ethan komt binnen en gaat gelijk naast me zitten. 'Alweer goedemorgen zusje.' 'Hoi.' Zeg ik droog. Hij grinnikt. Een bediende komt met een dienblad vol eten binnen lopen. 'Eetsmakelijk.' Zegt ze als ze alles op tafel heeft gezet. 'Ana, wil je voor mij nog wat koffie pakken?' Vraagt mijn moeder aan de bediende. 'Natuurlijk uwe hoogheid.' En ze loopt weg. Mijn ouders worden door alle Goths ook wel als koning en koningin gezien. En ik en mijn broer dan automatisch als prins en prinses. Ik vind het zelf best raar, maar je went eraan. Het is niet dat we een hele erge criminele organisatie zijn ofzo, er zijn veel gezinnen aanhangers en volgelingen. Ik zie de Goths eerder als een soort maatschappij, aangezien je niet crimineel hoeft te zijn om je bij de DarkBond aan te sluiten. Ik zeg niet dat er nooit iets crimineels wordt gedaan, maar er zijn ook bijvoorbeeld winkels die uit mijn vaders naam zijn opgericht en daar geld mee wordt verdient. Zelf wil ik zo min mogelijk te maken hebben met deze bende. Het zijn de mannen die lid zijn van de DarkBond en vrouw en kind moeten zich daar maar bij aansluiten. En geheim houden natuurlijk. Ik pak wat te eten en kijk naar mijn moeder die zichtbaar moeite heeft met haar kruiswoord puzzel. Negen horizontaal, manier waarop je iets ervaart of interpreteert. Ik denk na. 'Negen horizontaal, acht letters, beleving.' Zeg ik tegen mijn moeder. Ze kijkt me verbaast aan. 'Je weet niet hoe lang ik met dat woord bezig was. Goed gedaan.' Ik glimlach, fijn dat ik mijn moeder kan helpen. Mijn broer, ik en mijn moeder zijn al begonnen met eten als mijn vader eindelijk klaar is met zijn telefoontje. 'Davon, kom zitten en eet wat.' Zegt mijn moeder op strenge toon tegen mijn vader. Ik lach in mezelf als mijn vader haar orders opvolgt en gaat zitten. Hij is erg gestrest voor de bijeenkomst van morgen. 'Faeleth.' Ik kijk op van mijn bord als ik mijn naam hoor. 'Wat is er vader?' 'Wil je mij en je moeder eens uitleggen waarom je altijd weg bent in de ochtend?' Ik zie in mijn ooghoek dat Ethan me aankijkt en afwacht op wat ik ga zeggen. Ethan is de enige die ik van mijn nachtmerries heb verteld, omdat hij me vaker hoorde lopen 's nachts. 'Ik ga elke ochtend wandelen vader. Omdat ik dat leuk vind.' Ik spreek ook echt de waarheid, maar sommige dingen hou ik achterwege. 'En dan ben ik gelijk fit voor de rest van de dag.' Zelfs op een normale schooldag loop ik rond vijf uur al buiten. 'Dat is ook niet erg hoor lieverd, een beetje beweging kan geen kwaad.' Zegt mijn moeder beschermend. Mijn broer zegt niets en eet rustig door. Heel verstandig. De bediendes ruimen de tafel af en mijn broer en vader gaan richting het kantoor, ergens in het bos. Zelf loop ik er wel eens langs, maar ik heb nou niet echt de drang om een keer naar binnen te gaan.

Voor dat ik het weet is het bijna twee uur. Ik kam nog snel mijn haar voordat Damien er is. Mijn eigen vaste bediende komt mijn kamer binnen. 'Faeleth, uw gast is er.' 'Is goed, ik loop met je mee.' Als ik de hal inloop zie ik hem al staan, in zijn leuke zwarte jeans en zwart shirt. 'Hey Deadly!' Roep ik door de gang heen. Deadly is mijn bijnaam voor Damien, ik weet niet meer precies hoe dat zo is gekomen maar ik gebruik hem heel vaak. 'Ben je er klaar voor?' Zegt hij lachend. 'Altijd.' 'Weet je Fae, ik wen er nooit aan dat jullie zo'n immens groot huis hebben.' 'Als ik eerlijk ben, ik ook niet.' We moeten allebei om die opmerking lachen. 'Wat wil je drinken?' Ik vind het zo raar om alles aan bedienden de vragen, ik bedoel ik kan zelf ook wel wat. 'Water zoals gewoonlijk?' Voeg ik er nog aan toe. 'Je kent me goed.' Ik glimlach. Als we eenmaal geïnstalleerd zijn aan de tafel op mijn kamer beginnen we met de bijles. 'Wat staat er vandaag op het programma?' 'Wiskunde en natuurkunde, dus succes Deadly.' 'Mijn favoriet.' Zegt hij plagend. Ik weet wel beter, hij is overal goed in, alleen heeft zoals iedereen wel voorkeuren. 'Dus bij deze som moet je dit alleen maar bij elkaar optellen, en dan vermenigvuldigen met dit?' Vraag ik. Ik denk veel te moeilijk. 'Dat klopt, zo moeilijk is het helemaal niet, als je maar goed leest.' Ik knik. 'Heb je zin in morgen Fae?' 'Om eerlijk te zijn was ik totaal vergeten dat morgenavond de bijeenkomst al was.' Hij grinnikt. 'Maar om je vraag te beantwoorden, ik ben altijd wel een beetje zenuwachtig, maar heb er op zich wel zin in.' 'Je doet het altijd goed.' Ik krijg een soort van kriebels in mijn buik van die opmerking. 'En je ziet er altijd prachtig uit in die super mooie jurken.' Ik kan het niet laten om hem een klein beetje te plagen. 'Anders niet dan?' Zeg ik nep-gekwetst. 'Natuurlijk wel, altijd.' Verbeterd Damien zich snel. Het is altijd leuk om te horen dat iemand je mooi vind. 'Dankjewel, jij ook.' Hij maakt een buiging. Lachend geef ik hem een duwtje. 'Trouwens Deadly, ik hoorde dat je officieel de rechterhand van mijn broer bent geworden!' Net zoals mijn vader moet Ethan ook een rechterhand hebben. Aangezien Ethan en Damien al sinds ze elkaar leerde kennen beste vrienden zijn, heeft mijn broer hem gekozen. Eigenlijk hoeft het pas op zijn achttiende, maar blijkbaar kon het niet zolang wachten. 'Dat heb je goed gehoord, het is me een eer.' 'Super leuk! Ik ben blij voor je!' 'Dank je Fae.' Zegt hij terwijl hij me aanstaart met een glimlach op zijn gezicht. 'Dat betekend dat ik je nog vaker zie..' Zeg ik pestend. 'Doe nou niet of je dat erg vind. Je kan gewoon niet zonder me.' Ook al is dat stiekem wel een beetje waar, dat ga ik echt niet tegen hem zeggen. 'Echt wel.' 'Echt niet.' 'Wel.' 'Geef nou maar toe Fae.' 'Nee.' 'Het spijt me als ik u ongemakkelijk laat voelen, uwe hoogheid.' 'Doe normaal Deadly.' Zeg ik lachend. We gaan verder met nog wat sommen.

De deur van mijn kamer wordt opengegooid. Ethan staat met een grote glimlach in de deuropening. 'Ik dacht al dat ik jullie hoorde.' 'Hey man.' Zegt Damien. Hij staat op en schud mijn broer zijn hand. Ik sta ook op en ga erbij staan. 'Leer je wel wat van deze loser?' Vraagt Ethan grappend. 'Meer als van jou broertje.' We moeten allemaal lachen. 'Ik kwam eigenlijk om te vertellen dat we zo gaan eten.' 'Is goed.' 'Dan laat ik jullie nu weer alleen.' Ethan wiebelt met zijn wenkbrauwen. 'Oh mijn god Ethan, doe normaal.' Zeg ik blozend. 'Pas maar op uwe hoogheid, straks pak ik haar nog.' Alsof het nog niet ongemakkelijk genoeg was maakt Damien die opmerking. 'Niet aan mijn zusje zitten Damien.' Damien en Ethan moeten lachen. Ik voel me nu helemaal ongemakkelijk. 'Ik waarschuw je..' Na die opmerking loopt Ethan lachend weg. Damien en ik zijn weer alleen. 'Moest dat nou?' Zeg ik nog blozend. 'Agh Faeetje, kan ik er wat aan doen dat je zo leuk bent.' Die opmerking was er al uit voordat hij het besefte. Damien bloost als een gek. Ik begin te giechelen. 'Meen je dat?' Ik kan het niet laten om te vragen. Hij begint zenuwachtig heen en weer te schuifelen. 'Maak ik je nou nerveus Deadly?' Plagend ga ik dichterbij staan. De jongen die altijd zijn antwoord klaar lijkt te hebben is nu eens stil. 'Nou ik uh..' 'Ik wacht..' 'Nou kijk ik uh.. Ik bedoel je bent lief, aardig en knap.' De vlinders in mijn buik lijken zich binnen een paar seconden drie keer te vermenigvuldigen. 'En ja, ik denk dat ik je leuk vind Faeleth.' Volgens mij ben ik zo rood als een tomaat. Damien kijkt me vol verwachting aan. 'Ik hoop niet dat onze vriendschap anders wordt als dit niet wederzijds is, ik zou graag vrienden met je blijven.' Ik weet niet echt wat ik moet doen. Ik hoopte altijd dat dit moment zou komen. Nu ben ik er ineens wel uit in welk opzicht ik hem leuk vind. Heel veel als vrienden maar ook als liefde. 'Heb je hier wat op te zeggen Faeleth.. of?' Nee ik heb er niets op te zeggen. Één ding kan dit maar goed onder woorden brengen. Ik zet een stap naar voren en kus hem op de mond. Hij gaat er gelijk in mee. Dit voelt heel erg goed en ik ben blij dat ik deze kans gepakt heb. Volgens mij vind Damien het ook leuk, want hij lijkt net zoals ik er niet mee te willen stoppen. Na voor mijn gevoel veel te kort laten we elkaar toch los. Damien kijkt me aan met zijn mooie glimlach en vrolijke ogen. 'Ik neem aan dat het wederzijds is?' Zegt hij met een grijns. 'Slim Sherlock.' Zeg ik sarcastisch en geef hem nog een kus. 'Blijf je mee eten?' 'Ik zou heel graag willen Fae, maar ik heb een afspraak straks.' 'Wat voor afspraak?' Ik ben echt wel geïnteresseerd in de afspraak maar ik kan het niet helpen toch een heel, maar dan ook heel klein beetje jaloers te worden. 'Ik moet met mijn vader mee naar zijn bedrijf, voor een bedrijfsoverleg.' 'Klinkt ook leuk.' 'Niet zo leuk als bij jou zijn, maar het kan wel.' Nu het voor ons allebei eruit is dat we elkaar leuk vinden, is er echt een last weg. Ik merk ook aan Damien dat hij zich meer op zijn gemak voelt. 'Deadly, ik heb nog wel een vraagje..' Ondanks dat we elkaar net gezoend hebben weet ik niet zeker hoe hij dit gaat beantwoorden. 'Wat is er?' 'Nou.. wat zijn we nou?' 'Hoe bedoel je?' Aan zijn grijns weet ik dat hij al weet waar ik het over heb. 'Doe niet zo flauw. Je weet het heus wel.' Hij grijnst en zakt dan door een knie. Hij pakt mijn handen en zegt: 'Faeleth Bloomwood, wil je mijn vriendin zijn?' Ik begin te blozen en kan het niet helpen dat er een grote glimlach op mijn gezicht verschijnt. 'Ja, natuurlijk Damien Vampor.' Hij staat op en drukt zijn lippen tegen de mijne. Dan voel ik opeens geen vaste grond meer onder mijn voeten. Damien heeft me opgetild en draait rondjes door mijn kamer. 'Deadly hou op!' Zeg ik lachend. Als hij mij eindelijk heeft neergezet doe ik mijn haar goed. 'Het is prachtig zo Fae.' 'Jaja, slijmbal.' Hij glimlacht. 'Als je het goed vind, boyfriend, vertel ik aankomende week ooit eens dat we een relatie hebben. Ik moet me eerst even mentaal voorbereiden en het is raar om nu naar beneden te lopen met de mededeling van "HEE, Ik heb opeens een vriendje, toevallig de beste vriend en rechterhand van Ethan".' Hij knikt begrijpelijk 'Is goed. Maar Ethan en ik.. uhm.. we hebben het hier al een keer over gehad.' 'Echt?' Dat had ik nou niet verwacht. 'Ethan zei dat hij er helemaal achter stond. Ik bedoel ik moest het wel met hem overleggen. Ik ben zijn rechterhand en zijn beste vriend.' 'Nee snap ik Deadly, ben allang blij dat hij erachter staat!' Terwijl ik dat zeg geef ik hem een knuffel. 'We moeten maar eens naar beneden gaan. Ik moet eten.' 'Na u.' Damien buigt. Ik lach en loop dan naar beneden.

Na afscheid genomen te hebben van Damien met nog en laatste kus ga ik naar de eetkamer, waar de bediendes druk bezig zijn de tafel te dekken. 'Weet één van jullie misschien waar Ethan is?' Vraag ik in het algemeen aan de bediendes. 'Hij is in de huiskamer Faeleth.' 'Dankjewel.' Gelukkig zie ik Ethan zitten op de bank aan het whatsappen. 'Hey Ethan.' Zeg ik. Ik wilde hem eerst gaan vragen over dat gesprek tussen Damien en hem, maar nu ik voor hem sta lijkt het me toch niet zo'n goed idee. 'Hey lovebird.' Zegt hij. 'Huh?' Blozend haal ik een hand door mijn haar. 'Zusje, natuurlijk weet ik het al. Damien vroeg of hij het vandaag mocht vertellen aan jou. Natuurlijk! Ik bedoel dat is toch niet aan mij om te beslissen.' 'Dus je vindt het goed?' 'Natuurlijk! Jullie zijn heel leuk samen. En ik kreeg net een berichtje van Damien, dat jullie nu een relatie hebben.' 'Heeft hij dat nu al gezegd?' 'Dat moest van mij, ik bedoel ik wilde de eerste zijn die het wist.' 'Heb je hem een bevel gegeven?' Ik zie Ethan blozen. Als een leider, dus ik, Ethan, mijn moeder of vader, een Goth wat beveelt, kan de Goth niet weigeren. Je mag er geen misbruik van maken. 'Ethan Bloomwood.' Zeg ik streng. 'Je kan hem toch niet bevelen het te vertellen?' 'Ach, het is een klein dingetje.' 'Dit kan je niet meer maken Ethan.' Zeg ik lachend. We worden geroepen voor het eten. Eenmaal aan tafel met het avondeten hebben we een korte bespreken over de bijeenkomst. 'Faeleth, ik heb een prachtige jurk voor laten maken!' 'Ik kan niet wachten!' Mijn moeder heeft echt een goede smaak in kleding. 'Alle leden van de DarkBond zullen morgenavond aanwezig zijn. Dus ik ga ervan uit dat jullie je goed gedragen.' Zegt mijn vader streng. 'Natuurlijk vader.' Zeg ik. Ethan knikt instemmend. 'Ethan, omdat je binnenkort achttien wordt, wordt het eens tijd dat je mijn leden ontmoet. De hogere rang heeft aangegeven je nu graag te ontmoeten.' 'Is goed vader, ik kijk er naar uit.' Ethan praat heel professioneel, maar ik weet, doordat ik hem zo goed ken, dat hij door deze verplichting erg zenuwachtig wordt morgen. Als we klaar zijn met eten ga ik naar mijn kamer. Ik kleed me om in mijn nachtkleding, wat bestaat uit een zwarte nachtjapon en zwarte bedsokken, en loop dan naar mijn badkamer. Ik ga in bed liggen en doe mijn ogen dicht. Ik heb totaal geen zin om te slapen, omdat ik toch al weet wat ik ga dromen. Maar ik heb toch wat slaap nodig. Wel heb ik zin in morgen. Al helemaal om Damien te zien. Ik draai me om en val in slaap. Niet wetende dat deze droom voor het eerst eens anders zal zijn.