*Sprawdzony

***

Podświetlany budzik wskazuje czwartą nad ranem, a Stiles, pomimo ogromnego zmęczenia, nie potrafi zasnąć. Słowa Jennifer wracają do niego jak bumerang. Wie, że będzie musiał znaleźć rozwiązanie, ale jakoś nic nie przychodzi mu do głowy. Ostatecznie, jeśli Darach postawi przed nim jego ojca i Deucaliona, to wybór będzie prosty. Chyba właśnie to przeraża go najbardziej. Nie chce być taki. Zabijanie nie powinno być łatwe, nie dla niego. Może dla jego futerkowych przyjaciół i owszem. Jednak oni kierują się instynktem. Chronią swoje terytorium i stado.

Jednak nawet Derek odczuwa pewien dyskomfort, kiedy musi kogoś zabić. Chyba dlatego zawsze wybiera bezpośrednią walkę, przynajmniej wtedy szanse są rozłożone mniej więcej po połowie. Równie dobrze to on może zginąć, co sam zabić...

Przewraca się ostrożnie na drugi bok i niemal podskakuje, kiedy dostrzega parę intensywnie niebieskich oczu wpatrujących się w niego w ciemności. Cholera, był pewien, że Hale śpi. Obaj nie mieli zbyt wiele siły po konfrontacji z darachem, a wilkołak dodatkowo wciąż leczy rany.

– Jesteś niespokojny. – To nawet nie jest pytanie, więc nie próbuje w jakikolwiek sposób odpowiadać. – Myślisz o tym, co powiedziała? – Stiles wzdycha ciężko, co oczywiście oznacza TAK. Peter zdaje się to wiedzieć. – Naprawdę nie chcesz go zabijać, co?

– Wiem, że dla ciebie to niemal śmieszne, bo on jest takim ucieleśnieniem potwora z horrorów – pauzuje na chwilę – powinienem tego chcieć. Szczególnie, że ma krew druidów za pazurami.

– To na pewno nie śmieszne. Nie dla mnie... myślę, że to dobrze. Szukasz alternatyw i dzięki temu wataha jest mniej... dzika? Chyba to dobre określenie.

– Problem w tym, że ona nie chce innych rozwiązań... zemsta popycha ją do działania. Wydaje mi się, że najchętniej rozszarpałaby go gołymi rękami, gdyby tylko miała wystarczającą ilość siły.

– Wiem, to widać. – Peter wydaje się nad czymś rozmyślać. – Zapominasz, że ja też byłem taki. Wiem, jak ona teraz funkcjonuje i mogę spróbować przewidzieć jej kolejne kroki.

– I co wymyśliłeś?

– Chce, żeby cierpiał tak jak ona... więc na pewno nie zabije go od razu. Walka ją osłabi – mówi, ostrożnie dobierając słowa. – Jej też raczej nie chcesz zabijać?

– Yeah. Jak ty mnie dobrze znasz – mamrocze z ironią.

– Tak samo jak ty mnie. – Hale uśmiecha się w ciemności, błyskając zębami, i to jednocześnie złe i dobre.

Złe, bo to przecież Peter i jego nastrój nie powinien mieć aż takiego wpływu na Stilesa.

Jednak kiedy młodszy zdaje sobie sprawę, że to jeden z tak nielicznych szczerych uśmiechów wilkołaka, czuje się dobrze. Nawet można pokusić się o stwierdzenie, że sam unosi nieco kąciki ust.

– Może nie wyłapuję wszystkiego, ale na pewno wiem więcej niż Derek. – Może to tylko wyobraźnia nastolatka, ale Hale wydaje się być zazdrosny. I cholera go wie, o co właściwie?! – Scott też jakoś nie wpadł ani razu z wizytą, odkąd tu jestem... co nie powiem, bardzo mi odpowiada. Nie mam siły na szarpanie się ze szczeniaczkami.

– Trochę się zmieniło, odkąd ktoś go użarł... – syczy, nieco wyprowadzony z równowagi, ale w porę gryzie się w język. – Przepraszam.

– Za prawdę?

– Nie, za chwyt poniżej pasa. – Wzdycha pokonany. – Wkurza mnie, że masz rację. Scott ma Allison i Isaaca, a to, co było przed jego przemianą, zostało tylko wspomnieniem. Mógłbym być nawet tym cholernym Robinem...

– Stiles, ty nie nadajesz się na pomagiera głównego bohatera...

– Aha, dzięki! - prycha i gdyby Hale nie był ranny, to wykopałby go przez okno. Szczególnie, że ma nawet czelność zaśmiać się cicho.

– Jesteś na to za dobry. – To nieco wytrąca go z równowagi i ostudza jego gniew. Bo co do cholery?! – Nie widzisz tego, co? Jak myślisz, gdzie byłby McCall albo Derek, gdyby nie twoje rady, czy namawianie ich do współpracy?

– Daliby sobie radę.

– Masz o nich zdecydowanie za dobre zdanie – mamrocze Hale – a za mało pewności siebie. Trzeba będzie nad tym trochę popracować. Gdybyś chciał, to ty mógłbyś grać pierwsze skrzypce...

– Tak naprawdę to chyba tego nie chcę. Zaczynam doceniać to całe stanie w cieniu.

– Wiem. Trochę na to jednak za późno. Skoro nawet darach chce twojej pomocy... znaczy to tyle, że jesteś silniejszy i o wiele ważniejszy w tym całym bałaganie niż myślisz.

– A ty co, bawisz się teraz w mojego terapeutę czy przyjaciela? – Grymas, jaki przebiega przez twarz starszego sprawia, że Stilinski żałuje swoich słów od razu, jak tylko opuszczają jego usta.

– Myślę, że jestem przyjacielem... na terapeutę się nie nadaję.

– Jesteś nim. Takim nieco upierdliwym i wkurzającym, z wątpliwym kodeksem moralnym, ale... wiem, że w jakiś pokręcony sposób rozumiesz mnie lepiej niż ktoś, kogo miałem wcześniej za brata. – Dziwne się czuje, przyznając to na głos.

Nie mówiłby tego, gdyby nie czuł, że w jakiś sposób jest to winien wilkołakowi za te wcześniejsze kąśliwe uwagi. Kłopot z Peterem polega na tym, że dostrzega za dużo i nie krępuje się tego powiedzieć, za co często mu się obrywa. Prawda nagle uderza w Stilesa niczym pociąg towarowy. Odkąd sprawy zaczęły przybierać coraz gorszy obrót, nie miał kogoś bezwzględnie szczerego obok siebie. Nie chciał tego widzieć, ale Scott okłamywał go nagminnie, wymyślając często idiotyczne wymówki, żeby tylko odwołać wspólne plany.

Derek zawsze zbywa go półsłówkami i liczy na, to że Stiles sam przestanie dociekać. Tak, jakby go nie znał, ale właściwie to może tak właśnie jest? Alfa nie ma takiej znajomości Stilesowego sposobu działania, jak Scott. Kto wie, czy on naprawdę nie sądzi, że nastolatek wierzy w te jego wszystkie groźby? Prycha zirytowany.

– Co? – Wilkołak wydaje się być nieco zdezorientowany. – Twoje emocje wariują... – Podnosi się na ręce, żeby zerknąć na zegarek. – Stiles, minęła piąta rano i jeśli chcemy przeżyć więcej niż dwa najbliższe dni, to powinniśmy spać. Obaj.

Nastolatek parska kpiącym śmiechem.

– Serio? – kpi.

– Nie mam pojęcia, dlaczego to wszystko teraz czujesz... nie wiem nawet, na kogo to jest skierowane, bo mam taką szczerą, malutką nadzieję, że nie odnosi się do mnie.

– Nah. Nie tym razem.... chociaż może po części? – mamrocze Stilinski. –Zawsze mówisz mi prawdę. Wiem to... więc nawet tego nie komentuj – zatrzymuje się i zastanawia, ile z tych swoich wniosków może zdradzić starszemu. Tyle że nagle analizowanie wydaje mu się przereklamowane... więc kopie się mentalnie w cztery litery i wrzeszczy na samego siebie: "Pierdolić to".

– Stiles?

– Wkurzam się, bo mnie okłamują. Derek, Scott, nawet mój ojciec... to jakby nie traktowali mnie poważnie. Irytuję się, złoszczę i wyżywam na tobie przez to, że cała reszta ma mnie za naiwnego chłopaczka, któremu bez konsekwencji można wcisnąć nawet najgorszą ciemnotę, a on i tak uwierzy. Ty byś był spokojny?

– Przecież o tym wiedziałeś... tak samo jak ja wiem, że Derek najchętniej zobaczyłby mnie z powrotem w grobie. – Hale przysuwa się kilka centymetrów bliżej i ostrożnie dotyka jego ramienia. Zachowuje się trochę tak, jakby miał do czynienia z wściekłym i dzikim zwierzęciem. – Pomoże, jeśli obiecam, że jak uporamy się ze śmiertelnym zagrożeniem... no wiesz: wielki zły alfa Ducalion i psychiczna dziewczyna Dereka, to pomogę jakoś efektownie ci się na nich odegrać? – Peter rzuca propozycję ze swoim zwyczajowym sarkastycznym poczuciem humoru, ale nastolatek widzi, że pod tymi pozorami jest coś jeszcze.

– Masz na myśli...?

– No nie wiem, coś zabawnego i tymczasowego. Jesteś druidem i masz pewne możliwości. Coś, co dobitnie pokaże im, że nie mogą od tak cię lekceważyć.

– Tak... a jak oni potem będą chcieli mnie zabić, to schowam się za ciebie?

– Możesz, jeśli chcesz, ale nie sądzę, żeby to było konieczne. Radzisz sobie z wściekłym, mściwym darachem, a nie poradzisz sobie z kilkoma wilkołakami? Czasami zamiast siły i mięśni wystarczy kilka odpowiednio dobranych argumentów i subtelnych gróźb...

– Wiesz z doświadczenia?

– Yup. – Szczerzy się. Stilinski boi się go uderzyć, żeby nie naruszyć gojącej się skóry, ale to nie znaczy, że tak to zostawi. Szczypie wilkołaka w nos. Mocno.

– Auć?

– Miało być auć.

***

Budzą się przez donośne łomotanie w drzwi. Młodszemu dłuższą chwilę zajmuje skojarzenie podstawowych faktów. Między innymi tego, że znajduje się we własnym pokoju, na łóżku pod ciepluteńką kołderką... no i że w pasie obejmuje go ręka Petera Hale'a, co okazuje się być zaskakująco przyjemnym doświadczeniem.

CO? Krzyczy jego umysł, ale Stiles konsekwentnie każe mu się odpierdolić i iść spać. Niestety wtedy ktoś znowu bardzo żwawo wali w te cholerne drzwi.

– STILES! Jeśli nie otworzysz w ciągu najbliższej minuty to...

– JUŻ! – wrzeszczy spanikowany i zrywa się z materaca. Na szczęście wilkołak już nie śpi i bez słowa chowa się w łazience. Nastolatek nie ma czasu nawet wymyślić lepszej skrytki, bo jego własny ojciec stoi zaraz za drzwiami, domagając się natychmiastowego wpuszczenia go do środka. To rozpraszające!

– Do cholery jasnej, STILES! – mówi jego tata zamiast przywitania. – Coś ty tam robił?

– Spałem?

– Tak? To czemu miałeś zamknięte na klucz drzwi...

– Może wcześniej mogłem robić coś innego? – Wie, że to wróci do niego i kopnie go w dupę, ale to najszybszy sposób na pozbycie się staruszka ze swoich czterech ścian.

– Nie chcę nic wiedzieć! – mamrocze John i nastolatek wie, że wrócił myślami do pewnej nieszczęsnej łazienkowej wpadki. Obaj ponownie stają się zażenowani, niemal tak bardzo, jak wtedy. – Masz może u siebie żelazko? Nie mogę znaleźć, a mamy jakieś spotkanie u burmistrza i wypadałoby założyć coś lepszego.

– Uhm... chwila. Poszukam. – Zerka na biurko, ale tam go nie ma. – Zaraz wrócę.

Modli się w myślach, żeby Hale domyślił się i otworzył mu drzwi. To byłoby dziwne, gdyby miał zamkniętą łazienkę od środka... skoro niby jest sam. Na szczęście wilkołaki to jednak mądre stworzonka i po naciśnięciu klamki drzwi ustępują bez protestów. Peter siedzi w kabinie prysznicowej i nie wygląda na zbyt przejętego całą sytuacją.

Wyciąga żelazko z małej szafki stojącej w rogu pomieszczenia i wyślizguje się z powrotem do pokoju. Na szczęście jego ojciec nie należy do tych wścibskich, nadopiekuńczych rodziców i pod nieobecność nastolatka nie robi mu przeszukania na półkach... a nie musi wcale szukać fajek, czy dziwnie wyglądających pigułek. Wystarczyłoby, że zajrzałby do łazienki i znalazłby starszego o ponad dekadę, nieco roznegliżowanego wilkołaka, chowającego się za kolorową zasłoną prysznicową...