Crowley, jeszcze jako niania: Dzieciaku, pościel łóżko. Nie możesz tak po prostu zostawiać go rozwalonego.

Adam: Po co mam je ścielić, skoro i tak później pójdę spać?

Crowley: *kuca, żeby spojrzeć mu w oczy, i mówi mrocznym głosem* A czemu twoja mama daje ci jeść skoro i tak umrzesz?

Adam: *patrzy się na niego z przerażeniem*