Gdy Kirishima opowiadał, na przemian brał głębokie oddechy i ronił męskie łzy.

  — Byliśmy... byliśmy w kasynie. Znaczy on był, ja doszedłem później...

  — Nic nowego — wtrącił Todoroki, a Midoriya spojrzał na niego spode łba. Opowieść i tak zapowiadała się na taką z rodzaju dłuższych, naprawdę nie musiał jeszcze dobijać biednego Kirishimy i tym samym ją wydłużać...

  — To się już nie powtórzy, bo ze mną zerwał... — Kirishima zwiesił smętnie głowę. — Już za nim tęsknię.

  — Dopiero co wyszedł.

  — Myślisz, że powinienem za nim biec? — Kirishima spojrzał na niego, patrząc na niego ze łzami w oczach.

  — Nie, po prostu nie możesz za nim tęsknić, skoro dopiero co wyszedł.

  — Mogę! Tęsknię!

  — Histeryzujesz.

  — Przestań go hejtować, ma złamane serce! — Oburzyła się Uraraka, a Kirishima natychmiast spojrzał na nią z nadzieją.

  — Ktoś mnie jednak rozumie...

  — Oczywiście! Rozstania nie są łatwe. — Posłała Todorokiemu piorunujące spojrzenie.

  — Ale on wróci, mówię przecież!

  — Nie wróci!

  — Na to liczę — burknął Todoroki. — Ale jest jak ta jedna upierdliwa mucha w lato — westchnął — zawsze wróci. Zawsze.

  Uraraka wywróciła oczami, ale, o dziwo, Kirishima nieco się uspokoił.

  — W sumie prawda — przyznał, a Midoriya tylko pokręcił głową załamany.

  — No dobrze, ale co z tym kasynem?

  — Ach. Ja na moment wyszedłem, żeby przeparkować motor, a gdy wróciłem, Katsukiego na tyły kasyna ciągnęli jacyś goście... Powiedział mi, że przegrał z jednym z nich i zaczął go wyzywać, a potem samo poszło... No i gdy zobaczyłem, ile ich jest, sprałem jednego, a potem zacząłem z nim uciekać! To logiczne, prawda?! Mogli mu coś zrobić!

  — Bardzo dobrze postąpiłeś — powiedziała poważnie Uraraka. — Przemoc to nie rozwiązanie.

  Todoroki spojrzał na nią dziwnie i nieco się speszyła.

  — Chyba że w obronie własnej — dodała cicho. — Albo przyjaciół.

  — No dobrze, ale gdybym poszedł na całość, mógłbym zrobić im krzywdę! I się zdradzić! Albo... albo wpaść w szał i... a gdybym coś mu zrobił?!

  Uraraka odsunęła się na drugi koniec kanapy, a Kirishima schował twarz w dłoniach załamany. Szczerze mówiąc, Midoriya też poczuł się nieco nieswojo.

  Todoroki natomiast sprawiał wrażenie całkiem niewzruszonego.

  — Daj spokój, nie wpadłeś w szał od czterystu lat.

  Kirishima pociągnął nosem, a potem, ku zdumieniu Midoriyi, parsknął cicho.

  — No tak. Na balu.

  — Krwawa masakra.

  — Gospodarz był bucem.

  — I to był powód, żeby kogoś zabijać?! — krzyknęła przerażona Uraraka, a Kirishima i Todoroki wymienili spojrzenia i zaczęli się śmiać. — Z czego się chichracie?!

  — W sumie bez powodu — wydusił Kirishima, ocierając łzy. — Chyba faktycznie mam histerię. Rany Julek. To wcale nie było zabawne. — Zaśmiał się żałośnie. — Taki bal maskowy. Shoto zawsze był w tańcu lepszy niż ja. Ten... gospodarz podstawił mi mogę i przez przypadek ugryzłem moją partnerkę w szyję. A potem straciłem nad sobą kontrolę. Miałem zły dzień.

  — Przez przypadek — podkreślił Todoroki.

  — No mówię. Już o tym rozmawialiśmy. Milion razy!

  — To brzmi absurdalnie — mruknął Midoriya, a potem wywrócił oczami. Nie chciał o tym myśleć.

  Jego partnerka. A gdyby Todorokiemu też przypadkiem coś takiego się zdarzyło... z nim?

  — Myślę, że Bakugo wróci — powiedział więc w końcu, wstając. — Nie przejmuj się, Kirishima. Ochaco, odprowadzić cię do domu? — rzucił, żeby zakończyć jakoś tę dziwną rozmowę.

  — Jakbyś mógł... — Kobieta wstała z kanapy, patrząc na wampiry z dozą nieufności. Widocznie znów straciła wszystkie potencjalne sympatie względem każdego z nich.
 
  Zeszli na dół, a Midoriya tylko czekał na moment, w którym Uraraka wybuchnie. Byli tacy sami, ona też cechowała się ogromną wrażliwością i przy natłoku emocji ciężko było jej pozbierać myśli...

  — Czy jesteś tu szczęśliwy? — zapytała jednak całkiem spokojnie, zaskakując go, gdy wyszli z budynku. — Nie boisz się?

  Więc jednak... trochę się różnili. Może główną różnicą było jednak to, że on nie zaszarżowałby na wampira obwieszony sznurami czosnku z kołkiem w ręce.

  On miał plan rzucić w wampira doniczką.

  — Wiesz... trochę boję — przyznał, wbijając wzrok w swoje czerwone tenisówki. — Ale chyba jestem szczęśliwy. Chcę tu zostać.

  — To bardzo niebezpieczne.

  — Wiem, ale to o tym zawsze marzyłem. Mogę... mogę spokojnie prowadzić mój kanał, mam źródła pod ręką... i wszystko udokumentuję.

  — Jak to udowodnisz? — zapytała cicho Uraraka, patrząc mu w oczy.

  — Jakoś spróbujemy. Ale jeśli się nie uda, to nic. Dla mnie liczy się moja własna autentyczność, przecież wiesz. Muszę wierzyć w to, o czym opowiadam... a teraz wiem, że to najprawdziwsza prawda. — Wziął głęboki wdech. — Te wszystkie krwiożercze potwory naprawdę istnieją! Czy to nie wspaniałe?!

  Kobieta rozejrzała się nieco spłoszona po opustoszałej ulicy. Golden Gai w swoim pełnym uroku.

  — Tak... Hurra...

  — W każdej chwili może nas coś zaatakować!

  — O rajuśku...

  — Ale nie martw się. — Położył jej rękę na ramieniu, uśmiechając się szeroko. — Todoroki mnie lubi. Ja lubię ciebie. Nic nam nie podskoczy.

  — Wydaje mi się, że trochę przeceniasz nasze szanse na przetrwanie — mruknęła jednak Uraraka.

  — Cóż... — zastanowił się — w razie czego to ty nas obronisz!

  O dziwo, to chyba nieco pocieszyło dziewczynę.

  — O tak. Masz rację — przyznała po chwili, a potem do końca drogi nawijała o różnych technikach samoobrony, które można by zastosować przy starciu z wampirem. Na koniec weszła z nim do sklepu spożywczego, kupiła kilka główek czosnku, a potem wsadziła mu je do kieszeni. 

  — Tak na wszelki wypadek.

  — Będę śmierdzieć.

  — I dobrze. — Na pożegnanie pocałowała go w policzek, a potem pomachała mu i odbiegła w stronę swojego domu.

  Uśmiechnął się, robiąc zawrót w miejscu i nucąc cicho pod nosem, gdy szedł na przystanek. Kto by pomyślał, że taka miła dziewczyna w sekrecie jest prawdziwym terminatorem.

  Tak, chyba miał duże szczęście, że dzisiejsza konfrontacja odbyła się bez strat w ludziach... a raczej wampirach.

=====

  Nazajutrz, gdy filmik z wywiadem był już od kilku godzin opublikowany, a Midoriya przebudził się z prawie dziesięciogodzinnego snu, zdał sobie sprawę z dwóch rzeczy. Pierwsza: zaspał do pracy, przespawszy dziesięć nastawionych budzików. Druga: przez noc jego telefon zaatakowała armia powiadomień... wszystkich z YouTube.

  Wszystkich dotyczących jego najnowszego filmiku.

  Podskoczył z radości na łóżku, zapominając o sprawie pierwszej i o tym, że jest dorosły i ciężki, więc takie skakanie nie może się skończyć dobrze. Jego uśmiech jednak zaraz zrzedł, gdy zobaczył, o co chodzi...

  W przeciągu kilkunastu godzin zyskał wielu nowych fanów, tak... Ale zalała go też fala hejtu.

animelover123: FAKE!!! WAMPIRY NIE ISTNIEJĄ!!!

kaczka: jaki lamus lmaoo

g4yll: clickbait paskudny widzow najpierw martwisz a potem nagle żyjesz kto tak robi w ogole wez sie czlowieku za cos porzadnego w zyciu a nie jakis kontent kreator zasrany umrzyj

Himiko Toga: nie wierzę jakby był wampirem to by cię dziabnął udowodnij

  — Dlaczego płaczesz? — rzucił Todoroki, bez pukania wchodząc do pokoju, za co Midoriya rzucił w niego poduszką. — Przepraszam, ale słychać cię było nawet bardziej niż Eijiro, a on wyje non stop od wczoraj i głowa mi już pęka.

  Och. To chyba musiało być trochę męczące, mieć tak doskonały słuch.

  W tym momencie Midoriyę wcale to nie obchodziło.

  — Przepraszam — powiedział jednak, bo był miłym człowiekiem. — Będę ciszej.

  — Nie, nie przejmuj się. — Todoroki usiadł obok niego na łóżku, a potem... wziął go za rękę, a Midoriyę aż zmroziło. — Powiesz mi, co się stało?

  — Wylał się na mnie hejt — wyznał cicho, wciąż patrząc na ich złączone dłonie. — Ludzie myślą, że nie jesteś wampirem.

  — Hm. A powinni?

  — No tak! To zaniża moją wiarygodność! — Urarace wczoraj mówił, że to go nie obchodzi... ale zmienił zdanie, gdy faktycznie go to dotknęło!

  Todoroki przez chwilę siedział cicho, scrollując bezwiednie. Midoriya nieco się zaniepokoił. A jeśli już wszedł w jakąś inną aplikację i, na przykład, przeglądał jego wiadomości...?

  Nie, nie, to paranoja. Todoroki nie był złym gościem.

  — Jeśli to dla ciebie ważne... to możemy jakoś spróbować udowodnić, że nie jestem człowiekiem. Bez użycia drastycznych środków — rzucił Todoroki, a Midoriya się rozpromienił.

  Zdecydowanie był aniołem.