Aktualnie cała drużyna Rakuzan jechała na mecz z Seirin, oczywiście autobusem, który jest wypożyczony. Pewnie chciałaś siedzieć sama... Lecz Akashi "poprosił" Cię abyś usiadła obok niego.

-Mógłbyś się czasem uśmiechnąć- powiedziałaś przerywając ciszę miedzy wami.

-Jest to potrzebne do zwycięstwa?- spytał i spojrzał w twą stronę swym lodowatym spojrzeniem.

-Oczywiście! W końcu to gra  aktorska- odpowiedziałaś i się uśmiechnęłaś - A teraz będziemy ćwiczyć uśmiech- dodałaś i chciałaś złapać go za kąciki ust, ale złapał twe dłonie. I zaczął wgapiać się w Ciebie przez co lekko się zarumieniłaś.

-Se... Akashi możesz mnie puścić?- poprosiłaś nadal patrząc mu w oczy. Puścił cię prawie natychmiastowo,  ale nadal się na Ciebie patrzył. Dudniło ci serce i byłaś tym zaniepokojona.  Czemu ono tak huczy, a oczy Seijuro wydają się hipnotyzować?!- krzyknęłaś w myślach zdezorientowana.

-Chyba masz lekką gorączkę- stwierdziła Mania przykładając swą lodowatą dłoń do twego czoła. Pokręciłaś głową na "nie" tym samym uwalniając się  spod hipnozy.

-Gołąbeczki zaraz będziemy na miejscu-  powiedział żartobliwie Hayama, a Ciebie coś tknęło.

-Słucham?- spytałaś lodowato powoli wyczuwając jego strach.

-Już nic- mruknął potulnie.

-Wracając do uśmiechu...- powiedziałaś wracając swą uwagą do Seijuro- Uśmiech jest potrzebny, by zmylić media, ludzi, a czasem nawet zwierzęta, chociaż one raczej kierują się aurą- zakończyłaś- O i odgadywanie jaki jest uśmiech, jest zabawne- dodałaś z leciutkim uśmieszkiem.

-Nie potrzeba mi zabawnych rzeczy tylko pewności do wygranej- rzekł oschle, ale zignorowałaś to, jak zawsze. Byłaś jedyną osobą, która mogła i potrafiła sobie pozwolić na ignorowanie w jego towarzystwie... I byłaś z tego powodu dumna oraz szczęśliwa, bo  nie musiałaś być sztywna.

   ^^^

Strasznie krótkie, ale spokojnie kolejny rozdział postaram się wstawić we wtorek lub środę!  :3