Chapter 39: Entrance

"Let's protect him! The pixies are calling someone from his world!" malakas na anunsyo ni Howl sa amin na pilit inaangat ang katawan mula sa pagkakatilapon sa pader na siyang nangyari rin sa akin.

I could hear the cracking sounds of the small stones that were imprinted on my skin from the impact of getting hit on the wall as I tried to move and stand back for another fight. I bit my lower lip and took a deep breath as I endured the pain all over my body.

I couldn't even stand straight. Bahagya akong napayuko at kapwa napahawak ang aking mga kamay sa hita upang suportahan ang aking sarili.

I coughed continuously as the debris and dusts from the collapsed ceiling started to overwhelm us, the room's now filled with thin white smoke that hindered us to breathe well.

I tried my best to stand straight. My left hand voluntarily moved and pressed my chest as if I could do something about my heavy breathing. I need more magic.

The only source of light was those yellow stones that were starting to get brighter with the unusual words being uttered by those pixies— a summoning spell.

Biglang pumasok sa isip ko ang unang araw na nakarating sa mundong ito si Caleb. I was being sacrificed during that time, but they ended up summoning Caleb from a different world.

"Move!" muling sumigaw si Howl.

Mula sa dalawang sulok ng silid na iyon ay nakarinig din ako nang ingay mula sa katawang pilit humihiwalay sa mga batong tila sumama na rito. Hindi ko man lubusang tanawin iyon ay nasisiguro kong iyon ay sina Tavion at Iris.

Sumasakit man ang katawan ko ay pilit akong kumilos.I wiped my face with the back of my right hand with the mixture of sweat, blood, and ruined strands of my hair.

Howl irritatingly brushed his shoulders. Tavion wasn't even bothered about his ripped clothes as he walked slowly to Howl's position, while Iris' white fur was now covered with dust as well, she started to growl in front of our enemies.

"What the hell is going on here?!" Caleb's trying to get up from the floor with those symbolic characters carved on the floor, similar to those symbols that we had in the Callista's place.

Walang pumansin kay Caleb kina Howl, Tavion at Iris na ngayon ay nakapalibot sa kanya.

I took a side glance at Caleb. Hirap na hirap siyang mag-angat man lang ng ulo habang hinuhuli ang aking paningin. "Anna, do something about this. What's going on?!"

Gusto ko sana siyang paliwanagan, ngunit wala kami sa tamang sitwasyon upang gawin iyon.

"We need time!" sigaw ni Vera mula sa likuran.

"And we need protection," dagdag ni Sierra.

"Stop them! Bago pa sila makatawag ng panibagong hadlang sa kapayapaan ng Fevia Attero!" sigaw ni Rezef.

"Anna, stay with the pixies. We'll protect him," saglit lang sumulyap sa akin si Howl.

I nodded at him.

Bago ako tuluyang lumutang at magtungo papalapit sa mga maliliit na diwata, bigla kong naalala ang unang beses na nakarating kami sa lugar na ito. The first time we saw those two yellow stones. We already noticed the space between the two stones that we thought were just waiting for my lantern or Iris' lamp.

But maybe this time is the right moment for us to use these yellow stones— to summon someone. It wasn't a place for our relics, but a way to call someone. That's why the moment I first stepped inside this place, I knew right away that this particular symbol on the floor, the altar of the yellow stone, and its space have a great purpose.

I flew quickly in front of the pixies, positioned myself on the sixth step of the twelve-step stairs that connects the circular floor with summoning symbols with Caleb's body lying on it in the middle and the two yellow stones, like a gate or entrance with the two pixies flying with their green dust.

Choosing this position, in the middle of the twelve-step stairs, allowed me to fully see our terrific view. Above are the two pixies that were starting to create a circular movement with green dust on tails, around the two yellow stones, while I am standing on the stairs with my silver glistening hands, Caleb's now calmed down but still crucified with the igniting symbols on the magical circle, as Howl, Iris and Tavion circulated him to protect him from an attack.

"Matatagalan ba iyan? What are we summoning?" tanong ko sa dalawang diwata sa itaas.

"We don't know."

"Who told you about this thing?" nagtatakang tanong ko.

Ngunit hindi na ako sinagot pa ng mga diwata.

Nang sandaling humilera na rin sa harapan namin ang lumutang na mga nilalang na nakaitim habang nasa gitna nila si Rezef na ang kamay ay nakatutok doon sa mga dilaw na bato at maliliit na diwata, agad akong kinabahan.

"They are planning to destroy the altar!" sigaw ko.

Howl didn't waste another second and thought of the best way to save the altar from an attack, he transformed himself into his dragon form, not the snake-like form that he used during our water fight, but something with huge wings, big horns, and big feet.

Lahat kami ay napatingala sa kanya.

"Wow," nausal na lang ni Caleb na nakahiga lang.

Napaatras sina Iris at Tavion na kapwa rin nakatingala, ngunit habang namamangha ang lahat sa kaanyuan niya'y sinimulan ko nang gawin ang dapat kong gawin.

The pixies are opening a portal from the other world, if this could be the entrance to Caleb's world we could have opened it the moment we saw this altar, but this situation made me realize that the yellow stones weren't meant for Caleb to be used, but for something else— or someone.

Howl's deflecting the attacks from our enemies because of his huge magical body, while Tavion and Iris were trying to make sure that no huge stones would kill Caleb helpless state.

Napapasigaw na lang siya sa tuwing may muntik nang mga tumama sa kanyang katawan na wala namang magawa.

When Caleb was summoned in this world, my presence was his whole connection, we're mates. Isang malaking dahilan kung bakit mabilis siyang nakapasok sa mundong ito. But this time, if Howl's right about summoning someone from his world, that means he needs a connection, at si Caleb iyon.

Ngayo'y unti-unti ko nang pinalutang ang katawan ko, kung kanina'y bahagya ko lamang ibinubuka ang mga nagliliwanag kong mga kamay ngayon ay kapwa ko na iyon itinaas ng higit sa aking ulo.

I stopped lifting my whole body when I was already above everyone else. Above the circulating pixies around the yellow stone, Caleb's magical circle, and above the huge silver-grayish dragon.

"She is performing a ritual! Stop her!" sigaw ni Rezef.

Dahil sa sigaw niyang iyon ay naging pursigido ang mga nagliliparang itim na nilalang at nagawang makalusot ng ilan sa kanila mula sa harang ni Howl.

Howl tried to stop them with his slow movement as a huge dragon, but he didn't expect an attack from Rezef with this unusual sword on his back. Halos mabingi kaming lahat sa malakas na ungol ng dragon.

Naalarma sina Tavion at Iris, agad tumalon si Tavion sa likuran ni Howl upang umatake kay Rezef habang si Iris naman ay mabilis na tumatakbo sa iba pang parte ng katawan nito na akma nang atakehin ng mga kalaban.

That simple movement made Caleb defenseless.

"I am not happy about this happening, everyone," Caleb said, unsure of his situation.

Nanatiling nakaangat ang aking mga kamay sa itaas ng aking ulo at hinayaan kong kapwa iyon magdaop, ganoon din ang aking mga hita habang ang aking mga mata'y nakatuon sa isang linya ng mga lumulutang na nakaitim na nilalang na patungo sa akin.

"A-Anna!" ramdam ko na ang takot sa boses ni Caleb na nagsisimula na muling magwala sa kanyang posisyon.

Hindi ako nagpatinag at hinayaan ko ang sarili ko sa ganoon posisyon, ngunit dama ko ang malakas na pintig ng aking puso na tila kakawala na iyon anumang oras. Habang papalapit silang lahat sa akin, sa pinakamabilis na paglipad na may mga kalansay na kamay at hawak na patalim na alam kong kikitil sa kahit sinong Attero.

"S-Shit!"

Maging si Tavion ay marahas itinulak si Rezef mula sa katawan ni Howl na ngayon ay hindi makagalaw. It was poisoned!

"He didn't choose to transform, Anna. They hypnotized him. I saw it!" sabi ni Iris sa isipan ko. "You're right. They have more magic."

Desperado nang tumatalon nang tumalon si Tavion upang habulin ang mga nilalang na aatake sa akin, ngunit sa likuran niya'y umaatake na rin at humahabol si Rezef sa kanya.

Unti-unti nang bumabalik sa kanyang anyo si Howl at kasalukuyan nang bumubulusok sa sahig, mabilis tumakbo si Iris upang saluhin ang kanyang katawan.

Hindi ko masisisi si Howl, he transformed twice. At talagang uubos iyon sa kanyang mana.

"Fucking stop them, Tavion!" halos magmakaawa na si Caleb na nagpupumilit pa rin kumawala sa bilog na nagtatali sa kanya.

"Anna! Anna! Stop it!" sigaw muli ni Caleb.

Lalong bumilis ang tibok ng puso ko, ang lamig ng pawis na nanunulay mula sa sentido ko, ang panlalamig ng mga kamay at paa ko, at ang matinding takot mula sa kamatayan at sa talim na hawak ng mga lumilipad na kalaban patungo sa akin.

Nang sandaling iyon, pakiramdam ko'y higit na bumagal ang oras. Nanatiling nakamulat ang aking mga mata habang nag-iinit ang mga sulok nito, tila biglang tumahimik ang buong kapaligiran, tumigil sa hangin ang mga alikabok na kanina'y tila ulan, ang mga batong saglit na lumutang dahil sa yanig ng silid, ang paggapang ng mga lamat sa bawat haliging nagkalat, ang paggalaw ng manipis na usok, at maging ang unti-unting pagliliwanag ng bawat simbolong nakaukit sa bilog na siyang nakapiit kay Caleb.

Ang maliliit na diwatang mariing nakapikit, magkadaop ang dalawang nangangatal na kamay habang patuloy na umiikot sa altar na may bulong na dasal, pilit kinakalimutan na anumang oras ay may maaaring kumitil sa kanila. Hindi ko na marinig ang bawat sigaw ni Caleb, ang mga salitang binabanggit ni Tavion habang pilit tumatakbo patungo sa akin, at maging ang bulong ni Iris sa aking isipan.

Ito na nga ba ang sinasabi nilang pagbagal ng oras sa gitna nang buhay at kamatayan?

Dahil sa kabila ng aking sitwasyon ay nakikita ko ang buong pangyayari nang malinaw at sa napakabagal na paraan. Na kahit sa kaalamang kay bilis ng lipad ng mga itim na kalaban patungo sa akin, nagagawa kong masaksihan ang bawat detalye ng mga oras na ito.

"ANNA!"

At nang sandaling muling bumalik sa aking pandinig ang malakas na boses ni Caleb habang tinatawag ang aking pangalan, doon lamang tuluyang bumalik ang lahat sa reyalidad.

Ang bilis at katotohanang gahibla na lang ang distansya ng mga kalaban patungo sa akin.

Natatakot ako. . . sobra akong natatakot na halos hindi ko na magawang makahinga nang maayos. Dahil alam kong ang gagawin kong ito'y isang desisyon na maaaring kumitil sa aking buhay.

Bagay na kailanman ay hindi ko naisip gawin.

Hindi ako kumurap. Hinding-hindi ako kumukurap sa kabila ng mga patalim na tatama sa aking dibdib, mga mata, braso, hita at maging sa iba't ibang parte ng aking mga katawan.

At nang sandaling pawang nakangiti na sa likuran ng itim na talukbong ang mga kalaban upang mag-anunsyo ng kanilang tagumpay, tuluyan ko nang inilahad sa kanila ang siyang aking inihahanda.

Dahil nang sandaling halos pulgada na lamang ang talim ng kanilang mga punyal sa akin, unti-unti nang gumapang sa bawat parte ng aking balat ang mga nagliliwanag na simbolong kanina'y nakaukit lamang sa makapangyarihang bilog ng orasyon.

Bilang siyang pinakamataas, ako'y nagmistulang tuktok ng isang tatsulok at sa bawat sulok nito'y sina Caleb at ang dalawang diwatang namangha sa mga simbolo't karakter na ngayo'y gumagapang sa bahagi ng tatsulok patungo sa aking katawan.

"S-She's connecting this place to another—" hindi natapos ni Rezef ang kanyang sasabihin nang subukan niyang hawakan ang tatsulok na siyang naging proteksyon sa aming tatlo.

Sinubukan pa itong hawakan ng ibang kalaban ngunit ilang simbolo ang humalo sa kanilang katawan, ang itim na letrang may liwanag sa aking balat ay nanatili lamang itim sa kanilang mga balat hanggang sa unti-unti itong kumalat sa kanilang katawan at tapusin ang kanilang buhay.

"S-Someone's body can't be a host of ancient symbols, Callista!" sigaw ni Howl.

Ngunit hindi ko iyon pinakinggan at hinayaan kong daanan ng mga simbolo ang katawan ko patungo sa altar.

"I could feel the familiar presence!" sigaw ni Sierra.

Tumigil na sa pag-ikot ang dalawang diwata at kapwa na sila lumuhod sa harap ng altar kung saan nagliliwanag ang gitna ng dalawang dilaw na bato. Patuloy sa pagdaloy ang mga simbolong dumadaan sa aking katawan habang ang lahat ay tila napako at napukaw na ang atensyon sa aking ritwal.

Mas inilahad ko na ang aking dalawang kamay upang unti-unting palakihan ang nabubuksang lagusan.

"I can't. . ." boses ng isang lalaki.

"I said I can't. . ." muling sabi niya. Una'y ang matikas niyang likuran na nakasuot ng pamilyar na kasuotan ang siyang aming nakita.

Someone's pushing him to step outside the portal. "I can't do this. I can't do it. . . this time I can't do it. Allow me to do something that I failed to do. . . don't push me," nangangatal na sabi niya.

"Because I might do the same thing if it is her. Magbubulag-bulagan ako. God, I might sacrifice a whole world for her—" mas mahinang sabi niya.

"Go, you will never do that. You are not like those foolish kings, Rosh."

That's when the push became stronger. Ilang beses nang napaatras ang nakatalikod na lalaking may pulang rosas sa kanyang kamay na akma niya sanang ihahagis sa nagsasaradong lagusan sa kanyang harapan.

"Rosh," usal ni Caleb na nakatayo na at nakaangat ang tingin sa lalaking siyang matikas na nakatindig sa puno ng mataas na hagdan, may hawak na rosas sa kanyang isang kamay at may bakas ng luha sa kanyang mga mata.

Another prince in the middle of the chaos, looking gloomy with his sag shoulders, but still radiating with beauty and elegance.

He slowly combed his hair with one of his hands on his hips. He forced a smile on his face before he looked around. "I am really meant for the grandest entrance after all, right?"