Hi, angels! VentreCanard is now on Spotify! There, you'll know more about my stories, my inspirations, and even my struggles with writing. Allow me to share more on how VentreCanard built her own world through her imagination, now not just through reading but by hearing my voice.

To all my readers, thank you so much for supporting me in my every milestone. I wouldn't reach this far without you. Again, see you on Spotify!  

Chapter 33: Help

Simula nang sandaling dumating si Caleb sa Fevia Attero, hindi ko akalain na ang lahat ng mga bagay na nararanasan ko ngayon ay mararanasan ko. Everything seems so impossible na minsan ay iniisip kong hanggang ngayon ay nasa loob pa rin ako ng isang mahabang panaginip.

I might be in this tight situation, but I would never wish to return to my previous life— nakakulong, walang sariling desisyon, walang kalayaan at kasiyahan.

Caleb's arrival into this world might have given me the biggest complication in my life, but it gave me its own version of light. Na kahit nasa ganitong klase ako ng sitwayon ay hindi ako nagsisising nahihirapan at lumalaban.

He told me that I was his light— the lantern that would always guide him. But he was wrong because Prince Caleb Lancelot Gazellian has been my brightest light since the moment his presence graced our clan's arena.

Akala ko ay habangbuhay na lang ikukubli ang sarili ko para sa kapakanan ng aking buong angkan, ngunit ang makita ko ang sarili kong lumalaban, hindi lang sa ibabaw ng lupa kundi sa ilalim ng tubig ay hindi man lang umabot sa aking imahinasyon noon pa man.

I thought someone's hair would dance beautifully just with the kiss of the wind, but as my whole body drifted slowly as the cold water suddenly felt like a lingering cloth on my skin, I could feel my long raven hair moving like dancing corals with bubbles ascending the surface.

It's too ironic for an Earth mage like me to feel like I was made to fight under the water, but maybe this is what they really called fate— that I am not meant to hide but to fight.

Sa bawat segundo ng pagbaba ng aking katawan, sa paglandas ng aking mga mata sa maliit na diwatang ngayon ay nakapiit at pilit kumakawala sa dragong katawan ni Howl, hindi ko maiwasang hindi maalala ang lahat ng pinagdaanan ko.

I might be in the middle of a fight right now, but I couldn't just hide the urging smile on my face.

This beautiful journey gave me love, power, destiny, and freedom. And I promise to write another version of history with the name, Callista, no, Anna Merliz Callista.

As I extended my hands toward the sea fairies they became more aggressive, desperate to escape. I knew that Howl would release them at any moment, and it was my turn to end this fight.

I haven't tried fighting underwater, Earth God knows what was my basic knowledge, but my body seems like it has its own mind, because the moment my body understood the situation, it was as if a different soul entered my whole body.

Ito na ba iyong kapangyarihang mayroon si Anastascia Callista? That she didn't just rely her promise to King Thaddeus, but also her power, strength and capability as an Earth Mage.

Nang sandaling higit kong pagliwanagin ang mga kamay ko, hindi ko alam kung bakit napansin ko rin ang saglit na pagliliwanag ng mahabang tangkay mula sa ilong na dragon ni Howl na tila nagulat sa kanyang nakita.

Was it because of the sea fairies? May ginawa ba sila para mawala sa konsentrasyon si Howl? Dahil hindi ko pa man tuluyang nararamdaman ang higit na daloy ng mana patungo sa mga kamay ko ay nakawala na ang mga diwata sa katawan ni Howl.

"Shit!" rinig ko ang malutong niyang mura sa isipan ko nang mabilis nakawala ang maliliit na katawan ng mga diwata at lumangoy iyon patungo sa iba't ibang direksyon.

Sa halip na manatili sa tubig at hintayin ang kanilang atake, pinili ni Howl mabilis na lumangoy paitaas ng tubig at kumuha ng buwelo.

"Stay alive!" sigaw niya sa isipan ko.

It's usual to see a dolphin or any water creature having a beautiful dive, doing an arc-like form on the surface of the water, but to imagine a long-scaled gray dragon on it, in a very small space, this situation is really complicated.

Since Howl tried a sudden escape plan or a re-attack plan, the whole attention of the sea fairies went to me. Hindi katulad nila na malayang nakagagalaw sa tubig, nananatiling higit na bumababa sa tubig ang aking katawan.

I should float, but the magic in this water was pulling me to death, mabuti na lamang at may nakabalot sa ulo ko upang makahinga ako, but that simple advantage would not make this situation this easy.

Kung kanina ay dalawang kamay ko lang ang nagliliwanag, ngayon ay kapwa ko na rin pinagliwanag ang aking mga paa. It's like my ankles suddenly had its halo-like anklets. At nang sabay ko higit na pinagliwanag ang aking mga mana sa kamay at mga paa ko, nagawa kong paiikutin at baliktarin ang aking sarili.

I made a slow tumbling under the water that my position quite better, at nang sa ganoon ay mas maayos kong makita ang mga diwata na ngayon ay hindi na nakabaliktad sa aking paligid.

Saglit lang akong nag-angat ng tingin sa taas upang tingnan kung nasaan na ba si Howl at hindi na siya muling lumubog ulit sa tubig nang manlaki ang mga mata ko.

I could only see his head under the water, angrily growling as something above was trying to pull him from the water. I let another batch of mana flow into my eyes to see the outside clearly, and that was when I discovered that another door was open and an unknown creature with huge hands was pulling Howl.

I tried to release a lot of mana to push me forward and help Howl, but a surprise attack haltered me. Huli na nang makaiwas ako dahil ramdam ko na ang hapdi nang dumamplis iyon sa pisngi ko.

Sunud-sunod na tawanan at palakpakan ang narinig ko mula sa mga diwata habang nanlilisik ang mga mata ko sa kanya. The thread of blood from my cheek lingered for a moment with the blueish water.

"Kami ang kalaban mo," pinagkrus ng pinakalider na diwata ang kanyang braso sa harapan ko habang kapwa nasa likuran niya iyong mga kasama niya.

Muli kong tinanaw si Howl, tuluyan na siyang nahila nang kung anumang humihila sa kanya. Isa lang ang ibig sabihin niyon— akin lamang ang labang ito.

There's no Howl, Caleb, Iris, or even Tavion.

Nagsimula nang muling maghiwa-hiwalay ang mga diwata sa harapan ko. Kung kanina ay nabibilang pa sila ng aking mga mata ngayon ay tila higit silang dumadami. I could even witness how they slowly changed their beautiful appearance to scary one.

They suddenly became scaled and every sharp corner of their body looked even poisonous. Their teeth transformed into shark fangs, small eyes turned bigger and darker, and nails changed into a piercing weapon.

And I know that their continuous attack would be my ending. Kung kanina ay nasusundan ko pa ang bawat galaw nila habang alerto akong pinalilibutan nila, ngayon ay halos wala na akong makita kundi kanilang mga anino na lamang sa tubig.

The first attack came from the right side, I quickly raised my hand to support my body, but the pressure still pushed me in another direction. And as my body was being pushed I felt another urging attack from my back, with my full force, I swirled in instant. I raised both of my arms and pressed them together with my mana to support my body as a shield. But an attack from the left side made me vulnerable.

Tuluyan na akong tinamaan ng direkta dahilan kung bakit bumulusok ang katawan ko sa ibaba, bago pa man ako tumama sa sahig, inilahad ko na ang dalawang palad ko at agad iyong ginawang suporta nang hawakan ko ang sahig sa ibaba.

I made another slow tumbling, at napaluhod ang isa kong tuhod. Hawak ng isang kamay ko ang brasong tinamaan habang nakatingala ako sa mga diwatang ngayon ay nagtatawanan at pinagmamasdan ako mula sa itaas.

Bago ko pa sila hintayin pang umatake sa akin at higit na pansinin ang pintig sa braso ko na ngayon ay nagsisimula nang dumugo, ako naman ang una nang sumugod ko.

To make an attack to smaller and quicker creatures is one of the most hated fights of most fighters. Sinubukan kong umatake sa kanila ngunit ang tanging nagagawa ko lang ay sumuntok sa tubig. Pinagtatawanan lamang nila ako.

"Shit," usal ko nang ang tanging magawa ko lang ay sumalag nang sumalag sa bawat atake nila.

Kung tutuusin ay madali nang malaman at makabisado ang kanilang mga atake, dahil hindi naman iyon nagbabago, ngunit kung bilis ang pag-uusapan ay higit sila sa akin.

Nagagawa ko mang salagin ang mga atake nila mula sa iba't ibang direksyon, wala naman akong magawang pinsala sa kanila. Sa huli ay ako rin ang matatalo sa ganitong sitwasyon. I need to think of a way to fight them.

Habang panay ang salag ko at atake na hindi man lang tumatama ay patuloy ako sa pag-iisip nang dapat gawin. Ngunit habang ginagawa ko iyon, magkasunod akong tinamaan sa kanang hita, kaliwang parte ng aking tiyan at daplis sa aking kanang pisngi. Dumanak ang sarili kong dugo sa tubig.

It's like three red thin strings lingering with the current of the clear blueish water. O kaya'y mga pulang lasong naglalaro sa tubig, ngunit ang kapalit niyon ay hapdi sa katawan ko.

Sa tuwa ng mga diwata ay nagpaikot-ikot mula sila sa akin habang nagtatawanan. Hindi ako mananalo sa kanila kung hahayaan ko silang unti-unting panghinain ako. I should do something. . . think Callista.

Kanina'y ramdam ko na ang presensiyang akala ko'y biglang sumanib sa akin, ngunit nang nasugatan ako'y tila naglaho iyon ng parang bula.

Ano ang bagay na tatalo sa maliliit na diwatang ito?

"Let's finish her! Masyado lang siyang malakas ang loob dahil kasama niya ang dragon kanina! She's nothing but a weak Earth Mage!" sigaw ng kaninang lider.

Tumigil ang lahat sa pag-ikot sa akin at muli silang pumosisyon. Habang ako ay nakahawak pa rin sa isa kong braso na higit na nagdurugo. At nang sandaling sabay-sabay na silang aatake, isa lang ang tanging pumasok sa isipan ko.

I am an Earth Mage and this place still has a damn floor!

Bago pa man nila ako tuluyang maabot gamit ang matatalim nilang atake, marahas kong ikinumpas at ibinaba nang sabay ang dalawang braso ko habang nagliliwanag. Tila saglit na umangat ang aking mahaba at itim na itim na buhok kasabay nang pagliliwanag ng aking mga mata.

The glistening silver roots at the edge of my eyes slowly crawled until it reached my temple. And the rain, no, the small particles of the floor started to float on the water.

Unti-unting nabitak ang sahig at ang inaasahan nilang mabagal na galaw ng maliit na parte ng sahig ay napalitan ng tila mga palaso mula sa kamay ng batalyon mga kawal sa gitna ng digmaan.

The part of the water floor started to make cracks and formed into small stones, now attacking like shooting stars not from above but from below. Ang maliliit na bitak ng sahig ang siyang ngayon ay isa-isang tumatama sa maliliit na diwata.

I smirked while watching them dancing in struggle. Patuloy ang atake ng maliliit na bato sa kanila habang pinagmamasdan ko sila at pinakikinggan ang bawat masasamang salitang nais nilang bitawan sa akin.

Nang akala ko ay nasa akin na ang huling halakhak, hindi ko inaasahan ang sunod na mangyayari. Huli na nang lumingon ako sa likuran at protektahan ang sarili ko mula sa isang duguang diwata.

Nagawa ko mang umilag, ngunit alam kong muli na naman akong madadaplisan.

But her hand was igniting as well!

My eyes widened. It wasn't going to be a simple attack! Dahil hindi lang tuluyang tumama sa akin ang atakeng iyon kundi iyon din ang dahilan kung bakit pumutok ang bula sa buong mukha ko dahilan kung bakit hindi ko na magagawang huminga pa sa tubig.

At alam kong hindi ko iyon kayang ibalik pa sa sitwasyong ito!

Dahil sa biglang atakeng iyon, hindi ko na nagawang huminga pa nang malalim. At ang sunod na atake sa aking tiyan ang dahilan nang bigla kong pagbuga ng hangin.

"Shit!"

Doon na natigil ang paggalaw ng mga bato mula sa ilalim at magsimulang manlabo ang paningin ko. Lalo na't patuloy pa rin sa pagdurugo ang mga atake nila sa akin mula kanina.

I balled my fists, tried to ignite it to protect myself, but my vision was getting worst. Muli kong naibuga ang natitirang hangin sa katawan ko habang unti-unti ko nang ipinipikit ang aking mga mata.

I could still hear the muffled cheers of the sea fairies for their success, but my mind was already drifting away.

Right when I was about to accept my defeat, the coldness of water turned warm, the pain all over my body felt numb, my ears miraculously could hear again, and the familiar touch on my skin forced me to open my eyes.

Everything was so sudden that all I felt was Caleb's lips on mine, with his gentle fingers stroking my neck, and his other arm wrapped around my waist— sharing his breath with mine.

"You're poisoned. . ." bulong niya sa isipan ko habang unti-unting bumabalik ang pakiramdam ko.

My vision turned clearer as Caleb continued to give me his air. Nang sandaling unti-unting bumalik ang lakas ko, higit ko nang nakita ang sitwasyon ng mga diwata, kapwa ang mga iyong nakakulong sa malapad na sahig na nalutang.

If I made a series of shooting stones, Caleb pulled a huge wall, two high walls pulling each other. Nasa gitna ang lahat ng diwata at pilit nilang itinutulak iyon para hindi sila mapirat. They can't just quickly escape because the moment they released it, they would end up sandwiches with those walls.

Akala ko ay iiwan na namin ang mga diwatang iyon sa tubig at lalangoy na kami ni Caleb sa itaas, ngunit nanatili pa rin kami roon.

Caleb cupped my face with his serious look. He's damn angry.

"Watch them suffer. How dare them poisoned my mate," seryosong sabi niya sa isipan ko.

Inasahan ko nang tatabihan ako ni Caleb, ngunit nagtungo siya sa likuran ko. He tilted my head and allowed me to look at those sea creatures suffered in front of my eyes.

My eyes widened as he started to play his lips on my neck.

"Caleb!"

"I will remove the poison."

"Those fucking idiots are flirting in front of us!" sigaw ng isa sa mga diwata habang lumiliit ang pagitan ng dalawang pader.

Dahil alam kong wala nang makakapigil kay Caleb hinayaan ko na lamang siya sa gusto niya.

As his arms wrapped around my body with his tongue now trailing on my neck, I allowed myself to lean more on him. Mas inihilig ko pa ang aking ulo sa balikat niya habang unti-unti akong kinakapos ng hininga.

And right as I closed my eyes, my mouth half-opened as I breathe out the remaining air from my body, I felt his fangs abruptly pierce my neck.

Mas lalo akong humilig sa kanya kasabay nang unti-unti kong pag-angat ng kamay ko upang hawakan ang buhok niya. With his fangs inside my skin as if it was meant for it, my mana flowed to my hand and automatically created a huge bubble fitted for our heads together.

"Caleb. . ." I moaned his name as I gasped for air.

"What I'm going to do with you? You almost poisoned yourself, Callista." He said as he tightened his arms around me and continued to savor my blood.

And when he drew his fangs out of my neck with his eyes still glowing red, he whispered near my lips, "Answer me. . . what I'm gonna do with you?"