Minął tydzień, a ja jak gdyby nigdy nic przekraczałam wytwórnię pewnym siebie krokiem. Na twarzy miałam szeroki uśmiech, który miał na celu zamaskować moje prawdziwe emocje. Otrzymane od tajemniczych mężczyzn SMS-y budziły we mnie silny niepokój. Dawały jasno i wyraźnie do zrozumienia, że jestem w ogromnym niebezpieczestwie. Nie wiedziałam jednak o co chodzi i dlaczego to wszystko się dzieje, jednak wiedziałam, że to wszystko co się dzieje, to dopiero początek.

- Dzień dobry, pani Małgorzato.

Przywitałam się uprzejmie z recepcjonistką, a następnie poszłam na piętro dziesiąte, gdzie miałam odbyć swoje pierwsze zajęcia aktorskie. Za dwa miesiące ruszy bowiem casting do nowego filmu "W objęciach śmierci", który opowiada o losach nastolatki z patologicznej rodziny, która uciekła z domu w poszukiwaniu nowego, lepszego życia. W nowym mieście, za granicą, główna bohaterka poznaje cztery dziewczyny, z którymi szybko się zaprzyjaźnia. Dziewczyny jednak z czasem okazują się fałszywe i niebezpieczne i "używały" główną bohaterkę jedynie do swoich nielegalnych interesów, wpędzając ją w tym w liczne problemy z prawem. Jak się okaże żadna z dziewczyn poza główną bohaterką nie przeżyje. Jedna umrze w wyniku anoreksji, druga przedawkuje narkotyki, trzecia zginie w wyniku samochodowym, a czwarta popełni samobójstwo w sali więziennej. Główna bohaterka pomimo próby samobójczej, zastanie odratowana i otrzyma pomoc, której potrzebowała. Oczywiście wezmę udział w tym castingu i byłoby genialnie, gdyby udałoby mi się zagrać w tym filmie.

Gdy weszłam do sali, zostałam w salo wysokiego bruneta w wieku na oko trzydziestu lat, który, jak się domyśliłam, miał być moim nauczycielem.

- Witaj. Nazywam się Sebastian Machoń i będę cię uczył zajęć z aktorstwa. Dzisiaj nauczymy się jednej z najważniejszych rzeczy w aktorstwie, bez których ani rusz.
A mianowicie dykcja.

Zaczął mężczyzna, a następnie kontynuował.

- Jak zapewne wiesz. W każdym filmie aktorzy wypowiadają się płynnie - zrozumiale i bez jąkania się. Mówią nie tylko słowami, ale również językiem ciała, czyli ruchami, które mają na celu przekazać obrazowo to, o czym mówimy. Podkreślić każde wypowiedziane przez nas słowo. Wbrew pozorom ma to ogromne znaczenie i wpływ na to, jak jesteśmy postrzegani. W filmach wygląda to bowiem bardziej profesjonalnie, a w życiu codziennym jesteśmy lepiej odbierani przez społeczeństwo.

- Jasne. Rozumiem o co chodzi.

Powiedziałam. I to była chyba jedyna odpowiedź, którą facet chciał w tamtym momencie usłyszeć.

- Świetnie. Dlatego dam ci teraz kilka tekstów, które będziesz musiała przeczytać głośno i wyraźnie.

Mężczyzna podał mi kilka kartek i dał mi kilka minut na zapoznanie się z tekstem.
Po kilku minutach już czytałam wszystko na głos.

- Martin, ale czego ty nie potrafisz zrozumieć?! Tyle razy ci mówiłam, że to, co się stało, nie było z mojej winy! Mam dowody na to, że mnie tam nie było!
Dorothy i Milené spotkały się w tym nocnym klubie, aby razem z Tiffany świętować wieczór panieński Ingrid. Ja też zostałam zaproszona. To fakt. Jednak musiałam odmówić, ponieważ tego dnia miałam nocną zmianę w pracy, co może potwierdzić przynajmniej dziesięć osób oraz nagranie z monitoringu. Mało tego pokazać ci mogę moje ostatnie wiadomości z Ingrid. Tam zobaczysz odrzucenie przyjścia na wieczór panieński. Czy teraz mi wierzysz?!

No cóż, trochę za bardzo wczułam się w rolę, jednak kiedy zaczęłam czytać, miałam dziwne wrażenie, jakby to, co czytałam, miało jakiś związek z tą cholerną sprawą, która mnie dotyczy. Przeraziłam się tą myślą, jednak starałam się niczego nie dać po sobie poznać. Robiłam dobrą minę do złej gry. I w tym właśnie momencie zrozumiałam, że ja sama odgrywałam rolę w tym chorym przedstawieniu, do którego nikt mi nawet nie dał scenariusza. A to nie było łatwe zadanie.

- Bardzo dobrze. Kolejny tekst.

- Czy ty możesz mi powiedzieć, co to wszystko, do kurwy, ma znaczyć?! Jakim prawem oskarżyłaś mnie o coś tak bestialskiego, skoro dobrze wiedziałaś, że raz, nigdy nie byłabym do tego zdolna, a dwa, nawet mnie tam nie było?! Dobrze wiesz, że jestem niewinna! Chociaż... Czekaj, czekaj... A może to TY za tym wszystkim stoisz, a teraz próbujesz mnie wrobić, aby odsunąć od siebie podejrzenia?! Brzmi całkiem logicznie, nieprawdaż?

- Super. Kolejny istotny element, to emocje. Dobrze wiesz, że emocje są stałym i niezwykle ważnym elementem w życiu człowieka, który potrafi określić to, jak się aktualnie czujemy. Gdy dostajesz rolę w filmie, musisz nauczyć się dostosowywać swoje emocje do sytuacji, w jakiej znajduje się grana przez ciebie postać. Musisz odwzorować jej uczucia. Gdy jest scena, gdy bohaterka ucieka przed kimś, co chwilę rozpaczliwie się odwracając, aby kontrolować, czy tamta osoba nie zbliża się do niej, rozumiesz, że odczuwa ona przerażenie. Gdy bohaterka dostaje się na wymarzone studia, czuje szczęście i ekscytację. Gdy bohaterka jest świadkiem przykrej sytuacji, lub jest na pogrzebie swoich rodziców. Jest załamana. Cierpi i odczuwa duży i ciężki smutek i samotność.  I musisz to odwzorować. Pokazać to wszystko widzom, którzy przez czas trwania filmu widzą cię nie jako aktorkę, a właśnie jako tą postać. Na czas trwania filmu zamieniasz się w tą postać. Żyjesz jej życiem. Nawet jeśli postać ta całkowicie rożni się od tego, jaka jesteś w rzeczywistości, to przed włączonymi kamerami zapominasz o swoim życiu i o tym, kim tak naprawdę jesteś. Musisz tak odegrać swoją rolę, aby widzom zdawało się, że ta filmowa postać istnieje w prawdziwym życiu.

- Rozumiem.

Powiedziałam i spojrzałam mężczyźnie w oczy. Miałam dziwne wrażenie, że te wskazówki dotyczą nie tylko pracy aktorów.

Podziękowałam mężczyźnie za udzieloną mi lekcję, a następnie opuściłam salę. Na szczęście dzisiaj miałam tylko te trzy godziny zajęć, dlatego też od razu wróciłam do domu Janka. Oczywiście, dla zmyłki wsiadałam chyba we wszystkie linie autobusów, co zajęło mi o wiele więcej czasu, przez co gdy wróciłam do mieszkania, mój ukochany był już na miejscu. Przywitałam się z chłopakiem krótkim buziakiem, a nasy zasiadłam do obiadu, który wspólnie zjedliśmy. Następnie jednak musiałam się wykąpać i wcześniej zdrzemnąć, ponieważ to wszystko nie dawało mi spokoju, przez co źle się czułam.

Gdy zamknęłam oczy i powoli wyciszyłam się, przed moimi oczami pojawił się obraz.

Te same oczy. Ten sam sposób chodu. Ten sam sposób wypowiedzi, co sposób pisania treści wiadomości.  Czy to zatem Sebastian jest mordercą Diany i czy to on udziela mi rad dotyczących całej tej sytuacji?

Jak oparzona poderwalam się na nogi, a z moich oczu zaczęły spływać słone, krystaliczne łzy.

Nie wiedziałam, czy to  wszystko zbyt mocno mnie dobija, czy zaczęłam popadać w paranoję. Wiedziałam jednak pewna jednego - w tym całym burdelu (czytaj: bałaganie) musi być ukryte drugie dno.

__________________________________________

I jak wrażenia?

Czy waszym zdaniem Sebastian jest jednym z morderców Diany i anonimowym nadawcą wiadomości?

I czy podawane w wiadomościach informacje są prawdziwe?

Kocham was 🖤⛓️