Artık seninle konuşmuyoruz da gerçi ne anlamı kaldı kı konuşmamızın, ne önemi var ki. Herşey yaşanmış ve bitmiş uzatmanın ne anlamı var  ki, peşinden koşmanın ne anlamı var ki. Başkalarıyla mutlu oluyorsun zaten, bölmemin ne anlamı kaldı ki, hem artık ben kimim ki? Neyin peşindesin koşuyor bu kalbim? Kime yalvarıyor? Zaman ile geçicek mi? Unuta bilicek miyim ben seni? Sahi sen unuttun mu beni?...
Bugun pazartesi gece 00.10. Sarjım artık kolay bitmiyor, mesajlaşıp konuşacağım kimsede yok, benim için hayat çok sıkıcı ilerliyor. Tabi siz buna hayat diyorsanız.  Bi iş bakıp kafamı dağıtmalıyım, uğraşmalıyım birşeyler ile vakit de geçmiyor, zaman da. İnsanlar nasıl herkes ile muhabbet edebilir anlamıyorum. Yada ben mi yabani kalmışım hayata? Yoksa alışıyor muyum yokluğuna? Aman allahım ne kadar da kötü bir durum bu. Senelerdir sevdiği insanı nasıl unutmak ister insan, aklım almıyor... Neyse.. Biri bana akıl verebilir mi? Ben çıldırmak üzereyim az kaldı. Biliyorum bir gün birşey olucak ve herkez kurtulucak sıkıntısından. Sonra öleceğiz günahlardan sonra cennet de ilk istiyceğim şey sen olucaksın, yada senin bir kopyan orda beraber olmayı dileyeceğim. Sırf bunun gerçek olması için hemen ölebilirim aslında. Düşüncesi bile güzel :) * cocukluğum benim kendine iyi bak bugün de çok özledim seni. Ama kimseye söylemedim.