Ginewra pchnęła drzwi i znalazła się w mauzoleum. Oddychała powoli i ciężko. Nerwowo przełknęła ślinę. Przed nią stały grobowce dwojga kochanków. Z tego należącego do Tristana wyrastał niebotyczny gąszcz gałęzi, które oplatały drugi, w którym snem wiecznym spała Izolda.

Królowa Camelotu obserwowała sarkofagi z melancholią i żalem. Czyż ona tak samo, jak Izolda nie kochała dwóch mężczyzn - króla i jego rycerza - jednocześnie? Czyż nie odebrała Lancelota tej ślicznej Elaine (mimo, że nie mógł być naprawdę jej - Ginewry), tak jak żona króla Marka pozbawiła małżeńskiego szczęścia tę nieszczęsną dziewczynę o Białych Dłoniach?

Ginewra wyciągnęła z fałd sukni maleńką porcelanową buteleczkę, którą dawno temu ofiarowała jej szwagierka - czarodziejka Morgana.

"Będziesz wiedziała, kiedy go użyć", powiedziała złowrogo siostra Artura. Przez 20 lat eliksir pozostał nietknięty. Teraz go potrzebowała.

Odkorkowała buteleczkę i energicznie skropiła nią kwiaty głogu. Błękitno-zielona mgła zasnuła mauzoleum, a kiedy opadła, przed żoną króla Artura stał widmowy młodzieniec, najwyżej 20-letni. Duch zaklęty w roślinie.

Pochylił głowę.

- Pani.

- Tristanie - odpowiedziała.

Przez chwilę oboje milczeli.

- Zostawiłam Artura - oznajmiła po chwili.

Chłopka przekrzywił głowę.

- To znaczy... przyszłaś się  m n i e  spytać, czy powinnaś zostać z Lancelotem.

Przytaknęła.

- Bardzo go przypominasz, możesz domyślać się, co czuje będąc moim ukochanym, a zarazem... najbliższym druhem mego męża.

Tristan spojrzał na nią z bólem.

- Ty naprawdę uważasz, że jestem do  n i e g o  podobny? - Potrząsnął głową. - Marek był moim wujem i panem. Artur i Lancelot traktują się, jak równi sobie przyjaciele.

- Nie są już przyjaciółmi! - jęknęła Ginewra. - Poróżniłam ich!

Duch wzruszył ramionami.

- Mój wuj nigdy naprawdę nie miał pewności, co do mnie i Izoldy. A Artur zyskał ją, odkąd zobaczył was dwoje w twoim łożu.

- Dlatego wyjechaliśmy - szepnęła królowa. - Chcemy być razem...

- Nie, nie chcecie. Ginewro, ty już podjęłaś decyzję. Nie chcesz wojny między twoim kochankiem, a mężem. Zamierzasz zrezygnować na zawsze z Lancelota, prawda?

Zapadła głucha cisza.

- Nie wiem, jak mam mu to powiedzieć - wyznała niepewnie władczyni. - Tak wiele dla mnie poświęcił. Zbrukał swój honor i kodeks, w który wierzył...

- Po prostu mu powiedz. On poczuje ulgę. Ja nie umiałem nigdy zapomnieć Izoldy, a moja żona nigdy nie zaznała mojej miłości. Natomiast Lancelot próbował znaleźć własne szczęście. Czyż Elaine nie dała mu syna? Porzucił ją i wrócił do ciebie, bo sama tego żądałaś.

Ginewra zachłysnęła się tym stwierdzeniem. Czyżby duch zmarłego miał rację? Naprawdę byłą tak egoistyczna i samolubna?

- Więc.... powinnam wrócić do Artura? Myślisz, że mnie przyjmie? Jak Marek Izoldę?

Tristan uśmiechnął się smutno.

- Chyba wiesz, że Artur miał przed tobą inną kobietę! Teraz ona jest znowu przy nim.

"Morgana", pomyślała Ginewra z bólem.

- Dziękuję, że uświadomiłeś mi prawdę.

Widmo młodzieńca rozwiało się. Ginewra spojrzała gdzieś przed siebie. Zrozumiałą, że z własnej winy straciła wszystko. Zniszczyła osoby, które najbardziej kochała. Znalazła się sama w ponurym, wrogim świecie. "Idę do klasztoru".