Calum's POV

message  from Ash xx

มึงงานสัมภาษณ์ใหญ่วะ มึงกลับมาเร็วที่สุดวันไหน

ตอบกูด่วน

ผมมองหน้าจอมือถือที่เปล่งเเสงสว่างวาบสลับกับมองทางข้างหน้า 

'แอช กูขอโทษวะ' ผมกดล็อคหน้าจอพลาง ก้มลงมอง GPS ที่เปล่งเเสงอยู่หน้าคอนโซลรถ เส้นสีแดงที่ไม่ได้บอกถึงเส้นทางอะไรอีกต่อไป คงถึงเเล้วสินะ 35 Striling Highway, Perth ผมหันไปหายัยตัวดีที่ยังคงหลับตาพริ้มอยู่ข้างตัว คิ้วเรียวบางที่รับกับดวงตาเเละสันจมูกโด่งของเอ็มมันทำให้ผมไม่สามารถละสายตาไปจากเธอได้เลยจริงๆ

"อยากมามากไม่ใช่หรอ หึ ถึงเเล้วทำเป็นหลับ" ผมเขกหัวเอ็มเบาๆไปทีนึง อันที่จริงผมก็ไม่อยากให้เธอตื่นไปเจอ ไอ้นิคโคลาส อะไรนั่นสักเท่าไหร่หรอก อยากจะขับรถวนสักร้อยรอบเเล้วบอกเธอว่าหาบ้านไม่เจออะไรทำนองนั้น เเต่จะทำไงได้ยัยบ๊องเอ็มกลับจำได้เเค่ชื่อผู้ชายคนนี้คนเดียว และดันไม่ใช่แค่ผู้ชายธรรมดาด้วยหน่ะสิ ดันเป็นแฟนเก่าของยัยนั่นอีก มันทำให้ผมหงุดหงิดชะมัดทำไมพระเจ้าถึงไม่ส่งเธอให้มาเจอผมแบบคนปกติบ้าง ผมมั่นใจเลยว่าเเค่เธอเดินผ่านก็สามารถเรียกความสนใจจากผมได้ไม่ยาก เเม้ไซส์หน้าอกของเธอจะไม่พ้นคัพ B ก็ตาม เอ๊ะ ทำไมวกเข้าเรื่องนี้ได้วะ ผมนี่มัน.....ฮ่าๆๆ

ในเมื่อเอ็มยังคงหลับอยู่และอีกอย่างผมก็ไม่ได้อยากให้เธอเจอหน้าหมอนั่นด้วย ผมจึงเลือกที่จะลงไปยืดเส้นยืดสายแทนการปลุกเธอ โดนไม่ลืมหยิบบุหรี่เพื่อนรักที่วางล่ออยู่ข้างประตูรถลงไปด้วย ไม่เพียงกี่วิปากของผมก็ปล่อยควันสีขาวออกมาลอยคลุ้งอยู่รอบตัว สายตาของผมยังคงจ้องอยู่ที่ประตูบ้านของนิโคลาส รถกระบะสีดำเข้มที่จอดอยู่หน้าบ้าน ทำให้เดาได้ไม่ยากว่าเจ้าของรถต้องอยู่ในบ้านเเน่ๆ

'เธอจะจำอะไรได้มั้ยนะ'

'เธอจะกลับมาหาผมมั้ย'

'เธอจะรักนิคของเธอมากกว่าผมมั้ย' คำถามพวกนี้วนเวียนในหัวของผมซ้ำเเล้วซ้ำเล่า  ผมถอนลมหายใจช้าๆ ไม่อยากปล่อยให้เธอเข้าไปเลย ในขณะที่ผมกำลังจะสูดนิโคตินเข้าร่างอีกครั้งบุหรี่ที่ผมคาบไว้กลับถูกดึงออกจากปากเเล้วอันตรธานไปอยู่ที่พื้นคอนกรีตเเทน ผมขมวดคิ้วมองร่างบางซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน...ยัยบ๊องเอ็ม

"จะสูบให้เป็นมะเร็งตายรึไง" เสียงเเจ้วเเว๊ดขึ้นมาก่อนใช้เท้าขยี้บุหรี่ที่รักของผมจนแหลก 

"มันแพงนะเว้ย มวนนึงกี่ดอลล์เธอรู้มั้ย" ผมยียวนเธอกลับไป เอ็มยู่หน้าพลางกอดอก

"ไม่รู้ แพงก็ไม่ต้องซื้อไง ไม่เห็นจะยากเลย" ตาสีฟ้าอ่อนของเอ็มจ้องผมไม่วางตา ท่าทางของคนตัวน้อยตรงหน้าทำให้ผมอดขำไม่ได้ ยิ่งมองผมก็ยิ่งหลงเธอ ทำไมผมถึงไม่เจอเธอก่อนหน้านี้นะ

"มีเเต่คนบอกว่าตอนฉันสูบมันโคตรจะฮ๊อตเลยนะ "

" ฮ๊อตกะผีหนะสิ ดูปากนายก่อนจะพูดดีกว่ามั้ย คล้ำไปหมดเเล้วเนี่ย" มือเรียวที่เเสนจะเย็นชืดเอื้อมมาเเตะที่มุมปากของผม ผมจองเธอไม่วางตา ทุกการกระทำของเธอดึงดูดให้ผมคล้อยตามไปหมดซะทุกอย่าง ผมรีบคว้าข้อมือเย็นเฉียบของเธอพลางดึงให้ลงมานั่งข้างๆตัวผม ผมกุมมือเธอนิ่ง ให้ตายเถอะ ผมไม่อยากให้เธอเข้าไปในนั้นเลย ไม่อยากเลย....

"เหนื่อยหรอ พักก่อนมั้ยคาลัม แบบนอนพักหรือหาไรทานก่อน"

 "ถึงเเล้วเอ็ม" ผมพูดขัดเธอ ตาสีฟ้าอ่อนเบิกกว้าง เดาไม่ยากว่าเธอคงดีใจไม่น้อย

"พระเจ้า จริงเหรอ ในที่สุด ขอบคุนนะคาลัม ขอบคุนมากๆเลยยย" เธอยิ้มกว้างก่อนซุกตัวเข้ามากอดผมแน่น ผมฝังจูบที่ขมับของร่างบางตรงหน้า ผมไม่อยากคลายกอดเธอเลย ผมกลัว กลัวปล่อยเธอไปเเล้วเธอจะไม่กลับมาหาผมอีก 

"เธอจะกลับมาหาฉันใช่มั้ย" ผมกระซิบข้างหูเธอ ร่างบางดันตัวออกเบาๆพลางดึงมือผมไปกุมไว้เเน่น

"คาลัม เอ่อ คือ " คิ้วของเอ็มขมวดเขาเป็นปม 

"คือฉันคิดว่า" เอ็มเริ่มพูดตะกุกตะกัก ซึ่งนั่นมันยิ่งทำให้ผมอารมณ์เสียมากขึ้น

"มีอะไร"

"ฉันคิดว่า ฉันจะให้นายกลับไปก่อนเเล้วให้นายเขียนแผนที่วะ....."

"fucking no way!!" ผมไม่รอให้เธอพูดจบประโยค 

"พอถึงที่เเล้วจะถีบหัวฉันส่งหรอ ไม่คิดว่ามันจะง่ายไปหน่อยรึไง" ผมตั้งคำถามใส่เอ็มอีกครั้ง เธอยังคงจ้องหน้าผมด้วยสายตาที่เดาอารมณ์ยากคู่เดิม ผมไม่เข้าใจเลย เมื่อวันก่อนผมก็ได้พูดเรื่องนี้กับเธอไปเเล้วนะ ทำไมเธอเข้าใจอะไรยากขนาดนี้วะ ไล่ผมกลับก่อนเนี่ยนะ ฝันไปเหอะ ให้ตายยังไงผมก็ไม่กลับไปคนเดียวเเน่นอน 

"ไม่ใช่อย่างงั้น เเต่ฉันเห็นข้อความที่แอชตันส่งมา นายจะเสียงานเพราะฉันไม่ได้ ฉันว่าไม่แฟร์วะคาลัม ฉันเห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว" เอ็มเอื้อมมือมาลูบแก้มผมเบาๆ 'เมสเสจเฮงซวย' ผมถอนหายใจ พลางนึกถึงเมสเสจเมื่อเช้า ผมอุตส่าห์เงียบเเล้วเชียวไม่คิดว่าผีอย่างเธอจะไวขนาดนี้

"ฉันไม่รีบ ไม่มีฉันพวกมันก็สัมภาษณ์กันได้ ฉันจะรอเธอ ฉันไม่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวเเน่นอน"

"แต่"

"ไม่มีเเต่ ถ้างั้นก็กลับไปด้วยกันตอนนี้" ผมดึงเอ็มให้ลุกขึ้นตามผม อยู่กันแบบวิญญาณแบบนี้แหละ ผมไม่ถือ

"นี่ นายคาลัม ทำไมนายถึงได้ดื้อเเบบนี้" เอ็มรั้งเเขนผมไว้ก่อนจะเเกะมือของเธอให้หลุดจากพันธนาการของผม

"เธอสิดื้อ โธ่เว้ย!" ผมใช้ขาเตะยางรถตรงหน้า  ถ้าใครมาเห็นผมตอนนี้คงคิดว่าผมบ้าเเน่ๆ

"ฉันจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย จะให้ฉันรอหรือกลับไปด้วยกัน ตอนนี้ " เอ็มยกนิ้วของเธอขึ้นมาขบเบาๆอย่างที่เธอชอบทำตอนที่เธอเครียด 

"งานของนายนายไม่เเคร์เลยรึไงห๊ะ" เอ็มเอ่ยขึ้นพลางมองมาที่ผม

"ฉันแคร์เธอมากกว่า"

.

.

.

.

.

ผมหวังว่าเธอจะเลือกให้ผมรอ เพราะผมยังไม่พร้อมที่จะห่างจากเธอ ตอนนี้......

writer's part 

มาอีกตอน เย่ อีกตอนที่ไม่ค่อยมีอะไร 5555 หัวตอนนี้ตึ๊บมากเพิ่งผ่านไฟนอลมา 

มีอะไรติชม เม้นได้เลยน้า อยากอ่านความคิดเห็นของทุกคนเลย 

ถ้ามันเนือยเกินไปบอกไรท์ด้วย พลีสสสสส