– Hej, Julie. Pamiętasz te kule na zdjęciach taty? – Carlos wszedł, przechodząc przez Alexa. – Myślę, że to duchy. Ale nie martw się. Ten pokój jest od nich wolny... – oznajmił, rozglądając się.

– Znowu źle, mały koleżko – rzucił rozbawiony Reggie.

– Nie bój się. Jeśli wrócą, będę cię chronić, bo jestem panem tego domu.

– Czy tata nie powinien być panem domu? – zapytała Julie.

– Może być dwóch.

Nasza trójka zachichotała.

– Tata potrzebuje wszelkiej pomocy, jaką może uzyskać, prawda?

Carlos wyjął solniczkę z kieszeni.

– Według internetu sól wypala ich dusze.

Spojrzeliśmy na siebie z szeroko otwartymi oczami. Może nie wyglądam na ducha, ale nadal nim jestem, więc martwiłam się o swoje (nie)życie.

– Trochę rozsypanej soli powstrzyma ich przed wejściem tutaj.

Zaczął rozrzucać ją przed Reggiem, potem Lukiem i Alexem. Pierwsi dwaj podnieśli stopy na krzesła, gdzie trzeci po prostu krzyknął "nie".

– O Boże, ja umieram! Ja... Wszystko w porządku. Wszystko w porządku. Całkowicie w porządku.

– Och! Carlos, zgadnij, kto jest głodny? Ja. Um, posól mi ścieżkę do kuchni – poprosiła Flynn.

Kiedy wyszli, odezwała się Julie.

– Spróbujemy ponownie?

– Tak, proszę. Ale przypomnij mi później, że mam kilka piosenek Sunset Curve, które chciałem ci pokazać – poprosił Luke, wstając.

– Ooh! Pokaż mi teraz.

– Dobra.

Chłopak ukląkł, podnosząc swój notatnik, w którym zawsze pisał teksty.

– Dom jest tam, gdzie jest mój koń? – przeczytał z wystającej z niego kartki papieru. – Reggie, przestań umieszczać swoje wiejskie piosenki w moim dzienniku.

– To był prezent.

– Dzięki, stary.

– Może rozważyłbyś jednak muzykę country. Wiesz, bo ja...

– Nie w tym życiu. – Podał Julie przedmiot, a ona przerzuciła strony.

– Kim jest Emily? – zapytała.

– Ta nie ma zagiętych rogów! – powiedział Luke, sięgając po zeszyt.

Dziewczyna chwyciła go, podnosząc się. Zaczęła czytać piosenkę.

– Gdybym tylko wiedział, nigdy nie pozwoliłbym ci odejść... Wow, Luke, nie wiedziałam, że jesteś taki romantyczny.

– Bo nie jest. Ta piosenka właściwie dotyczy... – Alex nie dokończył, bo przerwał mu sam zainteresowany.

– Nikogo. Uh, jeśli przejdziesz do następnej strony z zagiętymi rogami, mam piosenkę, która jest po prostu... – próbował zmienić temat. – Ma zabójczy rytm.

Zaczął grać melodię na swojej gitarze, a my wszyscy słuchaliśmy i obserwowaliśmy. Jak zwykle wyszło świetnie.

– Więc chcesz plagiatować – orzekła Julie, siadając z powrotem przy klawiaturze.

– Co to niby znaczy? – zdziwił się.

– Grasz czyjąś muzykę. Ja i moja mama przez cały czas śpiewałyśmy to w samochodzie na całe gardła. To piosenka Trevora Wilsona.

Zmarszczyłam brwi. Nigdy nie słyszałam o "Trevorze Wilsonie".

– Nie. To nasza piosenka.

– Ja nawet nie nie słyszałem o Trevorze Wilsonie – przyznał Reggie, a jego zwykły uśmiech wciąż pozostawał widoczny.

– Tak, może pomyliłaś to z, no wiesz, inną piosenką. Case, znasz Trevora Wilsona? – Alex spojrzał na mnie.

– Nigdy o typie nie słyszałam. Ale pamiętam, że nasza dwójka – wskazałam na Luke'a – ją napisała, podczas gdy wasza dwójka – tu pokazałam na Reggiego i Alexa – miała nam pomagać, ale zamiast tego małpowaliście jak małpy w zoo.

Uśmiecham się przelotnie na tę myśl.

1995

– Chłopaki! Pomożecie? – zawołał Luke do przyjaciół.

– Wiesz, że są bardziej zainteresowani wygłupami. W porządku, pomogą później. Na razie ty i ja możemy zacząć pisać – powiedziałam, luźno splatając nasze palce.

– Okej – westchnął, siadając obok mnie.

Luke POV-1995

Nie wiem, jak długo pisaliśmy, ale prawie skończyliśmy teksty. Poczułem ciężar na moim ramieniu. Odwróciłem głowę i zobaczyłem, jak zmęczone oczy Casey zamykają się, a jej głowa do końca opada na mnie.

Ja też musiałem zasnąć, bo rano obudzili nas Alex i Reg.

– Pobudka, papużki nierozłączki – zanucił przed nami jeden z nich.

– Nie jesteśmy ptakami, Al – narzekała budząca się dziewczyna.

– Jasne, jasne. – Chłopaki roześmiali się cicho, a ja spojrzałem na nią z uśmiechem.

Casey POV-2020

– Nie mieszam piosenek, uwierz mi – oznajmiła Julie bezczelnie. – Ja i jego córka byłyśmy kiedyś najlepszymi przyjaciółkami. Cały czas spędzałam u nich. Znam tę piosenkę.

– Dobrze – powiedział Alex cicho, a nasza czwórka patrzyła na siebie zdziwiona.

– Okej. Udowodnię to – postanowiła nastolatka, wyjmując laptopa i szybko coś wpisując.

Podeszłam i stanęłam obok Luke'a, który stał obok Alexa, który stał obok Reggiego.

– Jego pierwszy album miał mnóstwo hitów, ale żaden z jego najnowszych utworów nie jest tak dobry. – Obróciła ekran, żebyśmy mogli go zobaczyć. Święty...

To Bobby. To nie może być Bobby. Ale to JEST Bobby.

– To Bobby – potwierdził Luke.

– Co za osioł. Właśnie powiedziałam ci, że nazywa się Trevor.

– Ok, świetnie. Czyli nie dość, że ukradł piosenki, to jeszcze zmienił imię? Bo to na pewno Bobby. Był naszym drugim gitarzystą – wyjaśnił Alex.

– Trevor Wilson był w waszym zespole? – prychnęła.

– Wiedziałem, że zawsze był brzydki, ale na stare lata jest jeszcze gorszy... – Reggie zmarszczył brwi na zdjęcie 42-letniego mężczyzny.

– Och... Wygląda na nauczyciela, który chętnie by zajrzał dziewczynie tu i ówdzie.

– Julie. Jakie były jego inne hity? – zapytał Luke.

– Get Lost.

– Tak. Napisałem to.

– Long Weekend?

– Tak, to też napisał – oznajmił Reggie.

– Crooked Teeth?

- I to. Chodziło o Reggiego. – Alex na niego wskazał.

– Co? Myślałem, że to o tobie! Już nie lubię tej piosenki. – Duch zmarszczył brwi.

– Poczekaj. To... mnie przeraża. Piosenki Trevora są dla mnie dość ważne. To on wprowadził mnie w świat rocka.

– Tak, wmawiaj sobie. To Luke wprowadził cię do rocka – zadrwiłam.

– Więc przez cały ten czas myślałam, że jesteś połączony z moją mamą. Ale zamiast tego jesteś połączony z tatą Carrie? Spośród wszystkich ludzi to musiała być jedyna dziewczyna, która śmierdzi plastikiem i jej misją życiową jest upokarzanie mnie!

– W porządku, mamy kolejne pytanie na naszej coraz dłuższej liście... – westchnął Alex, siadając na podłodze.

– Kiedy przyjaźniłam się z Carrie, cała nasza trójka nieustannie rozmawiała o muzyce. Nigdy o was nie wspominał.

– I to niewiarygodne! – wykrzyknął Luke, rzucając lotkami w tarczę. – Okej, może wziąć cały tekst, ale żeby nawet o nas nie wspomnieć?

Uniosłam brwi, wzdychając z rozczarowania i poczucia zdrady. Chodzi mi o to, że ja i Luke nie spaliśmy przez całą noc, pisząc piosenki, a cała trójka bardzo ciężko pracowała na próbach. A teraz Bobby myśli, że może po prostu przyjąć to na siebie.

– I jest bogaty – dodała Julie. – Ma swój własny helikopter.

Moja głowa natychmiast odwróciła się w jej stronę.

– Ma... Ma... helikopter? – wyjąkał Alex.

– Z jego twarzą na nim.

– I parkuje go przed pałacem? – zainteresował się Reggie.

– Jestem prawie pewna, że to jego dom – westchnęłam.

– To jego posiadłość – potwierdziła nastolatka.

– Co? To takie budynki są mieszkalne? – Głos Reggiego stał się wysoki.

– Stary, mieszkamy w garażu – zwrócił się Alex do Luke'a.

– Tu nie chodzi o pieniądze. Tu chodzi o muzykę!

– Ale też trochę o pieniądze! – zawołał Reggie.

– Trochę no... Ma rację. – Alex cofnął się o krok.

– Nie mylą się, Luke – zgodziłam się.

– Mógłby podzielić się tym z naszymi rodzinami. Może wtedy moi rodzice nie zamieniliby swojego domu w szałas na rowery.

– Ciołek ukradł nasze dziedzictwo.

Nastąpiła krótka chwila ciszy, zanim Luke znów się odezwał.

– Gdzie on mieszka?

– Nad plażą w Malibu – ustąpiła po chwili nastolatka.

– Chodźmy dać mu nauczkę.

– Czekaj, co? Chłopaki! Musimy ćwiczyć na występ. To nasz pierwszy koncert!

Nie tracili czasu na wygłupy. Zakładam, że od razu udali się do domu Bobby'ego.