– Więc jak to działa? – zapytał leżący na moim łóżku Reggie.

– Właśnie! Możemy cię dotknąć? – Luke rozszerzył zakres. – A jak widzą cię żywi ludzie? Jak jesz? Nie zauważają, że się nie starzejesz?

– Znam kogoś, kto pozwolił mi funkcjonować jak zwykły śmiertelnik. To nie jest idealne, ale lepsze niż bycie całkowicie samotnym przez dwadzieścia pięć lat. Oprócz chodzenia do trzydziestu różnych szkół i posiadania dwudziestu różnych rodziców – wyjaśniłam krótko.

– Jak umarłaś? – Wyraźnie zainteresowany perkusista podniósł się do siadu.

– Stary... – Alex przechylił głowę i wyciągnął rękę, słysząc go.

– Nie, w porządku. Uch, przechodziłam przez ulicę i jakiś idiota, mimo czerwonego, zdecydował się jechać. Uderzył we mnie i trzy inne osoby.

– Cholera, przykro mi, Case – powiedział Luke, podchodząc do mnie.

– Tak, to jest do bani. – Alex posłał mi smutne spojrzenie.

– Przynajmniej była to lepsza śmierć niż zjedzenie hot doga. – Reggie wzruszył ramionami.

– Tak, chociaż w tym mi się poszczęściło. – Zaśmiałam się, a inni się przyłączyli.

Po kilku godzinach rozmowy i wspólnego spędzania czasu Reggie i Alex wyszli. To znaczy, że zostaliśmy tylko Luke i ja. Leżeliśmy obok siebie na moim łóżku, wpatrując się w sufit.

– Tęskniłem za tym – przemówił, odwracając głowę, żeby na mnie spojrzeć.

– Tak, przegapiłam tyle czasu, który mogłam spędzić z wami wszystkimi.

– Nie, Case. – Zachichotał lekko. – To znaczy, tęsknię za tymi chwilami, w których ty i ja po prostu odpoczywalibyśmy, wiesz? – Mówiąc to, usiadł.

– Ja też za tym tęskniłam. – Również zmieniłam pozycję.

Chłopak wyciągnął rękę do mojego policzka, który delikatnie potarł kciukiem.

– Więc możemy cię dotknąć – powiedział cicho z uśmiechem.

– Tak, możecie...

///////////

– Hej, co tam? – zapytała Julie, kiedy ja i Flynn podeszłyśmy do niej ze śmiechem.

– Nic. Po prostu miło widzieć cię z powrotem w twoim dawnym, dziwnym ja.

– Dzięki?

– Jak tam zespół? Chłopaki wciąż przystojni? Utalentowani? Martwi?

– Niesamowici – zachichotała dziewczyna. – Luke i ja spędziliśmy cały weekend na pisaniu piosenek. Chodź, chcesz usłyszeć niektóre z nich?

– Meh.

Wiem, że prawdopodobnie przesadziłam, ale moje serce zamarło, kiedy powiedziała, na czym upłynął im czas. To znaczy, tęsknię za tym, kiedy ja i on to robilibyśmy, ale myślę, że to zupełnie inna sytuacja.

///////////

Julie usiadła przy fortepianie, gotowa do zagrania fragmentów piosenek, nad którymi pracowali z duchem.

– Więc to jest pierwsza, którą napisaliśmy. Oto fragment refrenu:

Cause we're standing on the edge of great...

– Wow! Podoba mi się! Szczególnie ten klimat Gagi – wykrzyknęła Flynn.

– Tak, to naprawdę dobre, Jules. Ty i Luke nieźle ze sobą współpracujecie – przyznałam.

Prawda, to było niesamowite. Oboje są bardzo utalentowani. Nadal jednak bolało, pomimo tego, że on i ja nigdy nie umawialiśmy się na randki.

– Dzięki! Czuję, że mamy coś wspólnego. To coś, nad czym siedziałyśmy z mamą. On pomógł mi to skończyć.

– To... to jest piękne – stwierdziła jej przyjaciółka.

– Zgadzam się – potwierdziłam z uśmiechem.

– Aaa moja mała dziewczynka jest zakochana... W przystojniaku, który ma na imię Luke.

Poczułam się, jakby właśnie dźgnięto mnie tępym patykiem prosto w serce. Czy to może być prawda?

– Co? Nie. Luke to duch.

– Ale uroczy duch.

– Z idealnym uśmiechem... – dodała Julie z rumieńcem na twarzy.

– Ha! Wiedziałam! Pamiętaj tylko, że jest zrobiony z powietrza.

– Ale z idealnego powietrza...

– Po prostu nie daj się zranić, dobrze? Oczywiście jest między wami chemia. Wszyscy nie mogą się doczekać, kiedy znowu zagracie.

– Muszę iść, do zobaczenia później! – zawołałam, otrzymując tylko kolejną wymianę zdań na temat Luke'a i zespołu.

Nie powinnam być zazdrosna. Luke i ja nie widzieliśmy się od dwudziestu pięciu lat!
A ja nadal zachowuję się jak zakochana 12-latka. To znaczy, dobrze dla nich, jeśli się lubią i cieszę się z ich powodu.
Ale ja... nie wiem. Julie jest moją przyjaciółką. On też, w dodatku najlepszym. Nie mogłabym stanąć między nimi, nawet gdybym próbowała.

///////////

Słyszałam ich piosenkę dobiegającą z mojego pokoju, więc postanowiłam wejść do środka i zobaczyć, co zamierzają.

– Brzmicie świetnie! – zawołałam, starając się przekrzyczeć muzykę.

Wszyscy zatrzymali się na krótką przerwę.

– Dzięki. Choć nie jest to "porządny koncert", to zawsze od czegoś trzeba zacząć – powiedział Luke, siadając obok mnie na sofie.

– Po prostu bądź wdzięczny, że ktoś chce usłyszeć, jak grasz. Przez lata trochę zardzewiałeś – zażartowałam.

POV Reggie

Luke usiadł obok Casey i mogłem zobaczyć, jak na niego patrzyła. Wciąż tak samo jak 25 lat temu. A on ostatnio zdawał się mieć ku Julie... Kiedy jednak nazwała go zardzewiałym, uśmiechał się i śmiał i wtedy wróciło spojrzenie, które zawsze przy niej miał. Może nadal ją kocha?

Zawsze mieli świetne połączenie, ale ostatnio on i Julie... Chłopak ma jakiś dramat dla dziewczyn!

POV Casey

Kończyli kolejny trening, kiedy przybył Alex.

– Och. Hej, Alex. – Reggie promieniał jak zwykle.

– Gdzie byłeś, człowieku? Musimy zacząć ćwiczyć – dodał Luke.

– Tak? Po co?

Kiedy Julie już miała odpowiedzieć, Flynn weszła przez drzwi.

– Kto jest najlepszą menadżerką i załatwił wam koncert? Co prawda na szkolnej dyskotece, ale nie obchodzi mnie to, bo jestem tak podekscytowana!

– O rany! Gramy koncert? – zapytał szczęśliwy spóźnialski.

– Oczywiście, stary. W ten sposób w dzisiejszych czasach zyskujemy fanów.

– Właśnie, bierz się w końcu do pracy, Alex.

– Co? Chłopaki są tutaj? – wykrzyknęła dziewczyna. – No siema! – Pomachała im w zupełnie przeciwnym kierunku.

– W drugą stronę, Flynn. – Kiwnęłam głową w ich kierunku.

Odwróciła się, wciąż machając. Reggie i Alex odmachali spowrotem.

– Dobrze, teraz kiedy Alex zaszczycił nas swoją obecnością, możemy zacząć pracować? – zapytał Luke.

– Tak! Będziemy ćwiczyć. Chcesz zostać?

– Mam do nadmuchania pięćset balonów, ale to brzmi o wiele lepiej.