– Hej, Casey.

– Och! Hej, Joel.

– Um, zastanawiałem się... Skoro z tańcem nam się powodziło, może zechcesz też zostać moim partnerem do nauki?

– Uh, zazwyczaj jestem zajęta. Pracuję w klubie, więc nie wiem, czy znajdę czas. Przepraszam.

– Okej, w takim razie może chciałabyś kiedyś pójść na randkę?

– Joel. Nie wiem, czy dałam ci sprzeczne znaki, czy coś w tym stylu, ale nie przepadam za tobą – odezwałam się z wahaniem.

– Lubisz kogoś innego, prawda?

– Tak...

– Okej, ale nadal tańczymy, tak?

– Tak, oczywiście.

– Uch, do zobaczenia.

– Do zobaczenia. – Niezręcznie pomachałam.

– No to... co to było? – zapytała Julie.

– Chciał iść na randkę.

– Naprawdę?! – sapnęła Flynn.

– Ale się nie zgodziłam.

– Dobrze! Bo shipuję ciebie i Luke'a. – Uśmiechnęła się złośliwie.

/////////////

Po szkole usiadłam na werandzie i wkrótce towarzyszył mi Alex.

– Hej. – Trącił mnie.

– Cześć.

– Wszystko w porządku? Wydajesz się trochę zbita z tropu.

– Caleb obiecał mi, że nie zrobi nic, co mogłoby was skrzywdzić. A teraz złamał tę obietnicę i jeśli wam pomogę, a on się dowie, wszystko zostanie mi odebrane – westchnęłam.

Alex splótł swoje palce z moimi i ścisnął moją dłoń.

– Wiesz, kiedy Reggie nas przedstawił, nie miałem pojęcia, że ​​staniesz się dla nas tak ważna. Zwłaszcza dla Luke'a. Nie musisz nic robić, nikt z nas nie chce, żebyś ryzykowała utratę wszystkiego, na czym ci zależy.

Alex puścił moją rękę i położył swoje ramię na moich, przyciągając je i owijając drugą rękę wokół mnie, podczas gdy ja obejmowałam jego talię.

– Alex, możesz zrobić mi przysługę?

– Tak, cokolwiek chcesz.

– Czy możesz znaleźć dla mnie „Unsaid Emily" z dziennika Luke'a?

– Tak, ale dlaczego? – zapytał.

– Poznam jego rodziców.

///////////

Podeszłam do frontowych drzwi Pattersona, trzymając w prawej ręce piosenkę dla Emily. Już miałam zadzwonić, kiedy ktoś pojawił się obok mnie.

– Luke!

– Co ty tutaj robisz?

– Uh, w zeszłym tygodniu w twoje urodziny przyjechałam tutaj, ponieważ byłam ciekaw twoich rodziców. To znaczy, nigdy ich nie spotkałam...

– Szpiegowałaś mnie? Nawet po tych wszystkich chwilach, kiedy ci mówiłem, że nie chcę, żebyś spotkała się z moimi rodzicami? I przyszłaś do ich domu, żeby mnie szpiegować? – oskarżył.

– Wiem. Przepraszam, nie powinnam. Ale martwiłam się o ciebie.

– Nie musisz.

– Ale to robię. Luke, zależy mi na tobie bardziej, niż słowa mogłyby kiedykolwiek wyrazić. I zasługujesz na to, żeby znowu porozmawiać z rodzicami – przemówiłam do niego delikatnie.

– Nawet nie wiem, co bym jej powiedział, gdyby mnie słyszała.

– Tak, wiesz. Już to powiedziałeś. Ufasz mi? – zapytałam.

Luke skinął głową.

Zadzwonił do drzwi i odsunął się trochę.

– Dzień dobry. W czym mogę ci pomóc? – powiedział jakiś starzec, kiedy otworzył drzwi. Założyłam, że tata Luke'a.

– Dzień dobry, jestem Casey. Uh, czy miał pan syna o imieniu Luke?

– Tak, zgadza się. Przepraszam, jak masz na imię?

– Casey Paul. Um... Zespół pana syna grał kiedyś w garażu mojej przyjaciółki. – Wydawał się nie mieć pojęcia. – Przeglądaliśmy stare rzeczy i natknęłam się na piosenkę, którą napisał. Doszłam do wniosku, że może byłby pan zainteresowany?

– Um, cóż, tak. Uh, proszę... wejdź. Jestem... Jestem Mitch. – Wyciągnął rękę.

– Miło cię poznać, Mitch. – Ścisnęłam jego dłoń. Przeszłam przez próg, a Luke powoli podążył za mną.

– Chciałabyś coś do picia? – zaproponował gospodarz, kiedy zamykałam frontowe drzwi.

– Nie, dziękuję. – Uśmiechnęłam się do niego.

Podeszłam bliżej i zobaczyłam kilka zdjęć na stole. Był tam jeden młody chłopak.

– Czy to pana syn? – zapytałam, lekko na nie wskazując.

– Tak, to Luke. Kiedy miał dwa lata.

– Czy słyszałam dzwonek do drzwi? – Do pomieszczenia weszła starsza pani, mama Luke'a.

– Tak, kochanie. Um, to jest Casey.

– Cześć, Casey. Och, ale masz piękny naszyjnik – zachwyciła się.

– Dziękuję. Przyjaciel mi go dał.

1994

– Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin! – wrzasnęli trzej chłopcy synchronicznie.

– O mój Boże! – wykrzyknęłam, patrząc na wszystkie balony i ciasto. – Jesteście najlepsi!

– Chodź! Otwórz swoje prezenty. – Reggie rzucił się na mnie.

Po otwarciu wszystkich Alex i Reggie zabrali się za rozłożone przekąski.

– Hej, Case. Mam dla ciebie jeszcze jeden prezent – powiedział Luke, powstrzymując mnie przed dołączeniem do pozostałych.

– Nie musiałeś.

– Proszę. – Wręczył mi małe pudełko z kokardką na górze.

Otworzyłam je. W środku znalazłam srebrny naszyjnik z małym serduszkiem. Wyjęłam go z pudełka i poprosiłam chłopaka o pomoc z założeniem.

Kiedy skończył, spojrzałam najpierw na podarek, a potem na przyjaciela.

– Dzięki, Luke. Uwielbiam to – powiedziałam, przyciągając go do uścisku.

2020

– Przyjaciółka Casey mieszka w domu, gdzie ćwiczyli Luke z zespołem. Właśnie mówiła mi, że znaleźli piosenkę, którą napisał – wyjaśnił swojej żonie Mitch.

– Chodzi o dziewczynę o imieniu Emily...

– Ja jestem Emily – zauważyła mama Luke'a łamiącym się głosem.

– Myślę, że twój syn napisał ją dla ciebie – powiedziałam, podając jej kartkę papieru.

„First things first
We start the scene in reverse
All of the lines rehearsed
Disappeared from my mind"

Kiedy czytali, Luke śpiewał i wszyscy mogliśmy usłyszeć piosenkę. Jego rodzice płakali. Ja też.

„When things got loud
One of us running out
I should have turned around
But I had too much pride"

1995

Luke siedział na krześle i pisał przez całą noc. Powiedział, że nie potrzebuje żadnej pomocy, więc zostawiłam go z tym.

Po kilku godzinach bazgrania i skreślania w swoim dzienniku zasnął z długopisem i kartką na kolanach. Podeszłam, wzięłam zeszyt i zamknęłam go, kładąc na stole razem z przyrządem do pisania. Ostrożnie okryłam chłopaka kocem i wyszłam do domu.

2020

„Unsaid Emily
Silent days
Mysteries and mistakes
Who'd be the first to break
Guess we're alike that way"

1995

Oparłam się o ścianę, gdy chłopcy ćwiczyli piosenkę napisaną przez Luke'a. „Unsaid Emily". Chodziło o jego mamę i kłótnię, którą toczyli przed jego wyjazdem.

2020

„If I could take us back
If I could just do that
And write in every empty space
The words I love you in replace
Then maybe time would not erase me
If you could only know
I never let you go"

1995

Siedziałam w swoim małym mieszkaniu kilka ulic od Orpheum. Byłam zadowolona, pisząc kilka piosenek.

To uczucie nie trwało długo. Czerwone i niebieskie migające światła przejechały obok w akompaniamencie syren. Zmarszczyłam brwi. Odniosłam wrażenie, że jest gorzej, niż się spodziewam.

Szybko włożyłam buty. Wciąż mając na sobie sukienkę, wybiegłam z budynku i ruszyłam za karetką. Zauważyłam, że zaparkowała i podeszłam bliżej, zobaczyć, co się stało.

Ładowali do niego trzy ciała. Od razu je rozpoznałam... Reggie, Alex i Luke.

Sapnęłam i przyłożyłam dłoń do ust, powstrzymując krzyk. Łzy spływały mi po twarzy. Oparłam się o ścianę, by po chwili zjechać i usiąść na ziemi.

Odeszli. Straciłam ich.