– I w prawo. I w lewo.

– Dlaczego mnie nie obudziłaś? Opuściłam pierwsze trzy lekcje – powiedziała Julie, dołączając do mnie i Flynn na zajęciach tanecznych.

– Mówiłaś, że już nigdy więcej nie pokażesz swojej twarzy w szkole. A ja jestem bardzo dosłowną osobą – broniła się oskarżona. Julie spojrzała na mnie.

– Miałam zamiar, ale Flynn zabrała mi telefon.

– W porządku. To wszystko przez te głupie duchy, na które jestem naprawdę zła. Zabiłabym je, gdyby nie byli już martwi.

– Posiadanie zespołu ma pomóc w życiu społecznym, a nie je zrujnować – zauważyła Flynn.

– Byłego zespołu.

– Dobrze. Przepraszam. Byłego zespołu – poprawiła się.

– To wszystko jest takie popieprzone. Myślałam, że są w tym ze mną. Ale oczywiście się myliłam.

– Hej, nie obwiniaj się. Możesz być tak silna tylko wtedy, gdy trzy urocze duchy proszą cię o dołączenie do zespołu.

– Mówiąc o przystojniakach, rozmawiałaś dzisiaj z Nickiem? Słyszałam, że był chętny do pomocy ci zeszłej nocy na dyskotece – powiedziałam, dzieląc spojrzenie z Flynn.

– Nie. I trochę się tego boję. Przynajmniej wiem, że nie zobaczę go na tych zajęciach... No chyba to są jakieś żarty.

– Co?

Zmieniłam pozycję i zobaczyłam, że drużyna lacrosse stoi przy drzwiach.  A z nimi Nick.

– Co oni tu robią?

– Punktualnie, trenerze Barron. Tak więc, uczniowie, trener Barron i ja zdecydowaliśmy, że jego drużyna lacrosse będzie częścią naszej grupy przez kilka tygodni. Wielu profesjonalnych sportowców używa tańca, aby pomóc im w koordynacji i mobilności.

– Zero flirtowania z dziewczynami. Chodzi o to, abyśmy byli lepsi, żebyśmy mogli wygrać mecz. Ostatni przegraliśmy z Burbank. Burbank!

– Cóż, pamiętajmy wszyscy, że opanowanie jest dużą częścią tańca. Wszyscy łączą się w pary.

– Do roboty!

Podszedł do mnie chłopak o kręconych blond włosach.

– Hej, czy możemy zostać partnerami? – zapytał.

– Uh, tak, jasne. Joel, prawda?

– Tak! A ty jesteś Casey.

– Tak.

– Tak więc, panie, pokażmy to, czego nauczyłyśmy się w zeszłym tygodniu, i przedstawimy to z chłopakami w ten piątek. Trener Barron i ja zaprezentujemy.

– Nie. Nie tańczę. Więc...

– No to dziś pan zacznie.

////////////

– Wyskok, obrót i w górę! Obrót! Chłopcy robią wyskok! Okej! Jeszcze raz. Bez muzyki!

– Całkiem spoko, co? – zagadnął Joel.

– Tak, nieźle nam idzie.

– Jeszcze raz. Z muzyką!

////////////

– Case!

– Jezu! Przestraszyliście mnie.

– Przepraszam – westchnął Alex, siadając na moim łóżku.

– Hej, co się z wami dzieje? Gdzie Lu... o Boże. Dziś są jego urodziny.

– Tak. A Julie powiedziała mu kilka bardzo bolesnych rzeczy. Więc poszedł do rodziców – wyjaśnił Reggie bez zwykłej sobie radości.

– Nigdy ich nie spotkałaś, prawda? – zapytał drugi. – Rodziców Luke'a?

– Nie – westchnęłam.

Mój nastrój teraz całkowicie się pogorszył.

– Mieliśmy zabrać Julie do ich domu. Gdybyś chciała pójść z nami...  – zaczął Reggie delikatnie.

– Okej. Spotkamy się na miejscu.

– Jasne, jasne

///////////

Julie, Reggie, Alex i ja schowaliśmy się za krzakami wystającymi z frontu domu Luke'a.

– Więc Emily jest jego mamą?

– Tak. Luke często tu przychodzi – odpowiedział Alex.

– Myśli, że nie wiemy, ale... śledziliśmy go. Po prostu spędza czas w ten sposób i obserwuje ich. Ale tak naprawdę nigdy nic nie robią.

Patrzyłam, jak ten płacze, siedząc na blacie w kuchni, a jego rodzice położyli na stole czekoladowe ciasto.

– Jedzą ciasto. To już coś – stwierdziła Julie.

– To tort urodzinowy – powiedziałam cicho, ale wystarczająco głośno, by pozostała trójka mogła usłyszeć.

– Dla Luke'a – dodał Reggie.

– Nigdy nie wiedziałam, że tak bardzo cierpi.

– Tak. Jest jeszcze gorzej, bo kiedy umarł... Uciekł z domu, skłócony z mamą. Wiesz, jego rodzice nie chcieli, żeby ich jedynak był w zespole rockowym, więc... po prostu uciekł.  A gdy zmarł, stracił szansę, aby się z nimi pogodzić.

Luke podszedł do stołu, przy którym siedzieli jego rodzice, zapalając świecę na torcie. Gdy się zapaliła, zdmuchnął ją, a wyrazy twarzy członków rodziny łamały serce.

– Dlatego był taki zły. Gdyby Trevor przyznał, że piosenki są Luke'a... jego rodzice wiedzieliby, że jego marzenie było tego warte. – Reggie westchnął.

– Byliby tacy dumni.

Luke usiadł na trzecim krześle przy stole. Jego rodzice trzymali się za ręce. Świeca została ponownie zapalona. Cała trójka zdmuchnęła ją razem, a po mojej twarzy spłynęła łza, która uderzyła o podłoże.

Alex i Reggie znowu rozmawiali z Julie, ale podświadomie to ignorowałam, zbyt skupiona na chłopaku, którego kochałam.

///////////

Później tego wieczoru leżałam na łóżku z Luke'm obok mnie. Trzymałam jego dłoń w mojej i rysowałam niewidzialne kształty kciukiem tak, jak kiedyś.

– Wszystkiego najlepszego, Luke – odezwałam się, patrząc na niego.

– Dzięki. – Odwzajemnił spojrzenie z uśmiechem.

1995

– Już idę!

Zbiegłam po schodach i otworzyłam frontowe drzwi, odsłaniając zdenerwowanego Luke'a ze swoim rowerem i gitarą.

– Luke? Wszystko w porządku?

– Mogę wejść? Nie wiedziałem, gdzie pójść.

– Oczywiście. Chodź.

Oboje usiedliśmy na sofie. Rodzice byli u siebie, tak samo jak moja siostra. Chłopak chwycił moją dłoń w swoją i ścisnął.

– Co się stało? – zapytałam cicho, odgarniając część jego włosów, żeby dobrze widzieć twarz.

– Pokłóciliśmy się z mamą. Nie chce, żebym grał w zespole rockowym. Uważa, że ​​to marnotrawstwo i że muszę się obudzić i zacząć żyć prawdziwym życiem, a nie marzeniami – westchnął.

– Luke, jesteś najlepszym autorem piosenek, jakiego znam, w dodatku bardzo utalentowanym. To twoje marzenie i jest niesamowite. Masz wielką szansę, żeby stało się rzeczywistością.

Spojrzał mi głęboko w oczy, pełen smutku i żalu. Może żałuje rzeczy, które powiedział swojej mamie, a których nie miał na myśli. Puścił moją dłoń i przyłożył swoją do policzka, pocierając go kciukiem. Powoli pochylił się i napotkał moje usta swoimi. Pocałunek był miękki i delikatny.

Odsunęłam się.

– Luke, jesteś zdenerwowany i zraniony. Nie tego chcesz.

– Może to jest to, czego...

– Nie, Luke. Jesteś teraz zdenerwowany. I potrzebujesz pocieszenia. Ale nie w ten sposób – zaprzeczyłam delikatnie.

– Czy możemy po prostu się położyć? Na chwilę  – poprosił po krótkiej chwili. Ja patrzyłam na niego, on na podłogę.

– Oczywiście, że możemy.

Zdjął buty i położył się na łóżku, obejmując mnie ramionami i przyciągając do siebie. Tej nocy zasnęliśmy tam, leżąc w swoich objęciach.