Miałam teraz na sobie krótką, jasnoróżową, jedwabną sukienkę z odkrytymi ramionami oraz dopasowane różowe obcasy. Stałam pośrodku tłumu w Hollywood Ghost Club.

Pośpiesznie wróciłam na scenę, aby spróbować znaleźć chłopców lub Caleba. Zatrzymałam się w drzwiach, kiedy zobaczyłam, że rozmawiają.

Garnitur Alexa był w kolorze mojej kreacji, Reggie powalał czerwienią, a Luke ciemnym niebieskim.

– I uwierz mi, wszystko, czego chcecie, łącznie z Williem – wskazał na Alexa, a potem na Luke'a – i Casey, jest tutaj. A na mojej scenie nie znikacie, gdy muzyka się zatrzymuje. Gracie tak długo, jak chcecie. Połączenie, które poczujecie z tą publicznością, będzie jak żadne inne. Obiecuję.

Chłopcy jęknęli i skrzywili się, gdy przeszedł przez nich kolejny wstrząs.

– Caleb! – zawołałam, wchodząc do pokoju. Ich oczy spoczęły teraz na mnie.

– Mhm, Casey, miałem nadzieję, że znajdziesz tu drogę powrotną. Naprawdę wyglądasz oszałamiająco – powiedział mężczyzna, popijając szybkiego drinka.

– Twoja pierwsza oferta, którą mi złożyłeś, kiedy cię poznałam, pamiętasz ją? – zapytałam.

– Oczywiście, ale jeśli myślisz, że zamierzam ich za to wymienić, to się mylisz. Teraz muszę iść, czekają na mnie. – I z tym dumnie wszedł na scenę.

Podeszłam i stanęłam obok Alexa.

– Ale wyglądacie świetnie – zachwyciłam się, mając nadzieję na złagodzenie napięcia.

– Ty też – odpowiedział Alex. Wszyscy troje odwrócili się, by na mnie spojrzeć. Pozostała dwójka się zgodziła.

Swój śpiew Caleb kierował do chłopców, a ich stopy zaczęły poruszać się w rytm muzyki. Dłoń Alexa podniosła się i zaczęła kręcić pałeczką. Nagle pojawił się na scenie przy perkusji. To samo stało się z Reggiem i Lukiem. Tylko ja zostałam na miejscu.

– Casey! – śpiewał Caleb.

Moje oczy rozszerzyły się. Luke, Reggie i Alex spojrzeli na mnie, wciąż grając na swoich instrumentach.

Stałam przed bębnami z dwiema damami w różowych piórach. Naśladowałam ich ruchy i lekki śpiew w tle.

Kiedy piosenka była gotowa, spojrzałam za siebie, na Alexa. Wymieniliśmy spojrzenia, które mówiły jasno: "Mamy przerąbane".

////////////

Znów byliśmy za kulisami. Wpatrywałam się w podłogę, w mojej głowie szalały miliony myśli.

– Casey... – zaczął Reggie, powodując, że pozostali dwaj chłopcy również na mnie spojrzeli. – Znam to spojrzenie, masz pomysł. Ale cokolwiek to jest, nie rób tego. Możemy znaleźć inny sposób.

– Nie, Caleb nigdy nie pozwoli wam odejść. Ale nie pozwolę Julie występować samej i nie pozwolę wam tu zostać. Musicie wystąpić w Orpheum – oznajmiłam, patrząc między nimi trzema. – Mogę zabrać nas do Orpheum.

– Czy to doprowadzi Caleba do szału?

– Bardzo.

– W takim razie nie, nie ma mowy! Jeśli się dowie, odbierze ci wszystko. – Luke brzmiał na wściekłego i zdenerwowanego.

– Nie ma innego wyjścia – powiedziałam, starając się nie płakać. – Musicie przejść na drugą stronę.

Wyciągnęłam obie ręce. Reggie wziął jedną, a Alex drugą. Luke wahał się, czy dołączyć, ale to zrobił. Trzymał przyjaciół. W ciągu kilku sekund Alex zniknął, a ja założyłam, że zadziałało. Krótko po Aleksie zniknął Reggie, zostawiając tylko Luke'a i mnie. Podszedł, żeby złapać mnie za rękę.

– Gotowy? – zapytałam go.

Powoli skinął głową.

Luke zaczął znikać, ale był prawie opóźniony. Migał, będąc tam i tu. Na szczęście w końcu całkowicie się przetransportował, a ja trzymałam kciuki, że wszyscy dotarli do Orpheum.

– Chłopcy! – zawołał Caleb, wchodząc. – Gdzie oni są?! – Podniósł na mnie głos.

Szybko się wygrzebałam i stałam teraz z boku sceny obok Flynn.

– Jesteś tutaj! Nie wiedziałam, gdzie byłaś. – Mówiła do mnie przez muzykę.

– Tak, uh, mieliśmy kłopoty z dostaniem się tutaj.

– Jak... co? – Facet pracujący w Orpheum zająknął się, zdezorientowany moim nagłym pojawieniem. Ja i Flynn otrząsnęliśmy się z tego. Tańczyłyśmy, wiwatując im.

Alex śpiewał solo, potem Reggie.

Kiedy się ukłonili, zniknęli, a Julie została sama na scenie.

Po chwili zeszła i przytuliła Flynn i mnie.

– Udało ci się! Gdzie byłaś? – zapytała.

– Musiałam pomóc sprowadzić tutaj te trzy barany – wyjaśniłam.

– Uwielbiam twoją sukienkę.

– A ja uwielbiam twój strój!

Kiedy wracaliśmy do szatni Julie, poczułam ból w klatce piersiowej. Caleb.

//////////

Kiedy opuszczałam Orpheum, doznałam kolejnego szoku z bólu. Zdecydowałam się stamtąd ulotnić, udając się w pierwsze miejsce, które przyszło mi do głowy. Garaż.

Kiedy dotarłam na miejsce, Alex mnie złapał.

– Casey? – zapytał.

Jęknęłam, gdy przeszył mnie kolejny wstrząs bólu.

– Case! – Julie podbiegła. – Co się dzieje?

– Pomogła nam dostać się do Orpheum. To Caleb – mruknął Reggie przez łzy bólu.

Wydałam cichy krzyk. Alex złapał mnie mocniej.

Julie natychmiast się odwróciła i przytuliła Luke'a.

– Kocham was ludzie. – Pociągnęła nosem.

Właśnie wtedy Luke zaczął świecić. Dosłownie.

– Jak? – zdziwiła się dziewczyna.

– Ja... ja... nie wiem. Czuję się silniejszy – odparł, zwracając się do nas.

– Alex, Reggie, Casey, chodźcie – rozkazała.

Podeszliśmy we trójkę, a ja stanęłam między Luke'iem i Reggiem. Nasza piątka przytuliła się i cały fizyczny ból ustąpił. Podobnie jak Luke, poczułam się silniejsza. Teraz wszyscy się jarzyliśmy.

– Ja... ja... już nie czuję się taki słaby – powiedział Reggie.

– Tak, ja też nie – zgodził się Alex.

Znaczki Caleba dosłownie wypłynęły z naszych przedramion i zniknęły w fioletowych cząsteczkach.

– Jak myślisz, co to oznacza? – zapytała nasza przyjaciółka.

– Myślę, że zespół wrócił.

– Myślicie, że moglibyśmy jeszcze raz spróbować tej wielkiej rzeczy? – zastanawiał się Alex.

Wszyscy znów się przytuliliśmy, tym razem jeszcze mocniej.

– Uściski są dobre – zauważył, rozśmieszając nas.

– Nawet ja je polubiłem – stwierdził Reggie, kiedy już się odsunęliśmy od siebie.

//////////

Następnego dnia usiadłam na łóżku z chłopakami. Przeglądaliśmy nasze stare zdjęcia z lat 90.

– Woah! Casey, pamiętasz to? Miałaś te okropne różowe pasemka we włosach! – Reggie pokazał fotografię ze mną i Alexem.

– O mój Boże! Nie! Przestań! To okropne! – chichotałam.

– Pamiętasz to? Tego wieczoru, kiedy cię poznaliśmy, Case – powiedział Alex, potrząsając zdjęciem nas wszystkich z pizzą w zasadzie wychodzącą z ust. Wszyscy znów wybuchliśmy śmiechem.

– Tak się cieszę, że wróciliście. Kocham was – wyznałam, patrząc między nimi.

– Też cię kocham.

– Kocham cię.

– Kochamy cię.

KONIEC