FİNAL
[medyada ki şarkı ile okuyun ve kadın giriş yapana dek bekleyin.]

"Ölüm bizi ayırana dek." demişti bir keresinde bana.

Bunun olmayacağına adım gibi emindim.

Biz asla ayrı kalamazdık.

İkimiz de ölürdük ya da ikimizde yaşardık.

O öldü...

Ben yaşadım...

O geri geldi...

Ben gittim.

Karşımda dururken "Ölüm bizi ayırana dek." diye fısıldadı.

İkimizde sakinleşmiş ve oturmuştuk çimenlerin üzerine.

Onu seviyordum, onu görebiliyordum, onun varlığını hissediyordum.

"Ölüm bizi çoktan ayırdı." diye mırıldandım.

Çimenlikteki elimin hemen yanında duruyordu eli, dokunmak istesem dokunabilirdim.

Gözlerini kapadı ve başını geriye attı.

Ona dokunmak istiyordum, ama yapamazdım.

Korkuyordum.

"Nasıl burada olabilirsin?"

Gözlerimin içine baktı.

Cevabı bildiğimi bilmesine rağmen başını salladı.

Ondan duymaya ihtiyacım vardı.

"Seni burada yalnız başına, bu kalpsiz dünyada bırakamazdım."

Beni her zaman düşünmüştü ama bu sefer gereksizdi.

"Yardımına ihtiyacım yok." diyebilmiştim.

Ama hemen ardından kollarımı sıkıca ona dolamıştım.

"Hasta olacaksın, benden uzak dur." dedi kısık sesle.

Hala beni düşünüyordu.

Gözyaşlarımın yavaşça süzülmesine izin verdim.

"Seni bir kere kaybettim, bir daha olmayacak." dediğimde gülümsedi.

Ürkütücü ve güzeldi.

İmkansız ama hemen yanı başımdaydı.

"Beni bir kez daha kaybettin. Ben ölüyüm, bunu hatırladın mı?" dediğinde kahkaha attım çünkü atmak istedim.

"Eğer istiyorsan hala seninle olabilirim. Dediğin gibi kalpsiz dünya, beni ne burada tutabilir ki?" dediğimi duyunca şaşırdı.

"Ben katilim."

Yanağını tuttum, soğuktu ama nefes kesiciydi.

"Öldürme sebebin benim." dediğimde o bunun nasıl sona ereceğini biliyordu.

Elimi tuttu ve gözlerime baktı.

"Hazır mısın?" dedi.

Bakışlarımı onun ela gözlerine diktim.

Nefeslerimin yavaş yavaş kesildiğini hissettim.

"Ölüm bizi ayırana dek."

Son nefesimde duyduğum son cümleydi.

"Ölüm bizi ayırana dek."

Gözlerimi açtığımda duyduğum ilk cümleydi.

Gülümsedim.

Arsız bir gülümseme idi.

Bu sefer ölüm bizi ayıramazdı.

Çünkü çoktan ölüydük.

♦♦♦

["Death keeps us a part." what did he say. I looked him in the eyes.

"Oh darling, death keeps us a part already."
He closed his eyes, he knew it. I want to touch him but i can't. I was scared to touch.

"How can you be here?" he looked in my eyes. He already knew i know the answer but i need to hear from him.

"I can't leave you here, all alone with this heartless world." he always thinked me, but this one was necesarry.

"I don't need your help." what i said, so tight how can i hugged him.

"You gonna get cold. Stay away from me." hw said. Stilk thinking about me. I let my tears drop...

"I lose you once, i can't do that again." he smiled.

"You lose me again darling, i already dead, do you remember that?" i laughed because i want to.

"I can still be with you. If you still want to. Like you said a heartless world, what can make me stay?" he shocked about what i said.

"I'm a killer."

I held his cheek, so cold but breath taking.

"And i'm the reason why did you kill." he knew how this is end. he held my hand and looked in my eyes.

"death keeps us a part."

when i felt my breathe is gone that was the last thing i heard and when i was opened my eyes that was the first thing i heard.

this time death couldn't keep us a part because we already dead. ]

muhteşem gramer bilgimle ingilizce yazdım.

sonra eklentilerle türkçe yaptım.

hem şairane hem ingilizce - türkçe olunca böyle saçma gelmiş olabilir.

biliyorum duygu yüklü falan da olmadı ama yukarıya şarkı bırakacağım

koriandr_dick

peter'ıma wade
bana da perfect'im olduğun için mutluyum.

bu kitap sana ait olsun istiyorum.

çünkü sen ve ben spideypooluz.

wade ve peter

sonsuza dek...

ve şarkı içinde teşekkürler.