•Geminin Sessiz Çığlıkları.

Peter Parker morarmış gözlerini kapatmak için kullandığı gözlüğünü okulun önünde ki kalabalığı görünce çıkarmış ve o yöne doğru yürümeye başlamıştı. Gözü kalabalığın arasındaki Ned ve babasına -şerife- kaydığında derin bir nefes alarak direk onların olduğu yöne ilerledi. Kalabalığın içinde yürümenin zor olacağını düşünsede onu gören herkes bir anda geri çekildiğinde duraksadı.

"Özür dilerim Parker°"

Peter'ın gözü ilk önce duvardaki kırmızı yazıda gezindi ve sertçe yutkundu. Duvarda yazan yazının aynısı dün gece Flash'tan mesaj olarak gelmişti.

"Peter buna bakmaman gerek."

Peter şoktan çıkıp Ned'e döndüğünde işte o an bunun bir şaka yapıyorum olmadığını anlamıştı. Kırmızı şey boya değildi. Demirlere saplanmış bedene aitti.

"Ned arkadaşını götür."

Şerifin sert sesi Peter'a ulaşmamıştı, Peter tüm gücünü yitirerek bir anda yere oturmuş ve sabit bir şekilde Flash'ın demirlere takılmış ölü bedenine bakıyordu.

"Peter?"

Koluna dolanan ellerle ve birkaç kişinin seslenmesi ile Peter kendine biraz gelebilmişti.

"Buna engel olabilirdim."

Ned onu sonunda yerden kaldırabildiğinde onun kolunu omzuna attı ve arkadaşının belini sıkıca tuttu.

"Bu intihar değildi, Pete. Bu cinayetti."

Peter konuşmak için ağzını açtı ki titremeye başladı ve birbirine çarpan dişlerini kenetledi.

"Sonra konuşacağız. "

Ned revir yerine Peter'ı okulun en sessiz yeri olan kütüphaneye getirmişti. Orada ikiside sessizce oturup Peter'ın sessizleşmesini beklemişti.

"Okulda ki tek Peter sen değilsin."

Peter gözlerini kırpıştırarak açmış ve arkadaşının yüzüne ifadesizce bakmıştı.

"Bu benimle alakalı."

Ned tam ağzını açmıştı ki Peter'ın uzattığı telefonu alıp mesajı okumuştu.

"Siktir!!"

Ned telefonu büyük bir hızla bıraktığında telefonun tok sesi boş kütüphanede yankılandı.

"Ve bu ilk değil."

×××

Peter dolu gözlerini hırkasının kol kısmına sildikten sonra bakışlarını öfkeli bir şekilde telefona bakan Michelle'e çevirdi. Bir anda yanağında hissettiği yanma hissiyle ne olduğunu şaşırsada bir anda hıçkırıkları kesilmiş ve gözleri sonuna kadar açılmıştı.

"Bunu bize ne zaman söyleyecektin, ha?"

Michelle attığı tokattan sonra kendisini de şaşırtacak bir şekilde ağlayarak Peter'a sarıldı.

"Bu berbat sınav senemizde arkadaşlarımızın ölümünü izlerken neden bunları kendine sakladın?"

Ned yüzünü ovuşturarak derin bir nefes aldı ve ağlamamak için nefesini tuttu.

"Öz-özür dilerim."

Michelle onu bıraktıktan sonra Peter yere oturdu ve başını ellerinin arasına aldı.

"Peki şimdi ne yapacağız?"

Michelle gözlerini silerek derin bir nefes aldı ve bakışlarını karşısındaki iki çocuğa dikti.

"Bu seri katilin insanları neden öldürdüğünü bulacak ve sıradaki kişiyi tahmin edeceğiz."

Ned biraz korkmuş bir şekilde sert bakan Michelle'e elini kaldırdığında Michelle ona döndü.

"Pek bir bilgimiz olmadan bunu nasıl becereceğiz?"

Michelle karşısındaki iki kişiyide ürpertecek bir gülüş attığında Peter telefonuna gelen bildirimi fark etsede ses çıkarmadı.

"Küçük bir oyun oynayacağız, bu kadar korkmayın. Ayrıca şerifin oğlu bizim takımımızda değil mi?"

Ned gözlerini kocaman açtığında Peter derin bir nefes alarak ayağa kalktı.

"Bugün daha fazla kaldıramam şerif beni çağırmadan önce dinlenmek istiyorum."

Michelle gözlerini kısıp Peter'ı süzdü. Onda birşeylerin garip olduğunun farkındaydı. Peter pantolonunu silktikten sonra Ned'in getirdiği çantasını alıp kararlı ve sert bir şekilde kütüphanenin çıkışına ilerledi.

∆∆∆∆

spidey, özelden atacağınız teorileri bekliyor :)