Ik voel me zo verdomd alleen,
Terwijl de steeds zwoelere avonden me lokken,
Zachtjes gefluister, stemmen in mijn hoofd
Naar leuke ondeugende jongens,
Elegante dansjes op de stenen van de straat,
Toepasselijke muziek, die de rest van de wereld voor mij verdooft,
En ik vergeet even hoe het echt met me gaat,
Misschien wenste ik toch
Dat ik net zoals vroeger buitenspeelde tot 's avonds laat
Ik zweefde over alles, eigenlijk
God, ik verlang zo heimelijk
En oh, die koele lucht op mijn blote benen
Maar echt koud werd het nooit,
Laat me
Fietsend naar inspiratie
Terwijl zeeblauwe en zachtroze kleuren voorbijflitsen
Mijn hand strek ik uit,
Mijn hoofd sist zachtjes je naam,
Maar ik voel me zo verdomd alleen,
De last van al mijn eigen doelen op mijn rug (boeken in een schooltas, mijn broertje dat op mijn rug springt)
Want wat ik voel
Is niet de (bijna) zomerlucht,
Maar de tralies van het raam.