Ze keek me aan, nestelde zich naast me op de steen waarop ik zat.
"Waarom doen mensen soms zo vreemd?" Een gevoel van onbegrip overviel me.
"Hoe bedoel je?" vroeg ik haar.
"De mensen in onze klas, die doen vreemd," antwoordde ze. "Waarom?" zei ik.
"Ze willen erbij horen, denk ik."
"Wat doen ze dan, om erbij te horen?" Ze keek me aan.
"Ze verbergen hun ware identiteit." Ik dacht na over wat ze zei. Het bleef een tijdje stil. "Ja. Ze doen overdreven," zei ik, "ze spelen een rol." Met een glimlach keek ze me aan.
"Ja. Ze doen overdreven, omdat ze er allemaal bij willen horen. Niet omdat ze echt zoveel van elkaar houden, dat ze elkaar nu al niet meer kwijt willen. Die "i love yo so much's" zijn nep. Toneel, acteerspel. "
"Wat doe je eraan?'' vroeg ik haar.
"Niets." Verbaasd keek ik haar aan. We moesten hier nu toch... iets mee?
Ze las mijn gedachten. "Ja, je moet er iets mee, altijd. Omdat nu eenmaal in die klas zit."
Tja. Helaas.
"Je moet meedoen," zei ze.
"Omdat dat veilig is? Omdat iedereen het doet?" vroeg ik haar. "Ja, omdat mensen altijd te snel oordelen. Anders vinden ze je hoogstwaarschijnlijk raar." Ze had gelijk. Mensen oordeelden te snel.
"Weet je, eigenlijk is het wel erg dom. De mensen acteren, omdat ze erbij willen horen. Maar als ze het allemaal nu niet zouden doen..."
"Tja," zuchtte ze. Ze liet zich van de steen afglijden. "Shakespeare zei het al. De wereld is een schouwtoneel. Elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel."