Link p.o.v.

Langzaam werd Ik wakker, ik zag dat Joost ook al wakker was en tegen een boom aan stond. Hij glimlachte. Ik stond ook op en zei:' Goedemorgen Joosy.' 'Goedemorgen Linkie.' Ik glimlachte terug en vroeg:' Waar zijn Harm en Jeremy?' 'Ze zijn een ziekenhuis aan het zoeken.' Antwoordde Joost. Ik knikte en ging weer zitten. Ik maakte een gebaar dat Joost naast me moest gaan zitten. Met een onhandige beweging vanwege zijn voet ging hij zitten. 'Mag ik misschien wat vragen stellen?' Vroeg ik. Joost knikte. 'Waarom dacht je dat ik je zou haten?' Joost zei:' Ik werd er vroeger erg gepest mee... ik was een fout... een vlek in de maatschappij...' 'Maar Joost, we zijn al zo lang samen en jij hebt mijn altijd geaccepteerd... Ik zou dat dan toch ook bij jou doen?' 'Joost haalde zijn schouders op. 'Heel veel mensen denken er niet zo over...' 'Daarom heb je mij.' 'Maar welke vragen wou je nog meer stellen?' 'Ach joh, laat die vragen maar zitten.' Ik ik pakte Joost zijn hand vast. Hij kneep zachtjes in die van mij en leunde met mijn hoofd op zijn schouders. 'Weltruste Linkie.' Ik glimlachte en sloot mijn ogen. Zo viel ik in slaap.

'Link!' Schreeuwde iemand en ik voelde dat me iemand zacht door elkaar schudde. 'Laat me slapen...' mompelde ik. 'Maar we hebben een ziekenhuis gevonden.' Ik opende mijn ogen en vroeg:' Echt?' Harm knikte blij. Ik stond op en hielp Joost opstaan. 'Zullen we gaan?' Vroeg Harm. 'Waar is Jeremy eigenlijk?' 'Al in het ziekenhuis voor controle.' Antwoordde Harm. Ik knikte en vroeg:' Wou hij niet dat je bij hem bleef?' Harm schudde zijn hoofd. Hij vond het belangrijker dat Joost snel naar het ziekenhuis ging. Ik zag Joost blozen en ik glimlachte naar hem.

'Ben je bang?' Vroeg ik toen we voor het ziekenhuis stonden. 'Een beetje...' antwoordde Joost terwijl hij naar de grond keek. 'Je hoeft je daarvoor echt niet te schamen hoor.' Zei ik. Harm lachte naar ons en zei:' Ik ga naar mijn Jeremy. Dus dan kunnen de twee tortelduifjes even alleen zijn.' Ik en Joost bloosden allebei. Ik pakte Joost zijn hand en liep naar binnen.

'Ik heb hier een spoedgeval.' Zei ik tegen de mevrouw achter de balie. De vrouw zuchtte en wees naar een rij. 'Dat ook...' zei ze. Ik zuchtte en sloot samen met Joost achteraan. Nog steeds hield ik Joost hand vast, maar plots kneep hij erin. Hij wees naar een jongen en zei:' Dat is 1 van de pesters...' 'Joost, het komt goed.' Maar de pester kwam naar ons toe en zei:' Hey Joost. Awh, heb je een vriendje? Ha, ik wist wel dat je en fout was, anders hadden je ouders je nooit achtergelaten.' Die zin deed mij pijn omdat het bij mij echt is gebeurd. De jongen duwde Joost van zijn stoel en trapte hem. 'Stop!' Schreeuwde ik. De jongen keek me aan en begon me te slaan, ik sloeg zelf ook terug en er ontstond.

'Jongens stop!' Schreeuwde Harm die tussen ons gevecht kwam. Joost was huilend tegen een muur aan gekropen. 'Hij deed Joost pijn. Mijn Joost!' Schreeuwde ik huilend. De eerste keer dat ik ooit heb gehuild... alleen niemand komt aan mijn Joost. Harm draaide zich om naar de pester en zei boos:' Wat heb je gedaan met die jongen?' 'Ik? Niks! Hij viel me opeens aan!' Harm rolde met zijn ogen en zei:' Ja, en dat moet ik geloven? Ik ken deze jongens langer dan dat jij kent dus...' 'dus wat?' Vroeg de jongen en hij sloeg Harm. Alleen Harm sloeg nog 10 keer harder. De jongen viel op de grond en rende weg. Harm knuffelde mij en vroeg:' Gaat het?' Ik knikte, daarna hielp hij Joost opstaan en hielp hem zitten. 'Wat gebeurde er nou precies?' Vroeg Harm. 'Dat was iemand die Joost vroeger pestte... hij begon hem in elkaar te trappen en ik zei dat hij moest stoppen, maar hij sloeg mij. Zo ontstond dus ons gevecht.' Harm knikte en zei:' Volgende keer gewoon mij erbij halen... ik wil niet dat jullie wat overkomt.' Ik knikte. 'Joost bouhof u mag komen.' Zei de vrouw achter de balie. We liepen mee naar een kamer. Een man verwelkomde ons daar en zei:' Hier gaan we röntgenfoto's maken. 'Joost, kiest u maar 1 iemand die bij u mag blijven.' 'Link.' Zei Joost gelijk. Ik liep met hem mee en we gingen röntgenfoto's maken.

Na een uurtje wachten et z'n vieren, want Jeremy was klaar met zijn onderzoek. Kwam de dokter. 'Joost, we hebben de uitslagen.' Joost pakte mijn hand en kneep er zachtjes in. 'Uw voet is gebroken. Dus die moeten we zo even opereren, maar het beschadigde deel kunnen we helaas niet helemaal beter maken. U blijft er aanvallen aan over houden. Maar, we kunnen u wel opereren dat uw aanvallen iets lichter worden.' Joost knikte en vroeg:' Wanneer gaan jullie opereren?' 'Deze avond. U mag u gaan omkleden en dan komen we straks bij u. Joost keek me bang aan. 'Joost, het komt goed. Blijf gewoon rustig en we zijn zo dicht mogelijk bij je.' Joost knikte en liep naar een kleedkamer.

'De operatie gaat over een paar minuten beginnen.' Zei de arts. Ik keek voor de laatste keer bij Joost die al bezig was met zijn infuus. 'Link, doe nou maar rustig.' Zei Jeremy. Ik probeerde kalm te blijven. Jeremy knuffelde me en zei:' Het komt goed, Joost gaat dit doen en dan kunnen jullie blij samen zijn.' Ik glimlachte en liet de tranen gewoon over mijn wangen glijden. Het is me gelukt om 15 jaar van mijn leven niet te huilen... maar nu boeit het me echt niks meer. Ik ging zitten in de wachtkamer en Harm en Jeremy gingen naast me zitten. 'Nu alleen nog wachten...' zei Harm. 'Jep... nu alleen nog wachten....'

Na 5 uur te hebben gewacht kwam een arts binnen. Hij zei:' De operatie is geslaagd!' Ik begon te huilen van blijdschap. 'Nu is eindelijk alles afgelopen!' Harm en Jeremy knuffelde me en zeiden:' Link, we zijn zo blij voor je.' Ik veegde mijn tranen weg en zei:' En dan gaan we uiteindelijk zo snel mogelijk naar huis.'

~Na een paar weken~

Joost p.o.v.

Samen met Link, Jeremy en Harm stapte ik het vliegtuig in. Ik had krukken dus ik mocht het nu. Ik zat naast Link, gelukkig. Mensen keken me raar aan door het verband dat ook nog om mijn hoofd zat. 'Niet opletten.' Fluisterde Link tegen mij. Ik glimlachte maar hem, omdat ik blij was dat ik straks thuis ben, omdat ik blij was dat ik zo'n lief vriendje had, omdat ik gewoon heel blij was.

Mijn ouders en mijn zusje stonden mij en Link op te wachten op het vliegveld. Ik knuffelde ze allemaal, net zoals Link. 'Joost, wat is er gebeurd?' Vroeg mijn moeder. 'Lang verhaal.' Zei ik. En we gingen samen naar huis.

Dit duurde te lang om te schrijven....
Ik hoop heel erg dat jullie genoten hebben...
LATER