Link p.o.v.

Ik werd wakker in een groot bos. 'Waar ben ik?' Vroeg ik aan Harm die al wakker was. Harm zei zacht:' In de oorlog.' Het duurde even voordat het tot me doordrong dat ik midden in een slagveld zat. 'Waar is Joost?' Vroeg ik bezorgd als ik zie dat we maar met ons drieën zijn. 'Ik weet het niet... het spijt me...' zei Harm bijna huilend. 'Het geeft niet.' Zei ik. Ik stond op en gelijk vlogen er kogels rond. Ik bukte weer ademde diep in. 'Harm, ik ga Joost zoeken. Blijf hier en bescherm Jeremy.' Harm knikte en ik begon te rennen. 'Joost, Joost!' Schreeuwde ik. Alleen helaas geen antwoord

Joost p.o.v.

Auw. Mijn voet... wat is er gebeurd? Waarom kan ik me niks meer herinneren van gister avond? 'Joost! Joost, ben je hier?!' Ik hoorde dat Link mijn naam schreeuwde. 'Link, ik ben hier!' Ik hoorde Link opgelucht zuchtten en hij vroeg:' Waar zit je?' 'In een grot.' Link liep op het geluid af en vond de grot. 'Link!' Schreeuwde ik blij. 'Joost, gaat het?' 'Ja, alleen mijn voet...' Link stak zijn hand uit en zei:' Kan je mijn hand pakken. Ik probeerde te staan, alleen vanwege mijn voet ging dat moeilijk. Het lukte gelukkig wel doordat ik me kon vastpakken aan de want. Ik pakte Links hand, hij trok me omhoog. 'Joost, wat is er gebeurd?' 'I-ik weet het niet...' zei ik zacht. Ik keek naar mijn voet, hij was opgezwollen. 'Joost, kan je staan?' Ik probeerde het maar viel door mijn knieën. Link hielp me staan en ondersteunde me naar de plek waar Jeremy en Harm zaten.

'Joost, gaat het?' Vroeg Harm toen hij me zag. Ik knikte. Link hielp me zitten en zei:' Hoe gaan we dit nu doen? Met twee gewonde mensen...' ik voelde me schuldig omdat ze door mij nog meer moeite hadden... 'Joost, gaat het... je ziet zo bleek.' Ik voelde dat het steeds zwaarder werd om te ademen. 'Rustig blijven.' Hoorde ik Jeremy zeggen. 'Help...' was het laatste wat ik kon zeggen. Beelden flitsten daarna voor mijn ogen. Mijn adem stokte en het was niet dat ik flauw viel... dit was anders. 'Joost!' Ik voelde dat iemand probeerde om mijn adem weer een beetje op gang te krijgen. De beelden bleven doorgaan. Het liefst wou ik schreeuwen dan ik bang ben. Maar geen geluid kwam uit mijn keel.

Jeremy p.o.v.

~voordat dat met die beelden gebeurde~

'Joost, gaat het?' Je ziet zo bleek.' Vroeg Harm. Ik hoorde aan zijn ademhaling dat hij in paniek was. 'Rustig blijven.' Zei ik met een kalmerende toon. 'Help...' zei Joost zacht. Hij stopte met ademen. 'Joost!' Schreeuwde Link angstig. Link probeerde alles om Joost zijn adem weer op gang te krijgen maar het hielp niet. Joost bleef gewoon met grote ogen voor zich uit staren. Ik werd bang van zijn blik. 'Harm... wat gebeurd er?' Vroeg ik. Harm hoorde vast dat ik bang was want hij zei:' Rustig maar Jer, het komt goed. Je hoeft niet bang te zijn. Ik en Link gaan Joost helpen. Blijf jij maar gewoon even liggen.' Ik bleef rustig liggen, want anders hadden ze nog iemand die ze moesten helpen. 'Joost ademt!' Schreeuwde Link. Ik en Harm zuchtte opgelucht.

'Ik ben bang...' Hoorde ik Joost zachtjes zeggen. Harm en Link sliepen. Snap ik ook wel, want ze hadden een drukke dag gehad. Ik kroop naar Joost toe en vroeg:' Waarom?' 'Dat het weer gebeurd... en dat jullie me dan niet kunnen helpen.' 'Doe nou maar gewoon rustig, het gebeurde 1 keer en hopelijk niet vaker.' Joost knikte en zei:' Ik ben blij dat ik jullie als vrienden heb.' Ik glimlachte en zei:' Wij ook met jou.'

Link p.o.v.

'Harm, beloof je Joost te helpen als ik dat niet kan?' Vroeg ik. Harm knikte. Opgelucht viel ik in slaap.

'Joost! Adem!' Ik deed er alles aan... maar hij ademde niet. Zijn gezicht werd langzaam blauwig. Huilend zat ik naast hem. 'Alsjeblieft! Blijf bij me...' Mijn tranen vielen op zijn wangen. 'Ik wil niet dat ik hierom voor de allereerste keer moet huilen. Je mag nog niet gaan.' Ik voelde bij zijn pols, geen hartslag. 'Hij is dood...' zei ik huilend. Ik herhaalde die zin steeds totdat Harm en Jeremy me een beetje gerust konden stellen. 'Link, rustig.' Zei Jeremy. 'Mijn vriendje is dood... Het enige wat ik wil is bij hem zijn!' 'Dat snappen we...' pleeg zelfmoord... Dan ben je weer bij Joosy 'Maar het gene waar je nu aan denkt is niet de oplossing.' 'Ik wil bij hem zijn!' Schreeuw ik. Ik ren weg totdat ik een meer zie. 'Dit is het gene wat ik wil.' Ik loop het meer in, doe mijn hoofd onderwater en wacht totdat het zwart is. 'Was dit wel slim?' Je kan niet meer terug...

'Help!' Schreeuwde ik. Ik werd wakker en begon te kokhalzen. 'Link!' Ik voelde een hand op mijn schouder. Ik stopte met kokhalzen en keek degene aan van wie de hand was. Tot mijn grote verbazing was het niet Joost, Harm of Jeremy. Het was.... Mijn vader! Ik keek om me heen en zag dat mijn vrienden weg waren. 'Wat heb je met ze gedaan?!' Schreeuwde ik bezorgd. 'Geen zorgen. Ze zijn bij je moeder... die gaat ze wel een lesje leren.' Ik schrok en schreeuwde:' Alleen twee van hen zijn ziek.' 'Ach joh, meer plezier voor ons.' 'Je gaat ze toch niet vermoorden?' 'Voor wat zie je ons aan? Mishandelen is zo veel leuker...' Hij sleurde me mee. 'Doe ze alsjeblieft geen pijn.' Smeekte ik. Mijn vader zuchtte en duwde me in een auto. 'Waar gaan we heen?' Vroeg ik. Mijn vader gaf geen antwoord en ik zuchtte.

Harm p.o.v.

'Iemand help!' Hoorde ik Joost schreeuwen in de kamer naast me. Het klonk hartverscheurend. Ik ben blij dat ik hier zit samen met Jeremy... dan kan ik hem nog een beetje in de gaten houden... Plots moest ik weer denken aan de belofte van mij en Link. 'Ik moet naar Joost.' Zei ik zacht. 'Waarom?' Vroeg Jeremy. 'Ik zal hem beschermen als Link er niet is... dat heb ik Link beloofd...' Jeremy glimlachte en zei:' Jij bent echt een hele goede vriend voor ons, wist je dat?' Ik bloosde en zei:' Ik moet wel, ik hou van jullie.' Jeremy kuste me. Toen hij los liet zei hij:' Kom mee, we gaan naar Joost.' We stonden op en liepen naar de muur. Er zat een raam in en ik zag Joost huilend op de grond zitten. Ik klopte op het raam maar Joost hoorde het niet. Een vrouw kwam binnen en nam Joost mee. Ik schrok en probeerde de deur te openen. 'Ik had het beloofd!' Schreeuwde ik. Ik trapte de deur open en rende de vrouw achterna. Jeremy die rende naast me. Ik stopte en zei:' Jer, alsjeblieft... blijf heel achter me. Ik vertrouw het niet om je alleen te laten maar ik zou mezelf nooit kunnen vergeven als iemand jou iets aan doet. Jeremy knikte en we renden verder. Ik voorop en Jeremy achter me.

'Joost!' Schreeuwde ik. Toen ik wist dat er niemand was. Joost zat op een stoel gebonden en keek me met rode ogen aan. 'Harm...' fluisterde hij zacht. Jeremy stond achter me en fluisterde in mijn oor:' Help hem!' Ik maakte Joost los. 'Joost kom mee.' Alleen toen pas snapte ik dat hij niet kon lopen. Vanwege zijn voet. Ik hielp Joost staan en ondersteunde hem naar de uitgang. Jeremy liep aan de andere kant van Joost.

Even een lang hoofdstuk
Bedankt voor het lezen en stemmen iedereen