Zelfs in de hitte van de strijd, liet Misha zich niet door anderen van haar geloof afhalen. Als trotse Aasimar en druid bleef ze trouw aan haar god Eldath, ook al betekende dit misschien voor haar het einde.

Achtervolgd door een horde aan dronken Goblins, Orc's, Minotaurs en zelfs een Centaur kon Misha alleen maar rennen tot haar uithoudingsvermogen het begaf en de dood haar kwam halen. Haar kleding was naast de scheuren doordrenkt van het zweet en haar donkerbruine haren plakten aan haar smaragd gekleurde huid.

Zij en haar teamgenoten vluchtten weg uit de stad die ze nog geen dag geleden bereikt hadden: Inn.

De stad stond bekend om zijn talloze kroegen en de continue dronken bevolking. Onder leiding van een dikke fee, met groene vleugels, rode haren en een hart voor alcohol heerste er ondanks het vele nuttigen van drank altijd vrede in de stad. Helaas was door onhandigheid van de nieuwste groep avonturiers een einde gebracht aan de huidige rust.

Misha was zo langzamerhand haar teamgenoten uit het oog verloren en bevond zich vervaarlijk dicht bij de groep die dreigde haar een kopje kleiner te maken. Ze voelde haar hart kloppen in haar keel en haar benen begonnen te verzuren. Haar keel was droog. Ondanks de toenemende vermoeidheid en weinige uithoudingsvermogen, stelde adrenaline haar ertoe in staat om door te gaan.

Ze moest een vervolg in haar plan bedenken en wel zo snel mogelijk.

De druid dook de bosjes in en hoopte daar te kunnen transformeren naar een rat. Echter had ze te laat de rozen door die verstopt zaten tussen het bladerdek en de plotselinge ruk aan haar lichaam dankzij het vastzitten van haar donkergroene mantel, trok Misha uit haar concentratie.

Die luttele seconden maakten dat de groep achtervolgers op haar in kon springen en haar genadeloos toe kon slaan.

Verschillende wapens wisten zich door haar lederen gewaad te boren en vonden zijn weg naar haar blote huid.

Misha voelde het koude metaal haar lichaam binnendringen en merkte dat haar kleding vochtig werd. Een pijnkreet verliet haar lippen. Haar gouden ogen trilden heen en weer. De smaak van bloed kwam in haar mond. Een wazige troebel vormde haar gezichtsveld, waarmee ze nog net de woorden zag die ze op haar arm geschreven had. Haar gedachten gleden naar haar godin, in de hoop rust te kunnen vinden bij haar geloof. Diep in haar hart, ver weggestopt, baalde ze ervan dat ze niet de kracht en mogelijkheid had om terug te vechten. Was dit echt waar het voor haar ging eindigen?

In de afgelopen jaren had ze nooit een vlieg kwaad gedaan en alles op willen lossen met compassie en respect voor de ander. Waar was het fout gegaan? Waar had ze dit aan verdiend?

De strijdlustige kreten om haar heen dempten naar de achtergrond en ook haar eigen gedachten gleden gestaag weg. Het zeurende gevoel van het koude metaal verdween langzaam en na enkele seconden waren alle lichaamssensaties uitgeschakeld.

~

Misha bevond zich in een vreemde omgeving. Overal waar ze keek, zag ze de heldere variant van wit, groen en blauw door elkaar heen dansen. Haar lichaam hing onderuitgezakt in een zachte, comfortabele fauteuil van opeengestapelde, ietwat verharde kleine wolkjes. Een kopje warme thee stond tussen haar handen.

Ondanks de comfortabele omgeving voelde zij zich het tegenovergestelde. Haar lichaam leek geen waarnemingen meer te kunnen doen. Ze voelde de druk van haar lichaam niet tegen de leuning van de stoel en ze wist dat de thee warm was doordat er damp uit opsteeg, maar voelde dit niet aan de buitenkant. Zelfs wanneer ze een slokje van de thee nam was er niets bijzonders op te merken aan de thee. De thee was smaakloos.

Paniekerige gedachten schoten door haar hoofd.

Ze had verwacht meer pijn in haar lichaam te ervaren na genadeloos door een horde aan wezens neergestoken te zijn. Betekende het feit dat ze hier zat dat ze dood was?

Met diep groene ogen keek Eldath, haar godin en tegelijkertijd haar bazin, naar haar onderdaan. Haar wenkbrauwen stonden omhoog en rimpels vormden zich op haar jeugdig uitziende voorhoofd.

''Zoals je misschien zelf al wel had geconcludeerd, ben je komen te overlijden.'' De godin zuchtte. ''Én dit allemaal doordat je de tekst van twee samengevoegde stenen hardop voorgelezen hebt en daarmee de spreuk ontwaakte.'' Ze bracht het meer met medelijden dan als een verwijt.

Misha sloeg haar ogen neer. Dus toch. Ze voelde zich een complete mislukking en had zich ergens de dood anders voorgesteld.

''Geen zorgen,'' vervolgde de godin het gesprek. ''Je zit nog niet aan tafel met Kelemvor. Ik heb je net op tijd tussen de rijken uit weten te vissen.''

''Wat?'' Verbaasd trok Misha haar wenkbrauwen omhoog. Ze vond het fijn om te horen dat ze momenteel nog niet op de echte plek van de dood was. ''Met welke reden heb je mij tussen de rijken uit gevist? Ga je daarmee niet tegen de wetten van het leven en de dood in?'' Ze sloeg snel haar hand voor haar mond. In twijfel trekken van haar godin leek haar in deze situatie geen goed idee.

De godin glimlachte vriendelijk. ''Ik heb goed nieuws en slecht nieuws,'' zei ze. ''Je tijd als sterveling is nog niet voorbij. Als jij wilt verder leven en beloofd voor vrede te zorgen in de wereld waar je enkele dagen geleden terecht bent gekomen, kan ik dat werkelijkheid maken. Alleen wel tegen een prijs.''

Misha slikte. Kreeg ze nou echt een tweede kans? Had haar god zoveel geloof in haar dat zij een verandering kon maken in de wereld die ze net ontdekt had? En over welke disbalans in vrede had ze het precies? Het deel dat ze gezien had, leek redelijk vreedzaam. Ze was te nieuwsgierig en wilde om die reden het aanbod niet afwijzen. Alleen hield één ding haar nog tegen.

''Tegen welke prijs?''

''Jij zult niet langer meer het uiterlijk dragen van een Aasimar en om die reden ook niet meer met mij in contact kunnen komen.''

Misha dacht even na. Wilde ze akkoord gaan met dit voorstel? Vond ze dat het haar plaats was om terug te keren naar een wereld die haar al zo vroeg verbannen had? Ze dacht aan de andere avonturiers die ze nog maar net ontmoet had. Hoe zouden zij het vinden als ze voor hen terugkeerde? En kon ze leven met een ander uiterlijk? Kon ze leven zonder haar godin aan haar zijde? Ze kon nog steeds terugvallen op haar eigen overtuigingen, maar was dat genoeg?

Met pijn in haar hart zei ze uiteindelijk: ''Ik ga akkoord. Ik wil graag terugkeren naar de wereld in de hoop vrede te kunnen bieden aan hen die niet in vrede leven.''

De godin stond op uit haar fauteuil en liep naar de jonge Aasimar toe. Ze legde haar hand op haar vleugels en veranderde deze in water. Het water sijpelde door naar de rest van haar lichaam, tot deze volledig op was gegaan in water en vervolgens het waterlichaam in het niets verdween. Wat Misha zich alleen nog niet besefte, was dat de verandering die de aanraking met zich meebracht, niet ten goede zou komen.

~

Misha ontwaakte door het getjilp van vogels. Het koude, natte gras kriebelde in haar nek. Een sensatie die ze niet gewend was door de vleugels die zich altijd tussen haar en de ondergrond bevonden hadden als ze ergens met haar rug op lag.

Langzaam kwam ze overeind en werd teruggeworpen door een pijnscheut die haar hele lichaam doorliep. Ze voelde hoe haar kleren op willekeurige plekken tegen haar lichaam aangeplakt zaten en de geur van ijzer drong haar neusgaten binnen. Uit instinct tasten haar handen langs de plekken op haar lichaam waar de kleren vastgeplakt zaten en er akelige pijn plaatsvond. Geen spoor van open wonden. Alleen was er het opgedroogde bloed aan haar kleding en beurse plekken onder haar huid.

In de verte hoorde ze pijnkreten van verscheidene rassen. Waar was ze in vredesnaam en wat was er met haar gebeurd? Ze veegde langs haar voorhoofd en haar ogen vielen op haar armen. Onder het bloed leek iets te staan. Met een brandend gevoel in haar ogen probeerde ze het te ontcijferen.

Als je wakker wordt en je je niets meer herinnert, ben je in slaap gevallen in het bos van verloren herinneringen. Je komt zojuist uit Inn en hebt eerder kennisgemaakt met Cyntha de fee, Durin de Duergar en een Claire de half-elf. Probeer ze terug te vinden en ze kunnen je hopelijk meer vertellen.

Wat een bizarre tekst. Ze kon zich niet heugen dat ze dit op haar eigen arm geschreven had en dat verklaarde ook direct waarom het er stond. Ze prees zichzelf voor het vooruitdenken.

De pijnkreten op de achtergrond waren inmiddels weggeëbd en de rustige geluiden van de natuur keerden terug naar de voorgrond.

Misha concludeerde hieruit dat de kust veilig was en ze op onderzoek uit kon gaan in het mystieke bos waarin ze zojuist was ontwaakt.

Vanuit de bosjes waartussen Misha zich verschuilde, ving ze glimpen op van verscheidene creaturen. Drie in totaal. Ze zaten gehurkt, met hun hoofden naar beneden en hun handen op de knieën. Geen van hen sprak een woord.

Eén van hen had knalroze, doorzichtige, naar beneden hangende vleugels, donkerbruin haar en droeg een paars tuniek. Ze was kleiner dan de rest van de groep.

Het wezen dat rechtstreeks naast haar zat was mollig. Zijn witte haren piekten alle kanten uit en zijn witte baard zat vol met gruis. Hij droeg een zwarte tuniek en had een mysterieuze lichtgevende aura om zich heen hangen. De aura leek niet passend voor de algehele, sombere en nuchtere uitstraling van het figuur.

De laatste van de drie zat over het figuur tussen hen in gebogen. Twee spitse oren kwamen onder haar gouden lokken vandaan. Haar handen gaven een gouden gloed af en haar helderblauwe ogen stonden uiterst geconcentreerd. Ze was in tegenstelling tot de anderen het beste gepantserd. Een schild gegraveerd met twee heldere ogen en een cirkel van zeven zilveren sterren hing op haar rug.

Misha wist in ieder geval zeker dat de laatste een cleric moest zijn. Over de andere twee had ze nog haar twijfels welke profetie precies bij hen hoorde. Ze blikte opnieuw op haar arm. Een fee, een Duergar en een half-elf. Dit moest de oude groep zijn waar ze zichzelf op wilde attenderen.

Zonder verder stil te staan bij in welke situatie de groep op dit moment verkeerde, stapte ze enigszins nonchalant de bosjes uit.

''Hi, ik ben Misha. Volgens de tekst op mijn arm zijn jullie Cyntha, Durin en Claire.''

Geschokt draaide de groep zich om. Tranen van ongeloof rolden over hun wangen. Sneller dan Misha had verwacht, renden ze op haar af en omhelsden ze haar. Vragen vol achterdocht werden op haar afgevuurd, zoals wat er met haar uiterlijk gebeurd was en hoe het kon dat ze niet dood was. Een goed antwoord op de vragen had Misha niet en daar namen ze genoegen mee. Ze begrepen inmiddels dat het bos vreemde dingen met je herinneringen kon doen. De anderen lichten haar kort maar krachtig in over wat ze beleefd hadden in Inn en waardoor het kwam dat ze achtervolgd waren. Informatie over de wereld, de 'Acht der Macht' en hun nieuwe plan werd duidelijk. Een plan om haar dood te wreken werd gesmeed. Ongeacht of Misha het er zelf mee eens was of niet. 

~