'Hey, Mike,' zei Flore en nam een hap van haar appel.

Ze veegde even een verloren, bruine haarlok uit haar gezicht en keek me aan.

'Hey,' zei ik al even enthousiast en dumpte mijn rugzak naast de grote lamp in de woonkamer.

'En? Hoe ging het?'

Ze wiebelde met haar wenkbrauwen, wat er echt niet uitzag. Ik grinnikte even en reageerde vervolgens.

'Ze heeft nee gezegd.'

'O...'

Ze klonk een beetje teleurgesteld. Maar wat had mijn zus dan verwacht? Dat ze ja zou zeggen?

'Misschien is het toch beter als ik het zo laat...,' zei ik vertwijfeld.

Nu fronste ze haar wenkbrauwen.

'Waarom zou je het opgeven? Zo ken ik je niet, broertje.'

Ze had gelijk. Ik was een doorzetter.