Toen we de hoek om waren, liet ze me los en liep zonder iets te zeggen van me weg. Ik liet het daar echter niet bij en liep achter haar aan.

'Wat was dat?' vroeg ik haar toen ik haar bereikt had.

'Dat, Mike, was je redding,' zei ze, waardoor ik nog meer verward raakte.

'Hoezo?'

'Omdat iedereen je zou uitlachen als ze te weten kwamen dat-' Ze keek even behoedzaam om zich heen alvorens ze verder ging. '-je met mij op date wilt gaan.'

'Ik begrijp het niet...,' fluisterde ik ietwat verslagen. 'Waarom zouden mensen me uitlachen?'

'Ten eerste omdat ik het ben waar je op date mee wilt gaan. Het meisje dat bijna iedereen afsnauwt. Ten tweede omdat ik je afwees en ten derde omdat ze je voor het minste uitlachen,' legde Ella me uit.

'Ze zien je als een gemakkelijk slachtoffer,' voegde ze eraan toe.

'En wat interesseert het jou dat ze me zouden uitlachen?' was mijn zoveelste vraag.

'Je hebt gelijk, dat interesseert me niet. Het boeit me wel dat ze mij met de pesterijen zouden betrekken.'

Weer zo'n eerlijk antwoord.

'Weet je? Mij kan het niets schelen als ze me ermee zouden pesten. Want hun mening interesseert me niets. Ik zal je blijven vragen of je met me op date wilt gaan, Ella. Tot de dag dat je eindelijk ja zegt.'

Ik keek haar diep in de ogen aan en ze wendde haar blik van me af.

'Dan zal je het moeten vragen tot mijn tachtigste, en zelfs dan zou ik nee zeggen.'

Nadat dat gezegd te hebben, liep ze in gehaaste passen van me weg. Deze keer liep ik haar niet achterna.