'Waarom is dat zo ironisch?' vroeg ik ietwat verward en we begonnen verder te stappen.

'Omdat het maar niet tot jou doordringt dat je uit mijn buurt moet blijven.'

Hoorde ik nu een dreigende ondertoon in haar stem of verbeeldde ik me dat?

'Dat gaat niet gebeuren,' zei ik met een knipoog.

Ze haalde haar wenkbrauwen voor de zoveelste keer op, in mijn bijzijn.

'Knipoogde je nou net naar mij?'

Nu klonk haar stem echt dreigend. Even raakte ik afgeleid door twee kraaien die door de lucht vlogen.

'Nee, er zat iets in mijn oog.'

Ik haalde mijn schouders op en ze keek me vol ongeloof aan.

'Je kan minder goed liegen dan irritant doen.'