De volgende morgen wordt Melanie door vreselijke pijn wakker.
Haar rug is helemaal verzuurd en haar benen zijn verstijfd.
Ze kreunt en gaat op de rand van het 'bed' zitten.

De andere worden ook wakker.
Brenda wrijft over haar rug en Margaret over haar hoofd en benen.

"Dit is de meest slechte nacht die ik ooit heb gehad." Zegt Margaret.

Melanie en Brenda knikken.
"Ik slaap nog liever op wat stro." Zegt Brenda.
"Dat klinkt inderdaad veel fijner." Zegt Melanie.

Melanie staat op en rekt haar benen uit.
Haar rug doet vreselijk zeer, waardoor het lopen moeilijk is.
Ze strompelt naar de badkamer en kleed zich om.
Ze kamt haar haren, poetst haar tanden, gaat naar het toilet en wast haar handen.
Ze spettert wat wat in haar gezicht.

Ze zucht en loopt moeizaam terug naar de kamer waar Margaret en Brenda aan het omkleden zijn.

"Hoe moeten we dat spel ooit overleven met verzuurde spieren en verstijfde benen?" Zegt Margaret geïrriteerd.

"Ik heb er wat over gelezen." Zegt Brenda.
Aandachtig luistert Melanie naar het verhaal van Brenda: "Ze laten je hierop slapen, omdat ze weten dat het in de natuur nog slechter kan zijn dan dit."

Margaret zucht.

"Ik wou dat ik nooit 20 hoefde te worden." Zegt ze.
Melanie knikt.
"Ik ben het pas 1 dag."

"Echt?" Zegt Brenda.
Melanie knikt.
"Ik ben op mijn verjaardag opgehaald."

"Dat moet wel vreselijk zijn." Zegt Margaret. "Dan ben jij ieder jaar jarig op de dag dat de mensen worden opgehaald voor het spel."

Melanie knikt treurig.

"Ik werd geboren, 5 jaar later, nadat mijn moeder en vader het spel hadden gewonnen."
Margaret staart voor zich uit.
"Maxiem is mijn broer.

"Wie is er ouder?" Vraagt Brenda.

"Hij is vier jaar ouder."

Plots gaat er een vreselijke toeter af.
De drie vrouwen schrikken en kijken om zich heen.
De deur vliegt open, waarnaar er soldaten naar binnen komen.

Snel doet Brenda haar shirt aan.

De soldaten pakken ieder een vrouw en nemen ze mee naar buiten.
Voor de deur laten ze ze weer los.
Ze sluiten de deur en lopen weer weg.

"Ook goedemorgen." Zegt Margaret al wrijvend over haar rug.

Melanie slaat haar armen over elkaar en loopt met gebogen hoofd de gang door, naar de eetzaal.
Ze ziet allemaal lijkbleke mensen met wallen onder hun ogen.

Ze houden allemaal een hand op hun rug of wrijven over hun hoofd.
"Vreselijk." Zegt Brenda.

Melanie zegt niets en loopt naar de grote deur.
De mannen en vrouwen staan als zombies voor de deur te wachten, om te ontbijten en bij te komen van de verschrikkelijke nacht.

-Na 15 minuten gaat de deur open.
De mensen lopen strompelend naar de dichtstbijzijnde stoel, maar worden onderbroken door de officier: "Ga zitten op de plek van gisteren! Dan is er meer orde."
De mensen die helemaal naar achter moeten lopen kreunen.

Melanie weet niet zo goed meer waar ze zat.
Ze probeert samen met Margaret haar plekje op te zoeken, maar ook Margaret weet het niet meer.

Dan, als ze Dex ziet zitten, weet ze waar ze moet zijn.
Ze loopt met gebogen hoofd naar haar plek en gaat zitten.

Dex kijkt een paar secondes naar Melanie, op zoek naar oogcontact.
Melanie kijkt naar hem.
Hij loopt rood aan en kijkt snel naar zijn lege bord.

Melanie wordt warm van binnen en moet, zonder het zelf te weten, glimlachen.
Een stem in haar hoofd zegt dat ze hiermee moet stoppen.

Je mag dit niet! Je mag dit niet!

Melanie voelt zich gelijk weer normaal.
Dex ziet dat ze het zichzelf probeert te verbieden en besluit dat het beter is als hij dat ook doet.

Hij staart naar een grote pan water waar allemaal gekookte eieren in dobberen.
Melanie pakt wat toast.
Ze smeert er boter op en legt er wat ham en kaas bij.

Ze wil een ei pakken, maar, heel toevallig, pakt Dex dezelfde.
Ze lopen beide rood aan en Melanie vervloekt zichzelf in haar hoofd.
Ze wilde dit zo graag voorkomen.

Snel laat ze het ei los en trekt zich terug.
Dex glimlacht en legt het ei op haar bord.
Melanie staart er een aantal secondes naar en glimlacht terug.

Ze pakt hem op en tikt hem tegen de rand van haar bord.
Hij breekt.
Ze begint hem te pellen en legt het ei op haar brood.
Ze snijd hem in plakjes, doet er wat zout op en legt er een ander stuk toast op.

Ze begint te eten en geniet van haar broodje.

Ze neemt af en toe een slokje jus d'orange.

-Na het eten worden de mensen opgehaald en naar een grote zaal gebracht.

Er staan allemaal wapens en boeken.
Melanie bestudeert de ruimte en bedenkt zich dat ze zal moeten kiezen uit survivalen of vechten.

Ze kiest voor survivalen.
Vechten zal ze nooit leren in 1 dag.

"Vandaag gaan jullie je voorbereiden op morgen. Wees slim en doe in elk geval het kampvuur maken."

Melanie gaat de hele rij langs en zoekt naar Dex.
Hij staat 3 mannen verwijderd van haar.

"Jongedame, ik sta hier."
Geschrokken kijkt Melanie naar de officier die haar boos aankijkt.

"S-sorry meneer."

"Ik zou maar opletten als ik jou was."

Melanie laat haar hoofd zakken en staart naar de vloer.
Wat plukjes van haar blonde haren vallen van haar schouders af.

Er gaat een bel af en de tributen lopen ieder naar een eigen onderdeel, die ze willen beoefenen.

Melanie blijft staan om te kijken waar ze eerst heen wilt.
Ze ziet dat Dex zich omdraait en even naar haar kijkt.

Ze kijkt niet naar hem.

Hij draai zich weer om en loopt naar het onderdeel mes werpen.

Melanie besluit om naar het onderdeel kampvuur te gaan.

Vanaf een afstandje gluurt Dex af en toe naar haar.
Hij heeft besloten dat hij haar wilt beschermen, zodat zij in elk geval blijft leven.
Als hij het dan ook overleeft wilt hij kijken of ze met hem verder wilt leven.
Zo niet, dan heeft hij het geprobeerd.

Hij werpt een mes richting een plastic pop.
Hij beland in zijn schouder.
Teleurgesteld schudt Dex zijn hoofd.
Als hij Melanie wilt beschermen zal hij toch iets beter zijn best moeten doen.

----------------------------------------------