De volgende morgen worden de drie wakker door een toeter.

Verschrikt komen ze omhoog en kijken wat er scheelt.

'Beste tributen.' Klinkt een stem.
'Er zijn nog 6 tributen over. Over 2 dagen zal er een gevecht plaatsvinden, waarin er een winnaar zal overblijven. Als jullie voor de tijd al iedereen hebben gedood, zal het gevecht niet plaatsvinden.'

Melanie luistert aandachtig en grijpt Dex' hand.
Hij knijpt er kort in.

Er vind een piep plaats en de microfoon wordt uitgezet.

"Betekent dit dat we nu ieder moment aangevallen worden?" Vraagt Brenda.
Dex knikt.
"Iedereen is nu extra alert."

Snel staat ze op.

"We moeten gaan lopen." Zegt ze.
Melanie en Dex staan op en verzamelen hun spullen.

Dex maakt de hut stuk en komt bij de twee vrouwen staan.
"We moeten goed blijven opletten."
Hij kijkt Melanie met een ernstige blik aan.

Ze knikt en begint te lopen.
"Ik heb een idee." Zegt Dex.
"Ik wil naar het startpunt gaan. Daar zijn vast wel mensen."

"Ik blijf liever weg van het gevaar." Zegt Brenda.
"Daar zijn juist tributen. Die kunnen we dan te grazen nemen." Zegt Dex.

Melanie rilt.
"G-goed." Zegt ze stotterend.

Brenda zucht even en accepteert het.

Ze beginnen snel te lopen.
Melanie vind het vreemd dat het zo lang duurt.
Ze blijft alert.

Ze hoort allerlei geluiden.
Ze denkt de hele tijd dat ze plots aangevallen wordt.

Dan hoort ze een raar geluid.
Het klinkt als brandend vuur.

Ze kijkt om zich heen, maar ziet nergens vuur.

Ze denkt diep na.

Dan schiet het idee in haar hoofd.
"Dex! De rand!"
Dex draait zich met een ruk om.
"Weg hier!" Roept hij.

Brenda blijft verbaasd kijken naar Dex.
"Wat is er?" Vraagt ze.

Ze merkt niet dat ze van achteren aangevallen wordt.
Er komt een vrouw aangerend met een zwaard in haar handen.

Brenda merkt niks en wacht op een antwoord van Dex.

De vrouw springt op Brenda af.
Brenda draait zich om en ziet haar.

Ze gilt en duwt de vrouw opzij.

Er volgt een luide klap en een lichtflits.

Brenda staart met open mond naar de vrouw die onder stroom staat en langzaam verbrand.
Ze begint te gillen en rent het bos in, waardoor Melanie en Dex haar volgen.

"Dat was er!" Roept Dex.

Brenda rent als een bang konijn over boomstammen en gaten in de grond.
Melanie en Dex houden haar moeilijk bij.

Na een tijd staat ze stil en buigt voorover.
Ze hijgt vreselijk en legt een hand op haar ogen.
"W-wat was dat?" Vraagt ze huilend en hijgend tegelijk.

"De rand. Je wordt geëlektrocuteerd als je hem aanraakt."  Vertelt Dex.

'Nog 5 tributen.'

Brenda ademt diep in en staat op.
"We moeten verder."
Met wazige ogen kijkt ze naar Melanie.
Ze loopt langs haar heen en loopt dit keer, in tegenovergestelde richting.

Dex en Melanie volgen haar zwijgend.

-Brenda heeft hun naar de goede plek gebracht.
Het midden wordt zichtbaar en ook de glimmende platforms waar de tributen het spel binnen kwamen.

Melanie zakt op haar knieën en verschuilt zich achter een bosje.

De zee maakt een golvend geluid.
Ze draait zich naar de woestijn en ziet cactussen.
Achter de cactus staat iets glimmends.

"Volgens mij staat daar een tas." Zegt ze.
Dex tuurt in de verte.
"Inderdaad."

Ze lopen allen het bos uit.
Brenda kijkt strak voor zich uit.

Ze naderen de woestijn. 
Dex doet een hand voor zijn ogen om de verblindende zon tegen te houden.

Ze stappen erin.

Brenda trekt een sprint naar de cactus met de tas en grist de tas van zijn plek.

Ze opent hem en bekijkt de inhoud.
"Niks." Zegt ze verbaasd.

Melanie komt ernaartoe en kijkt ook in de tas.
"Maar als er niks in zit, moet het een val zijn."

Melanie had gelijk.

Ee verschijnt een man achter de cactus vandaan en heft zijn mes naar Brenda.
Melanie pakt snel haar mes en duwt hem naar voren.
Hij komt in de arm van de man.

Hij schreeuwt en kijkt haar vuil aan.
Melanie besluit nog een keer te steken.

Hij komt in zijn buik.

Hij kreunt en valt achterover.

Ze trekt het mes eruit.

Geschrokken kijkt Melanie naar de man.
"Dit heb ik niet gedaan."
Dex knikt.
"Toch wel." Zegt hij.

"Nee."

Melanie laat het mes trillend vallen.
"N-nee."
"Ik heb nu een naam op mijn geweten."

Tranen komen uit haar ogen.
"Dit zal ik mezelf nooit vergeven."

Ze draait zich om en kijkt Dex aan.
Ze open haar mond en laat de woorden eruit rollen: "Ik moet gaan."

Ze beweegt haar benen en begint te rennen.
"Melanie nee! Je wilde alleen mijn leven redden!" Roept Brenda.

Melanie knijpt haar ogen dicht en rent weg.
Ze hoort een omroep.

'Nog 4 tributen'

"Het maakt me niet uit of ik gepakt wordt door de ander." Zegt ze hardop.
"Ik verdien het leven niet meer."

Terwijl ze rent denkt ze aan haar fantasie over het perfecte leven.
Het zal haar nooit gegund worden.

Ze voelt hoe haar voeten van zand naar modder wisselen.
De modder spat onder haar voeten vandaan.

Ze opent haar ogen en ziet de bomen langs haar heen flitsen.
Ze wil hier weg.

Ze wilt die andere tribuut ontmoeten.
Die mag haar leven nemen, zodat Dex verder kan leven zonder zo'n moordenaar als haar.

Ze voelt hoe tranen haar ogen steeds verlaten.
Ze hijgt.
Haar benen beven.

Ze wilt niet stoppen met rennen.

Het geluid van ijzer dat tegen elkaar slaat, bereikt haar oor.
Ze kijkt opzij en ziet een vrouwelijk tribuut langs haar rennen.
Ze heeft twee zwaarden in haar handen die tegen elkaar aan klappen.

Ze springt voor Melanie.

Melanie is zo van de wereld dat ze de pijn niet voelt van een zwaard die langs haar arm snijd.

De vrouw kijkt haar aan met ijskoude blauwe ogen.
Ze laat Melanie stoppen en knijpt in haar armen.

Melanie zegt niets en kijkt haar met lege ogen aan.
De vrouw valt niet aan.

"Alsjeblieft, laat me niet leven." Zegt Melanie zacht.
De vrouw kijkt haar raar aan.

"Steek je zwaard door me heen."

De vrouw blijft staan.
"Doe het snel."

De achtergrond achter de vrouw wordt wazig.
Melanie focust zich volledig op de vrouw. Ze wacht tot ze toe slaat.

De vrouw krijgt een lachje op haar gezicht.
"Ok dan."

Ze trekt haar arm naar achteren en houdt het zwaard stevig vast...

----------------------------------------------