Dzisiaj pierwsze urodziny Katheriny,Rose,Rebeki i Ayato.Chciałabym,aby tu był Ayato.Gdzie on jest?Czy go odnajdę?Dobra.Koniec.Ayato żyje,a teraz muszę być szczęśliwa,a przynajmniej udawać.
-Mamo?-zapytał Ayato.
-Co się stało skarbie?
-Dlaczego jesteś smutna?
-Nie jestem smutna Ayato.Chodź do mamy-i wziełam go na ręce.Muszę być silna.Dla nich.Dla..niego.Zaprowadziłam go do jadalni,gdzie byli wszyscy.Dzieci skradły serca dziadką i wujką.Ale i tak wolą być ze mną.Radzę sobię bardzo dobrze.Szukam Ayato i mam czas dla dzieci.Laito mi pomaga,mimo jego uczucia do mnie.Wie,że z nim nie byłabym szczęśliwa,dlatego pomaga mi szukać jego brata.Jestem mu za to bardzo wdzięczna.Dobra.Koniec smutków.Dziewczynki czekają na torty,które im upiekłam.Każde z dzieci ma swój tort.A Ayato trzyma się mojej nogi,jakby bez niej miał umrzeć.Wie,że jego "babcia" Cordelia chce mnie opentać i nie chce do tego dopuścić.
-Ayato.Puść mnie.Muszę iść po torty synku-ale on mnie nie puścił i razem poszliśmy do kuchni.Już chciałam brać torty,kiedy nawiedziła mnie wizja.
Ayato jest związany czymś czego się nie da rozwalić.Koło niego stoi jakaś postać.
-Poddaj się.
-Nigdy-odpowiedział Ayato,za co dostał mocno w twarz.Postać wyszła po zmasakrowaniu go,a Ayato...
Nie!Nie,nie!Dlaczego wizja się skończyła?!Mały Ayato patrzał na mnie z zainteresowaniem.
-Już,już synku.Biorę te torty i idziemy-zaśmiałam się i wziełam trzy torty,bo Ayato się uparł,że weźmie swój.Jest jak swój ojciec.Zawsze stanie w mojej obronie i pomoże we wszystkim.Chociaż...po mnie też coś ma.Raz Reiji powiedział do niego,że jest maluchem,a on odpyskował tak,że Reiji do teraz nie wie co tam się wydarzyło.To dziwne,że roczne dzieci umią już mówić.No trudno.Ważne,że cała czwórka ma cięte języki.Najbardziej Katherina.Ona,jak przygada to przez dwa dni do niej nic nie mówisz,bo boisz się,że ci coś powie...
-----------------------------------------------------------
Pierwszy rozdział gotowy.