(Czyli wiersze dość marne, ale moje własne, toteż obrażać ich nie powinnam.)

[1#]

Tyle pięknych ciał i twarzy,
Taki czas się ludziom marzy
Co by każdy piękny był
Co by z tego właśnie żył

Wulgarnością, bez prostoty
Chcemy właśnie takie psoty
I w pośpiechu, żwawo, szybko
,,Wyślij mi swe zdjęcie, rybko"

Czekać dłużej już nie chcemy
Marne dają, my bierzemy
Więcej byśmy mogli mieć
Działać trzeba, a nie chcieć

[2#]

Kocham cię szeptem, krzykiem nienawidzę
Cicho chwalę, a głośno szydzę
Wspieram jak mogę
Podkładam nogę

Podnoszę cię zawsze, troską ruszona
Lecz gdy upadasz bywam rozbawiona
Wychylasz wciąż głowę
Za miłym słowem

Więc w żart wtykam drobny komplement
Mały, istotny, acz szczery element
Lecz ty nie słyszysz
W goryczy dyszysz

Gonisz mój drogi za prostą miłością.

[3#]

A jeśli miłych słówek słuchać, wcale mi nie miło?

Czy to świat zepsuty, czy się w nim serce zgubiło?

A może zwyczajnie jestem tu stracona?

Powodzenia brak, historia zakończona?

A jeśli uparcie przez to życie przebrnę?

Co gdy znów powstanę i karku nie zegnę?

Tyle wielkich pytań, zero odpowiedzi.

I jedno pragnienie - MIŁOŚĆ w głowie siedzi.

___________

  Całość raczej monotematyczna, proszę o wybaczenie, choć jest to też powód, dla którego wszystkie trzy siedzą w jednym poście. W każdym razie mam nadzieję, iż pochłaniało się je przyjemnie - trochę zalegały mi na dysku, niech biedaki zaczerpną trochę świeżego powietrza!

Pozdrawiam serdecznie! I.