Dziękowałam Bogu, że już wracamy do domu. Przez ostatnie 2 dni Iruka sensei nie spuszczał ze mnie wzroku na którego widok przybierałam postać buraka... Takumi natomiast nieprzerwanie się uśmiechał do Kakashiego, a przechodząc obok Nary wybuchał śmiechem...

Miałam ochotę go za to ukatrupić... Dojeżdżając do domu byłam wykończona. Łażenie po wyżynach nadwyrężyło moją kondycję, a w dodatku byłam emocjonalną galaretą... Nara też miał parszywy nastrój... nie odzywał się do mnie w drodze powrotnej, a odburkiwał krótkie komunikaty w stylu „Tak", „Nie"...

Nie przejmowałam się już tym...wiedziałam, że muszę z nim zerwać i zrobię to nazajutrz po uczelni... wysiadając z autokaru pożegnałam się ze wszystkimi i wchodząc do domu od razu położyłam się spać, nawet się nie myjąc...

...........................................................

Siedząc na wykładzie z zarządzania kapitałem z profesorem Danzou błądziłam myślami... Układałam przemowę wstępną do rozmowy z Narą... Niestety nie skomponowałam nic sensownego... Takumi dawał mi porady jak zerwać, ale były nieadekwatne do mojej sytuacji.

Mój przyjaciel był flirciarzem i mógł się pochwalić sporą listą „byłych" związków. W jego przypadku teksty w stylu:

„Beze mnie będziesz szczęśliwsza"

„Nie jestem dla ciebie zbyt dobry, zasługujesz na kogoś innego" czy

„ Nie mogę być z kobietą, która przypomina moją matkę"

Były skuteczne, nie zawsze druzgocząc serca młodych naiwniaczek...

- No, ale dlaczego nie chcesz użyć tej wymówki? – pytał nie rozumiejąc mnie zupełnie – przecież jest zgodna z prawdą

- Chciałabym w miarę cywilizowanie i pokojowo zakończyć ten związek, a tekst że był kiepski w łóżku nie do końca do tego pasuje – wyjaśniłam, żałując że Deki nie może mi doradzić, chociaż w tym wypadku miałaby podobne zdanie jak Takumi.

Niestety nasza księżniczka odpuściła sobie tego dnia uczelnie, bo musiała najpierw zrobić pranie, posprzątać i zadbać o siebie po powrocie. Skończyło się tym, że poszła spać o 5 nad ranem...

- Deki, Takumi przestańcie gadać... Danzou na was patrzy... - Miyuki siedząca za mną szturchnęła mnie nieznacznie. Byłam jej wdzięczna, bo ostry wzrok prowadzącego był przerażający... wolałam nie podpadać całemu personelowi uniwersyteckiemu...

- Dziękuję – wyszeptałam odwracając się delikatnie. Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie ciepło i puściła mi oczko. Suigestu naprawdę trafił w dziesiątkę. Jego dziewczyna była najmilszą jaką znałam... przebijała swoim ujmującym usposobieniem nawet Ten Ten.

W pewnej chwili poczułam jak mój telefon zawibrował. Mimowolnie się uśmiechnęłam widząc, że to sms od Kakashiego.

„Kolacja wieczorem? „

Szybko odpisałam:

Nie mogę się doczekać

„Mam nadzieję, że już będziesz po rozmowie?"

Westchnęłam... przez ostatnie dni wyjazdu wywierał na mnie ogromną presję bym zerwała z Narą... z drugiej strony nie dziwiłam się...ja też byłam już tym zmęczona

-Tak...

- „W takim razie będę czekał. Kocham"

- Czyżby nasz profesorek wywołał taki uśmiech na twojej twarzyczce? – zaśmiał się Takumi

- Cicho idioto... jeszcze ktoś usłyszy... - skarciłam go jednocześnie chcąc już móc spotkać się z mężczyzną , który wywoływał u mnie motylki w brzuchu...

..........................................................

Wchodząc do mieszkania byłam cała zestresowana. Nary jeszcze nie było więc na szybko ogarnęłam jego porozrzucane rzeczy i usiadłam na kanapie czekając aż się zjawi... Tkwiłam tak w bezruchu przez dwie godziny... wszedł do mieszkania, a widząc moją minę od razu wyczuł, że coś wisi w powietrzu.

- Musimy porozmawiać – powiedziałam niemal szeptem

- Brzmisz tak poważnie jakby ktoś umarł... - popatrzył na mnie uważnie, a widząc że nie reaguje usiadł naprzeciwko mnie

- Słucham – powiedział ziewając

- Nara...Ja... - zaczęłam, a jego pytający wzrok nie ułatwiał mi tego

- Śmiało... co się stało? Znów nabałaganiłem, tak? Nie możesz wreszcie wyluzować? – powiedział zblazowany, a mi jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki przestało być go żal.

- To koniec – powiedziałam

- Koniec? – zrobił minę jakby nie rozumiał co do niego mówię

- Tak...koniec...koniec nas i naszego związku

- Jak to? O czym ty mówisz?

- Nie udawaj Shika... dobrze wiesz, że ostatnio się nam nie układa...

- To przejściowe... chciałem i chcę to naprawić

- Ale ja nie chcę... Jest już za późno... - odparłam

- Nigdy nie jest! Czemu tak mówisz!?

- Nie oszukujmy się... od dłuższego czasu nie jest dobrze pomiędzy nami... ciągle się od siebie oddalamy...

- Sora nie rezygnuj z nas... zmienię się! Obiecuję! Będę sprzątał, pomagał ci, znajdę dobrą pracę i ..... i zacznę cię zadowalać w łóżku... - nie wiem czemu, ale na ten argument zachciało mi się śmiać...

- Shika nie o to chodzi... - musiałam przypomnieć sobie jakieś traumatyczne przeżycia by nie wybuchnąć mu śmiechem w twarz...

- Możesz szczerze i z czystym sumieniem powiedzieć, że mnie kochasz? – zapytałam

Odpowiedziało mi głuche, długie milczenie....

- Widzisz sam... przyzwyczailiśmy się do siebie i tyle...

- Jak dawno podjęłaś tę decyzję?

- Już jakiś czas temu... jednak gdy się wprowadziłeś stwierdziłam, że nie będę cię tym dobijać...

- Masz kogoś?

- Shika to nie ma znaczenia...

- Czyli masz... - odparł smutno – rozumiem, że mam się wyprowadzić? – miałam wrażenie, że to było dla niego większym ciosem niż fakt, że nasz związek się skończył

- Nie widzę innej opcji – odparłam...

- Rozumiem... jeszcze dzisiaj przeniosę się do Chojiego...

- Przykro mi Shika... - odezwałam się po chwili... Było mi ciężko mimo że nic już do niego nie czułam...

- Mi też... bardzo lubiłem to mieszkanie... - podniósł się i lekceważąco poszedł do sypialni by spakować swoje rzeczy...

Zamurowało mnie... nie zależało mu na naszym związku...Jedynie czego żałował, to że traci wygodne lokum... Przetarłam twarz dłonią, a w głowie pojawiła się jedna myśl:

„Dlaczego zawsze trafiam na dupków...?"

.............................................................

Postanowiłam wyjść z domu i przejść się po parku.... W domu atmosfera była tak gęsta, że mona było ciąć ją nożem. Shikamaru zdążył już zamieścić informację o naszym rozstaniu na fb więc posypała się lawina telefonów i pytań... Nie chciałam słuchać, jak Nara rozmawia przez telefon i wyżala się naszym wspólnym znajomym... kiedyś zrobiłabym mu awanturę za to teraz natomiast było mi wszystko jedno... osiągnęłam to co chciałam... byłam wolna... i moje mieszkanie też...

Emocjonalnie zareagowała jednak moja przyjaciółka, która widząc post na portalu od razu do mnie zadzwoniła i dała upust swojemu zdenerwowaniu

- Ukręcę mu jaja! A ja miałam skrupuły, że go zdradzasz... Idiotka ze mnie! Wybacz mi Soruś... Takumi z Sasuke już planują jak mu dopiec za to jak się zachował... nie martw się, grunt, że ten śmieciarz już nie będzie syfił ci mieszkania!

Bawiła mnie jej kalkulacja. Z drugiej strony zachowanie Nary połączyło, a na pewno „zbliżyło" dwóch największych wrogów : Sasuke i Takumiego.

Idąc alejką rozkoszowałam się nadchodzącą wiosną... dalej było zimno, ale śnieg już dawno stopniał. Cieszyło mnie to ogromnie, bo po gorącej Hiszpanii i Portugalii ciężko było się przyzwyczaić do noszenia grubych ubrań i kurtek...

W pewnym momencie musiałam jednak przystanąć...

Na mojej drodze stanął wysoki mężczyzna o brązowych włosach i poważnym wyrazem twarzy...

Westchnęłam...

- Nie cieszysz się, że mnie widzisz? – zapytał

- Twoje pojawienie się zwiastuje kłopoty – odparłam

- Czyli robię za zły omen?

- Tak jakby... często mnie też ostrzegałeś przed nieszczęściem... jak jest teraz...? przynosisz ostrzeżenie czy wyrok? – patrzyłam mu prosto w oczy

- Nic się nie zmieniłaś Sora... wciąż pewna siebie, odważna... a jednocześnie krucha...

- Mylisz się Kankuro... Zmieniłam się i to bardzo... przestałam się chociażby bać twojego brata – odparłam z uśmiechem...

- To niedobrze... nie lekceważ go Sora... Jest w poważnych tarapatach i sięgnie po wszystko i każdego, kto może go z nich wyciągnąć.

- Te 4 miliony wyratują go z opresji? – zadrwiłam

- Nie... Gaara narobił niewyobrażalnych długów... wrócił do hazardu i narkotyków. Jest nieprzewidywalny, a dobrze wiesz, że nieprzewidywalny Gaara jest bardzo niebezpieczny

- Wiem...ale ja mu nie jestem do niczego potrzebna... a pieniędzy mu nie oddam... chyba, że sam po nie przyszedłeś – popatrzyłam na niego badawczo

- W żadnym wypadku...sam ci je przecież dałem... Wybacz, że dłużej nie udało mi się zmylić jego tropu...znalazł cię w nieodpowiednim momencie – miał przepraszający ton. Gdyby nie on może nigdy nie zdecydowałabym się uciec od Gaary... mój niedoszły szwagier był częstą podporą dla mnie

- Przestań się obwiniać... pomogłeś mi jako jedyny i ja tego nie zapomnę... Wiesz co kombinuje?

- Niestety nie, ale Temari mu pomaga... nasza firma stoi na krawędzi bankructwa... tracimy wpływy w mieście, a ojciec ciężko zachorował... przekazał dowodzenie Gaarze i skończyło się to katastrofą...

- W takim razie będę mieć oczy szeroko otwarte... - odparłam

- Tylko tyle mogę dla ciebie zrobić – uśmiechnął się blado – i staraj się nie chodzić sama po ulicy...

- Zmieniłam zdanie – powiedziałam już gdy chciał odejść – jesteś moim aniołem stróżem... dziękuję Kankuro...

- Nic takiego nie zrobiłem – odparł

- Zrobiłeś... dzięki tobie żyje... - wyszeptałam, a wspomnienie przeszłości ścisnęło mi gardło

- Nie wspominajmy już tamtych dni... nie byłem wcale lepszy od mojego brata...

- Byłeś... i dalej jesteś – posłałam mu ciepły uśmiech który odwzajemnił. Po chwili widziałam już tylko oddalającą się jego sylwetkę... Czując, że wspomnienia wracają usiadłam na ławce przy jednej z alejek i pozwoliłam, by retrospekcja z mojego życia pokazała mi je jeszcze raz...

Hej hej hej xD

Wybaczcie skarby, że małe opóźnienie, ale miałam trochę spraw rodzinnych do załatwienia... Chciałam podziękować za 7 tyś wyświetleń!!! ( szok, szok i nie dowierzanie xD ) dodatkowo możecie przygotować się na delikatne zakończenie – ta chwila musi kiedyś nadejść... niestety... nie określę ilość rozdziałów, bo zmienia się to w zależności od mojej inwencji twórczej, ale nie będzie to moda na sukces xD

Na pocieszenie pamiętajcie o shotach, które wtedy pojawiać się będą częściej ^^