Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ, σκεφτόμουν.

Σκεφτόμουν τον τσακωμο, την μαμά μου, τον Νίκο, αυτά τα περίεργα μυνηματα.

Η Κατερίνα θα μείνει και άλλο στο σπίτι, να βοηθήσει την μαμά μου μόλις βγει από το νοσοκομείο και για να προσέχει εμάς μέχρι να βγει.

Εχω ετοιμαστεί και κάθομαι έξω από το σπίτι. Ακούω τον ήχο της μηχανής ενός αμαξιου και ύστερα το βλέπω να σταματάει. Δεν είναι το αμάξι του Νίκου. Από την θέση του οδηγού κατεβαίνει ο Αλεξ και του χαμογελαω. Με πλησιάζει και με κάνει μια αγκαλιά.

<<Περαστικά στην μαμά σου>>, μου είπε και του χαμογελασα γλυκά.

<<Σε ευχαριστώ>>, του απάντησα και είδα το παράθυρο του συνοδηγου να ανοίγει.

<<Ο Νίκος μου είπε να περάσω να σε πάρω για το σχολείο. Είναι και η Σονια στο αμάξι. Είχε μια δουλειά και θα έρθει μέρα την Τρίτη ώρα>>, μου είπε και έγνεψα θετικά.

<<Θα πάμε σχολείο παιδιά ή λετε να χάσουμε την πρώτη ώρα;>>, ρώτησε η Σονια γελώντας, κάνοντας με να γελάσω και εγώ ελαφρά.

<<Και δεν την χάνουμε; αφου δεν θα κάνουμε μάθημα>>, είπα και γέλασαν.

Είναι προτελευταία μέρα σήμερα.

<<Μπαα, αν είναι να κάνουμε απουσίες ας χάσουμε και κάτι, αν είναι να κωλοβαραμε να μην παίρνουμε τζάμπα απουσίες>>, είπε η Σονια και έγνεψα θετικά. Προχωρήσαμε στο αμάξι και μπήκα στα πίσω καθίσματα.

<<Περαστικά στην μαμά σου γλυκιά μου>>, μου είπε η Σονια και την ευχαριστησα.

Μετά από λίγο φτάσαμε στο σχολείο, την ώρα που μπαίναμε στις τάξεις.
Κάθισα στο πρώτο θρανίο και η Νασια ήρθε και έκατσε δίπλα μου.

<<Κάθετε άλλος>>, της είπα και χαμογελασε ειρωνικά.

<<Δεν τον βλέπω εδώ, για να μπορέσει να σε προστατεύσει>>, είπε και ξεροκαταπια.

<<Και που λες Μαρακι. Μπορεί να είσαι η κοπέλα του πιο διάσημου εφήβου στο σχολείο, αλλά και στην πόλη. Μπορεί να είσαι πλέον στην παρέα των δημοφιλών. Αλλά παραμένεις ένα φυτό, στον πάτο της τροφικης αλυσίδας. Είσαι ένα τίποτα γλυκιά μου και να το θυμάσαι αυτο. Ο Νίκος θα σε παρατήσει όταν καταλάβει πόσο ασήμαντη και πουτανα είσαι>>, μου είπε και ήθελα να κλαψω. Δάκρυα απειλούσαν τα μάτια μου, όμως δεν τα άφηνα να τρέξουν. Έπρεπε κάτι να κάνω. Δεν θα κάθομαι να την ακούω.

<<Γλυκιά μου, συγνώμη που σου το χαλάω, αλλά δεν είμαι εσύ για να είμαι πουτανα. Έχεις πάρει όλο το σχολείο, νομίζεις θα σε δει ποτέ κανένας στα σοβαρά; εσύ είσαι η ασήμαντη εδώ. Βάλε το λιγοστο μυαλό σου να δουλέψει, αν έχεις και καθόλου, πριν αποκαλεσεις κάποιον, με οποιοδήποτε κοσμιτικο επίθετο. Το να είμαι "φυτό" μου αρέσει. Γιατί σε αντίθεση με εσένα, θα προχωρήσω στην ζωή μου και θα κάνω κάτι μεγάλο. Εσύ με το IQ ραδικιου που έχεις μόνο προς τον πάτο μπορείς να πας. Και τώρα αν θες να τα πάμε καλά ή μείνε μακριά μου ή φέρσου ανάλογα όπως μου αξίζει. Για να μην σου φερθω και εγώ όπως μου φέρεσαι εσύ, τόσα χρόνια>>, της είπα και έμεινε να με κοιτάει νευριασμενη.

Πήγε να μιλήσει αλλά η φωνή του καθηγητή την διέκοψε και σωπασε.

Έτσι μπράβο Νασια μου. Βουλωσε το.

Η ώρα πέρασε απελπιστικά αργά και βαρετά.

Θέλω τον Νίκο. Που είναι ο Νίκος;

Pov Νίκου

<<Τι δεν καταλαβαίνεις ρε Θανάση; είμαι 1000% σίγουρος. Δεν ήταν ατύχημα αυτό που έγινε>>, του είπα για εκατοστή φορά και αυτός ξεφυσηξε.

<<Ρε συ φίλε και θα μπορούσε η κατ να κάνει κάτι τέτοιο;>>, ρώτησε και έγνεψα θετικά.

<<Για όλα είναι ικανή. Πρέπει να την σκοτώσω. Και αυτή και το τσιρακι της>>, είπα και τον είδα να ξεροκαταπινει.

<<Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω;>>, τον ρώτησα και έγνεψε γρήγορα αρνητικά.

<<Όλα στην ώρα τους. Πρέπει να είμαι σίγουρος. Άσε να το ψάξω και θα σου πω μεγάλε, λίγο χρόνο μόνο>>, είπε και έγνεψα θετικά με κατανόηση.

...

Μπαίνουμε με τον Θανάση στο προαύλιο του σχολείου και διαπιστώνω ότι ακόμα έχουν μάθημα. Πρέπει να είναι η τρίτη ώρα τώρα.

Αρχίσαμε να ψάχνουμε πληροφορίες για το "Ατύχημα" και από ότι μάθαμε ο οδηγός του φορτηγού δεν βρέθηκε. Μάλλον το έσκασε μετά από την σύγκρουση. Αλλά που θα μπορούσε να είναι; Βρήκαμε επίσης και τον αριθμό πινακίδας και ψάχνουμε τώρα τον πιθανό οδηγό που θα είχε το φορτηγό εκείνη την μερα. Και όταν τον βρω, θα εύχεται να μην τον είχα βρει ποτέ.

Από τις σκέψεις μου με βγάζει το κουδούνι το οποίο μόλις χτύπησε και τα παιδιά τα οποία ξεχυθηκαν στο προαύλιο.

Έπειτα από λίγο είδα την Μαρία με την Σονια και την Αλεξ να κατεβαίνουν και μόλις με είδε έτρεξε καταπανω μου.

<<Μωρό μου>>, αναφωνησα μόλις έπεσε στην αγκαλιά μου.

<<Μου έλειψες>>, μου ψιθυρισε στο αυτί, με τον δικό της μοναδικό τρόπο, κάνοντας με να ανατριχιασω.

<<Και εμένα αγριογατα>>, της ψιθυρισα με την σειρά μου.

<<Κόλλησαμε με τα μελια>>, σχολίασε ο Θανάσης και τον κοίταξα ειρωνικά.

<<Μην μου ζηλεύεις μοναδική μου αγάπη, εσένα σε αγαπάω περισσότερο από όλους>>, του είπα, κάνοντας πλάκα, με την φωνή μου λίγο πιο γυναικια, ενώ με τι ζόρι κρατούσα τα γέλια μου. Έκανα να τον κάνω αγκαλιά και πισωπατησε.

<<Το ήξερα ότι είσαι από τους κρυφους και με γουστάρεις ταμαλα, αλλά στορυ μεγάλε δεν είμαι γκευ>>, είπε και γέλασε μαζί μου.

<<Εεε, Εεεε δεν θα μου φας και τον γκομενο μωρή Κατσαρίδα>>, πετάχτηκε η Μαρία και σχεδόν έπεσα στο πάτωμα από το υποκοριστικο που του έβγαλε.

Μα Κατσαρίδα;

<<Με πληγώνεις>>, είπε ο Θανάσης βάζοντας το χέρι του στο μέρος της καρδιάς του και όλοι μας γελάσαμε.

<<Θέαμα έχετε γίνει, έλεος>>, σχολίασε η Νασια όλο αηδία και ανωτερότητα κάνοντας με να την κοιτάξω νευριασμενος.

<<Θέαμα γίνεσαι όταν σε πηδανε δύο-δύο στις τουαλέτες εσύ, όχι εμείς που στην τελική σπάμε πλάκα και γελάμε>>, της είπε ο Θανάσης και αυτή τον κοίταξε με το στόμα ανοιχτό.

<<Ναι κλειστό στόμα σου μην μπει καμία πουτσα μέσα όμως και είμαστε και σε δημόσιο χώρο>>, της είπε γελώντας ειρωνικά ο Θανάσης και γέλασα τόσο πολύ με την θυμωμένη έκφραση της, καθώς γύρισε να την πλάτη της για να φύγει.

<<Πουτανα>>, σχολίασε η Μαρία και την εσφιξα στην αγκαλιά μου.

<<Μην της δίνεις σημασία μωρό μου>>, της είπα και με κοίταξε χαμογελοντας.

<<Ένα μπράβο δεν αξίζω για αυτά που της είπα; τόσο αόρατος είμαι;>>, παραπονεθηκε ο Θανάσης και γελάσαμε ενώ η Μαρία βγήκε από την αγκαλιά μου, κάνοντας τον Θανάση μια αγκαλιά.

<<Παραπονιαρικο>>, του είπε έπειτα και του ζουλιξε τα μάγουλα.

<<Δεν είμαι 5 χρονών. Μου την δίνει αυτό, το κάνουν και οι θείες όταν έρχονται και εκνευρίζομαι>>, είπε και γελάσαμε.

<<Α ρε νιανιαρο>>, σχολίασα και με κοίταξε δολοφονικα.

<<Σε φοβήθηκα τώρα>>, του είπα ειρωνικά και γελάσαμε.

Εκεί που γελάγαμε ακούστηκε μια αγοριστικη φωνή και γύρισα σφιγμενος να τον κοιτάξω.

<<Μαρία; μπορώ να σου πω; >>,

Pov Νίκου

<<Μαρία; μπορώ να σου πω; >>, είπε το αγόρι και η Μαρία τον κοίταξε σκεπτικη. <<Θέλω να μιλήσουμε ιδιαιτέρως>>, της είπε αυτός και τον κοίταξα με μισό μάτι. Η Μαρία μου έπιασε τον ώμο, σταματοντας με την ώρα που πήγα να μιλήσω.

<<Είναι εντάξει. Θα πάω να δω τι θέλει και θα επιστρέψω. Μην ανησυχείς μωρό μου>>, με καθησυχασε η Μαρία και ξεφυσηξα.

<<Μην αργήσεις>>, της ανακοίνωσα και έγνεψε αρνητικά φεύγοντας μαζί του.

Πήγαν λίγο πιο πέρα χωρίς να φύγουν από το προαύλιο. Δεν μπορούσα να ακούσω τι λένε μόνο τις εκφράσεις τους έβλεπα.

Ο Αλεξ της μιλούσε και εκείνη τον άκουγε προσεκτικά με ένα ανέκφραστο πρόσωπο. Σε κάποιο σημείο γουρλωσε τα μάτια της και κατέβασε το κεφάλι της. Τι να της είπε;

Έπειτα από λίγο τον έκανε αγκαλιά και αυτός την εσφιγγε κοντά του. Τα χέρια μου μετατράπηκαν σε μπουνιές και η έκφραση μου έγινε θυμωμένη. Αρχισα να κατευθυνομαι προς τα εκεί με μεγάλη ταχύτητα, όταν ο Μαλακας εσκυψε και της άφησε ένα φιλί στο μάγουλο. Αλέξανδρε, πέθανες!

Στο επόμενο δευτερόλεπτο ήμουν πάνω του και τον χτυπαγα με μανία, είχα θωλωσει. Κανένας δεν την ακουμπάει, είναι μόνο δική μου. ΜΌΝΟ ΔΙΚΉ ΜΟΥ!

Το μισό σχολείο μαζεύτηκε γύρω μας και εγώ συνέχιζα να τον χτυπάω, παρά τις απεγνωσμένες κραυγές τις Μαρίας να τον αφήσω.

Έπειτα από λίγο ένιωσα δύο χέρια στους ώμους μου και γύρισα απότομα για να χτυπήσω, όποιο άτομο ήταν αυτό, που προσπάθησε να με σταματήσει, χωρίς να με νοιάζει ποιος θα ήταν. Το χέρι μου σταμάτησε ένα εκατοστό πριν ακουμπήσει το πρόσωπο της και τα μάτια μου άνοιξαν διαπλατα όταν κατάλαβα τι πήγα να κάνω. Άφησα τον Αλεξ που τον κρατούσα από την μπλούζα να πέσει αναισθητος και αιμοφερτος στο πάτωμα, ενώ παρατηρούσα τον τρόμο στα μάτια της καθώς τα άνοιγε σιγά σιγά, κοιτώντας με βαθιά μέσα στα δικά μου, με τα δικά της βουρκωμενα.

Θεε μου, τι πήγα να κάνω;

Pov Μαρίας

<<Μαρία; μπορώ να σου πω; >>, άκουσα την φωνή του Αλεξ και γύρισα να τον κοιτάξω σκεπτικη. <<Θέλω να μιλήσουμε ιδιαιτέρως>>, συνέχισε και είδα τον Νίκο ο οποίος τον κοιτούσε σφιγμενος. Του έπιασα τον ώμο και τον κοίταξα με ένα χαμόγελο καθησυχαζοντας τον και σταματοντας τον όταν πήγε να μιλήσει.

<<Είναι εντάξει. Θα πάω να δω τι θέλει και θα επιστρέψω. Μην ανησυχείς μωρό μου>>, του είπα γλυκά και ξεφυσηξε

<<Μην αργήσεις>>, μου ανακοίνωσε και έγνεψα αρνητικά φεύγοντας μαζί του.

Προχωρήσαμε λίγο πιο πέρα για να μου μιλήσει. Τον κοιτούσε με την έκφραση μου παγερη. Είναι φίλος μου, αλλά ξέρω ότι ακόμα νιώθει και ο Νίκος ζηλεύει, οπότε πρέπει να κρατήσω αποστάσεις, είναι το καλύτερο.

<<Μαρία ήθελα να σου πω πως λυπάμαι για όλα, ξέρω πως την έχουμε ξανακάνει αυτή την συζήτηση, όμως θέλω να σου πω ότι σε αγαπάω και χαίρομαι που είσαι καλά μαζί του. Και αν το θες να κρατήσουμε μια επαφή.>>, είπε και τον κοίταξα περίεργα.

<<φυσικά, εξάλλου φίλοι είμαστε>>, του είπα και εσκυψα το κεφάλι.

<<Να απλά... Θα φύγω. Μετακομίζω με τους δικούς μου. Φεύγω μόλις κλείσουν τα σχολεία και δεν θα επιστρέψω>>, είπε και τον κοίταξα εκπληκτη.

<<Άρα.. Δεν θα σε ξανα δω; >>, τον ρώτησα και έγνεψε θετικά.

<<Ποιος ξέρει>>, είπε και τον αγκαλιασα σφιχτά.

<<Σε ευχαριστώ για όλα και να ξέρεις πως ότι χρειαστείς είμαι εδώ για εσένα>>, του είπα και τον ένοιωσα να αφήνει ένα φιλί στο μάγουλο μου.

Δευτερόλεπτα μετά είχε φύγει από κοντά μου και βρισκόταν στο πάτωμα, με τον Νίκο από πάνω του να τον χτυπάει με μανία.

Μια κραυγή έκπληξης βγήκε από το στόμα μου και μιλάει συνειδητοποιησα τι γινόταν άρχισα να φωνάζω.

<<Νίκο, άφησε τον, Νίκο θα τον σκοτώσεις! ΝΊΚΟ>>, του φώναξα αλλά δεν σταματούσε. Όλο το σχολείο σχεδόν είχε μαζευτεί τριγύρω μας.

Του Φώναζα όμως δεν άκουγε. Πλέον έκλαιγα και τον άκουγα να μουρμουραει κάποια πράγματα.

<<Μόνο δική μου, το ακούς; είναι μόνο δική μου, δεν την αγγίζεις, ούτε εσύ ούτε κανένας>>, κατάφερα να ακούσω.

Σκουπησα τα μάτια μου και βρήκα ότι θάρρος είχα μέσα μου και του έπιασα τους ώμους θέλοντας να τον σταματήσω. Με μια απότομη κίνηση γύρισε προς το μέρος μου, κάνοντας με μα κλείσω τα μάτια μου από τον φόβο. Καινούρια δάκρυα είχαν συσορευτει και απειλούσαν να τρέξουν. Άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου για να αντικρισω τα καστανα δικά του να έχουν πάρει μια σκούρα μαύρη απόχρωση και να έχουν ανοίξει διαπλατα. Το χέρι του δεν είχε απομάκρυνθει από το πρόσωπο μου, κάνοντας το μυαλό μου να μουδιασει.

Θα... Θα με χτυπούσε;

Σκέφτηκα και η ανάσα μου κόπηκε. Η όραση μου άρχισε να θωλωνει και τα αυτιά μου βουλωσαν, καθώς είδα και το αναισθητο σώμα του Αλέξανδρου στο σκληρό πάτωμα του προαυρλιου. Στα επόμενα δευτερόλεπτα ένιωσα το σώμα μου να πέφτει και δύο σκληρά μπράτσα να με κρατάνε.

<<Μαρία;>>, άκουσα κάπως σιγά κάποιον να φωνάζει το όνομα μου και έπειτα ένιωσα το σώμα μου να μην ακουμπάει πια την γη.

Δεν είχα χάσει εντελώς τις αισθήσεις μου και θυμάμαι κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. Όμως το μυαλό μου είχε κολλήσει σε εκείνη την στιγμή.

Θα με χτυπούσε. Στα αλήθεια θα με χτυπούσε.

Λίγο αργότερα όλα έγιναν μαύρα.

....

Ανοιξα τα μάτια μου και βρισκόμουν στο νοσοκομείο. Έπιασα το κεφάλι μου την στιγμή που ένας πόνος με διαπερασε και κοίταξα γύρω μου.

Ήμουν στο ίδιο δωμάτιο με τον Αλεξ, στο δίπλα κρεβάτι. Κοίταξα προς την αντίθετη πλευρά και είδα τον Νίκο να έχει αποκοιμηθει, ακουμποντας το κεφάλι του στο κρεβάτι μου.

Είναι τόσο γλυκός όταν κοιμάται. Τα χέρια του είχαν επιδεσμους, ενώ τα μάτια του ήταν κλειστά, όμως διεκρινα τις σταγόνες που είχα ξεραθει εκεί. Έκλαιγε.

Του χαηδεψα τα μαλλιά και πετάχτηκε όρθιος. Μόλις με αντικρισε με αγκαλιασε σφιχτά λες και θα έφευγα.

<<Συγγνώμη καρδιά μου, συγχωρεσαι με, δεν θα σου έκανα ποτέ κακό, στο ορκίζομαι, είχα θωλωσει δεν ήξερα τι έκανα, συγνώμη συγνώμη συγνώμη, σε αγαπάω>>, είπε και τον αγκαλιασα και εγώ.

Πως μπορώ να του κρατήσω κακία ρε γαμωτο; τον αγαπάω.

<<Σσσς, ηρέμησε. Πάει πέρασε, είμαι καλά τώρα. Ηρέμησε μην το σκέφτεσαι μωρό μου>>, του είπα και γύρισε να με κοιτάξει. Από τα μάτια του έτρεχαν σταγόνες δακρύων και γυαλιζαν.

<<Σε αγαπάω ρε χαζουλη μου>>, του είπα πιάνοντας τα μάγουλα του και φέρνοντας τον κοντά μου σε ένα γλυκό φιλί.

...

2 μέρες μετά και ο Αλεξ πήρε εξητηριο. Την ίδια και όλες μέρα έφυγε από την πόλη. Ο Νίκος του ζήτησε συγνώμη. Και αν και τον συγχωρεσα, αποφεύγω να τον δω τις τελευταίες μέρες. Τα Χριστούγεννα έχουν περάσει και σε λίγες μέρες αλλάζει ο χρόνος. Η μαμά βγήκε από το νοσοκομείο και είναι στο σπίτι. Ξεκουραζεται.

Ακόμα δεν έχω ξεπεράσει το σοκ από εκείνη την μερα. Και πως να το καταφέρω;

Πήγε να με χτυπήσει. Δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου και το βράδυ ξυπνάω φωνάζοντας και κλαιγοντας τουλάχιστον από 2 φορές, με τον ίδιο εφιάλτη. Εκείνον να με χτυπάει.

Πρέπει να το ξεχάσω, εξάλλου δεν το ήθελε, και δεν το έκανε. Δεν έχει σημασία να το σκέφτομαι.

2232 λέξεις

Ε ένα λίγο πιο μικρό κεφάλαιο 😂 για την γλυκα 😂
Σμουτσιςςς