Bu duvar yazısına bugün hastaneden eve dönerken denk geldim. babam bir kaç şehir uzaktayken yani. hayatında bir kez bile beni öpmediği gerçekliği geldi sonra aklıma. sürekli dik duran omuzlarımın düştüğünü, güçlü görünmenin hiçbir boka yaramadığını hissettim o an. babası tarafından başı okşanmamış bir çocuksan, nerede olursan ol, ne yapıyorsan yap, hep bir yanın eksik yaşıyorsun. bundan ne kadar kaçsan da, gün geliyor, bir duvar yazısında çarpıyor hayat yüzüne gerçeği.
bu, kötülükten yaşlanmış şehrin sokaklarında seninle aynı hislerle yürüyen birileri daha olduğunu anlıyorsun. biraz iyi hissettiriyor, biraz üzüyor bu durum.
yeryüzünde ne çok acı var, hatırlıyorsun.

bu konuyla ilgili şöyle diyordu biri:
“babamız bizi sevmedi, çirkiniz.”
öyle..