"Dudaklarım gerisin geriye çekildi. ağdalı bir sıvının ağır ağır örttüğü, korkunun biçim kazanıp ayağa kalktığı ve "hey bana bir şeyler söylemenin vakti geldi" dediği zamanlarda bekledim seni. gözlerimi kapadım. bekledim. beklerken, özlemenin hangi geçitleri geçilmez kıldığını, basite indirgenmiş hüzünlerin geceleri dinlenmeye müsait şarkılarla şahlandığını anlatamadım. evet, bilmiyordum. bilmiyordum, kelimelerden arınmış bir cümle kurar gibi sevişmeyi. sevişirken sözlük kullanıyordum hala. ama, seni seviyordum. ve sevdiğimi, sevgimi anlatma telaşıyla hata üstüne hata yapıyordum sana. sana yaklaşamıyordum. yasaklanmıştın adeta. sessizce sokuldum yanına. acıyla irkildin. gülümsedim. gülümsememe anlam veremedin elbette. kimdi bu? ne istiyordu? tanımadığın biri. hatıralarını darmadağın etmeyi planlamış bir yabancı. yani mesela bi gün otururuz evde, ben sana hayatımı anlatırım dakika dakika. kaç yaşımdaysam, o kadar yıl sürer konuşmam. çay pişiririz. çaydanlığa su yerine votka koyarız sen dilersen. sonra da sen anlatırsın. sevdiğin filmleri, sevdiğin parçaları, sevdiğin canlıları. hep sevdiğin şeylerden konu açarsın. ben sıkılmam. ben seninle sıkılmamayı seni ararken öğrendim. bir insan, bir insanı sıkamaz bitanem. bir insan canı isterse sıkılır. ne kaybedebilir, ne kazanabilirdim ki artık. ben seni kırmak için yaratılmadım. seni çok yıprattığımı, bıraktığımı elbette biliyorum. seni kaybettim. bunu biliyorum. seni kaybettiğimi sen çekip gitmeden önce de biliyordum. ortadaydı. bedel ve kefalet ortadaydı. hala saygıyla ağlıyorum. hayır! melankoli diye adlandırma bu durumu. ortak bir acı yakalayamama sorunu bu galiba. insan inandığı şeyler uğruna muhteşem hatalar da yapabilir. kızmamalısın. darılmamalısın! sevgi, hoşgörü takıntıları da değil. gerçekten kırıyorsun beni. çünkü beni anlamadığını, anlamak için uğraşmadığını, hatta bunu önemsemediğini biliyorum. aynı otobandaydık ve birimiz birimizin yanından geçip gitti. gittikçe kaybediyorum. bu kaybedişteki kaosun ritmiyle yazıyorum sana. ben yazarken sana kan şekerim düşüyor, ağzım düşüyor, ellerim. en çok da ellerim düşüyor!
neyse. kusura bakma sevgilim, kafam biraz dağınık..."