Francja ma cudowniejszą osobowość, niż komukolwiek mogłoby się wydawać.
jest on jedną z poważniejszych personifikacji mimo pozorów. Francis od zawsze lubował dwie wartości - szczęście i miłość. wierzył, a raczej wciąż wierzy, że jedno wynika z drugiego, że do pełenego szczęście człowiek potrzebuje miłości, bo ci, ktorzy skazują się sami na samotność, nie ważne jak będą mówić, że to był dobry wybór i tak w głębi będą tego żałować.
mimo iż przez długi czas sam nie doświadczył miłości i nie dokońca wiedział jakie to uczucie, to starał się obdarzyć nią każdego, kto jej potrzebował, kto potrzebował szczęścia. tak jak na przykład małego Anglię braterską miłością. każda zasmucona osoba, po chociażby krótkiej  rozmowie z nim przybierała uśmiech na twarzy, a to dawało Francji tylko większą radość.
jego świat lekko stanął na głowie po spotkaniu Joanny D'arc. kiedy zobaczył i słuchał jej wykładów, że mimo swojej płci, czy stanu, chce pomóc ludowi francuskiemu zakochał się w niej. poczuł tą miłość o której tak dużo opowiadał.
po jej stracie załamał się, jednak przyjął za cel niezbytnie rozpaczanie nad sobą i dopilnowaniu, aby jej śmierć nie poszła na marne.
mimo wszystko czuł żal, do ludzi, którzy wyrządzili jej tę krzywdę, ale kiedy spotkał on Lisę, to odzyskał spokój, że jego ukochana wreszcie żyje szczęśliwa.
Francja zawsze starał się stać po stronie ludu, nie tylko swojego, bo dla niego każdy, nawet Anglia zasługuje na szczęście.
teraz, w czasach pokoju często chodzi na spacery, jednak nie po głównych uliczkach, gdzie jest ukazane całe piękno Paryża, ale po jego ciemnych, bardziej smutnych zakamarkach, gdzie często spotyka zrozpaczone osoby. bez wahania podchodzi  do nich i stara się z całych sił o ich uśmiech, czy co lepsze śmiech. Bonnefoy pragnie dać tym osobom poczucie, że nie są zdane same na siebie, bo nikt nie jest.