'Euhm, niet echt maar je zou je wel op mijn kamer kunnen verstoppen,' zei ik twijfelachtig. Samen sprongen we in het portaal. We gleden door de tunnel en kwamen uit in mijn kamer. Ik zei dat Amber onder mijn bed moest verstoppen want mijn moeder zou komen kijken waar ik was. Tien minuten daarna werd er op de deur gebonsd. Mijn moeder kwam de kamer binnen. Ze zag gelukkig de gele ogen van Amber niet onder mijn bed maar nadat ze me gedag had gezegd kwam ze toch op het bed zitten. Ik kreeg even paniek maar die was niet nodig omdat ze daarna terug uit de zolderkamer ging. Ik slaakte een zucht en haalde Amber vanonder het bed. "Amai, dat was nipt. Ze kwam zo dichtbij,' zei ze met nog steeds de angst in haar ogen. Daarna legde ik uit dat hier ook wolven waren maar dat ze niet konden praten en legde ik ze ook uit dat hier geen reuzen, draken of andere mythische wezens aanwezig zijn. Ze vond dat jammer maar ze was wel blij dat ze hier was omdat Fyrheim echt wel te gevaarlijk was. Daarna gaf ik haar nog wat te eten namelijk een pakje chips dat ik altijd onder mijn matras stak. Ik wist eigenlijk niet of dat wolven paprikachips lusten maar het zou de honger wel stillen.

Toen was het alweer tijd voor school. Ik moest me haasten en zoals gebruikelijk griste ik een boterham van de ontbijttafel en at hem op tijdens het fietsen. Op school aangekomen liep ik met Amy direct naar het lokaal van Nederlands. We kwamen in de gang Jason nog tegen maar hem lieten we links liggen. Gelukkig had hij ons niet gezien want anders kon ik een pak slag verwachten. Meneer Vermeer stond ons al op te wachten. Zoals altijd was hij de sleutels van het lokaal vergeten en stuurde hij een leerling naar het lokaal naast ons lokaal namelijk het lokaal van muziek. Dan stond de hele klas te wachten totdat Lola, die meestal gekozen werd,  terugkwam met de sleutel van mevrouw Collier. We gingen naar binnen en Lola ging even de sleutel terugbrengen.

Ik was totaal niet aan het opletten tijdens de les. Zinsleer was zo moeilijk en wanneer de docent me aanduidde wist ik het antwoord niet. Iedereen keek naar mij alsof ik net een bom onder mijn buurvrouw haar stoel had verstopt. Dan keken ze eindelijk terug naar het bord waar een nieuwe zin verscheen. Ik schaamde me rot. De rest van de les verliep traag en de volgende ook. Daarna was alweer de volgende les aangebroken. Mevrouw Johnson had vandaag een toets ingepland in de digitale agenda. De toets was moeilijk en ze vroeg veel vragen over details. Dat zou een buis worden. Dat wist ik zeker. Daarna was het alweer een korte pauze van een kwartier. Dat was net genoeg om vanaf de derde verdieping naar beneden te gaan, een rondje maken op de speelplaats en dan ging de bel alweer om terug naar boven te gaan. Er wou ooit eens een jongen van mijn klas te snel spurten van de trap waardoor hij viel en hij zijn enkel gebroken had. De dag nadien kwam hij met een dik verband naar school. 

Na die schooldag was ik doodmoe. Ik trippelde op mijn tenen zodat mama niet doorhad dat ik thuis gekomen was. Boven zat Amber al op mij te wachten. Ze had nog een blikje cola gevonden maar dat kon ze natuurlijk niet openmaken en zelf opdrinken. Daarbij moest ik haar helpen dus klikte ik het blikje open en giet het in haar keel. 'Vind je het lekker?' vroeg k haar. 'Ik vind het maar een bizarre smaak net zoals de chips,' zei ze en ze ging op het bed liggen. 'We zouden nog een tripje kunnen maken naar Fyrheim vanavond om te kijken of dat alles daar oké is,' stelde ik voor omdat ik het fantasieland miste. 'Dat is goed,' stemde ze in. Ik opende mijn laptop en hetzelfde scherm als altijd kwam tevoorschijn.

Aanmelden voor Fyrheim

Nieuw profiel

Eva Westwood

Ik typte er ook nog Amber bij want zij wou natuurlijk ook meereizen. We gleden door de kleurentunnel en kwamen aan in Fyrheim. We  teleporteerden dit keer uit het portaal. De Meermannen stonden nog steeds niet te bewaken. We gingen direct naar het kamp van de wolven. Daar aangekomen kwamen er meteen wolven en andere Fabeldieren naar ons. 'We dachten dat jullie dood waren,' riep Arthur uit. 'Amber, gaat alles wel?' vroeg hij. 'Jaja, alles in orde. Ik ben gewoon een tijdje in de mensenwereld geweest,' zei ze luchtig. 'Waarom?' vroeg hij alsof het een politieverhoor was. 'Omdat het hier niet veilig is,' zei ze licht geïrriteerd. 'Je weet toch dat het hier altijd veilig is,' zegt hij. 'Ja, dat weet ik ook wel!' zei ze boos en ze stapte weg. 'Ik heb nu even nood aan rust!' riep ze ons nog achterna. Ze liep het kamp uit.