- Mamo. - zaczął Louis. Siedzieliśmy w kuchni przy stole. Ja siedziałem obok Mercy, Pani Johanna obok swojego męża, a Louis stał i opierał się o blat.

- Louis, może usiądź. - powiedziała mama Mercy i Louis'a. Brunet usiadł na krześle i położył swoje dłonie na stole.

- Nie zabieraj Mercy do Doncaster.

- Umawialiśmy się.  

- Wiem, ale...

- Nie ma żadnego ''ale'' Louis. - przerwała mu jego mama. Pan Mark, ja i Mercy cały czas siedzieliśmy cicho. Nie chcieliśmy się odzywać.

- Dwa dni. Daj mi dwa dni, a udowodnię Ci, że to nie moje dziecko. - powiedział Louis.

- Masz dwa dni. - powiedziała Pani Tomlinson i wstała od stołu.

- Ja to załatwię. - powiedział Pan Tomlinson i poszedł za swoją żoną.

- I co teraz będzie? - odezwała się Mercy.

- Mam dwa dni. - powiedział brunet i wyszedł z pomieszczenia.

- Będzie dobrze. - odezwałem się, a dziewczyna spojrzała na mnie swoimi niebieskimi oczami. Objąłem ją ramieniem, a Ona wtuliła się we mnie.

- Idziemy do skatepark'u? - zapytała.

- Jasne. - odpowiedziałem i razem podnieśliśmy się z miejsc. Weszliśmy do korytarza i założyliśmy tam swoje buty. Wziąłem swoją deskorolkę i wyszliśmy z domu. Dziewczyna weszła do garażu i zabrała swoją deskę i razem ruszyliśmy do skatepark'u.

***

- Nie mogę wyjechać. - powiedziała i oparła swoją głowę o moje ramię. Siedzieliśmy na rampie i rozmawialiśmy od czasu do czasu skubiąc trawę, którą urwaliśmy idąc tutaj.

- Louis coś wymyśli, zobaczysz.

- Wiem, ale jednak coś mi mówi, że On nie da sobie rady. Wiesz jaka jest Hope, przecież ją poznałeś.

- Wiem. - powiedziałem i rzuciłem kamień, który leżał na rampie.

- Niall.

- Hm?

- Obiecaj mi coś.

- Co takiego?

- Jeżeli wyjadę, znajdź lepszych przyjaciół ode mnie.

- Mercy o czym Ty mówisz? Nie ma nikogo lepszego od Ciebie.

- Tylko mi to obiecaj. Nie chcę żebyś był sam.

- Nie mogę Ci tego obiecać. - powiedziałem i spojrzałem w jej oczy. Widziałem w nich smutek. Nigdy tego nie lubiłem.

***

- Już jestem! - krzyknąłem, gdy wszedłem do domu.  - Mamo? - zapytałem i wszedłem do salonu. - Tato? - wszedłem do kuchni i znalazłem tam kartkę.

''Miałam bardzo ważne wezwanie do pracy. Obiad masz w lodówce.

Tata pojechał na parę dni w delegację.

Kocham Cię, Mama :)''

Odłożyłem kartkę i wyciągnąłem z lodówki spaghetti. Kiedy przygrzewałem sobie makaron dostałem smsa. Odblokowałem telefon i zamarłem.

Od Mercy <3:

Żegnaj Nialler :(

Nie, nie, nie! Wyszedłem z domu upewniając się, że wszystko wyłączyłem. Zakluczyłem dom i biegiem ruszyłem w stronę domu mojej przyjaciółki. Kiedy byłem już prawie u celu zobaczyłem samochód ojczyma Mercy. Ruszyłem szybko w tamtą stronę, ale niestety mi się to nie udało.  Pojazd odjechał, a ja dopiero teraz dotarłem na  posesję.

- Niall. - usłyszałem i spojrzałem w stronę drzwi wejściowych. Stał tam Louis z czerwonymi od płaczu oczami.

- Wyjechała?

- Wyjechała.  - potwierdził i usiadł na schodku pod drzwiami. Usiadłem obok niego i schowałem twarz w dłoniach. 

- Próbowałeś, to się liczy. - odezwałem się.

- Hope przyszła tutaj i nagadała im bzdur. Oni w to wszystko uwierzyli. Mercy spakowała najpotrzebniejsze rzeczy, a jutro mają przyjechać o resztę. - wyjaśnił. - Niall mogę Cię o coś spytać?

- Tak.

- Co czujesz do mojej siostry?

- Ja...ja traktuję ją jak siostrę.

- Niall przecież widzę.

- Ciekawe co?

- Widziałem jak ją pocałowałeś. - powiedział, a mnie zamurowało. Widział? - Byłem na balkonie. Wszystko widziałem. Nie oszukuj Niall.

- Nie czuję nic do Twojej siostry. A ten pocałunek  był przypadkowy.

- Na pewno. - prychnął.  

- Udowodnić Ci to? Nie kocham się w Mercy, tylko...tylko...

- Tylko?

- Zakochałem się w Alex. - wyznałem.

- Alex?

- Dziewczyna z naszej klasy. - powiedziałem i trochę mi ulżyło. Alex była niską brunetką o niebieskich oczach. Miała bardzo ładny uśmiech. Była miła i co najważniejsze lubiła jeździć  na deskorolce i grać w piłkę nożną. Dziewczyna idealna. Nigdy nie powiedziałem o tym Mercy. Ukrywałem to przed nią. To był mój mały sekret.

*Mercy pov*

Siedząc w samochodzie, rozmyślałam co teraz będzie. Nowa szkoła, nowi znajomi . Podobno do liceum, w którym będę się uczyła, jest moja stara przyjaciółka, Melanie. Ale Ona nie może równać się z Niall'em. Był dla mnie jak brat. Zawsze był przy mnie. Pomagał mi.

Pięć godzin później dojechaliśmy do Doncaster. Wysiadłam z samochodu i spojrzałam na mój stary dom. Ostatni raz byłam tutaj miesiąc temu razem z moim bratem. Zabrałam swoją walizkę i weszłam do środka. Weszłam schodami na górę do swojego starego pokoju i od razu rzuciłam się na łóżko. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam.

Rano wstałam o godzinie dziesiątej. Mark i mama pewnie są już w pracy. Wygramoliłam się z łóżka i zabrałam czyste ciuchy. Weszłam do łazienki i wzięłam szybki prysznic. Ubrałam się w zwykłą koszulkę i dresy. Włosy rozczesałam i wyszłam z pomieszczenia. Weszłam do pokoju i zabrałam swój telefon. Zeszłam na dół, a do moich nozdrzy dotarł piękny zapach. Naleśniki. Takie robi tylko Louis. Weszłam do kuchni i osłupiałam. Przy kuchence stał mój brat i kończył robić naleśniki, a przy stole siedział Niall i bawił się telefonem. 

- Co wy tu robicie? - zapytałam cicho, ale tak żeby mnie usłyszeli. Niall podniósł głowę i zerwał się z miejsca. Przytulił mnie mocno do siebie, tak, że aż chciało mi się płakać. Mój brat wyłożył ostatniego naleśnika na talerz i podszedł do mnie i mocno mnie uściskał.

- Przyjechałem pogadać z mamą. - wyjaśnił Louis i pocałował mnie w czoło.

- Myślisz, że to coś zmieni? - zapytałam i usiadłam obok Niall'a. Do ręki wzięłam jednego naleśnika i posmarowałam go nutellą oraz położyłam na  im truskawki i borówki.

- Mam nadzieje. - powiedział i wziął kęs swojego naleśnika.

- A ty? - zapytałam i dźgnęłam blondyna w bok.

- Ej! - oburzył się i mi oddał. - Przyjechałem przekonać Twoich rodziców. - powiedział. - A jeżeli się to nie uda to albo Cię porwę, albo tutaj zostanę i będę ich męczyć dopóki nie pozwolą Ci wrócić. - wyjaśnił.

- Bohater się znalazł. - powiedziałam, a mój brat parsknął śmiechem.

- Dobra, siedź sobie tutaj, ja wracam. - powiedział i chciał wstać, ale zatrzymałam go.

- Żartowałam.

- Ja też. - powiedział i wyszczerzył się.

***  

- Zabieram ją do domu! - krzyczał mój brat. Siedziałam w moim pokoju razem z Niall'em, ale i tak wszystko słyszeliśmy.

- Tu jest jej dom! - krzyczała mama.

- Tam też!

- Louis!

- Mamo!

- Mark zrób coś!

- Johanna Louis ma rację. - powiedział mężczyzna. Otworzyłam drzwi i usiadłam na szczycie schodów, żeby lepiej ich słyszeć. Niall usiadał zaraz za mną. 

- O co Ci chodzi?

- Będzie lepiej kiedy Mercy będzie mieszkać z Louis'em. Tam ma szkołę, znajomych, a co najważniejsze ma tam Louis'a i Niall'a. Tu w Doncaster ma tylko nas, bo jej przyjaciele wyjechali już dawno, a z Melanie nie widziały się już trzy lata, a z tego co wiem, to ta dziewczyna wpadła w bardzo złe towarzystwo. Ćpa, pali, pije. Takiego towarzystwa chcesz dla swojej córki?

- Myślałam, że będziesz po mojej stronie.

- Johanna...

- Nie Mark. Jak zwykle bierzesz stronę Louis'a lub Mercy. - nie mogłam już wytrzymać, więc wstałam ze schodów i zbiegłam na dół, a Niall zaraz za mną.

- Nie kłóćcie się o byle co. - odezwałam się.

- Mercy...

- Nie mamo. To, że ja chcę zostać z Louis'em, nie znaczy, że Ty i Mark macie się kłócić.  - przerwałam. - Pozwól mi wrócić do Londynu. - powiedziałam, a w moich oczach zebrały się łzy. - Proszę. - mój głos się załamał. Moja mama zamyśliła się chwilę po czym powiedziała.

- Dobrze. Zostań z Louisem.

XXXX

Nowy rozdział :)

Wydaję mi się taki beznadziejny :/

Marcelina x