Calum położył się na łóżku Luke'a, patrząc na ciemne gwiazdy przyklejone na jego suficie. Zastanawiał się, czy blondyn w ogóle wiedział, że tam są. Czy kiedykolwiek będzie wiedział? Cal słyszał ich wykład, dochodzący z słuchawek Luke'a, gdy niewidomy chłopak patrzył na zwykłą ścianę. Za niedługo sprawi, że będzie też głuchy.

Luke nie wiedział, że wpatruje się w przestrzeń, nawet nie bardzo go to obchodziło. Kontynuował odpływanie i ponowne skupianie się na wykładzie, głos jego profesora mówił o czymś, co nie mogłoby obchodzić Luke'a mniej.

– Słyszysz to? – spytał Calum, odwracając głowę bliżej drzwi. Stłumione krzyki dochodziły gdzieś stamtąd, a on nie mógł ich zrozumieć.

Luke wciąż wybijał rytm na laptopie, mając nadzieję, że podsumowanie wkrótce nadejdzie.

– Hej, dupku! – krzyknął Calum, rzucając poduszką do współlokatora.

Luke odskoczył do tyłu, poruszony dotykiem. 

– Ow, co do cholery, stary? – wyjął słuchawkę, odwracając się w kierunku, w którym myślał, że jest Calum.

– Słyszę krzyki.

– Więc idź do specjalisty – odpowiedział.

Calum wstał, dostarczając uderzenie w głowę biednego blondyna. 

– Pójdę to sprawdzić.

– To dziecko sąsiada, proszę, zostaw ich w spokoju! – zawołał Luke.

– To nie moja wina, że jesteś zakochany w tym kolesiu z włosami jak u wróżki. Mogę rozmawiać z kimkolwiek chcę! – krzyknął Calum z powrotem, już podchodząc do drzwi. Ubrał jakieś przetarte Vansy, leżące przy drzwiach. Nie był pewien, czy są jego, ale szczerze, nie obchodziło go to.

Jego flanelowe spodnie od piżamy zwisały z bioder, ale nie chciał wyglądać jak stary mężczyzna i podciągać ich do góry. Nawet o jedenastej chciał wyglądać seksownie.

Calum wyszedł na zewnątrz do holu. Niebieski dywan był brudny i bardzo potrzebował sprzątaczki, ale Calum nie sądził, że ona w ogóle jeszcze pracuje.

Krzyki stały się głośniejsze i potwierdziły jego podejrzenia, to był ten dzieciak wrzeszczący o nieboskiej godzinie. Nie lubił tej małej blond laski, miała najgorsze napady złości jakie kiedykolwiek widział.

Cal współczuł Michaelowi, to on musiał uporać się z dorastającym bachorem, bezsensownie się wściekającym.